Απογοητευτικές μάλλον οι δύο ταινίες που είδαμε χθες βράδυ στο Odeon Όπερα 1 στο τμήμα Πρεμιέρες. Το 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας ολοκληρώνεται σήμερα με την τελετή λήξης και την απονομή των βραβείων στις 19.30, ενώ στις 23.15 θα ακολουθήσει η προβολή μίας από τις ταινίες που θα βραβευθούν, πάντα στην αίθουσα Odeon Όπερα 1.
Το γαλλικό Respire (ελλ. τίτλος Δύο ανάσες), σε παραγωγή της Gaumont, μια από τις μακροβιότερες κινηματογραφικές εταιρείες στη Γαλλία, είναι ένα ακραίο δράμα που αγγίζει τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ.
Αποτελεί τη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά της ηθοποιού Μελανί Λοράν και έχει θέμα την ερωτική έλξη μιας κοπέλας για μια συμμαθήτρια της που σταδιακά την οδηγεί στη νεύρωση και στο έγκλημα.
Η ταινία επιχειρεί να μας θυμίσει το ψυχολογικό νευρώδες σινεμά του Φρανσουά Οζόν, αλλά χάνει την ουσία από τη μέση της και μετά, κλείνοντας τελικά το μάτι στο Fatal Attraction του Άντριαν Λιν. Να το πω πιο λαϊκά, είναι σα να βλέπεις όχι ταινία τέχνης, δεδομένης της συμμετοχής της στο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών, αλλά κάποιο επεισόδιο από τον τηλεοπτικό δικό μας...Κόκκινο Κύκλο
Η 17χρονη Σαρλί ζει με τη μητέρα της που όλο χωρίζει με τον πατέρα της και όλο μαζί είναι. Συνεσταλμένη, έχει μόνο μια κολλητή φίλη - συμμαθήτρια. Επίσης, πάσχει από άσθμα και παθαίνει συχνές κρίσεις. Η γνωριμία με τη Σάρα, μία πανέμορφη καινούργια συμμαθήτρια στο λύκειο, θα δώσει νόημα στη ζωή της. Τα δύο κορίτσια σύντομα γίνονται αχώριστα και η Σάρα ακολουθεί τη Σαρλί σε διακοπές με τη μητέρα και τη θεία της. Ωστόσο, η Σάρα φαίνεται να λέει ψέματα για την οικογενειακή της κατάσταση, ενώ το θράσος τής περισσεύει. Εκεί, στις διακοπές, όπου οι ορμόνες βγαίνουν εκτός ελέγχου, συνειδητοποιούμε πως η ''άβγαλτη'' Σαρλί είναι ερωτευμένη με την πιο ''περπατημένη'' Σάρα, η τελευταία όμως φανερώνει έναν απίστευτα σκληρό χαρακτήρα απέναντι στην ευάλωτη φίλη της και προτιμά να ''παίζει'' με τα αγόρια. Η απόρριψη που θα υποστεί η Σαρλί θα τραυματίσει τον εύθραυστο ψυχισμό της και θα της γίνει εμμονική κατάθλιψη. Μέχρι που μια μέρα θα παρακολουθήσει τη Σάρα και θα διαπιστώσει πως δεν ζει με τη θεία της, αλλά μένει σε ένα άθλιο διαμέρισμα με την αλκοολική μητέρα της. Από κει και πέρα η σχέση των δύο κοριτσιών θα μετατραπεί σε κανονικό εφιάλτη με τη Σάρα να αντιμετωπίζει τη Σαρλί σα σκουπίδι και να ασκεί πάνω της φανερή ψυχολογική πίεση. Η πίεση θα οδηγήσει με τη σειρά της σε έκρηξη οργής και η αθώα Σαρλί θα την πνίξει με τα ίδια της τα χέρια.
Η ταινία επιχειρεί να μας θυμίσει το ψυχολογικό νευρώδες σινεμά του Φρανσουά Οζόν, αλλά χάνει την ουσία από τη μέση της και μετά, κλείνοντας τελικά το μάτι στο Fatal Attraction του Άντριαν Λιν. Να το πω πιο λαϊκά, είναι σα να βλέπεις όχι ταινία τέχνης, δεδομένης της συμμετοχής της στο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών, αλλά κάποιο επεισόδιο από τον τηλεοπτικό δικό μας...Κόκκινο Κύκλο. Αυτό σε ότι αφορά το σενάριο, γιατί - κατά τα άλλα - διέπεται από σκηνοθετικές αρετές (εξαιρετική η sequence όπου η κάμερα με ένα μεγάλο τράβελινγκ στα αριστερά μάς αποκαλύπτει την πραγματική κατάσταση της Σάρα) και τις έξοχες ερμηνείες της Ζοζεφίν Ζαπί (Σαρλί) και της Λου Ντε Λαζ (Σάρα).
