Πώς μυρίζουν τα «παράσιτα» στο μετρό; Η αντεπίθεση των λευκών, στρέιτ προνομιούχων απέναντι στη νέα ορατότητα των μειονοτήτων
Δεν εχει σημασία η αφορμή. Ούτε τα πρόσωπα. Ούτε καν η καταγωγή τους. Πάντα κάποιος βρίσκεται να πει τη φαιά παρόλα του. Πότε είναι ταλαντούχος πότε ατάλαντος. Πότε πλούσιος πότε φτωχός. Το ουσιώδες είναι ότι τη λέει.
Κι αυτή η παρόλα λέει άκρες-μέσες: «Το παρακάνατε με τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Παραείστε ευαίσθητοι όταν σάς κρίνουμε. Μη κάνετε σαν θηλυπρεπείς χιονονιφάδες. Έχουμε κι εμείς δικαιώματα - οι λευκοί, στρέιτ, οικογενειάρχες. Ας τελειώσει πια αυτή η πνιγηρή πολιτική ορθότητα - δεν μπορούμε πια να εκφραστούμε».
Συνήθως αυτοί που σέρνουν το χορό είναι οι πιο προνομιούχοι. Πράγμα που σκανδαλίζει, γιατί όπως και να το κάνουμε, ένας λευκός, στρέιτ προλετάριος είναι και λίγο για λύπηση όταν τον βλέπεις να υπερασπίζεται το τρύπιο καλυβάκι του, ενώ από πίσω περνάνε τρένα. Ναι, είναι ικανός κι αυτός για ασύμμετρη βία και άμετρο εκφοβισμό — αλλά την ίδια στιγμή τον βλέπεις να τρώει τόσες ταπεινώσεις, τόση ματαίωση (στην κοινωνία, τη δουλειά, τις σχέσεις…) που τον συμπονάς μέσα στη 360º φτώχεια του. Είναι τυφλός και δεν το ξέρει. Φτωχόπαιδο που τον πήραν στο Σαλό.
Αλλά οι άλλοι, που ξέρουν κάποια γράμματα, έχουν λεφτά και μια ζωή προνομίων - εκνευρίζουν πιο πολύ όταν εκφράζουν την κριτική τους περιφρόνηση στην νέα ορατότητα των μειονοτήτων. Διότι τα θέλουν όλα δικά τους.
Εύκολα μπορεί να πέσει κάποιος στην παγίδα και να προσωποποιήσει την κριτική. Πάντα μπορείς να βρείς ελαττώματα στον άλλο- μερικοί προσφέρονται κι ιδιαιτέρως. Αλλά το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι ευρύτερο και σοβαρότερο. Είναι η αναμενόμενη αντεπίθεση των πάσης φύσεως προνομιούχων σε όσα κατέκτησαν οι μειονότητες τα τελευταία χρόνια. Που δεν είναι λίγα.
Θέλει ρώτημα γιατί αντιδρούν; Ποιανού θα τού ΄παιρναν το παιχνίδι του και δεν θα αντιδρούσε;
Για χρόνια, για αιώνες, οι λευκοί, στρέιτ και πλούσιοι παίζουν δίχως αντίπαλο στη δυτική κοινωνία. Όλα τα φώτα είναι στραμένα πάνω τους, όλα τα συστήματα τους ευνοούν. Ορίζουν τη γλώσσα. Ορίζουν τους νόμους. Ορίζουν τη σεξουαλικότητα. Παίρνουν το μετρό κι είναι όλο δικό τους.
Μα ξαφνικά, δίπλα τους κάθεται μια σίγουρη, πνευματώδης ντραγκ κουίν. Που δεν ετεροκαθορίζεται από σένα. Που δεν μασάει στη βία σου. Που διεκδικεί κι αυτή τη δική της ίση θέση στο βαγόνι. Και που ενδέχεται να είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από σένα -αφού ως γνωστόν, η οριακότητα ακονίζει το μυαλό· ενώ τα προνόμια το κάνουν νωθρό και μνησίκακο.
(Απορείς κι εσύ, πώς ενώ είσαι τόσο mainstream, πώς ενώ ποντάρεις στις μεγάλες, αιώνιες αξίες και είσαι τόσο καθώς πρέπει, μέσα σου αναφύονται τόσες ανασφάλειες· τόσος θυμός· τόσος φόβος- απορείς τόσο, που θες να χτυπήσεις το τακουνάκι σου στο λερό βαγόνι, να σηκωθείς και να διώξεις σαν νέος Ιησούς από το ναό του πατρός σου τους αράπηδες και τις αδερφάρες. Πώς τόσες λευκές νίκες αθροίστηκαν σε μια μαύρη ήττα; Απορείς.)
Δεν είναι ο λίγος, ελάχιστος ζωτικός χώρος που οι προνομιούχοι άφησαν στις μειονότητες, που τους ενοχλεί. Οι μειονότητες πάνε ακόμη τοίχο τοίχο στην Ελλάδα - μαζεύοντας τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της κοινωνίας, περίπου ως αγαθοεργία. Εκείνο που τους πειράζει περισσότερο είναι ότι έχει πληγεί ο ναρκισσισμός τους. Η μονοκρατορία τους.
Στη νέα, πολυπολιτισμική κοινωνία όπου τα νέα παιδιά απλώς τους αγνοούν, ορίζοντας μόνα τους τον εαυτό τους και τη ζωή τους - οι «προνομιούχοι» αυτοί, στέκουν κάπως απομαγευμένοι μέσα στα ακριβά ρούχα τους, τη σαρκαστική ματσίλα τους, τις πέρλες τους, τη δυσανεξία τους για τη μυρωδιά των Παρασίτων.
Έτσι τα μεταξωτά άγχη τους κακοφορμίζουν, προϊόντος του καιρού, και καταλήγουν σε μια καθαρόαιμη ρητορική μίσους που όπως και να εκφραστεί (κλαούρα, ταξικό πένθος, νευρική κρίση, απειλή, χρυσαυγίτικο μαχαίρωμα, κοινωνικός αποκλεισμός, μπούλινγκ κ.λπ.) ένα εννοεί: «Αντε στρίβε, αράπη, αδερφή από το βαγόνι μου - μάς τα ΄πρηξες!».
Τα media που σέβονται τον εαυτό τους είναι ντροπή να φιλοξενούν τέτοιους κρωγμούς.
