Ακόμα και αν αγνοείς ότι η Danai Nielsen έχει σχέση με κάτι καλλιτεχνικό, το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που κινείται και μιλάει (ήρεμο και τραγουδιστό). Στη φωτογράφιση έχει έρθει κουβαλώντας μια στολή γοργόνας ‒που έχει φτιάξει μόνης της!‒ και μια διάφανη γυαλιστερή κατασκευή που έχει κάτι το εξωγήινο. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ταιριαστή είναι η ιδιοσυγκρασιακή της παρουσία με την ονειρική φωνή του «Unbelievable», του τραγουδιού που την έκανε να ξεχωρίσει το περσινό φθινόπωρο, όταν όλα έμοιαζαν περισσότερο ελπιδοφόρα και... διαφορετικά. Μετά ήρθε o Covid-19 και τίποτα δεν είναι το ίδιο πια ‒ για όλους, αλλά ειδικά για έναν νέο μουσικό τα πράγματα δεν ήταν ποτέ χειρότερα.
Πριν από δύο εβδομάδες, και ενώ το κλίμα αβεβαιότητας συνεχίζεται, η Δανάη κυκλοφόρησε μια απρόσμενη διασκευή της «Κοντούλας λεμονιάς», του παραδοσιακού ηπειρώτικου, με (επί τούτο) ξενική προφορά και ρέγκε ρυθμούς, που το κάνουν το απόλυτο καλοκαιρινό feel-good κομμάτι.
Πώς βλέπω τα πράγματα; Αλλόκοτα, αγχωτικά, παλαβιάρικα, μαλθακά. Η γενιά μου είναι χωρίς νόημα, χαμένη, ζαβλακωμένη, βαριόμαστε, δεν παίρνουμε ρίσκα, τα θέλουμε έτοιμα, τα θέλουμε εύκολα, τα θέλουμε τώρα.
«Ζούμε σε μια πόλη γεμάτη διαφορετικούς πολιτισμούς, γλώσσες και κουλτούρες κι αυτό είναι όμορφο, της δίνει υφή» λέει. «Όταν κάποιος μαθαίνει μια ξένη γλώσσα, η προφορά του συχνά προκαλεί γέλιο σε όσους τη μιλούν ως μητρική. Προσωπικά, έχω γελάσει πολύ με προφορές, έχω κοροϊδέψει, μη συνειδητοποιώντας πόσο κακοπροαίρετο μπορεί να είναι αυτό. Έχω μεγαλώσει με μπαμπά Δανό και τον έχω "πειράξει" για τον τρόπο που προφέρει λέξεις».
Οι ζωντανές εμφανίσεις της Δανάης έχουν όλα τα στοιχεία της περφόρμανς και αποτελούν κανονική παράσταση, με τις μεταμφιέσεις της να είναι απαραίτητο συστατικό τους, πέρα από την απίθανη dream pop της, που χτίζει κομμάτι-κομμάτι μόνη της στη σκηνή. Η βραδιά στην Αγγλικανική Εκκλησία τον περασμένο Νοέμβριο ήταν πραγματική εμπειρία για τους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί. Η Δανάη είναι μουσικός, αλλά όχι μόνο. Είναι μία απ' τις πιο ξεχωριστές και ολοκληρωμένες artists που διαθέτει η Αθήνα, με μουσική «προϊστορία» που ξεκινάει πολύ νωρίς.
