Κολλημένοι με το σούσι!

Κολλημένοι με το σούσι! Facebook Twitter
Στην Αθήνα μπορείς να το «προσκυνήσεις» σε δύο εστιατόρια που το σερβίρουν εξαιρετικά (το Nobu στον Αστέρα Βουλιαγμένης και το Kiku στο Κολωνάκι), δίνοντας την πρέπουσα σημασία στη φρεσκάδα του ψαριού και σεβασμό στην όλη προετοιμασία του...Εικονογράφηση: Emi Ito
4

Η έκφραση «πάμε για σούσι σήμερα το βράδυ» πρωτοακούστηκε πριν από τέσσερις δεκαετίες στην Αθήνα, που έκτοτε δείχνει να προτιμά περισσότερο τα γιαπωνέζικα ρολάκια από το ινδικό tandoori, την κινέζικη peking duck ή τα μεξικάνικα τάκος, όταν επιλέγει κάτι πέρα από το ελληνικό ή ιταλικό φαγητό.

Ο σεφ Πολυχρόνης Δαμαλάς θυμάται το 2000, όταν το take away σούσι στην Αθήνα κόστιζε ανά ρολάκι πιο πολύ απ' ό,τι στο Nobu... της Νέας Υόρκης...


Αντιπροσωπευτικό φαγητό της γιαπωνέζικης κουζίνας, η οποία όμως με κανέναν τρόπο δεν εξαντλείται εκεί, το σούσι δίνει την αίσθηση της υγιεινής, ελαφριάς επιλογής για φαγητό αναγκαστικά εκτός σπιτιού, γιατί πόσοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να ρολάρουν τέλεια το εύθραυστο φύλλο από φύκι και να ισορροπήσουν το ξινό, το γλυκό και το αλμυρό στο ρύζι ατμού ή να προμηθευτούν τόνο και γαρίδες ημέρας; Ελάχιστοι από μας! Όπως ελάχιστα είναι και τα εστιατόρια που σερβίρουν αυθεντικό σούσι, προετοιμασμένο με ολόφρεσκο ψάρι και σε ακριβείς αναλογίες που στο μάσημα δεν αφήνουν να κυριαρχήσει η γεύση του ρυζιού στον ουρανίσκο, αλλά αντίθετα να ξεχωρίσουν όλες οι απαλές νότες του φρέσκου ψαριού και των λαχανικών με μια νοστιμιά που επιτρέπει στη δεύτερη μπουκιά την ελάχιστη προσθήκη σόγιας και όχι έναν ολοκληρωτικό εμβαπτισμό!

Κολλημένοι με το σούσι! Facebook Twitter
Μπορείς ακόμα να το προμηθευτείς από ορισμένα σούπερ-μάρκετ σε ειδικά σκαφάκια, κομπλέ με τη σόγια και το wasabi του, για να το απολαύσεις μόνος στο σπίτι ή ως εναλλακτικό μεσημεριανό στη δουλειά... Εικονογράφηση: Emi Ito


Στην Αθήνα μπορείς να το «προσκυνήσεις» σε δύο εστιατόρια που το σερβίρουν εξαιρετικά (το Nobu στον Αστέρα Βουλιαγμένης και το Kiku στο Κολωνάκι), δίνοντας την πρέπουσα σημασία στη φρεσκάδα του ψαριού και σεβασμό στην όλη προετοιμασία του. Μπορείς, στο άλλο άκρο, να το γευτείς χωρίς να ξοδευτείς στο Koi, που πέρσι πρωτοάνοιξε στο κέντρο, ταράζοντας τα νερά της «σουσο-Αθήνας» με τις χαμηλές του τιμές, σερβίροντάς το ως οικονομικό street food (!), όπως και στο αγαπημένο Αθηναίων και τουριστών Furin Kazan της Απόλλωνος. Μπορείς ακόμα να το προμηθευτείς από ορισμένα σούπερ-μάρκετ σε ειδικά σκαφάκια, κομπλέ με τη σόγια και το wasabi του, για να το απολαύσεις μόνος στο σπίτι ή ως εναλλακτικό μεσημεριανό στη δουλειά.


