"Tην ώρα που η κατάσταση με τα ναρκωτικά συνεχώς επιδεινώνεται λόγω της κρίσης, το ΑIDS αυξάνεται ραγδαία στους εξαρτημένους με πολλούς κινδύνους για τη δημόσια υγεία και κυκλοφορούν νέες, επικίνδυνες ουσίες, όπως το σίσα, την ώρα που 15 πόλεις ζητούν από το ΚΕΘΕΑ να ανοίξει μονάδα στην περιοχή τους και που η χώρα έχει, επιτέλους, αποκτήσει ένα νέο, ελπιδοφόρο θεσμικό πλαίσιο για τα ναρκωτικά, το μόνο που δεν θα περίμενε να ακούσει κανείς είναι ότι αποφασίζεται η συρρίκνωση των θεραπευτικών προγραμμάτων.
Αναρωτιέται κανείς με τι είδους οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά κριτήρια ένα τέτοιο σενάριο προωθείται, τι είδους σκοπιμότητα μπορεί να υπηρετεί και πόσο σημαντική είναι αυτή, ώστε να ανατρέψει ένα νόμο που ψήφισε η Βουλή και μια πρόσφατη απόφαση του πρωθυπουργού. Γιατί μια τέτοια εξέλιξη, επί της ουσίας, θα ακύρωνε και το νόμο ν. 4139 για τα ναρκωτικά που ψηφίστηκε το Μάρτιο, ο οποίος κατοχυρώνει το ρόλο του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ ως φορέων θεραπείας και βασικών πυλώνων της εθνικής στρατηγικής, αλλά και την απόφαση του Πρωθυπουργού τον Ιούνιο με την οποία όρισε τον πρώτο εθνικό συντονιστή για τα ναρκωτικά.
Η συγχώνευση των δύο οργανισμών, οι οποίοι σηκώνουν το κύριος βάρος αντιμετώπισης της εξάρτησης στη χώρα, στηρίζοντας χιλιάδες χρήστες ουσιών και τις οικογένειές τους, που στόχο έχει να συρρικνώσει το δυναμικό τους και τη δυνατότητα τους να ανταποκρίνονται στις αυξανόμενες ανάγκες, θα αφήσει χωρίς υποστήριξη χιλιάδες ανθρώπους που τη χρειάζονται.
Ποιο είναι λοιπόν το οικονομικό και κοινωνικό όφελος από μια τέτοια συγχώνευση, όταν είναι γνωστό ότι η παραμονή στη χρήση κοστίζει 6 φορές περισσότερο από τη λειτουργία αποτελεσματικών προγραμμάτων απεξάρτησης και κοινωνικής ένταξης, όπως αυτά του ΚΕΘΕΑ, και όταν διεθνείς οργανισμοί, όπως το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά (EMCDDA) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO), καλούν τις κυβερνήσεις να λαμβάνουν υπόψη τη σχέση κόστους-οφέλους των υπηρεσιών πριν προβούν σε μέτρα περιορισμού τους;"
Ένα σχόλιο
Την ίδια στιγμή που κυκλοφορεί η παραπάνω φήμη συνέβη το εξής: Ένα νέο Ειδικό Κέντρο Άμεσης Πρόσβασης του ΚΕΘΕΑ στην οδό Κουμουνδούρου 28 εγκαινιάστηκε την περασμένη Πέμπτη. Το έργο ανακατασκευής του κτηρίου που στεγάζει το Κέντρο καθώς και ο βασικός του εξοπλισμός έγιναν εξολοκλήρου με μεγάλη δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος».
Στο πλαίσιο του Κέντρου θα λειτουργεί στέκι διημέρευσης για χρήστες, το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα παραμονής μακριά από τους κινδύνους και τις καταπονήσεις της «πιάτσας», σε ένα ασφαλές και χωρίς ουσίες περιβάλλον, όπου θα προσφέρονται πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας, συμβουλευτική υποστήριξη, σίτιση, δυνατότητα φροντίδας της ατομικής υγιεινής και κινητοποίηση για ένταξη σε θεραπευτικό πρόγραμμα. Για την καλύτερη προσέγγιση των χρηστών θα αναπτυχθεί επίσης πρόγραμμα προσέγγισης χρηστών στο δρόμο, το οποίο θα δραστηριοποιείται στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας με εξορμήσεις σε διαφορετικά διαστήματα του εικοσιτετραώρου.
