Ο Μάικλ Μαν θεωρείται συχνότατα δύσκολος σκηνοθέτης για τους συνεργάτες του, ευτυχώς, όμως, πάντα απολαυστικός για τους θεατές - ο βαθμός της καλλιτεχνικής του αφοσίωσης και της τεχνικής του ανησυχίας δεν μειώνεται παρά τα 66 του χρόνια. Μιλώντας για την ταινία του Δημόσιος Κίνδυνος, δεν παραλείπει να αναφερθεί εκτεταμένα στις διαφορές του φιλμ από το βίντεο, αναλύοντας παρακάτω τις συνθήκες που γέννησαν το ιδιαίτερο φαινόμενο του Τζον Ντίλιντζερ, ενός κακοποιού που έκλεβε τους πλούσιους για να κάνει τη μεγάλη ζωή στην εποχή της μεγάλης φτώχιας.
» Ξεκίνησα το γύρισμα χρησιμοποιώντας φιλμ. Είχα πάρει έγκριση για μεγάλο προϋπολογισμό και πήγαινα για το θεωρητικά καλύτερο. Με τον οπερατέρ μου Ντάντε Σπινότι, κάναμε μερικά δοκιμαστικά με ψηφιακό βίντεο. Έτσι για δοκιμή, από περιέργεια περισσότερο. Έμεινα εντυπωσιασμένος από το αποτέλεσμα. Φυσικά, είχα ξανακάνει το πείραμα για το Collateral και το Miami Vice. Εκ των υστέρων κατάλαβα πως δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα στο φιλμ και δεν μπορούσα να το εντοπίσω. Αναλύοντάς το, αποφάσισα πως δεν ήθελα να κάνω μια ταινία εποχής, ή μάλλον μια ταινία για τη συγκεκριμένη εποχή. Μου έμοιαζε με ντοκιμαντέρ ή σαν μια ταινία που είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Ξαφνικά, όλα αποκαλύπτονται με το βίντεο πιο καθαρά, με μεγαλύτερη ευκρίνεια. Κινώ τις κάμερες με μεγαλύτερη ευελιξία, τα χρώματα είναι πιο θερμά, έχω λεπτομέρειες στις εκφράσεις και με την εξέλιξή του, όσο περνούν τα χρόνια, ανακαλύπτω περισσότερα στρώματα στο φόντο.
» Ναι, υπάρχουν και μειονεκτήματα. Κάποιες φορές, το βίντεο δεν νετάρει τόσο γρήγορα, στο φως της ημέρας ξεφεύγουν κάποιες από τις επιδιώξεις στη γενικότερη σύνθεση της εικόνας. Αλλά είναι μικρό το τίμημα για το ύφος που επιτυγχάνεις με τη χρήση της νέας τεχνολογίας. Νομίζω πως και οι ερμηνείες είναι καλύτερες, πιο άμεσες, πιο καίριες. Οι ηθοποιοί αισθάνονται πιο ελεύθεροι με μια μικροσκοπική κάμερα μπροστά τους και οι επαναλήψεις δεν τους αγχώνουν. Το φιλμ μού φάνηκε σαν διακόσμηση περιττή και αναχρονιστική, πολύ στημένη. Όχι πως δεν μπορεί να κάνει θαύματα, αν χρησιμοποιηθεί σωστά. Αλλά ποιος ο λόγος;
» Ο Ντίλιντζερ με ενδιέφερε από παιδί. Μεγάλωσα στο Σικάγο και η μυθολογία εδώ είναι δυνατή για τους ήρωες που ήταν παράνομοι αλλά διατηρούσαν μια μποέμικη γοητεία. Ο Ντίλιντζερ είχε μπρίο και γούστο. Δεν έκλεβε τους απλούς συμπολίτες του αλλά ήθελε να γδύσει τις τράπεζες και να ζήσει γρήγορα και καλά, σαν σταρ του σινεμά. Ήξερε πως δεν του μένουν πολλά χρόνια ζωής και σιχαινόταν την ιδέα πως θα έμπαινε ξανά σε ένα κελί. Ήταν ένας γκάνγκστερ με ενστικτώδη αλλά πλήρη επίγνωση της κοινωνικής κατάστασης, της πάλης των τάξεων, της απελπισίας. Ήθελε να διασκεδάσει και δεν τον ενδιέφερε η σύγκρισή του με τον Ρομπέν των Δασών. Παράδειγμα: όταν απέδρασε την τελευταία φορά από τις φυλακές, δεν έφυγε με όποιο αυτοκίνητο βρήκε μπροστά του. έκλεψε την ολοκαίνουργια Φορντ του σερίφη και έστειλε επιστολή στον κατασκευαστή, τον ίδιο τον Φορντ δηλαδή, λέγοντάς του πως στο εξής θα προτιμούσε να κλέβει μόνο τα δικά του αμάξια!
» Είχα ξαναγράψει ένα σενάριο για έναν άλλο μαφιόζο, το ληστή Άλβιν Κάρπις, πριν από 30 χρόνια. Δεν είχε προχωρήσει. Πάντα με ενδιέφερε η σχέση των γκάνγκστερ με το καπιταλιστικό σύστημα, και πώς οι ομοσπονδιακές Αρχές, με πρωτεργάτη τον Χούβερ, ανέπτυξαν τεχνολογία ικανή να τους εντοπίσει και να τους εξοντώσει, πριν ανέλθουν σε ένα στάτους ενοχλητικό για τις μεγάλες εταιρείες που μοιράζονταν το μεγάλο χρήμα.
» Ο Τζόνι Ντεπ είναι μοναδικός για το ρόλο του Ντίλιντζερ. Δεν θα μπορούσε να τον υποδυθεί άλλος. Ο Τζόνι είναι μεγάλος ηθοποιός, διαθέτει μια σκληρότητα και μια εσωτερική δύναμη που συχνά μεταφράζεται σε εκκεντρικότητα και τρέλα. Είναι ωστόσο πολύ μεθοδικός και εργατικός. Έχει να παίξει τόσο καλά, νομίζω, από την εποχή του φιλμ Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ.
σχόλια