Ο Ματ Ντέιμον είναι περιπτωσάρα. Εφαρμόζει τη μέθοδο του αόρατου ηθοποιού και αντί να φορέσει τους ρόλους στις δυνατότητές του, αφήνεται σαν το λευκό χαρτί για να κατοικηθεί από τις ορέξεις των σκηνοθετών και των σεναριογράφων. Η μετριοφροσύνη του είναι παροιμιώδης και συζητάμε στη Βενετία περί χιούμορ και ρίσκων.
«Ναι, θέλω να πιστεύω πως έχω μια ειρωνική αίσθηση του χιούμορ, και πιο λεπτή αλλά και ευρεία, μιας και παίζω και διασκεδάζω με τις κωμωδίες των αδελφών Φαρέλι. Πλάκες αδυνατώ να κάνω με επιτυχία. Με το μου πεις ένα μυστικό, πρέπει να το προδώσω σε κάποιον, ακόμη κι αν είναι άγνωστος. Ο μάστερ είναι ο Τζορτζ Κλούνι. Είναι κάτι σαν σεφ της καζούρας. Ανάγει τη φάρσα σε φίλους σε τέχνη υψηλού επιπέδου. Οι πλάκες του μπορεί να ξεδιπλωθούν σε περίοδο πολλών ετών και κανείς να μην έχει υποψιαστεί το παραμικρό. Είναι άπιαστος. Εγώ δεν διαθέτω την υπομονή και την πειθαρχία».
«Μου αρέσει πολύ να μην παγιδεύομαι σε συγκεκριμένους χαρακτήρες. Αν έχω τη δυνατότητα να συνεχίσω με ρόλους που εμφανίζονται χωρίς να ξεδιπλώνουν τα χαρτιά τους από την αρχή, θα είμαι ευτυχής. Δεν θα ήθελα να κάνω μόνο ταινίες με ακριβό προϋπολογισμό ή μόνο ανεξάρτητες».
«Το Informant είναι, για μένα προσωπικά, μια πολύτιμη ταινία. Με επέλεξε Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ για το ρόλο του Γουίτεκερ το 2001, την περίοδο που εκείνος ήταν "καυτός" μετά το Όσκαρ του για το Traffic και το θρίαμβο του Έριν Μπρόκοβιτς, ενώ εγώ μόλις είχα ολοκληρώσει δυο ταινίες που δεν τα πήγαν καθόλου καλά εμπορικά. Άσχετα αν το σχέδιο καρποφόρησε 8 χρόνια αργότερα, σήμαινε πολλά για μένα η επιλογή. Αυτή ήταν η πιο κρίσιμη καμπή στην καριέρα μου».
«Η πιο εύκολη δουλειά για έναν ηθοποιό είναι να βάλει κιλά. Βασικά, έτρωγα ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Το δυσάρεστο ήταν όταν έκανα τη δίαιτα αδυνατίσματος. Πάντως, πιο δύσκολο ήταν για τον Ρόμπερτ ντε Νίρο να πάρει 30 κιλά για το Οργισμένο Είδωλο, τα διπλά απ' όσα πήρα εγώ».
«Όντως, οι άνθρωποι που παίρνουν ρίσκο στη δουλειά μας είναι συνήθως ήρεμοι στη ζωή τους. Το συζητούσα πρόσφατα με τον Στίβεν, που είναι κι αυτός πράος. Αλίμονο αν ήμασταν νευρικοί. Δεν θα αποδίδαμε».
Στο Φεστιβάλ Βενετίας η ερμηνεία του Ντέιμον ήταν από τις αξιολογότερες. Και ο Νίκολας Κέιτζ ξεχώρισε για τη Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη. Ωστόσο, ο Κόλιν Φερθ έφυγε με το βραβείο δίκαια. Είναι η ψυχή, ο βουβός πόνος, η αξιοπρέπεια και το αργόσυρτο πένθος στο A Single Man του Τομ Φορντ, που πίστευα πως θα ήταν απλά μια κομψή καλλιγραφία, αλλά έσφαλα. Ο control freak σχεδιαστής και πλέον σεναριογράφος, παραγωγός και σκηνοθέτης, έφτιαξε ένα συμπαγές και δυνατό δράμα με θέμα την απόφαση ενός Άγγλου καθηγητή στο Λος Άντζελες του 1963 να αφαιρέσει τη ζωή του, μην αντέχοντας τη μοναξιά μετά το θάνατο του συντρόφου του. Και η Τζουλιάν Μουρ είναι καταπληκτική σε μια ουσιαστικά σκηνή.