Δεν ξέρω αν στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Είναι τόσο προβλέψιμη η εξέλιξη της φιλμικής δράσης με τη λανθάνουσα γυναικεία ομοφυλοφιλία σε α΄επίπεδο ανάγνωσης και την πράξη του φόνου στο φινάλε που λες ότι το σενάριο δε βασίστηκε τελικά στο ομότιτλο βιβλίο της Αν-Σοφί Μπρασμέ, αλλά σε μία ιστορία του αστυνομικού δελτίου.
Κρίμα και ο 35χρονος Αμερικανός Μάικ Κέιχιλ είχε ξεκινήσει καλά με το θαυμαστό φιλμ επιστημονικής φαντασίας Planet Earth το 2011. Σήμερα, με το I Origins πολύ θα ήθελε να τη ''δει'' Ταρκόφσκι α λα Stalker, τον βλέπω όμως να γυρίζει στο μέλλον μπλοκμπάστερ τύπου 2012 και να το ρίχνει στον ύπνο.
Ήρωας του είναι ο Ιάν, νέος επιστήμονας που ασχολείται με την εξέλιξη της ίριδας του ανθρώπινου ματιού. Στο εργαστήριο του δουλεύει με την Κάρεν και τα πάνε πολύ καλά μεταξύ τους σε ερευνητικό και προσωπικό επίπεδο, στην ιδιωτική του ζωή όμως είναι τρελά ερωτευμένος με τη Σόφι, μία περίεργη κοπέλα, η οποία συνηθίζει να αντικρούει με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της τον δικό του επιστημονικό ρασιοναλισμό. Η Σόφι θα βρει φριχτό θάνατο στα χέρια του Ίαν από την καμπίνα ενός ασανσέρ κι εκείνος θα δυσκολευτεί να ξεπεράσει τον τόσο άδικο χαμό της. Τον βοηθά η Κάρεν και η έρευνα τους περί του ανθρώπινου ματιού, που θα οδηγήσει σε μία ανατρεπτική, για την ιστορία της ιατρικής και της ανθρωπότητας, συνθήκη, εφόσον οι άνθρωποι παγκοσμίως στο εξής θα αρχειοθετούνται βάσει και των ματιών τους. Εφτά χρόνια μετά ο Ίαν είναι παντρεμένος με την Κάρεν, κάνουν παιδί, αλλά αυτός ακόμη τη Σόφι θυμάται και τα σκαναρισμένα στον υπολογιστή του ιδιαίτερα μάτια της. Αφού συμβαίνουν διάφορα απίστευτα πράγματα, καταλήγει στην Ινδία για να ανακαλύψει πως ένα μικρό φτωχό κοριτσάκι, το οποίο όλως τυχαίως ομιλεί την αγγλική, είναι η μετεμψύχωση της Σόφι και πως τελικά τα μάτια είναι ο πιο άμεσος σύνδεσμος με την ανθρώπινη ψυχή...
Κατ' αρχάς η σεναριακή ιδέα του Μάικ Κέιχιλ είναι καταπληκτική, όπως επίσης καταπληκτικό είναι και το απώτερο νόημα της, η σύγκρουση δηλαδή της ορθής λογικής με τη μεταφυσική και της σύγχρονης ιατρικής με τη θρησκεία. Από κει και πέρα, η μπάλα χάνεται κυριολεκτικά με τον πρωταγωνιστή να παίρνει αεροπλάνα και βαπόρια, από το Αϊντάχο των ΗΠΑ μέχρι τη μακρινή Ινδία, προκειμένου αρχικά να ανακαλύψει τίνος μετεμψύχωση είναι το ίδιο του το νεογέννητο αγοράκι - πιάσ' τ' αυγό και κούρεψ'το - και τελικά να ξαναβρίσκει τον μεγάλο του έρωτα μετενσαρκωμένο σε κοριτσάκι. Η δε σκηνή του τέλους με τη μικρή Ινδή να βάζει τα κλάματα στην αγκαλιά του Ίαν, φοβούμενη να μπει στο ασανσέρ, προξενώντας και τα δικά του κλάματα, καθώς ενδεχομένως και τα κλάματα του πιο ευσυγκίνητου θεατή, πατώνει κατά τη γνώμη μου την ταινία από καλλιτεχνικής άποψης και την κλείνει σαν ένα συντηρητικό θέαμα, κατάλληλο για όλη την οικογένεια. Εξυπακούεται πως ο ορθολογιστής επιστήμονας αποδέχεται την Ψυχή και την ύπαρξη του Θεού!
Τουλάχιστον έζησε ένα μεγάλο έρωτα, τον έχασε και τον ξαναβρήκε στη...Ζώνη του Λυκόφωτος. Και ο δημιουργός της ταινίας απέσπασε θετικές κριτικές και βραβεύθηκε κιόλας στο τελευταίο Sundance Film Festival για μία ταινία με πανέξυπνες ιδέες γύρω από τη θρησκευτική πίστη, την αγάπη και τη μετεμψύχωση. Εμένα, πάντως, μου φάνηκε αμερικανιά τραβηγμένη απ' τα μαλλιά και τίποτα περισσότερο.
σχόλια