Παρακολούθησα την Ελ Φάνινγκ στην ταινία Phoebe in Wonderland και ξετρελάθηκα. Ήξερα την αδελφή της και αρχικά ανησύχησα για το πώς θα λειτουργούσαμε μαζί. Είχαμε στιγμιαία χημεία. Όλα ήρθαν φυσικά, είδα μπροστά μου το φινάλε, πώς δηλαδή ο Τζόνι Μάρκο που υποδύομαι θα εξασφάλιζε για την κόρη του μια σταθερή ζωή, ένα σπίτι που θα μοιράζονταν.
Θεωρώ την ταινία ως την ιστορία ενός έφηβου πατέρα που γίνεται άντρας με τη βοήθεια της κόρης του.
Η Σοφία είναι φιλαράκι μου, ήμουν κοντά της στα επινίκια του Όσκαρ, έχω καλή επαφή με τον πατέρα της. Πρόπερσι πέθανε η μητέρα μου από καρκίνο στον εγκέφαλο, ήμουν άδειος και δυστυχής και ακριβώς την επομένη μέρα η Σοφία μού έκανε δώρο τον ρόλο, επιμένοντας πως πρέπει να επανέλθω σε χαρακτήρες καλών, σαν εκείνους του Στιβ Μακουίν. «Somewhere» came out of nowhere, δεν πέρασε από τα συνηθισμένα μονοπάτια των ατζέντηδων.
Η Σοφία Κόπολα γράφει το μίνιμουμ σενάριο. Δεν κόβεις τίποτε, ίσα-ίσα προσθέτεις. Για παράδειγμα, μπορεί να σημειώσει «Ο Τζόνι και η Κλίο παίζουν guitar hero ένα ηλιόλουστο απόγευμα, ενώ ο Σάμι κάθεται στον καναπέ και πίνει μπίρα». Η Σοφία θέλει το καστ να τροφοδοτεί με δικές του ατάκες τη σκηνή, που ωστόσο δεν παύει να είναι συγκεκριμένη. Αλλά έχεις δίκιο, πρόκειται για ένα τολμηρό φιλμ χωρίς πολλά λόγια. Ο Τζόνι Μάρκο πρέπει να μεταφέρει τα περισσότερα από αυτά χωρίς να μιλάει. Δεν υπάρχουν τρικ, εκρήξεις, όπλα, τα συνηθισμένα σε μια αμερικανική ταινία. Πόσο ήθελα να πω στην Κλίο πως την αγαπώ, πως είμαι σκατά πατέρας, αλλά η Σοφία μου το απαγόρευσε. Πολύ γλυκά, φυσικά...
Μου έδειξε το Paper Moon με την Τάτουμ Ο'Νιλ και τον πατέρα της, και μια περίεργη ταινία της Σαντάλ Άκερμαν με μια γυναίκα που έπλενε πιάτα και μαγείρευε. Επί τρεις ώρες. Στο τέλος εθιζόσουν, νοιαζόσουν, ανέπνεες μαζί της. Είχες χρόνο να αισθανθείς κάτι, αντί να ζαλιστείς από το πολύ μοντάζ.
Δεν είμαι πατέρας, αλλά έχω υπάρξει ηθοποιός όλη μου την ενήλικη ζωή. Έγινα γνωστός νέος, είχα την τύχη να δουλεύω συνέχεια στο σινεμά, αλλά υπήρξαν στιγμές που ένιωσα μόνος και απογοητευμένος γιατί δεν έπαιρνα τους ρόλους που ήθελα. Ξέρω τι μπορώ να πετύχω, αλλά αν δεν μου δώσουν τον ρόλο, πώς να το αποδείξω; Όπως κι εσύ, που πρέπει να έχεις το έντυπο για να δείξεις πως είσαι καλός γραφιάς. Δεν ήθελα να παίξω σε χάλια ταινίες, αλλά επειδή έπρεπε να ζήσω δέχτηκα να συμμετάσχω σε κάποιες για τις οποίες δεν είμαι περήφανος, αν και δεν θέλω να τις κατονομάσω. Το Alone in the dark; Ε, ναι, είναι ένα παράδειγμα. Από την άλλη, δεν περίμενα τέτοια υποδοχή για το Somewhere στη Βενετία. Φώναζαν ρυθμικά τα ονόματά μας, γιατί η Σοφία έχει ένα φανατικό φαν κλαμπ που εκτιμάει το καλλιτεχνικό προφίλ της.
Στις down περιόδους μου δεν κακομοίριασα. Δούλευα, έγραφα μουσική, έπαιζα πιάνο. Ειλικρινά, οι ηθοποιοί τρώνε φρίκες μοναξιάς. Όταν τελείωσε το Τούτσι, ο Ντάστιν Χόφμαν έγινε παρανοϊκός, γιατί ανησυχούσε για την επόμενη ταινία του. Το φαντάζεστε; Μετά το Τούτσι, για όνομα του Θεού!
Ήμουν υποψήφιος για τον Τιτανικό, αλλά ο ρόλος κατέληξε στον Λιονάρντο. Ήμασταν μια χούφτα ηθοποιοί που περιμέναμε. Για κάποιον λόγο, διέρρευσε η ιστορία στο διαδίκτυο. Μην πιστεύετε ό,τι διαβάζετε όμως. Πολλά είναι σκέτες φήμες.
Στο Χόλιγουντ το σύστημα ακολουθεί κύκλους. Πρόπερσι δεν με ήθελε κανείς, τώρα έχω πολλές προσφορές. Πρόσφατα πρωταγωνίστησα σε μια ταινία με την Έλεν Μίρεν, το Shadow Boxer, του Λι Ντάνιελς. Ήταν δυνατή ταινία, άξιζε. Κανείς δεν την είδε. Ο ίδιος σκηνοθέτης κάνει το Precious και το Χόλιγουντ υποκλίνεται. Ξέρω τη δουλειά, το παιχνίδι. Ακόμη και στη Γαλλία μέχρι πρόσφατα ήταν αγενείς, με σνόμπαραν. Πριν από μια εβδομάδα με συνεχάρησαν.
Δεν είμαι εναντίον της πατρότητας. Θα μπορούσα να έχω ένα παιδί, η φίλη μου είχε μείνει έγκυος πριν από μερικά χρόνια, αλλά δεν γινόταν να το κρατήσουμε. Μακάρι να τα καταφέρω στο μέλλον. Θέλω να μου συμβεί πιο συνειδητοποιημένα, όχι όπως ο Τζονι Μάρκο, που δεν το ήθελε. Βλέπω τη Σοφία και ζηλεύω πώς τα έχει οργανώσει με τον Τομά Μαρς των Phoenix, που είναι σε τουρνέ αλλά καταφέρνει και βλέπει τα παιδιά του. Μπράβο τους.
Ο Romeo που βλέπετε στο λόμπι του Chateau Marmont είναι ο πραγματικός κιθαρίστας του ξενοδοχείου, ένας ιδιότυπος διασκεδαστής. Παίζει πάντα ξεκούρδιστη κιθάρα, γλυκύτατα τραγούδια για τη Μισέλ Φάιφερ ή όποιον του το ζητήσει από τους θαμώνες και τους επισκέπτες.
σχόλια