ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο Facebook Twitter
1

Οι Xylouris White είναι ένα μουσικό πάντρεμα μεταξύ του Γιώργου Ξυλούρη ή Ψαρογιώργη της μουσικής οικογένειας Ξυλούρη και του Jim White των Dirty Three. Το κρητικό λαούτο συναντά τα post-punk ντραμς με εξαιρετικά αποτελέσματα.

Πριν από ένα μήνα περίπου κυκλοφόρησε και το πρώτο τους άλμπουμ που έχει τίτλο “Goats” στο οποίο την παραγωγή έκανε ο Guy Picciotto των Fugazi. O Picciotto μαγεύτηκε κυριολεκτικά από αυτά που έπαιζαν «Τους άκουγα να παίζουν όπως ακούω κάθε μπάντα χωρίς να έχω καμιά πληροφορία για την καταγωγή των μελωδιών ή τίποτα από όλα αυτά.  Απλά ζούσα την δύναμη αυτού που έκαναν με ένα πολύ άμεσο τρόπο. Έχω εντυπωσιαστεί πραγματικά από αυτό που συμβαίνει με την μουσική τους» λέει.

Η επιτυχία ήταν απρόσμενη από την πρώτη στιγμή. Η φήμη της συνεργασίας τους απλώθηκε παντού και σύντομα ήρθαν οι περιοδείες σε ολόκληρο τον κόσμο και διθυραμβικά σχόλια στον ξένο τύπο για τις εμφανίσεις τους.

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο Facebook Twitter
«Παίζοντας μαζί, είναι κάτι που μας βγαίνει πολύ απλά και φυσικά. Και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον.»

Προσπαθούμε να κάνουμε την συνέντευξη εδώ και δυο μήνες. Είναι στο "δρόμο" συνέχεια. Τους πετυχαίνω επιτέλους ένα πρωινό στην Αγγλία, κατά την διάρκεια της Ευρωπαϊκής περιοδείας τους. Έχουν ήδη ολοκληρώσει μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική. Μιλάμε μέσω Skype αλλά ο ήχος δεν είναι καλός. Πίνουν τον πρώτο καφέ της μέρας. Είναι ευδιάθετοι, χαμογελαστοί και αναμαλλιασμένοι! Το βλέμμα τους έχει μια σπιρτάδα μικρού παιδιού αλλά δεν μιλούν πολύ. Είναι νωρίς ακόμη εκεί που βρίσκονται.

«Γνωριστήκαμε στην Αυστραλία πριν από περίπου 25 χρόνια. Όταν και οι δυο μας ζούσαμε εκεί. Αφορμή ήταν οι κοινοί μας φίλοι και η μουσική. Μετά από λίγο καιρό παίξαμε για πρώτη φορά με τον Γιώργη. Ήταν καλεσμένος των Dirty Three και μετά ακολούθησαν άλλες συναυλίες με τους Xylouris Ensemble» αναφέρει ο Jim White.

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο Facebook Twitter
Φυσικά όλα τα δημοσιεύματα γράφουν τα καλύτερα για το μοναδικό τρόπο που κατάφεραν να ταιριάξουν τις μουσικές τους καταβολές μιας και προέρχονται από δύο τελείως διαφορετικές κουλτούρες.

Οι Xylouris Ensemble είναι ένα διεθνές σχήμα του Γιώργου Ξυλούρη. Μια ομάδα από 10 μουσικούς, ανάμεσα τους και τα 3 παιδιά του. Δημιουργήθηκαν την δεκαετία του 90 στην Αυστραλία, τα 8 χρόνια που έμεινε εκεί, Μετά επέστρεψε στα Ανώγεια της Κρήτης μαζί με την οικογένεια του. Η γυναίκα του - επίσης μουσικός - Shelagh Hannan  είναι Αυστραλέζα και ήταν οικογενειακή φίλη του Jim White. Ο White σχημάτισε τους θρυλικούς και μουσικά ριζοσπαστικούς, Dirty Three μαζί με τον Warren Ellis (Nick Cave and the Bad Seeds) και τον Mick Turner το 1992 στην Μελβούρνη.  

«Από όπου και αν έρχεσαι έχεις χρέος να μάθεις το πολιτιστικό ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της κουλτούρας που σε ενδιαφέρει. Φτιάχνουμε μουσική μαζί σαν να είναι μια γλώσσα, μια συνομιλία.»