«Η μουσική ήταν πάντα εκεί, όσο πίσω κι αν πάω» λέει. «Ο μπαμπάς με νανούριζε συχνά με κιθάρα, τραγουδώντας, στο σπίτι υπήρχε πιάνο, στην οικογένεια τραγουδάγανε πολλοί, γιαγιά, παππούς, μαμά, θεία (φωνάρα). Ασχολιόμουν από μικρή με τη μουσική εντός σπιτιού και ξεκίνησα ωδείο στα 5 μου. Η μουσική με βοηθάει να επικοινωνήσω και να εκτονώσω πράγματα που δεν θα μπορούσα αλλιώς. Η λεκτική επικοινωνία δεν ήταν το φόρτε μου, η μουσική ήταν πιο εύκολος και ειλικρινής τρόπος επικοινωνίας για μένα. Δεν χρειάζεται να πεις πολλά, δεν χρειάζεται καν να μιλάς την ίδια γλώσσα, μερικές νότες αρκούν για να καταλάβει ο άλλος τι νιώθεις. Ακούγοντας κάτι, μπορεί να νιώσεις αμέσως ενθουσιασμό, ηρεμία, νοσταλγία, θλίψη, ταραχή, ενέργεια, υπνηλία, νεύρα, αποδοχή ή ότι κινητοποιείσαι. Μπορεί να σε ταξιδέψει σε μέρη όπου δεν έχεις πάει και που δεν θα μπορέσεις ποτέ να πας. Μέρη υπαρκτά και μη.
Από πολύ νωρίς θυμάμαι ήχο κιθάρας και πιάνου και ήχο φωνής. Τα σπιτικά ακούσματα ήταν Horace Silver, Ελένη Καραΐνδρου, Mάιλς Ντέιβις, Σοπέν, το "Χρυσό Κουρέλι" της Αλεξίου, Τσοπάνα Rave, Mέντελσον, Τhe Doors, Παπάζογλου, Τα Πέτρινα Χρόνια, Έρικ Κλάπτον, Στινγκ, Κουίν. Από δικές μου επιλογές, τα πρώτα που θυμάμαι είναι το "Lion King" (το σάουντρακ), CD "Hits for Kids" που μου έφερναν κάθε χρόνο η γιαγιά και ο παππούς από τη Δανία, τα Ημισκούμπρια (με μανία μάθαινα στίχους) και ο "Τιτανικός" με τη Σελίν Ντιόν.
Μεγάλωσα στην Αθήνα, αρχικά για λίγο στο Ελληνικό και στη συνέχεια στην Ηλιούπολη, με δύο ερωτευμένους, παλαβιάρηδες, νεαρούς σε ηλικία γονείς και έναν μικρότερο αδερφό. Είχε σίγουρα πολύ συναίσθημα, πολύ χρώμα όλο αυτό. Όλα τα διαμερίσματα στα οποία μέναμε ήταν χρωματιστά, κάθε τοίχος και άλλο χρώμα (λαχανί, πορτοκαλί, μπορντό, μπλε), με αιώρα στο μπαλκόνι, σχεδόν πάντα μουσική να παίζει στο background, Χριστούγεννα με νανάκια και 24 δώρα κρεμασμένα σε κλωστή (ανοίγεις ένα μόνο δώρο την ημέρα, άσκηση υπομονής). Είχε καλοκαίρια σε σκηνή στη φύση και στη θάλασσα, είχε δύο γλώσσες εντός σπιτιού, συν αγγλικά, που μίλαγαν μεταξύ τους οι γονείς για να μην καταλαβαίνουμε, είχε μπόλικους τσακωμούς και εντάσεις, γέλια, αγάπη, πολλή φαντασία, είχε ύπνο στις καρέκλες όποιας ταβέρνας/μπαρ πηγαίναμε, είχε πάντα χειροποίητες από τον μπαμπά ξύλινες χρωματιστές κουκέτες, χειροτεχνίες, ωραία διακόσμηση, συχνά κεριά, παιχνίδι με ζάρια, ταξίδια στη Δανία και επισκέψεις από Δανούς φίλους και συγγενείς. Είχε απ' όλα!
Τη Δανία την έχω επισκεφτεί αρκετές φορές για να δω συγγενείς και να παρευρεθώ σε τυπικές διαδικασίες (όπου έκανα προετοιμασία για να μάθω να τρώω "σωστά" με μαχαίρι και πιρούνι...), αλλά δεν έχω ζήσει εκεί. Δεν θυμάμαι κάτι σαν βίωμα από κει.
