Λίγα εικοσιτετράωρα μετά την επίσημη κυκλοφορία του «January 8th» συνειδητοποιούμε, σχολιάζοντας με τον M. Hulot την τεράστια επιτυχία του, ότι έχει να προκληθεί τόσος μεγάλος ντόρος για αγγλόφωνο κομμάτι πρωτοεμφανιζόμενου Έλληνα καλλιτέχνη από την εποχή που έκανε το ντεμπούτο της η Monika στη δισκογραφία – μάλιστα τότε το wording χτίστηκε σταδιακά, όχι μεμιάς. Η power ballad με την οποία συστήνεται ο 25χρονος (πλέον, από τις 28/10) Νικόλας Βαρθακούρης μετρά πάνω από 640.000 προβολές στο YouTube μέσα σε μία εβδομάδα, βρίσκεται στις τάσεις του και, φυσικά, όλοι συζητάνε για τον ψηλό νεαρό με τα μπλε μαλλιά και τις εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες.
Δικαίως, καθώς πρόκειται για ένα σπάνιο δείγμα καλής ποπ με πραγματικά διεθνείς προδιαγραφές, που δεν φανερώνουν ότι το team που κρύβεται από πίσω είναι ελληνικό (και επιτέλους, ο στίχος είναι πραγματικά αγγλικός, δεν είναι «μετάφραση» από τα ελληνικά!). Έχοντας ακούσει το κομμάτι από τους υπεύθυνους της Cobalt Music έναν μήνα πριν, αλλά και μέρος της δουλειάς του που πρόκειται να κυκλοφορήσει προσεχώς (και κινείται σε ένα ευρύτατο φάσμα της ποπ), οφείλω να παραδεχτώ ότι εντυπωσιάστηκα, σχεδόν παραβλέποντας τη λεπτομέρεια που μου αποκάλυψαν μετά, ότι δηλαδή το επώνυμο του Νικόλα «good job nicky» είναι Βαρθακούρης.
Λεπτομέρεια που επίσης ξεχνώ καθώς τον παρακολουθώ να ποζάρει γεμάτος ενθουσιασμό, όρεξη και σαρωτική νεανική ορμή στον φακό του Πάρι Ταβιτιάν για την πρώτη του συνέντευξη γνωριμίας στη LiFO – ένας ποπ σταρ γεννιέται, ξεκάθαρα. Δεν σταματά να κάνει γκριμάτσες, αστεία και πειράγματα με τον κολλητό του φίλο, τον Ερμή, που έχει συνθέσει τη μουσική στα κομμάτια του. Σαράντα επτά λεπτά μετά την έναρξη της συζήτησής μας, σκέφτομαι ότι μιλάω με ένα πολύ προσγειωμένο και ευγενικό παιδί, που όμως ταυτόχρονα δείχνει να έχει μεγάλη πίστη στο ταλέντο και στις δυνατότητές του. Killer συνδυασμός για το μέλλον, δηλαδή.
Προσπαθώ να ψάχνω πάντα και την παραμικρή γωνιά της μουσικής, γιατί θεωρώ ότι είναι αδικία να ακούς μόνο ένα είδος. Προσπαθώ να ακούω από Mongolian throat singing μέχρι Griselda, που ακούμε τώρα. Οφείλω να εξερευνήσω όσο περισσότερα είδη μπορώ. Νιώθω, με την πιο γλυκιά έννοια, σκλάβος της καλλιτεχνίας. Θα ήθελα να με μάθει ο κόσμος ως τον πιο ευπροσάρμοστο και versatile καλλιτέχνη της γενιάς μας.
«Να σου πω την αλήθεια, το συζητούσαμε με τον Ερμή, γιατί, εντάξει, όποιος ξεκινά κάτι ευελπιστεί να πάει καλά. Λέγαμε "φαντάζεσαι να μπούμε τάσεις;", να γίνει το ένα, να γίνει το άλλο, και σιγά-σιγά, όσο γινόντουσαν αυτά, μας φαινόταν σουρεαλιστικό. Πάντως, δεν παρεκκλίνουμε από τον στόχο μας, δεν νιώθουμε ότι αυτή η επιτυχία καθορίζει το μέλλον μας. Θέλω να συνεχίζω να υπηρετώ τον σκοπό ενός καλού αποτελέσματος. Για τώρα όμως, εδώ και δυο-τρεις μέρες γιορτάζω αυτήν τη νίκη, αλλά σιγανά και ταπεινά».