Τα πρώτα ψήγματα της μελλοντικής συνεργασίας τους φάνηκαν το 2009 στην διάρκεια του φεστιβάλ All Tomorrow’s Parties που επιτελούταν ο Nick Cave. O Ξυλούρης προσκάλεσε τον White να παίξει ντραμς μαζί με τον πατέρα του Ψαραντώνη πάνω στην σκηνή. Ο White ξαφνιάστηκε και αισθάνθηκε ότι δεν μπορεί να παίξει επειδή δεν γνώριζε την μουσική, αλλά τελικά τα κατάφερε. Το 2012 ο Jim White τους επισκέφτηκε στην Κρήτη και εκεί γεννήθηκε το πρότζεκτ, αυτοσχεδιάζοντας πάνω στην κριτική μουσική. Ο White έμαθε ακόμη και να χορεύει κριτικούς χορούς για να χωθεί πιο βαθιά στην μουσική παράδοση του τόπου.

«Η ιδέα να παίξουμε μαζί γυρνούσε στο κεφάλι μας εδώ και καιρό. Βέβαια ζούσαμε πλέον μακριά, σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και ανταλλάσσαμε μουσική και συνομιλούσαμε εξ’ αποστάσεως»

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο Facebook Twitter
Φωτο: Μανώλης Μαθιουδάκης

Η επιτυχία ήταν απρόσμενη από την πρώτη στιγμή. Η φήμη της συνεργασίας τους απλώθηκε παντού και σύντομα ήρθαν οι περιοδείες σε ολόκληρο τον κόσμο και διθυραμβικά σχόλια στον ξένο τύπο για τις εμφανίσεις τους.

Έγραψαν στους ΝΥ Times γι’ αυτούς: «Είναι καλό που έχουν καταλήξει μαζί. Και οι δύο είναι καταπληκτικοί μουσικοί. Αν τους βλέπεις από μακριά με  τους όρους της αγοράς o ένας είναι ένας παραδοσιακός καλλιτέχνης και ο άλλος μη-παραδοσιακός. (Ο κ. Ξυλούρης μένει κυρίως μέσα στην μουσική παράδοσης της οικογένειας του. Aπό τις αρχές των 90s, o κ. White ήταν ο ντράμερ του σπουδαίου ορχηστρικού γκρουπ, Dirty Three) Αλλά από κοντά κατά την διάρκεια ενός σετ τους στο Μπρούκλιν η διαφορά ήταν αμελητέα. Στην σκηνή, οι Xylouris White μοιάζουν και παίζουν σαν αδέρφια... Και οι δύο είναι γύρω στα 50 με σγουρά μαλλιά και μουστάκια και παρουσίες με έντονο στυλ»

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο Facebook Twitter
Ο Jim White φωτογραφημένος από τον Ben Searcy.

«Όταν ηχογραφούσαμε τον δίσκο, μας άρεσε το αποτέλεσμα» λένε. «Το βρήκαμε ιδιαίτερα ανεξάρτητο, αλλά επίσης προσεγγίσημο. Νοιώθουμε οικεία στην Ελλάδα, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ όπως και σε άλλα μέρη. Στην Αμερική συναντήσαμε ένα πολύ-ποικίλο κοινό, με ιδιαίτερη ανταπόκριση και αποδοχή, ενθουσιώδες και καλοσυνάτο. Είναι όμορφο να βλέπεις όλους αυτούς τους Έλληνες να ξεπροβάλλουν από διάφορες πολιτείες και να αναμιγνύονται με τους Αμερικάνους και το αντίστροφο, και να διασκεδάζουν όλοι μαζί για συνεχόμενες βραδιές όπως έγινε π.χ. στο τουρνέ στις ΗΠΑ.»

Φυσικά όλα τα δημοσιεύματα γράφουν τα καλύτερα για το μοναδικό τρόπο που κατάφεραν να ταιριάξουν τις μουσικές τους καταβολές μιας και προέρχονται από δύο τελείως διαφορετικές κουλτούρες. Δεν φαίνεται όμως ότι δυσκολεύτηκαν και πολύ. Μέσα από την συνομιλία μας, βγάζουν μια μαγική χημεία μεταξύ τους που γίνεται αντιληπτή και στην μουσική τους.

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο Facebook Twitter
Βρίσκω ότι η εθνικότητα έρχεται μετά την προσωπικότητα. Ο πολιτισμός που φέρεις μέσα σου χτίζει τη προσωπικότητα σου και τον ήχο σου. Και η προσωπικότητα και ο ήχος που κουβαλώ μέσα μου έρχεται από το τόπο μου και οι διάφοροι άνθρωποι έρχονται να δουν και να ακούσουν τη μουσική και τους αρέσει...

«Παίζοντας μαζί, είναι κάτι που μας βγαίνει πολύ απλά και φυσικά. Και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον. Προερχόμαστε από διαφορετικά μουσικά είδη αλλά είναι και παρόμοια αν το καλοσκεφτείς,» μου λέει ο White  και αμέσως προσθέτει ο Ξυλούρης «Από όπου και αν έρχεσαι έχεις χρέος να μάθεις το πολιτιστικό ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της κουλτούρας που σε ενδιαφέρει. Φτιάχνουμε μουσική μαζί σαν να είναι μια γλώσσα, μια συνομιλία.»