Ο σεφ Πολυχρόνης Δαμαλάς θυμάται το 2000, όταν το take away σούσι στην Αθήνα κόστιζε ανά ρολάκι πιο πολύ απ' ό,τι στο Nobu... της Νέας Υόρκης (τότε γινόντουσαν οι διορθωτικές ευρώ-δραχμής!), αλλά και πόσο κακής ποιότητας ήταν τότε το ελληνικό σούσι. Στο εξαιρετικό κολωνακιώτικο Kiku πάντως, που φέτος κλείνει 20 χρόνια λειτουργίας, εκτός από τον ίδιο, που του αρέσει να προσθέτει ασιατικές κι ελληνικές νότες στη γιαπωνέζικη κουζίνα (η μελιτζάνα ταιριάζει πολύ με το miso, με διαβεβαιώνει!), υπάρχει ειδικός σεφ για τα σούσι και ειδικός τεχνίτης για την τεμπούρα (τα τηγανητά της γιαπωνέζικης κουζίνας). Ο Γιαπωνέζος μάστερ πληρώνεται πανάκριβα για να εκτελεί κάθε βράδυ το τέλειο σούσι, σασίμι και νιγκίρι, τα ψάρια σπαρταράνε και ανανεώνονται κάθε μέρα, τα κοκτέιλ είναι εξαιρετικά και η όλη εμπειρία στο κομψό εστιατόριο ανεβάζει τον λογαριασμό ψηλά, ιδίως όταν παραγγέλνεις σούσι. Αν παραγγείλεις, όμως, μια σαλάτα κι ένα γιαπωνέζικο κυρίως πιάτο, τότε «ξεφεύγεις», με 50 ευρώ το άτομο.


Όποια κι αν είναι η επιλογή, το σούσι παραμένει το αγαπημένο έθνικ φαγητό στην Αθήνα, που στις τέσσερις δεκαετίες της παρουσίας του σχεδόν όλοι μας το δοκιμάσαμε σίγουρα παραπάνω από μια φορά! Οι πιο πολλοί, πάντως, από εμάς... κολλήσαμε!

4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Γεύση / Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Ο σεφ Δημήτρης Μπαλάκας σιγομαγειρεύει σχεδόν τα πάντα στον ξυλόφουρνο, «ψήθηκε» με τις παραδοσιακές γεύσεις στον φούρνο του παππού και της γιαγιάς του, και μοιράστηκε μαζί μας τρεις αυθεντικές συνταγές από τη Φλώρινα.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Γεύση / Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Ευφάνταστα τσουρέκια και καλιτσούνια της Λαμπρής, που βγαίνουν σε ποικίλα σχήματα και εκδοχές στα νησιά του Αιγαίου, θυμίζουν ζυμαρένια μικρογλυπτά και αναδίδουν την αρχοντική ευωδιά των ημερών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Πώς ο Ιωσήφ Ζησιάδης δημιούργησε το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου

Το κρασί με απλά λόγια / Πώς ένας πρώην υπουργός της Ελβετίας έγινε ο μοναδικός οινοποιός της Πάτμου

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον Ιωσήφ Ζησιάδη, έναν άνθρωπο με πολυδιάστατη πορεία που κάποια στιγμή αποφάσισε να δημιουργήσει το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου.
THE LIFO TEAM
Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

Γεύση / Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

H Αθήνα έχει πολλά στριτφουντάδικα. Όμως κάποια νέα, εκτός από το ότι ανεβάζουν το επίπεδο, έχουν καταφέρει να γίνουν instant συνήθεια για το προσεγμένο φαγητό τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Σουπιοπίλαφο

