» Είναιπερίεργες εβδομάδες για διαπιστώσειςγύρω από το ελληνικό σινεμά οι δυοτελευταίες. Ενδεικτικές ωστόσο. Βγαίνουνπολλές ελληνικές ταινίες και τελείωςδιαφορετικές. Οι Σκλάβοι στα Δεσμάτους, μια ταινία εποχής βασισμένη σεδιήγημα μεγάλου Έλληνα συγγραφέα τωναρχών του προηγούμενου αιώνα. ΟιΙσοβίτες, μια παλιομοδίτικηαντι-εξουσιαστική κωμωδία, με θέματατόσο σύγχρονα όσο η πάλη των τάξεων καιη ελευθερία του ατόμου. Προηγήθηκαν οιΜικρές Ελευθερίες του Κώστα Ζάπα, μιααφαιρετική επίθεση στη φασίζουσααμορφωσιά της ελληνικής επαρχίας πουκρύβεται μέσα μας. Και το Γκίνες, μιαεμπορική κωμωδία στη φλέβα των αντίστοιχωνξένων, αλλά προσαρμοσμένη στο μπάτζετκαι τη δική μας, κυριολεκτική καιμεταφορική, νοοτροπία. Έπεται το ΣούλαΈλα Ξανά, μια σύγχρονη popκομεντί, που βασίζεται στη φαντεζίερμηνεία των νεοελληνικών ηθών καιστην απήχηση του καστ, όπως περίπουσυνέβη και με τον Ηλία του 16ουκαι το BankBangκαι το Όλα θα Πάνε Καλά, τηρουμένων τωναναλογιών. Και το ντοκιμαντέρ που πήρεβραβεία και επαίνους κριτικών, το Ότανο Καβάφης συνάντησε τον Πεσόα. Στη μέσημια ανάμνηση και υπενθύμιση μαζί, τοπορτρέτο του Μιχάλη Κακογιάννη, τουδημιουργού που καλύπτει όλα τα μέτωπα:των μετασκευασμένων αρχαίων μύθων, τουξένου που είδε αλλιώς την Ελλάδα (καικαλύτερα από τους περισσότερουςΈλληνες), του πιονιέρου της χαριτωμένηςκωμωδίας, των γυναικείων χαρακτήρωνκαι του αστικού δράματος, του διεθνούςσκηνοθέτη με τις περγαμηνές και τηναναγνώριση.
»Φαινομενικά,δεν υπάρχει πεδίο που δεν καλύπτεται,και μάλιστα σε ένα διάστημα λίγωνημερών. Η ποιότητα των ταινιών όμως δενείναι ανάλογη της ποικιλίας τους. Αλλάκι αν αυτό ακούγεται, και είναι,υποκειμενική διαπίστωση, τι σχέση έχειο θεατής με τις ελληνικές ταινίες πουσταθερά αποζητούν τον οβολό του; Οικαλλιτεχνικές είναι εντελώς στριμωγμένες,κυρίως από πλευράς διανομής. Αν δενείναι εγγυημένες κωμωδίες καιελληνοκεντρικά δράματα, δεν κάνουνεισιτήρια, όπως έχει αποδειχθεί. Διότιτο κοινό δεν μπορεί να τις τοποθετήσεισε μια ευδιάκριτη κατηγορία, αν υποθέσουμεπως τις βρει σε μια κοντινή του αίθουσα.
»Κιαν εξαιρέσουμε το γέλιο και τη μυθοπλαστικήδιερεύνηση της ιστορίας μας (με τηνπροϋπόθεση να μας καθησυχάζει), ταυπόλοιπα κινηματογραφικά είδη δενέχουν αναπτυχθεί καθόλου στην Ελλάδα.Γνωρίζω: άλλα τα μεγέθη, πολλά τα λεφτά,μείον το κρατικόν ταμείον, λίγα τασυνολικά εισιτήρια, μεγάλο το ρίσκοαπό ενδεχόμενη ιδιωτική επένδυση. Άλληη γαλλική ή γερμανική δυναμική, ακόμηκαι οι πιο καλλιεργημένες μικροβιομηχανίεςτου σινεμά, όπως η Δανία, που μπορείόμως να παράγει ιδιότροπο σινεμά γιαφεστιβάλ, αλλά και παραμύθια για παιδιάκαι περιπέτειες. Η μοναδική λύση ίσωςνα ήταν η επιμονή σε ένα σινεμά πουφαντάζει ελκυστικό σε νέους θεατές καιδιαθέτει την προσωπικότητα του σκηνοθέτη.Θρίλερ; Ψυχολογικές περιπέτειες; Αστικάδράματα (όχι χαλαρές διαπιστώσεις γιατην κοινωνία μας); Γιατί όχι; Αν αξίζειτο σενάριο και ο δημιουργός έχει κάτινα πει, και κυρίως να δείξει, τότε θαμιλάγαμε για κανονική ποικιλία. Τώρα,υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στιςταινίες που πάνε και εκείνες που δενπερπατάνε. Και αναρωτιέμαι αν χρειαζόμαστεένα suigeneriηγεμόνα, όπως ο Λαρς φον Τρίερ, ή ένανιμπρεσάριο ηγέτη, όπως ο Λικ Μπεσόν,για να αναφέρω τα παραδείγματα δυοπολυσυζητημένων ανθρώπων στις χώρεςτους και έξω από αυτές, που είναιπρωτίστως σκηνοθέτες και μετά παραγωγοίκαι αετοφωλιές ταινιών και μαθητών.Επειδή όμως εκεί υπάρχουν σχολές, άρακαι δάσκαλοι, το παράδειγμα μάλλονπέφτει στο κενό. Στην Ελλάδα, μιακαινούργια γενιά σκηνοθετών σπρώχνειγια να αρθρώσει λόγο. Το ερώτημα είναιαν ο λόγος της έχει λόγο ύπαρξης. Κιεπειδή το μόνο σίγουρο είναι πως καθέναςκρίνεται από το χρόνο, το πρόβλημα είναιαν θα βρεθούν τα χρήματα για να υπάρξειαντικείμενο προς κρίσης, δηλαδή δείγμανέου κινηματογράφου που θα αφορά (έστωένα άλλο) κοινό. Τα χρήματα ίσωςεξασφαλιστούν, αν η πρόταση έχει σύνδεσημε τον κόσμο που θα κληθεί να δει μιαταινία. Αλλιώς, οι κριτικοί κινδυνεύουμενα είμαστε οι μόνοι που θα έχουμεσυνολική εντύπωση ενός ελληνικούσινεμά, που κανονικά θα έπρεπε να αφοράτους περισσότερους. Αλλιώς, για ποιολόγο να υπάρχει; Για την επιστροφή τουφόρου; Ή για την επιστροφή του απαιτητικούκοινού στις αίθουσες; (η μερική επαναφοράτου θα φθίνει, αν συνεχίσει να βλέπειτις συνταγές να επαναλαμβάνονται.)
σχόλια