Γεννήθηκα στο κέντρο, κάπου ανάμεσα στου Ψυρρή και στο Μοναστηράκι, αλλά δεν έχω καμία ανάμνηση από εκεί. Λίγο μετά μετακομίσαμε στο Μαρούσι. Μεγάλωσα σε έναν δρόμο με πολλά οικόπεδα, μερικές μονοκατοικίες, ελάχιστες πολυκατοικίες και θυμάμαι πως δύο τετράγωνα πιο κάτω υπήρχε μια κυρία που είχε πρόβατα! Μιλάμε για την απόλυτη ησυχία. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, τα οικόπεδα έδωσαν τη θέση τους στις γνωστές πολυκατοικίες των βορείων προαστίων.
- Οι φίλοι του σχολείου ήμασταν διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Άλλοι Μαρούσι και Κηφισιά, άλλοι κέντρο, κάποιοι νότια. Τα λέγαμε, λοιπόν, μόνο στο σχολείο και στα πάρτι όταν ήμασταν μικρά – η κατάρα του ιδιωτικού. Αργότερα, το στέκι μας έγινε η Κηφισιά. Τότε που υπήρχαν τα Wendy's και μεσοτοιχία τα Goody's. Λίγο skate απέναντι από τον τροχονόμο, φαρδιά παντελόνια και αυτά τα υπερφουσκωμένα μπουφάν Chevignon. Ανθρωπάκια Michelin.
- Η πλατεία Βικτωρίας προέκυψε μετά από αρκετό ψάξιμο. Δεν ήξερα και πολλά για την περιοχή. Θυμάμαι πως όταν ήμουν έφηβος και κατέβαινα με το τρένο στο κέντρο, ήταν ένας σταθμός που μου άρεσε. Αυτό το κλασικό, κάπως πράσινο πλακάκι – έως εκεί. Άρχισα να την ανακαλύπτω, αφού έμεινα σε αυτή. Μου αρέσει αυτό το άναρχο των κλασικών πολυκατοικιών της Μεταπολίτευσης, με τα νεοκλασικά κτίρια αλλά και το πράσινο των πεζοδρομίων. Μετακόμισα ανήμερα των γενεθλίων ενός φίλου, τέλη Νοεμβρίου, πριν από 5 χρόνια.
- Έπεσα στην άγρια φάση της πλατείας. Με τους εκατοντάδες μετανάστες 24 ώρες το 24ωρο από κάτω, τις συνεχείς διαδηλώσεις υπέρ και κατά της παρουσίας τους, τη Χρυσή Αυγή να περνάει και να δημιουργεί πανικό. Χρειάστηκαν δεκάδες μικροκλοπές και η δολοφονία ενός ανθρώπου για να πάρει μπρος η αστυνομία και να κάνει συνεχείς περιπολίες. Τελικά, το πράγμα έστρωσε και ήρθε η συνύπαρξη. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς άφησαν μια τόσο ωραία περιοχή του κέντρου να φτάσει σε αυτό το σημείο.
- Ένα από τα πράγματα που αγαπώ σε αυτήν είναι πόσο κεντρικά βρίσκεται, αλλά ταυτόχρονα πόσο έξω από τον μεγάλο χαμό. Τόσο η πλατεία Αγίας Ειρήνης όσο και τα Εξάρχεια είναι σε απόσταση 15 λεπτών με τα πόδια. Ανεβαίνοντας την Αλεξάνδρας, έχεις διάφορα σινεμά και εστιατόρια. Από την άλλη πλευρά, περπατώντας την Πατησίων προς την Κυψέλη, το Αελλώ με τις πέντε αίθουσες αλλά και όλα τα μαγαζιά που θα ήθελα να δω στην Ερμού. Στο ενδιάμεσο ακόμα ένα σινεμά και αρκετά θέατρα, από την Πόρτα και το Βικτώρια έως πιο «εμπορικά». Έχεις δίπλα σου τα πάντα σε απόσταση περπατήματος, αλλά αν είσαι και σε φάση άρνησης, υπάρχει πάντα το τρένο από κάτω. Επιπλέον, συνεχώς πιάτσα ταξί και ποικιλία από 24ωρα περίπτερα και φαγάδικα για να μη βαριέσαι.
- Διασχίζοντας από το σπίτι μου κάθετα το φανάρι της Πατησίων, βρίσκεσαι σε έναν από τους μεγαλύτερους πνεύμονες πρασίνου της πόλης, στο Πεδίον του Άρεως. Εκτός από τις ατελείωτες βόλτες την άνοιξη, πριν δηλαδή ξεκινήσουν οι μεγάλες ζέστες, είναι ό,τι πρέπει για να ξαπλώσεις στο γρασίδι και να διαβάσεις ένα βιβλίο ή να κάνεις ένα πικνίκ με φίλους. Περνάμε τη μέρα με επιτραπέζια και το κλασικό κουβερτάκι-καλαθάκι με διάφορα καλούδια.
σχόλια