Όσον αφορά την επιλογή του «January 8th» ως του κομματιού με το οποίο συστήνεται, ο Νικόλας το θεωρεί ένα πολυδιάστατο τραγούδι με το οποίο μπορεί να συνδεθεί το κοινό. Καταρχάς, είναι μια ερωτική ιστορία. «Πιστεύω ότι είναι μια καλή αρχή. Μιλάει γι' αυτή την εσωτερική πάλη που νιώθεις στον έρωτα. Ειδικά αυτές τις εποχές, που περνάμε δύσκολα, περνάει και ο έρωτας δύσκολα, και υποθέτω πως μπορεί να ταυτιστεί ο κόσμος, το χρειάζεται, όπως το χρειαζόμουν κι εγώ. Είναι ουσιαστικά αυτό που ένιωθα μια μέρα πριν τα βρω με την κοπέλα μου. January 9th είναι η επέτειός μας. Λέμε "happy 9th". Αυτό το συναίσθημα είναι εξίσου σημαντικό με τη δυναμική που έχει η επόμενη κίνηση. Ήθελα πολύ να κάνω focus σε αυτό, γιατί συχνά το παίρνουμε ως δεδομένο αυτό το πανέμορφο anticipation για το τι έπεται».
January 8th
Απόλυτα συνεπές με το σύγχρονο μουσικό στίγμα του «January 8th» είναι και το εντυπωσιακό, γεμάτο ευαισθησία κλιπ σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σταματιάδη, που επίσης έχει προκαλέσει αίσθηση: Ένας ευάλωτος Νικόλας μέσα σε μια μπανιέρα, με το λευκό χρώμα να πρωταγωνιστεί σε τέλειο κοντράστ με τα μπλε μαλλιά του, και ένα κατακόκκινο, μη αναμενόμενο plot twist να συμπληρώνει το παζλ. «Έχει να κάνει με τον πόλεμο που γίνεται μέσα σου όταν αποδέχεσαι ότι αγαπάς. Είναι αυτός ο όμορφος πόνος ότι θα πρέπει να αλλοιωθείς, να μεταμορφωθείς σε κάτι καλύτερο, ώστε να αγαπήσεις καλύτερα».
Τον ρωτώ για την αισθητική του γενικότερα, αν θέλει η προχωρημένη εικόνα του να γίνει συνώνυμη της μουσικής του στη συνείδηση του κοινού. «Πιστεύω ότι κάνει καλό να διαφοροποιηθεί ο good job nicky από εμένα. Όσο καλύτερα δημιουργώ, τόσο καλύτερα θα ήθελα να προβάλλεται η δημιουργία μου. Ο Νικόλας είναι πιο απλός, πιο χύμα, μ' αρέσει να ξεκουράζομαι». Άρα ο good job nicky είναι μια περσόνα που έπλασε για να υπηρετήσει τη μουσική του; «Δεν την έπλασα, όχι. Είναι η ανάγκη, η συμφωνία που έχω κάνει με τον Θεό. Πιστεύω αρκετά, ναι, υπάρχει μια ενέργεια εκεί έξω. Μιλάω αρκετά μαζί του, προσπαθώ να μιλάω, γίνεται μια ωραία συζήτηση».
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, εν τω μεταξύ, το πώς στα επόμενα κομμάτια του ο Νικόλας ενσωματώνει εντελώς οργανικά το urban στοιχείο με τρόπο που δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος, χωρίς όμως να τον παρασέρνει στιγμή η λαίλαπα της τραπ που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της αυτή την περίοδο. Όταν τον ρωτώ για τις μουσικές του επιρροές, καταλαβαίνω ότι η σόουλ και η old school hip-hop πρωταγωνιστούν: «Το πρώτο μου CD ήταν το "Miseducation of Lauryn Hill". Είναι η μητέρα της χιπ-χοπ για μένα η Lauryn Hill, μια πανέξυπνη, εκπληκτική γυναίκα που πρόσφερε τόσο πολλά. Γενικά, ο πυρήνας των επιρροών μου είναι urban, από Aretha Franklin μέχρι Tupac, Biggie, Wu-Tang-Clan... Προσπαθώ να ψάχνω πάντα και την παραμικρή γωνιά της μουσικής, γιατί θεωρώ ότι είναι αδικία να ακούς μόνο ένα είδος. Προσπαθώ να ακούω από Mongolian throat singing μέχρι Griselda, που ακούμε τώρα.