Η μεγάλη απογοήτευση του φεστιβάλ ήταν η αναμενόμενη φαντασία του Ζακό βαν Ντορμαέλ Mr Nobody, με τον Τζάρεντ Λίτο. Ακατανόητο, επαναλαμβανόμενο, κουραστικό και τεχνικά θαρραλέο, βραβεύτηκε για την ποιότητα παραγωγής. Όντως, τεχνικά πέταγε, αλλά θεματικά κόλλαγε ανεπανόρθωτα.
Ενθουσιασμός με το Soul Kitchen του Φατίχ Ακίν. Δραματικό, αλλά τόσο ευχάριστο, από αυτές τις ταινίες που, ενώ δεν είναι καθαρόαιμες κωμωδίες, δένουν την ίντριγκα αριστοτεχνικά με τις μουσικές επιλογές. Και ο Ακίν γνωρίζει πολύ καλά τα μαύρα, αλλά και κάποια ελληνικά, από τη «Φραγκοσυριανή» μέχρι τον «Τρόπο» του Πασχάλη, στην πιο ευφάνταστα σπαρταριστή σκηνή που έχω δει πρόσφατα. Αναμφισβήτητα, το φιλμ-τόνικ της χρονιάς. Θα ανοίξει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Λίβανος που έφυγε με το Χρυσό Λιοντάρι είναι ένα σκηνοθετικό θαύμα, γυρισμένο μέσα σε ένα τανκ, κλειστοφοβικό, ουμανιστικό, αγωνιώδες και «βρόμικο». Περιγράφει ένα περιστατικό από την εισβολή των Ισραηλινών στο Λίβανο το 1982. Κι ενώ δημιουργοί από το Ισραήλ εντυπωσιάζουν, το επίσημο κράτος δέχθηκε τα πυρά ακαδημαϊκών και καλλιτεχνών στο Τορόντο, γιατί, όπως υποστηρίζουν, στήνει προπαγάνδα μέσα από στρατηγική επιλογή ταινιών και εορτασμών. Το Τορόντο τσίμπησε, χωρίς να το αντιληφθεί. Τη μεγαλύτερη πλάκα είχε η Τζέιν Φόντα, γνωστή για τις ρευστές πολιτικές της απόψεις, η οποία αρχικά τοποθετήθηκε υπέρ της αντίδρασης και στη συνέχεια απέσυρε τη διαμαρτυρία της, για να μη χαλάσει το παγκόσμιο κλίμα ομόνοιας. Από το Ανόι μέχρι σήμερα, η μεγάλη ηθοποιός λέει και ξελέει, ως χαριτωμένο θύμα του στιγμιαίου ενθουσιασμού της.
Κι ενώ πυκνώνουν οι ταινίες στις αίθουσες, θα σας πρότεινα να επισκεφθείτε τα κοντινά σας βιντεοκλάμπ για να νοικιάσετε μια τριλογία, ειδικά φτιαγμένη για την τηλεόραση από το Channel 4, που έκανε αίσθηση, και μάλιστα στις ΗΠΑ θα προβληθεί σε αίθουσα. Τα τρία επεισόδια του Red Riding, το 1974, το 1980 και το 1983, σκηνοθετήθηκαν από τους Τζούλιαν Τζάρολντ, Τζέιμς Μαρς και Άναντ Τάκερ αντίστοιχα. Φανταστείτε το Zodiac στην Αγγλία, με θέμα φόνους νέων γυναικών από serial killers, διαφθορά στο αστυνομικό σώμα, χαρακτήρες, σχέσεις, λεπτομέρειες - ένα τηλεοπτικό θέαμα για μυαλωμένους ενήλικες με ευρωπαϊκή κινηματογραφική λογική. Δεν είναι εντυπωσιακό, αλλά συναρπαστικό όσο ξεδιπλώνει τις αρετές του.
σχόλια