Ξεκινάει ένα περίεργο Φεστιβάλ Καννών, το οποίο, όπως τόνισε και ο «Independent», δείχνει ανάγλυφα το χάσμα ανάμεσα στο σινεμά που απευθύνεται σε όλους και στις καλλιτεχνικές επιλογές. Μάικ Λι, Αμπάς Κιαροστάμι, Τακέσι Κιτάνο, Μπερτράν Ταβερνιέ, Νικίτα Μιχάλκοφ, Κεν Λόουτς σε μια προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο διαγωνιστικό τμήμα. Γούντι Άλεν, Όλιβερ Στόουν, Στίβεν Φρίαρς, Οτάρ Ιοσελιάνι, Ρίντλεϊ Σκοτ εκτός διαγωνιστικού. Μανοέλ ντε Ολιβέιρα (παγκόσμιο ρεκόρ, 102 ετών), Ζαν Λικ Γκοντάρ στο Ένα Κάποιο Βλέμμα. Κανείς δεν υποτιμά την αξία των σκηνοθετών αυτών, ούτε βέβαια τη σοβαρή πιθανότητα να έχουν γυρίσει μια ακόμη σπουδαία ταινία. Αλλά ο μέσος όρος ηλικίας εκτοξεύεται επικίνδυνα με τη σωρεία των παλιών πελατών του Φεστιβάλ που αγαπάει όσο κανένα άλλο τους βετεράνους, αλλά και με την παρουσία των μόνιμων μνηστήρων των βραβείων, όπως ο Απιτσατπόγκ Βερεσετακούλ, ο Μουντρουκσό, και οι Γάλλοι Μουσαρέμπ και Μποβουά.
Στο 63ο Φεστιβάλ επιστρέφουν οι Ασιάτες και οι Αμερικανοί έχουν επισήμως αποκλειστεί. Ο Γούντι Άλεν αρνήθηκε την κρατημένη θέση στο Διαγωνιστικό και ο μόνος που προσκλήθηκε είναι ο Νταγκ Λάιμαν (ναι, ο σκηνοθέτης του Κύριου και της Κυρίας Σμιθ), με την ταινία Fair Game που έχει να κάνει με κατασκοπεία και πρωταγωνιστεί ο φίλος των Καννών Σον Πεν (άρα διαθέτει το απαραίτητο quota αντιαμερικανισμού).
Ταινία γυναίκας δεν υπάρχει καμία, γεγονός που προκάλεσε τη διαμαρτυρία της Βρετανίδας δημιουργού Ρουθ Τορζούσεν. Η δικαιοσύνη του εκλέκτορα Τιερί Φρεμό είναι τυφλή και φαντάζομαι πως οποιαδήποτε επιλογή βασιζόμενη στο φύλο θα ήταν ουσιαστικά και όχι τυπικά σεξιστική, καθώς η αισθητική δεν έχει να κάνει με ποσοστώσεις. Τα περί γούστου και αδέκαστων προτιμήσεων δεν αποδεικνύονται στο εργαστήριο, συνεπώς κανείς δεν πρόκειται να παραπεμφθεί αν δεν υπάρχουν Έλληνες ή γυναίκες ή Αφρικανοί στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα. Σε ένα από τα παράλληλα τμήματα, ωστόσο, θα προβληθεί ένα ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε γυναίκα, η Σαμπίνα Γουτζάντι, και ήδη προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια της ιταλικής κυβέρνησης, σε σημείο που κανένα από τα μέλη της δεν θα μεταβεί στις Κάννες. Η ταινία Draquila, ένας τίτλος που βγαίνει από το Dracula και την Aquila, την πόλη που ισοπεδώθηκε από τον πρόσφατο φονικό σεισμό, επιχειρεί να καλύψει τα κενά που άφησε το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, ρίχνοντας το φταίξιμο της έλλειψης έγκαιρης διάσωσης, και κυρίως της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης τραγωδίας, στην κυβέρνηση διαφθοράς του Μπερλουσκόνι, ο οποίος ανέβασε τα μαδημένα ποσοστά και την πεσμένη δημοτικότητά του στο διάστημα αμέσως μετά τον σεισμό.
σχόλια