Οφείλω να εξερευνήσω όσο περισσότερα είδη μπορώ. Νιώθω, με την πιο γλυκιά έννοια, σκλάβος της καλλιτεχνίας. Θα ήθελα να με μάθει ο κόσμος ως τον πιο ευπροσάρμοστο και versatile καλλιτέχνη της γενιάς μας. Όσο για την τραπ, τη σέβομαι, αλλά δεν έχω ανάγκη αυτό το είδος μουσικής. Επίσης, ασχολούνται πολλοί με αυτό πια και πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει κάτι διαφορετικό. Τα live μου, μελλοντικά, θα ήθελα να είναι μια συμφωνημένη παύση της καθημερινότητας. Να μπορείς να μπαίνεις και, λόγω του μουσικού εύρους, να ξεχνάς ό,τι συμβαίνει, και όταν βγαίνεις να παίρνεις οποιαδήποτε εμπειρία σού ταιριάζει μαζί σου».
Πώς είναι για έναν μουσικό που σχεδιάζει το ντεμπούτο του να προκύπτει μια πανδημία που αλλάζει τις ζωές όλων, και κατ' επέκταση τον τρόπο που απολαμβάνουμε και καταναλώνουμε τη μουσική; «Ήταν μια δύσκολη περίοδος, με ανυπομονησία. Σε κάποιες φάσεις της καραντίνας δεν μπορούσα να είμαι δημιουργικός, δεν μπορούσαμε να πάμε στο στούντιο με τον Ερμή ώστε να βγάλουμε το άχτι μας. Αλλά μέσα σε όλη αυτήν τη διαδικασία ξετρύπωσα ωραία δημιουργικά συναισθήματα, αρνητικά μεν, αλλά που θα μπορούσα να τα διοχετεύσω στη μουσική μου. Έχει σκοτάδι η φάση, υποβόσκει το συναίσθημα του φόβου, είναι ένας πολύ ιδιότροπος φόβος, που δεν θέλεις να αντικρίσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι εκεί, αλλά προσπαθείς να τον αγνοήσεις, μέχρι να μπορέσεις να τον διοχετεύσεις κάπου δημιουργικά».
Ο Νικόλας αρχίζει να μου εξιστορεί, γελώντας, την ιστορία της γνωριμίας του με τον Ερμή Γεραγίδη. «Ο αδερφός του, ο Φίλιππος, έχασε ένα drone σε ένα road trip. Ο αδερφός μου, ο Μιχαήλ, ασχολείται πολύ με τη φωτογραφία και έχει μια καλή συλλογή από drones. Ο Φίλιππος επικοινώνησε με τον κοινό μας φίλο, τον Αλέξανδρο Σταματιάδη, που έχει σκηνοθετήσει το βιντεοκλίπ, κι εκείνος τον παρέπεμψε στον Μιχαήλ για να του πουλήσει ένα drone. Ο αδερφός μου δεν ήθελε να βγει από το σπίτι ‒ήμασταν στα πρόθυρα της καραντίνας τότε‒, εγώ είχα πάει για μπάσκετ και τελικά ήρθε ο Ερμής με τα λεφτά, πήγα εγώ με το drone, γνωριστήκαμε, μιλήσαμε, είπαμε να βρεθούμε να κάνουμε μουσική. Σμίξαμε με τη μία».
Μου βάζει να ακούσω το πρώτο κομμάτι που έφτιαξαν μαζί, το «Come Home», που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είναι το επόμενο track που θα κυκλοφορήσουν. Είναι υπέροχο. «Είναι η πρώτη μας καλλιτεχνική επαφή, έχει τρομερά μεγάλη σημασία για μένα. Αμέσως νιώσαμε μια πνευματική "παντρειά", είναι πανέμορφο, ρε φίλε» μου λέει για τον φίλο του που υπογράφει τη μουσική σε όλα τα τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν προσεχώς, σε στίχους και ερμηνεία δική του.