Στη Γερμανία, έκανα δουλειές ότι να 'ναι δουλειές, μαθήματα γιόγκα - πιλάτες, μασάζ, baby-sitting, ταχυδρόμος, μαθήματα origami σε δημοτικό, paper artist. Ήταν ήσυχα, σε επαρχία με ποτάμι, όχι μεγάλη πόλη. Στην αρχή ήταν όλα καινούργια και υπήρχε πολύ πράγμα να ανακαλύψεις. Ε, μετά, σιγά-σιγά η μπαταρία άδειασε και δεν είχε ούτε ήλιο ούτε θάλασσα για να ξαναγεμίσει. Καλές προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης, μέτριες προς κακές προοπτικές ψυχικής ισορροπίας και δύσκολο level η κοινωνικοποίηση και οι φίλοι.
Το πρώτο-πρώτο τραγούδι που θυμάμαι ότι έγραψα ήταν με την κιθάρα του μπαμπά. Τραγουδούσα κάτι για μια Μόλτο Αγκινάρα (πρέπει να υπάρχει σε βίντεο). Η φωνή είναι σχεδόν πάντα το main element όταν γράφω, κάποιες φορές η ιδέα ξεκινάει από κάτι ρυθμικό (περπάτημα, τζιτζίκια), άλλες φορές από ένα οργανάκι, πλήκτρα ή πιάνο. Σχεδόν πάντα καταλήγω να λέω, να λέω, να λέω πράγματα στο μικρόφωνο με εφέ και να αδειάζω τις σκέψεις μου. Σκέψεις πολύ χύμα, που κάπως μέσα από τη μελωδία και τον ρυθμό μπαίνουν σε σειρά και βγάζουν νόημα.
Έχω συνεργαστεί με τη θυγατρική της Ninja Tunes, την Just isn't Music ως vocalist για κάποια χρόνια, τον Jay Glass Dubs, με τους Μέντα, ήμουν μέλος του συγκροτήματος Rosebleed (Schoolwave). Λογικά θα υπάρχουν κι άλλα. Δεν θυμάμαι.
Unbelievable (Live at Summer Nostos Festival "Schoolwave Rewind" 2019) - Danai Nielsen
Η διασκευή της "Κοντούλας Λεμονιάς" προέκυψε από ένα τηλεφώνημα της γιαγιάς, της μαμάς και της θείας την περίοδο που έλειπα. Είχαν συγκινηθεί πολύ όταν το τραγουδούσαν, όπως κι εγώ. Κάτι έκανε κλικ εκείνη τη στιγμή και άρχισα να νοσταλγώ καταστάσεις που μέχρι τότε βαριόμουν και θεωρούσα τυπικές (Πάσχα στο χωριό με ελληνική μουσική και αρνιά, Χριστούγεννα με την οικογένεια). Ξαφνικά είχα ανάγκη να ακούω ελληνική μουσική που μου θύμιζε αυτές τις καταστάσεις. Έψαχνα παραδοσιακά ακούσματα που μου δημιουργούσαν εικόνες. Έβρισκα την "Κοντούλα Λεμονιά" τραγουδισμένη από γυναίκες, όπως μου την τραγούδησαν κι εμένα. Λίγο καιρό μετά η γιαγιά έφυγε και όλο αυτό μού ήταν πολύ βαρύ. Είχα μιλήσει με έναν καλό φίλο, λάτρη της ρέγκε, που μου έλεγε πόσο θα ήθελε κάποιος να γράψει ένα κομμάτι με ελληνικό στίχο, αλλά να το ακούσει τραγουδισμένο με ξενική προφορά. Και ήταν ιδανική η συνθήκη για να γίνει το πείραμα και να βάλω μερικά positive vibes σε αυτό το τραγούδι που προκαλούσε θλίψη. Ήμουν και "ξενιτεμένη", μιλούσα και χάλια γερμανικά, οπότε έγινε βιωματικό και εύκολο το πείραμα. Έψαχνα τις ρίζες. Ένιωθα ξένη και το τραγούδησα με προφορά ξένης, προφορά που όλοι έχουμε όταν μιλάμε μια ξένη σ' εμάς γλώσσα.
Δεν το σκέφτηκα ως ρίσκο. Η διασκευή αυτή φτιάχτηκε χωρίς προοπτική κυκλοφορίας, για έναν φίλο. Φτιάχτηκε και για τη γιαγιά εν μέρει, μόνο που δεν πρόλαβε να την ακούσει. Μου άρεσε η διάθεση που μου προκαλούσε, μου άρεσε η διαδικασία της ηχογράφησης και η όλη ιστορία από πίσω. Ακούγοντάς το κατά τη διάρκεια της καραντίνας μού έφτιαχνε το κέφι. Ήθελα να βγει έξω από το σπίτι! Ήταν επίκαιρο με όσα συμβαίνουν.
Η ελληνική μουσική μέχρι πρόσφατα ήταν ένα μεγάλο ταμπού. Θεωρούσα ότι ήταν αυτό που δίχαζε την οικογένεια και τους γονείς μου. Στις γιορτές, που μαζευόταν όλη η ελληνική οικογένεια και τραγουδούσε και χόρευε και περνούσε καλά, ο Δανός μπαμπάς ένιωθε εντελώς αποκομμένος και συνήθως έφευγε από το τραπέζι. Ήταν αιτία μεγάλων τσακωμών αυτή η ελληνική μουσική. Όταν πήρα απόσταση από τη χώρα και οτιδήποτε σχετικό, αυτόματα άρχισα να αναζητώ στοιχεία που μου θύμιζαν "σπίτι" και θαλπωρή και κάπου εκεί ξεκίνησα να ακούω ελληνικά τραγούδια και να τα απολαμβάνω δυνατά και χωρίς τύψεις.
Υπάρχουν μπόλικα ελληνικά κομμάτια που θα ήθελα να διασκευάσω, ναι. Τρέμε Αθήνα! Σε πιο ήπιους τόνους, πιο κοντά στον ήχο και στο comfort zone μου, έχω διασκευάσει live τα "Ήσυχα Βράδια" της Αρλέτας, το "Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ" της Βίκυς Μοσχολιού, το "Ξενοδοχείο" της Βανδή! Την τελευταία περίοδο ακούω στο repeat Τζένη Βάνου, "Λιλιπούπολη" και Ταφ Λάθος.
Την καραντίνα την πέρασα σπίτι μου, με πολλή σκέψη στην αρχή και στη συνέχεια με πολύ ύπνο. Μου έδειξε πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα διαλείμματα από την καθημερινή λούπα και πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν όσα θεωρώ δεδομένα. Με ταρακούνησε και μετά το ξέχασα.
Εργάζομαι ως γραφίστρια και ανά περιόδους προκύπτουν διάφορα έξτρα πρότζεκτ. Πώς μπορεί να βιοποριστεί αυτήν τη στιγμή μια νέα μουσικός από τη μουσική της; Καλή ερώτηση! Παίζοντας μουσική στον δρόμο; Το είχα δοκιμάσει για μικρή περίοδο. Έπαιζα με τους Νίλσεν στην Αρεοπαγίτου! Τον μπαμπά, που έπαιζε ένα αυτοσχέδιο κρουστό, δικό του κατασκεύασμα, και τον αδερφό, που έπαιζε κιθάρα.
Πάντα υπάρχει κοινό για όλα. Μπορεί να προσφέρει ψυχική και συναισθηματική στήριξη. Οικονομική όχι. Τουλάχιστον όχι μεγάλη.