Γεύση / Σουπιοπίλαφο: Η μυστηριώδης γεύση του Αιγαίου

Από τον μινωικό πολιτισμό και τα κύπελλα του μέχρι τα σύγχρονα τσουκάλια, το μελάνι της σουπιάς συνεχίζει να αφήνει το αποτύπωμά του, ενώ το σουπιοπίλαφο αναδεικνύει τη μοναδικότητά του, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο γευστικό του αποτέλεσμα.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Όταν έκανα τον μετανάστη στην Αυστραλία για ένα πεντάμηνο (ναι, ξαναγύρισα στην Ελλάδα, ωστόσο δεν ήρθα πίσω επειδή το εγχείρημα απέτυχε, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία), έτρωγα πολύ κινέζικο/γιαπωνέζικο/ινδικό φαγητό. Ήταν πολύ καλό, ποιοτικό και πολύ φτηνό φαγητό σε αντίθεση με τα $12 που έκανε ένα ελληνικό (ο Θεός να το κάνει δηλαδή) σουβλάκι για παράδειγμα. Εκεί λάτρεψα το σούσι. Ο λόγος: Επειδή δεν είχε (μόνο) ψάρι. Ναι, καλά διαβάσατε. Εν Ελλάδι σιχαινόμουν το σούσι, καθώς σιχαίνομαι τα θαλασσινά. Αν θα φάω, τρώω μόνο τόνο κι αυτόν με κλειστή μύτη και μπόλικη μαγιονέζα. Στην Αυστραλία όμως και συγκεκριμένα στη Μελβούρνη όπου ήμουν, το γιαπωνέζικο σούσι είχε πολλές παραλλαγές χωρίς ψάρι. Με τηγανιτό/ψητό κοτόπουλο, με σκέτα λαχανικά, με μοσχαρίσιο κιμά, με κομμάτια μοσχαρίσιου/αρνίσιου κρέατος. Με $1,50 μάξιμουμ $2 το ρολάκι, (και μιλάμε για ρολό όχι τις κουτσουλιές που έχω δει εδώ), έτρωγα 2 το μεσημέρι κι έσκαγα! Αγαπημένα αυτά με το κοτόπουλο ή τα λαχανικά καθότι δεν είμαι φαν του κόκκινου κρέατος.Αλήθεια πώς και δεν έχει σκεφτεί κανείς αυτές τις παραλλαγές εδώ; Και μην ακούσω δικαιολογίες τύπου: «ιεροσυλία, το "αυθεντικό" σούσι είναι μόνο με ψάρι» γιατί άντε... Στη Μελβούρνη μια χαρά το έφτιαχναν οι Ιάπωνες πάντως κι ας "μαγάριζε" την κουλτούρα τους!
Το sushi δεν είναι ποτέ αδιάφορο. Ή το σιχαίνεσαι ή το λατρεύεις. Για μένα είναι λατρεία. Το δυστύχημά μου ήταν την περίοδο που τα είχα με κάποιον ο οποίος το σιχαινόταν. Πίκρααααα...
Ως λατρης του σουσι, το οποιο παιρνω σπανια πλεον λογω οικονομικης στενοτητας, η γνωμη που εχω σχηματισει ειναι η εξης:- Το καλυτερο σουσι το τρως επι τοπου σε εστιατοριο, αλλα δυστυχως παραμενει δυσαναλογα πανακριβο.- Το σουσι απο ντιλιβερυ ειναι το χειροτερο, δε γινεται ο καταλογος να εχει 250 επιλογες και να ειναι και οι 250 φρεσκιες, φανταζομαι οτι παιζει πολλη καταψυξη.- Αυτο το σουσι στα σκαφακια στα σουπερ μαρκετ ειναι μια πολυ καλη μεση λυση, ακριβο κι αυτο βεβαια αλλα πεντανοστιμο, με τις γευσεις απο τα μακι να εκρηγνυνται μια μια στο στομα - μια στο τοσο αξιζει να κανεις κι ενα γευστικο δωρακι στον εαυτο σου.