Ο Νικόλας μεγάλωσε στη Βούλα («τη λατρεύω τη θάλασσα, προσφέρει γαλήνη και ρυθμό ‒ μην ξεχνάς, είμαι Παριανός», θα μου πει) και αρχικά ασχολήθηκε επαγγελματικά με το μπάσκετ. Έφτασε στον Παναθηναϊκό, έμεινε για έναν χρόνο, αλλά ένας τραυματισμός έβαλε φρένο στα σχέδιά του. «Όλα για καλό γίνονται, τελικά αυτό το ατύχημα με έφερε εδώ. Δεν σπούδασα ποτέ, πέρα από το γεγονός ότι ευλογήθηκα να είμαι στον χώρο της καλλιτεχνίας, για να μπορώ να πω ότι έχω μια σπουδή πάνω στη μουσική. Έχω περάσει πολύ χρόνο με μουσική, αλλά σπουδές δεν έχω κάνει».
Τον διακόπτω για να μου λύσει μια μεγάλη απορία: πώς γίνεται να ακούγεται σαν bilingual, τα αγγλικά του (και στον προφορικό λόγο, όπου εκφράζεται διαρκώς με αγγλικές φράσεις, αλλά, κυρίως, στον στίχο και στην ερμηνεία) να είναι τόσο πειστικά, γεγονός που συντελεί σαφώς στη «διεθνή» ψευδαίσθηση της μουσικής του; «Η μητέρα μου, όποτε τη ρωτάνε σχετικά, απαντά "δεν ξέρουμε, απλώς ξύπνησε μια μέρα και ήξερε αγγλικά". Με τιμάει αυτό που λες, πολύ. Μπορεί να φταίει το ότι έχω καλό μουσικό αυτί και προσπαθώ να πιάνω αυτά που ακούω. Μπορώ να έχω και όποια προφορά θέλεις!»
Η συζήτηση φτάνει αναπόφευκτα στους γονείς του. «Ο πατέρας μου μού έχει μάθει από πολύ μικρή ηλικία να μη βάζω μαθηματική αξία και λογική στη μουσική. Να ακολουθώ το συναίσθημα που μου προσφέρει. Ένα vocal run δεν θα έπρεπε να είναι προμελετημένο αλλά κάτι που βγαίνει από μέσα σου. Αν δεν σου περάσω με το συναίσθημα αυτό που λέω, όσο ωραίο κι αν είναι στιχουργικά, δεν θα πειστείς» μου περιγράφει όταν τον ρωτώ τι έχει πάρει καλλιτεχνικά από τον πατέρα του και συνειδητοποιώ ότι αυτό όντως ακούγεται ως ένα μότο 100% Γιάννης Πάριος.
Και από τη μητέρα του; «Το κουράγιο της. Δεν έχει κανέναν φόβο η μάνα μου και με έχει πείσει από πολύ μικρή ηλικία, όχι με λόγια αλλά με τη στάση της, ότι εγώ γεννήθηκα γι' αυτό. Αυτοί οι δύο άνθρωποι ήρθαν κοντά και δημιούργησαν κάποιον που ελπίζει κάποια στιγμή να κάνει την οικογένειά του και την πατρίδα του περήφανη».
Μπορεί να ακούγονται βαρύγδουπες κάποιες από τις δηλώσεις του πρωτοεμφανιζόμενου Νικόλα, όμως η πίστη του και η αθωότητα με την οποία τις ξεστομίζει εμένα προσωπικά με καλύπτουν, καθώς τις ακούω. Άλλωστε, είναι σε θέση αυτό το παιδί να συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικός είναι ο πατέρας του για την ελληνική μουσική; Συγκινείται. «Δυο λέξεις, ξεκάθαρα: "ιερό τέρας", αυτό είναι ο πατέρας μου. Πιστεύω ότι αν ήταν αγγλόφωνος, θα ήταν ανάμεσα στους καλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Αντιλαμβάνομαι πόσο έχει παλέψει για να φτάσει εκεί που βρίσκεται και είναι ονειρικό το γεγονός ότι ποτέ δεν έπαψε να έχει την ίδια δίψα για δημιουργία. Ζει για τη μουσική. Ο πατέρας μου είναι ο πατέρας μου, ο Πάριος είναι ο Πάριος, και το μεγαλύτερο μάθημα που έχω πάρει από εκείνον είναι ότι οφείλεις να δίνεις στη μουσική περισσότερα απ' όσα θα πάρεις. Αν της φερθείς έτσι, θα σου το ανταποδώσει».
