Ξέρω δε θα 'ρθείς
για κουβέντα πάλι απόψε
θα 'σαι με σβησμένο φως
στο δωμάτιο μοναχός
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος παραδίδει μαθήματα νεότερης ελληνικής ιστορίας ως κουτσός του Μεταξουργείου στο Γελαστό απόγευμα που γύρισε ο Ανδρέας Θωμόπουλος το 1979, ίδια χρονιά με τον (δικό του, επίσης) θρυλικό Ασυμβίβαστο. Το σενάριο ήταν βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού, που είχε ήδη παιχτεί (σαν θέατρο στο ραδιόφωνο) απ' τους Καζάκο-Καρέζη.
Την ταινία την αγαπούσα πάντα. Γιατί ο Κούρκουλος στιγμές στιγμές είχε ένα καθαρό μαύρο στο βλέμμα του, γιατί η Λιβανού πνιγόταν στα νερά της, γιατί το Ελληνικό ήταν στη θέση του κι η Ελένη Φιλίνη έλαμπε σαν Μις Μεταπολίτευση. Περίεργη ταινία, εκεί που πας να την κανιβαλίσεις σε μαγκώνει δι' ελέου και φόβου – με την παλιά πετυχημένη συνταγή των παππούδων μας δηλαδή.
Ο Κούρκουλος/Βενιέρης δεν μπορεί να ξεφύγει από την αισχρή βιολογία του. Κουβαλάει τον δοσίλογο πατέρα, την αμίλητη μάνα, την κραυγή θα σε κάψουμε γιέ του χαφιέ, τη βία εντός κι εκτός του ζεστού κύκλου που δεν κατάφερε να ξεπλυθεί στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Το νέο παρακράτος (ο παλαιός γνώριμος Κουτσός του Μεταξουργείου που συνεχίζει την χαμερπή εκτυφλωτική πορεία του από την Κατοχή στη χούντα κι απ΄τη χούντα στη Μεταπολίτευση) το θέτει καθαρά και ξάστερα: «την Κυριακή ξοφλάς». Δεν μπορεί να οραματιστεί μια νέα χώρα, δεν μπορεί να είναι με το κορίτσι που αγαπά, δεν έχει και πολλά περιθώρια να μην πέσει ηρωικά θυσιαζόμενος πάνω στη βόμβα που μετράει αντίστροφα. Kι o Koύρκουλος/Βενιέρης θα ξαναγίνει τα χίλια κομμάτια που ήταν – θα σώσει τα γυναικόπαιδα για να σωθεί (κυρίως) ο ίδιος.
Οι ήρωες εδώ (κι αλλού), στο τεραίν με τα λιοντάρια ή στο λάκκο με τα υπουργεία, ξέρουν καλά ότι τη Κυριακή ξοφλάνε. Αν διαθέτουν τις σωστές αναλογίες λογικής και ευαισθησίας θα καταλάβουν έγκαιρα ότι δεν υπάρχει ούτε τρίτος, ούτε (καν) δεύτερος δρόμος προς τη θάλασσα. Οι ήρωες θα σκάσουν πάνω στη βόμβα για να σωθούν μια και καλή. Έτσι πιάνει δάφνες η φωτογραφία, έτσι διαιωνίζονται οι εθνικές εορτές. Οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να παίζουν το παιχνίδι με τη λάσπη και τον οχετό – τα αγαπημένα υλικά ανοικοδόμησης των έμπειρων εργολάβων. (Και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.)
σχόλια