Στο γυμνάσιο μου στη Μελβούρνη, το 70 τοις εκατό ήταν Έλληνες μαθητές. Όταν ήμουν παιδί ακόμα, είδα τον Θεοδωράκη σε μια συγκινητική συναυλία την περίοδο της εξορίας του.Αλλά η πραγματική μου επιρροή είναι τα τελευταία 25 χρόνια που ακούω Ψαραντώνη, Ψαρογιάννη, Ψαρογιωργη.» μου εκμυστηρεύεται ο White όταν τον ρωτάω αν είχε ποτέ επαφή με ελληνική μουσική πριν την γνωριμία του με τον Ξυλούρη.

Με τους Xylouris White φαίνεται ότι θέλουν να σπρώξουν τα όρια των μουσικών ειδών που αντιπροσωπεύουν και να τα ξεπεράσουν. Και το καταφέρνουν. Το άλμπουμ τους είναι ένας καταιγισμός από αχαρτογράφητους ήχους και αχανείς ρυθμούς. Η μουσική τους δεν μοιάζει να έχει κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα ή γεωγραφία. Δεν φαίνεται ότι έχει σύνορα ούτε ότι ανήκει σε  συγκεκριμένα είδη. Είναι ταυτόχρονα κρητική μουσική, ανατολίτικη, ποστ πανκ, τζαζ και φολκ.

Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα κομμάτια του άλμπουμ είναι το “Psarantonis Syrto” μια διασκευή σε ένα παλιό κομμάτι που έχει γράψει ο πατέρας του Γιώργου. Είναι από τις ελάχιστες και ξεχωριστές στιγμές που ακούς να αποδίδεται τόσο φρέσκα ένα παραδοσιακό κομμάτι. «Είναι αφιερωμένο στον Ψαραντώνη με τον ήχο μας» μου σχολιάζουν, γελώντας. «Το άλμπουμ το ονομάσαμε Goats επειδή είμαστε κατσίκες. Είμαστε γίτσικοι. Και ο ήχος μας είναι γίτσικος από το αιγά.»

Αυτό που επίσης ξεχωρίζεις στο δίσκο και σε κομμάτια όπως το “Chicken Song” είναι μια αίσθηση αυτοσχεδιασμού και αμεσότητας. Σου δημιουργείται η εντύπωση ότι παίζουν εκείνη την ώρα μπροστά σου. Οι ζωντανές σας εμφανίσεις πόσο διαφέρουν από τις ηχογραφήσεις σας. Αυτοσχεδιάζετε καθόλου;

«Οι ηχογραφήσεις είναι και αυτές ζωντανές εκτελέσεις αλλά με διαφορετικό κοινό. Τείνουν να παράγουν ένα πιο σεμνό αποτέλεσμα που ίσως είναι καταλληλότερο για να το ακούσεις στο σπίτι για παράδειγμα. Οι συναυλίες έχουν και το κοινό που εμπλέκεται. Έτσι και αλλιώς κάθε εκτέλεση είναι διαφορετική είτε είναι στο στούντιο είδτε στη σκηνή. Η απάντηση στην ερώτηση του αυτοσχεδιασμού είναι πολύπλοκη. Δείχνει σαν αυτοσχεδιασμός για τη μια κουλτούρα αλλά μπορεί σε κάποια άλλη να μην θεωρείτε αυτοσχεδιασμός ακριβώς. Στην ουσία όμως είμαστε η φύση μας, έτσι γεννηθήκαμε και βασιζόμαστε στις παραδόσεις μας και στα συναισθήματα της στιγμής.»

To λαούτο του Ξυλούρη συναντά τα post-punk ντραμς και κατακτά τον κόσμο Facebook Twitter

Όταν όμως σκέφτεσαι ότι ο Γιώργος Ξυλούρης προέρχεται από μια οικογένεια με τόσο μεγάλη μουσική ιστορία σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο «βαρύ» είναι το όνομα του. Ο θείος του είναι ο Νίκος Ξυλούρης και από πολύ μικρό παιδί έμαθε να παίζει κρητικό λαούτο από τον θείο του τον Ψαρογιάννη. Όταν ήταν 11 χρονών συνήθιζε να παίζει μαζί με τον πατέρα του σε πανηγύρια και γιορτές σε όλη την Κρήτη.  Αν και το λαούτο θεωρείται συνοδευτικό όργανο της φωνής, ανέπτυξε το δικό του στυλ παιξίματος και το προσέγγιζε πάντοτε σαν το κεντρικό μελωδικό όργανο.