Ωραία όλα αυτά, πόσο δύσκολη όμως ήταν για τον Νικόλα η καλλιτεχνική αυτονομία, μεγαλώνοντας ως ο γιος του Πάριου και της Αλιμπέρτη; Πόσο μεγάλη ήταν η πρόκληση που έθεσε στον ίδιο του τον εαυτό, ώστε να διαφοροποιηθεί εντελώς και να μας δώσει αυτό το αποτέλεσμα; Είναι μάλλον χαρακτηριστικός ο στίχος του: «Stand your ground, but let me stand there too». «Δεν ήταν δύσκολο, δεν είχα προβλήματα, ευτυχώς είναι και οι δύο αγαπητοί άνθρωποι που δεν έχουν προκαλέσει ποτέ» θα μου απαντήσει. «Ευελπιστώ να ακολουθήσω κι εγώ, ως Νικόλας, αυτό το παράδειγμα. Θα ήθελα να με βλέπουν ως τη μακρινή συνέχεια του πατέρα μου. Δεν έχω καμία αμφιβολία, γιατί, όπως σου είπα, η μητέρα μου μού έμαθε να μη φοβάμαι.
Ευτυχώς, η μουσική μου δεν έχει καμία σχέση με του πατέρα μου. Δεν θα προσπαθούσα ποτέ να ακουμπήσω κάτι που κάνει εκείνος γιατί δεν είναι για 'μένα αυτό. Κάνουμε πολύ πιο ωραίες συζητήσεις απ' αυτές που θα κάναμε αν υπηρετούσαμε το ίδιο είδος, ο ένας σέβεται τη δημιουργικότητα του άλλου. Έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον μουσικό χαρακτήρα που έχουμε αναπτύξει με τον Ερμή και οι δύο γονείς μου πλέον. Ακούνε τα τραγούδια και χαίρονται. Θα πούμε με τον πατέρα μου για δύο db πάνω, δύο db κάτω, fine tuning, τεχνικά, και η μητέρα μου μπορεί να πει "εδώ δεν με πείθεις", αλλά γενικά μας δένει η μουσική».
Κι αυτό το nickname, τελικά, πώς και γιατί προέκυψε; «Δεν είναι ρίσκο. Είναι η μόνη λογική κίνηση που θα μπορούσα να κάνω για να δείξω αυτό που είμαι εγώ, προέρχεται από μέσα μου. Έχει να κάνει μ' εμένα, μου δίνω τα λουλούδια μου πρώτος, έχω κάνει τον εαυτό που περήφανο μέχρι στιγμής. Πιστεύοντας ότι έχω κάνει καλή δουλειά και θέλοντας να μου δώσω πρώτος το καλό feedback, ευελπιστώ ότι θα ακολουθήσει και το κοινό.
Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτοί που θα πουν ότι τα πράγματα μού ήρθαν στρωμένα, αλλά πάντα σκεφτόμουν πως αν μπορεί ένα παιδί από την Πάρο, χωρίς παπούτσια, να φτάσει εκεί όπου έφτασε, τότε μπορώ κι εγώ, με τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί, να μην εκμεταλλευτώ το όνομά μου αλλά το DNA που έχω από αυτό το περιβάλλον και να βγω μόνος μου. Κι άμα θες μια πιο μαλακισμένη απάντηση, σε λίγο καιρό δεν θα μπορείς να πεις "good job", χωρίς κάποιος να συμπληρώσει "nicky". Είναι καλό μάρκετινγκ!».
Flash forward, σε έναν χρόνο από τώρα; «Θα ήθελα να έχω γίνει κατανοητός, αλλά όχι εντελώς, γιατί χωρίς μυστήριο τίποτα δεν είναι ενδιαφέρον. Δεν χρειάζεται να βλέπεις πάντα όλη την αλήθεια. Ελπίζω να με αγκαλιάσει η πατρίδα μου, για να έχω το κουράγιο να βγω και πιο έξω. I don't know. See you at the Grammys? I hope so».
Great job, Nicky!
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια