Oι ουλές
Υπάρχουν συνειρμοί
Ο ΑΡΙΣΤΟΔΙΚΟΣ. Του 500 π.χ., αλλά με κάτι διαφορετικό. Οι αγκώνες δεν είναι κολημμένοι στους μηρούς, όπως στους άλλους κούρους ως τότε· υπάρχει κίνηση στα μέλη ― σα να ετοιμάζεται να περπατήσει. Προς τη ζωή, προς το θαύμα της κλασικής Αθήνας.
Τον βρήκαν σε ένα αγρό την άνοιξη του 1944 στα Μεσόγεια της Αττικής, εργάτες που έσκαβαν. Έστεκε πάνω από έναν τάφο, κατά μήκος του δρόμου που συνέδεε την Αθήνα με τα μεταλλεία της Λαυρεωτικής, δίμετρος, σμιλεμένος σε παριανό μάρμαρο, βόστρυχοι πέφτουν στο μέτωπό του, το πρόσωπό του έχει σαφή χαρακτηριστικά, κοντύτερα στην πραγματικότητα από ποτέ.
Εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι οι ουλές, οι χαρακιές του. Η αξίνα του αγρότη που τον βρήκε έχει θρυμματίσει τη μύτη του, το κάτω χείλος του σχεδόν λείπει όλο, φρύδια, μάγουλα, λαιμός, το στήθος στο μέρος της καρδιάς― χαραγμένα όλα.
Κι όμως. Υπερτερεί το αρχαϊκό μειδίαμα, η κίνηση προς τα μπροστά, η λαχτάρα του μαρμάρου να συναντήσει το αίμα. Να ζήσει.
Δυο μέρες πριν έρθει ο νέος χρόνος, τον φωτογράφησα στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Υπάρχουν συνειρμοί: Με ουλές ή όχι, με τύχη ή ατυχία, τραύματα ή χωρίς, αξίζει να τραβάς μπροστά. Όσο πάει.
Καλή χρονιά!