Μερικές φορές έχω σκεφτεί ότι αυτή η χώρα βρίσκεται στο «έλεος της καλοσύνης των ξένων». Μην το παρερμηνεύεις. Εννοώ ότι τα πράγματα «τσουλάνε» αρκετές φορές σε αυτή την χώρα μέσω μια δωρεάς, μέσω αυτών που θέλουν να κάνουν κάτι καλό χωρίς να περιμένουν τίποτα. Όμως δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από αυτούς. Δεν αρκεί η καλοσύνη των ξένων. Το τελευταίο πράγμα που θα πρέπει να περικοπεί είναι η βοήθεια στους ναρκομανείς και στις οικογένειες τους.
Καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας, βλέπω κινητές μονάδες που προσπαθούν να ενημερώσουν ναρκομανείς, να μιλήσουν μαζί τους, να τους βοηθήσουν με κάθε τρόπο. Το θεωρώ αδιανόητο να υπάρχει έστω και σαν σκέψη από τους κυβερνώντες οι περικοπές από κονδύλια που αφορούν την υγεία και τον πολιτισμό. Διότι το θέμα των ναρκωτικών είναι θέμα υγείας και πολιτισμού. Η αρρώστια δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους χρήστες και τις οικογένειες τους αλλά και την Πολιτεία. Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι μουσικές παραστάσεις και τα θεατρικά δρώμενα αλλά και ο τρόπος που θα φερθείς στο αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας σου. Ειδικά τώρα μια εποχή οικονομικής κρίσης και απόγνωσης όπου όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στο περιθώριο.
Στο περιοδικό "σχεδία" (τεύχος 3, Μάιος 2013) ο Χρήστος Αλεφάντης υπογράφει ένα κείμενο με τίτλο: «Πότε μιλήσατε τελευταία φορά με ένα πρεζόνι;». Σε αυτό αναφέρεται στην συνάντηση του με τον Δημήτρη Κουτσομύτη art director του νορβηγικού περιοδικού δρόμου «OSLO». Αυτό που κάνει ξεχωριστό το περιοδικό είναι ότι και οι 500 πωλητές του περιοδικού είναι χρήστες σκληρών ναρκωτικών ουσιών. Όχι πρώην, ούτε στην απεξάρτηση. Νυν. Εδώ και τώρα.
Γράφει ο δημοσιογράφος της «σχεδίας»:
«-Μα, κάποιος θα μπορούσε να σας κατηγορήσει ότι με αυτό τον τρόπο ενθαρρύνετε την πορεία τους προς τον θάνατο. Πουλάνε το περιοδικό και αγοράσουν πρέζα! Αντέδρασα.
-Τι είναι προτιμότερο; Να ζουν σε ένα πλαίσιο ένταξης όπου δουλεύουν κι έχουν επαφή με τον κόσμο ή να ζουν στο περιθώριο και να κλέβουν για να πάρουν την δόση τους; Στην πρώτη περίπτωση, έχουν αυξημένες πιθανότητες να ξεφύγουν και αν σωθούν ξέρεις».
Όπως διαπιστώνει παρακάτω ο δημοσιογράφος: «κάτι τέτοιο για την Ελλάδα είναι Ασύλληπτο. Στην Ελλάδα ο χρήστης πρέπει να είναι ο πιο αποκλεισμένος (μαζί ίσως με τους πρόσφυγες). Ο πιο καταραμένος. Η εικόνα του μοιάζει να προκαλεί απέχθεια ίσως και αποτροπιασμό. Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε σε ένα «πρεζόνι»; Η τελευταία φορά που το πλησιάσατε;»
Επίλογος: Όταν οι άνθρωποι είναι που είναι στο περιθώριο, μην τους σπρώχνεις πιο βαθιά κάνοντας περικοπές στην βασική βοήθεια που οφείλεις να τους παρέχεις. Έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όχι με αριθμούς. Και οφείλεις να τους σέβεσαι.
σχόλια