Μετά βαΐων
Μισό αιώνα μετά...
ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ για την λειτουργία των Βαΐων. Τι γυρεύω εδώ, μισό αιώνα από την τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου;
Δεν έχω πίστη. Στις δυσκολίες δεν προσευχήθηκα. Λέω, ο άνθρωπος ζει και ξεραίνεται όπως τα χόρτα.
Τότε;
Ίσως είμαι κουρασμένος. Τόσες αλλαγές― ψάχνω κάτι ακίνητο που δεν αλλάζει.
Αλλάζει δηλαδή. Τα ωραία ξυλόγλυπτα με τα φύλλα της αμπέλου και τα σταφύλια έχουν αντικατασταθεί από μαρμάρινα, ψυχρά. Πολύ χρυσάφι, πολύ ασήμι, και πολυθρόνες μεγαλοπρεπείς, υπερβάλλουσες για μια εκκλησία δίπλα στη θάλασσα. Αλλά, συγκριτικά, εδώ ο χρόνος πάει αργά. Καθησυχάζεις.
Ίσως ακόμη, εδώ έρχομαι κοντά με όσους αποξενώθηκα. Νεκρούς και ζώντες. Ποιος είμαι εγώ να διαγράψω την πίστη τους. Αυτή τους στήριξε όταν τους άφησα. Αυτά που εμένα με διέλυσαν, αυτοί τα υποβαστάξανε με αυτά τα βάγια, με αυτούς του ύμνους.
Ετερόκλητο πλήθος. Γριές και αγριόφατσες με ξυρισμένο σβέρκο και μάτι πρόσκαιρα γλαρό, δίπλα δίπλα, κι όμως στην τόση ποικιλία περισσεύω.
Όσα κι αν έχτισα, ξανά και ξανά, ήρθε η στιγμή που κατέρρεαν. Δημιουργούσαν μόνα την αρρώστια τους, αυτοάνοσα.
Δεν ήθελα να είμαι εκτός. Συνέβη. Όπως τα ατυχήματα. Όπως η ξαφνική ανθοφορία. Δεν μάσησα καν με την εκζήτηση της πρωτοπορίας, του καινοφανούς― ήμουν ανέκαθεν παλιομοδίτης, τότε πώς εξωθήθηκα στα σύνορα του κράτους;
Ανάγκη; Κουτές συσχετίσεις;
Ό,τι έγινε, έγινε.
Με ένα βαγί δεμένο με βιολέτες κι ένα κλαδί ελιάς στο χέρι, αμήχανος, μόνος εντελώς, προσπαθώ να συνομιλήσω με αυτούς που με ανάστησαν. Στη νοηματική.
Καλή η προσπάθεια.
Δεν φτάνει.
