Είμαι τρυφερή, μάνα σχεδόν, με τα κοριτσάκια των κόνσεπτ. Γιατί εντέλει όλοι κρύβουμε έναν Νικοκαζαντζάκη στο κεφάλι μας, ένα φωτορυθμικό φτάσε όπου δεν μπορείς, μια Πούλια που τον λύγισε τον αλύγιστο και τώρα έχουν εφτά παιδιά. Γιατί όλοι την διαθέτουμε την ακατανίκητη έλξη για το αναπάντεχο στέμμα.
Γιατί τέτοια σχεδιάζουν με τον διαβήτη των ποδιών τους και τα κορίτσια των αδιανόητων κόνσεπτ. Να πιούνε καλούα με την εικαστική εγκατάσταση Καρντάσιαν. Να καθήσουν πρώτη φιλανθρωπική θέση πίστα στο χαρωπό γκαλά. Να θρηνήσουν τον ζάμπλουτο θείο με κόλορ μπλόκινγκ. Ούτε ήξεραν, ούτε ρώτησαν. Έμειναν καθηλωμένες σ'έναν πρώιμο καπιταλισμό - μικρά φαλακρά κοτοπουλάκια που προσπαθούν να βρούνε στασίδι στο ολόφωτο κοτοπουλοσφαγείο. Δεν τις μαλώνω, δεν έχει νόημα άλλωστε.
Σχεδόν τις έχω αγαπήσει έτσι που ταυτίζονται με αυτό που δεν είναι, δεν ήτανε και δεν θα είναι ποτέ. Δακρύζω σχεδόν με την απόλυτη στοχοπροσήλωση να πετύχουν τον απροσδόκητο συνδυασμό τσάντας και κυνισμού ενώ έξω κορνάρουν τα καμιόνια με τους πρώτους νεκρούς.
σχόλια