 «Δεν νιώθω το όνομα σαν ένα βάρος που κουβαλώ στη πλάτη. Με κάνει να νιώθω ελαφρύς. Μου δίνει φτερά να πετάξω, όχι το όνομα καθ’αυτό αλλά η ιστορία του»

Και στον δίσκο όμως το λαούτο ακούγεται πιο απελευθερωμένο από ποτέ. Αισθάνθηκε καθόλου περιοριστικά σε σχέση με την εθνικότητα του στο εξωτερικό;

«Βρίσκω ότι η εθνικότητα έρχεται μετά την προσωπικότητα. Ο πολιτισμός που φέρεις μέσα σου χτίζει τη προσωπικότητα σου και τον ήχο σου. Και η προσωπικότητα και ο ήχος που κουβαλώ μέσα μου έρχεται από το τόπο μου και οι διάφοροι άνθρωποι έρχονται να δουν και να ακούσουν τη μουσική και τους αρέσει.»

  Επόμενα σχέδια;

«Είμαστε στο Brighton αυτή τη στιγμή και ετοιμαζόμαστε να πάμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο να πιούμε μια μπύρα να φάμε χόρτα, κολοκυθανθούς. Ρωτήσαμε αν έχουνε κατσίκα αλλά έχουν μόνο αρνάκι για απόψε. Δεν θα έχουμε πρόβλημα με αυτό. Ο Φάνης (Κασσούρος) δεν βλέπει την ώρα για μια ρακί μπροστά στη θάλασσα, λίγο απάκι. Νομίζω ότι θα πάω μαζί του.»

_______

To άλμπουμ τους Goats κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2014 από την αμερικάνικη Other Music Recording Company.

Θα εμφανιστούν στο πλαίσιο του Plissken Festival σήμερα Παρασκευή 5 Ιουνίου το απόγευμα. 

 

1

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

The Review / Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

O Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο ραδιοφωνικός παραγωγός και DJ Νίκος Ζώης συναντήθηκαν στη δεύτερη μέρα του φετινού Techniques και σχολιάζουν τη βραδιά, το σετ της –ακριβοθώρητης πλέον– Charlotte de Witte και όσα είναι hot τώρα στην ηλεκτρονική σκηνή και στο αθηναϊκό nightlife.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
νταλαρας παπακωνσταντίνου

Μουσική / Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξανά μαζί 33 χρόνια μετά

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές ετοιμάζονται να μοιραστούν και πάλι τη σκηνή, παρουσιάζοντας μια θεατροποιημένη μουσική παράσταση με κείμενα και αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου που θα αφορούν το ελληνικό τραγούδι.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tsugranes

Μουσική / Η επιρροή των ελληνικών '90s -’00s στις Tsugranes και τον ήχο τους

Με αναφορές στον ΛεΠα και την Charli XCX, το τριμελές σχήμα από τα Γιάννενα, που άνοιξε τη συναυλία της Μαρίνας Σάττι στην Τεχνόπολη, φέρνει την πιο φρέσκια μουσική στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Οι Khirki παντρεύουν το metal με τα ποραδοσιακά, σείοντας τις Συμπληγάδες 

Μουσική / Οι Khirki παντρεύουν το metal με παραδοσιακά στοιχεία και pop ευαισθησίες

Η νέα μπάντα του ελληνικού underground, που έχει ήδη ξεχωρίσει, ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη δεύτερη ευρωπαϊκή της περιοδεία, περιμένοντας το κοινό από κάτω να φωνάζει «the Greek song, the Greek song».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
Μια μουσική πανδαισία στη σκιά του ναού της Αφαίας

Μουσική / Μια μουσική πανδαισία στη σκιά του ναού της Αφαίας

Το «Ταξίδι στο φως», μια σειρά συναυλιών του σπουδαίου μαέστρου Σταύρου Ξαρχάκου σε εμβληματικά μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους, συνεχίστηκε στην Αίγινα με την υποστήριξη της METLEN Energy & Metals.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Colin Stetson: Από τις απαιτήσεις ενός αιωνόβιου μπάσου σαξοφώνου σε μουσική για ταινίες τρόμου όπως το «Hereditary»

Μουσική / Colin Stetson: Ένας από τους πιο καταξιωμένους σαξοφωνίστες έρχεται στην Αθήνα

Ο μουσικός που έχει παίξει πλάι στον Tom Waits, με τους Arcade Fire και τους Chemical Brothers και πλέον συνθέτει μουσική για δημοφιλείς ταινίες τρόμου, όπως το «Hereditary», θα εμφανιστεί το Σάββατο στο Gazarte.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ

σχόλια

1 σχόλια