Οι μέρες μου είναι αφύσικες. Αλλά τα όνειρα με παρηγορούν.

Οι μέρες μου είναι αφύσικες. Αλλά τα όνειρα με παρηγορούν.

Τις τελευταίες μέρες συνέβη μια αντιστροφή αυτού που εννοούμε ως «ονειρικό».

Κάτι που άλλαξε τις τελευταίες μέρες είναι η σύσταση της νύχτας. Πριν έπεφτα ξερός από την κούραση και ήταν μια μαύρη τρύπα, ανάμεσα στη δράση των ημερών.

Τώρα η νύχτα είναι πλούσια, πολύσημη. Δεν υπερβάλλω, αν πώ ότι είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του 24ωρου μου.

Π.χ. χθες ήταν μια μέρα κάκιστη. Μετά από ένα μήνα πειθαρχημένου εγκλεισμού, τα νεύρα μου δεν είναι περίφημα. Και μόνο οι δυσοίωνες μαντείες του μέλλοντος, η στενή λόγω επαγγέλματος παρακολούθηση του αγγελτηρίου θανάτων που κατάντησε η ειδησεογραφία, το πήγαινε-έλα στο σπίτι (που αρχικά λάτρεψα, ως καταφύγιο, αλλά η λατρεία ξέφτισε βαθμηδόν απ΄τη συνήθεια), η πένθιμη εικόνα της πόλης τις 2-3 φορές που βγήκα για λίγη άσκηση ― όλα αυτά, πτόησαν ακόμη και μένα, που αν μου δώσεις ένα λάπτοπ, μπορείς να με ξανάβρεις στο ίδιο σημείο ακίνητο μετά από μια βδομάδα. Χθες βούλιαξα περισσότερο από ποτέ.

Αλλά πέφτοντας να κοιμηθώ, ένας κόσμος άλλος με τύλιξε. Όπως κάθε βράδυ. Συνέβη μια αντιστροφή αυτού που εννοούμε ως ονειρικό - και το συναρτάμε συνήθως με μια αργή κίνηση, σαν νάναι τα μέλη μαγεμένα και να υπνοβατείς είτε μέσα σε ένα γλυκό slow motion είτε σε έναν εφιάλτη που θες να τρέξεις και δεν μπορείς.

Οχι. Στα τωρινά όνειρα, ο ρυθμός του κόσμου ξανάγινε κανονικός. Ήμουν παιδί και βάδιζα αβίαστα στην ταβέρνα του παππού μου κι έξω στη θάλασσα (εκεί που έζησα τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές), κι ήταν λέει φθινόπωρο και βάζαμε το νέο μούστο στα βαρέλια. Και άλλα, παρόμοια.

Ανάμεσα στις κλειδώσεις του ύπνου, μισοξύπναγα για να αλλάξω στάση κι ένιωθα σα να γλιστράω στα ασημένια νερά ενός νυχτερινού μπάνιου, έχοντας συνείδηση (σε υποστολή) ότι ζω μια ζωή εναργέστερη και αληθινότερη από την αφύσικη μέρα μου.

Αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ τον τελευταίο καιρό.

Αλλά όταν ξυπνάω, ξαναμπαίνω στον ρυθμό του ζόμπι- κινούμαι σαν τα εξπρεσιονιστικά ανδρείκελα του βωβού σινεμά- ένα νευρόσπαστο από την κουζίνα στο μπαλκόνι, με κάποια ακαμψία στους αρμούς και μυς τεντωμένους. Η μέρα είναι πια ένα κακό όνειρο που μέσα του δυσκολεύομαι να τρέξω, ν' ανασάνω και να κινηθώ, ενώ η νύχτα είναι η δροσερή, πολύφυλλη κανονικότητά μου.

___________________________________________________________

PODCASTS:

Podcast: Τα Ελληνικά Παραμύθια ― Ο Χρυσοπράσινος Αετός

Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος διαβάζει ένα μαύρο παραμύθι με λάμιες πεθερές, βαθύ οικολογικό μήνυμα (πριν την οικολογία) και σαδομαζοχιστικές σκηνές απρόσμενης έντασης. Από την κλασική συλλογή του Μέγα (εκδ. Εστία).

Ακούστε στην ίδια σειρά:

Podcast: Τα Ελληνικά Παραμύθια ― Οι δύο γειτόνοι

Ακούστε άλλα podcast της LIFO:

Podcast: Σεφέρης & Μουσική― 1

Podcast: Σεφέρης & Μουσική ―2

Podcast: Σεφέρης & Μουσική ― 3

____________________________

Podcast: You 'll never walk alone

____________________________

Podcast: To τραγούδι της ζωής μου Νο.1

Podcast: To τραγούδι της ζωής μου Νο.2

Podcast Νο.3: Είσαι το λιμάνι μου