» Παρασκευή, στην παγωμένη Νέα Υόρκη. Ακούω την πρόγνωση του καιρού από NBC και ο αλέγρος μετεωρολόγος προειδοποιεί πως οι θερμοκρασίες θα κυμαίνονται γύρω στα teens. Σπάω το κεφάλι μου. Τι εννοεί; Ποια είναι τα teens; Α, τα seventeens, eighteens, nineteens και πάει λέγοντας. Πάντα στο σύστημα Φαρενάιτ. Δηλαδή, κάτι σαν μείον 9. Τι να κάνω, παγώνω και στην ιδέα, αλλά βγαίνω δειλός κι απροετοίμαστος, παγώνω κανονικά στις λεωφόρους, πάω να χωθώ σε ένα σινεμά αντί να ψάχνω το χριστουγεννιάτικο πνεύμα στους δρόμους, πνεύμα που σερνόταν μισερό και κολοβό, ένεκα η κρίση και η ανεργία, παρά τον Ομπάμα και την αισιοδοξία - ούτε το εμβληματικό δένδρο στο στέκι του Ροκφέλερ δεν είναι στημένο ακόμη. Στους 42 δρόμους, παίζεται το Λυκόφως, η κινηματογραφική μεταφορά του εκδοτικού φαινομένου που έχει ξανάψει εκατομμύρια κορίτσια και τα έχει οδηγήσει ομαδόν σε μεταμεσονύχτιες προβολές για να μαρτυρήσουν εικονογραφημένο το αγαπημένο τους ανάγνωσμα, με το σέξι βρικόλακα και την τολμηρή θνητή που τον έχει ερωτευθεί με κίνδυνο της ζωής της. Είναι το love story του 21ου αιώνα, χωρίς πλάκα. Το φιλμ είχε ξεπουλήσει. Στήνομαι στην ουρά και βρίσκω εισιτήριο πέντε προβολές μετά, κατά τις 11.
» Το αδιαχώρητο, φίσκα μια αίθουσα 700 ατόμων, γεμάτη τρελαμένες teens που αψήφησαν τα eighteens του καιρού και άρχισαν τα ουρλιαχτά με το που έπεσαν οι τίτλοι της αρχής. Ολοζώντανο κοινό, παρά τη θανατίλα της ταινίας, οι μικρές με κάποιους γκόμενους βαριεστημένους, συνοδούς με προφανή ανταλλαγή μια περιπέτεια την επόμενη εβδομάδα, να σχολιάζουν δυνατά, «bitch, don't you see he is a fucking horny vampire», κι εγώ να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν στην πρώτη προβολή του Scream για παράδειγμα. Από ένα σημείο κι έπειτα δεν πρόσεχα την πλοκή και άκουγα τα μουγκανητά των κοριτσιών (ανακαθισμένα και ζωηρά στις καρέκλες τους) και τα ξεφωνητά των αγοριών (χυμένα σαν βαριεστημένα μουλάρια στα καθίσματα). Εβδομήντα εκατομμύρια οι εισπράξεις του τριημέρου. Σπαρταριστά τα ανήλικα, παρά την κρίση, έδωσαν το «παρών» σε ένα εφηβικό έπος του παντοδύναμου φαντασιακού. Φαντάσου να ήταν καλή η ταινία τι θα γινόταν. Η σκηνοθέτις Κάθριν Χάρτγουικ κατάφερε να καταστρέψει με τα χειροκίνητα κόλπα της μια καταπληκτική ιδέα για νεανική ταινία: ένας σεξομανής έφηβος δράκουλας 300 ετών με την αιώνια εμφάνιση έφηβου τα φτιάχνει με μια ντροπαλή έφηβη με πατέρα τοπικό μπάτσο και μάνα αλλού γι' αλλού, η οποία μικρή ξεσαλώνει μόλις τον βλέπει και ανυπομονεί να χάσει ως και τη ζωή της για να κάνει σεξ μαζί του. Αλλά εκείνος απέχει ερωτικά, για να μην την βλάψει, επειδή την αγαπάει τόσο. Δηλαδή, μια αυτοκτονική που γουστάρει ακόμη περισσότερο στην ιδέα πως ο νέος της γκόμενος είναι πολύ γέρος κατά βάθος (kinky), κι ένας γέρος που φαίνεται τόσο νέος και εφαρμόζει την αγαπημένη μόδα της εποχής, την αποχή (abstinence). Ιδιοφυές. Φτηνά και πρόχειρα εκτελεσμένο. Δεν έχει σημασία ωστόσο. Δυο αστέρια μόλις γεννήθηκαν, ο ηδυπαθής Ρόμπερτ Πάτινσον και η τύπου αθώα Κρίστεν Στιούαρτ που παίζει άθλια, αλλά φταίει η σκηνοθεσία γι' αυτό.
»Το ίδιο Σαββατοκύριακο, σε μια πόλη τόσο κοντά μας, τη Θεσσαλονίκη, ο υπουργός Πολιτισμού ανακοίνωσε πως πήρε επιτέλους τα μέτρα του και θα εφαρμόσει το θεσμικό πλαίσιο για τον ελληνικό κινηματογράφο, σχέδιο το οποίο εκπόνησαν επί μακρόν πολλοί και πολύ σχετικοί άνθρωποι του χώρου. Απόδοση εσόδων στους δημιουργούς, κίνητρα και φοροαπαλλαγές, αναπτυξιακά μέτρα, ίδρυση Ινστιτούτου Σεναρίου, όλα αυτά στο νόμο που καταθέτει όπου να ‘ναι στη Βουλή. Καλά ακούγονται, τα λεφτά από πού θα έρθουν; Ποιοι θα επιστρέψουν χρήματα και σε ποιους;
»Επιτέλους, αποσύνδεση του Φεστιβάλ από τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας, τα οποία βασικά δόθηκαν σε δυο ταινίες, με την παρένθεση της αδικημένης Αθανασίας του Πάνου Καρκανεβάτου, που πήρε το τρίτο βραβείο ποιότητας. Πρώτο βραβείο στο Without του Αβρανά (ok, μια επιλογή σε μια abstract ταινία αισθητικής) καθώς και πέντε ακόμη, μαζί και του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, και το δεύτερο βραβείο στο Σκλάβοι στα Δεσμά τους του Τώνη Λυκουρέση, που γενικά σάρωσε, αποσπώντας 10 συνολικά βραβεία, σκηνοθεσίας, σεναρίου, ερμηνειών για τον Γιάννη Φέρτη, τη Δήμητρα Ματσούκα και τον Χρήστο Λούλη, και τα περισσότερα τεχνικά (υπέροχα δραματική η μουσική του Μίνωα Μάτσα). Το παρακολουθούσα με σχετικό ενδιαφέρον, αλλά βαρέθηκα, ειλικρινά, από τη μέση κι έπειτα. Δράμα εποχής, Θεοτόκης, Κέρκυρα των αρχών του 20ού αιώνα, ο παλιός κόσμος σε τρικυμία, αφηγηματικό και σκαλωμένο στην πλοκή και στην ατμόσφαιρα, με αναμενόμενα κρεσέντι και λογοτεχνικά πάθη. Η πάλη ενός σοσιαλιστικού υπόβαθρου που αντιμάχεται την καλή κοινωνία των ψεμάτων και των μυστικών υπάρχει ως νόημα κάτω από την υπόθεση, αλλά δεν εκδηλώνεται κινηματογραφικά.
σχόλια