Μου αρέσει να ανεβαίνω στην ταράτσα για να δω το ηλιοβασίλεμα, να χαζεύω τον βυθό με μάσκα, να χορεύω όταν δεν με κοιτάνε, να μασουλάω σοκολάτες, να μπαίνω στο νερό, να χαϊδεύω τα φυτά, να έχει κόσμο το σπίτι, να μετακινώ τα έπιπλα ανάλογα με τη διάθεσή μου, να ακούω guided meditation στο YouTube, να κοιμάμαι στην αιώρα, το γέλιο με τα κορίτσια, να τακτοποιώ πριν κοιμηθώ για να είναι καθαρά όταν ξυπνήσω, ο ήχος της ηλεκτρικής σκούπας όταν ρουφάει πράγματα, να ακούω μουσική με bluetooth ηχείο στο στήθος για να νιώθω τις δονήσεις, να μιλάω μόνη μου, να γράφω λίστες και να τις ολοκληρώνω, να ακούω το "Hakuna Matata" όταν ξυπνάω.
Με ενοχλούν η βία, η φασαρία, ο πολύς κόσμος, οι κόρνες στον δρόμο, τα σκουπίδια στη θάλασσα, η τόση βιασύνη, οι τρέντι καφετέριες, η πασαρέλα, οι άντρες που δεν θέλουν δέσμευση.
Πώς βλέπω τα πράγματα; Αλλόκοτα, αγχωτικά, παλαβιάρικα, μαλθακά. Η γενιά μου είναι χωρίς νόημα, χαμένη, ζαβλακωμένη, βαριόμαστε, δεν παίρνουμε ρίσκα, τα θέλουμε έτοιμα, τα θέλουμε εύκολα, τα θέλουμε τώρα.
Ο καθένας νιώθει διαφορετικά τη σημασία που έχει η εμφάνιση και το στυλ. Για εμένα, προσωπικά, το αισθητικό κομμάτι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Είναι το περιτύλιγμα αυτού που κάνεις. Μπορεί να σε δελεάσει ή να σε απωθήσει. Λες μια ιστορία και ιδανικά, για να γίνει πιο τρισδιάστατη, "ρουφηχτική", την αφηγείσαι ως χαρακτήρας βγαλμένος από αυτήν. Π.χ. αν μια ιστορία για νεράιδες και ελέφαντες τη λέει ένας τύπος με ένα μαύρο T-shirt, οk, θα την ακούσω, αλλά μάλλον θα βαρεθώ και θα φύγω. Αν όμως την ιστορία τη λέει ένας τύπος με χρυσό T-shirt και αυτιά ελέφαντα, θα με δελεάσει να μείνω. Όλα κυλάνε με πολύ γρήγορες ταχύτητες, πρέπει να πιάσεις την προσοχή του άλλου, αλλιώς θα φύγει και θα πάει παραδίπλα.
Danai Nielsen - ''Mermaid'' Live at St. Paul's Anglican Church
Ετοιμάζω ένα κομμάτι με τίτλο "Mermaid". Θα κυκλοφορήσει αρχές Σεπτέμβρη με βιντεοκλίπ. Μιλάει για τοξικές σχέσεις και καταστάσεις, ίσως λόγω της γοργόνας στην Κοπεγχάγη, ίσως γιατί το έγραψα στο ποτάμι, ίσως γιατί μου έλειπε πολύ η θάλασσα. Ένιωθα σίγουρα σαν πλάσμα που δεν ανήκει στο περιβάλλον όπου βρίσκεται. Πλάσμα θαλασσινό στη στεριά. Και το έκανα κομμάτι αυτό το συναίσθημα για να φύγει από πάνω μου και να το δω από άλλη οπτική γωνία.
Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι μη μείνω μόνη. Θα ήθελα να παραμείνω δημιουργικά αυθόρμητη. Να μην ξεμείνω ποτέ από ιδέες. Η μουσική να μου φέρει άνεση συναισθηματική, χρηματική και χρονική.
Τι έχω μάθει μέχρι τώρα; Ότι ακόμα και όταν όλα μοιάζουν μαύρα, βαθιά και σκοτεινά, σαν λάσπη λιγδερή από βάλτο βρομερό, κάτι καλό θα συμβεί. Να επιμένω».
σχόλια