Με τις 3 Χρυσές Σφαίρες, για ταινία, σκηνοθεσία και δεύτερο γυναικείο ρόλο για την Πατρίσια Αρκέτ, το Μεγαλώνοντας επιβεβαιώνει τα βραβεία των ενώσεων κριτικών που προηγήθηκαν χρονικά, και τα οποία έδιναν στην ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέϊτερ το προβάδισμα στη φετινή κούρσα. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης ήταν ντροπαλός και συμμαζεμένος, υποδηλώνοντας πως δύσκολα θα αλλάξει ρότα, τώρα που τα επίσημα συγχαρητήρια συρρέουν.
Οι φετινές Σφαίρες κάτι προσπάθησαν να μας πουν, και δε νομίζω πως είναι ιδέα μου και μόνο ο, ας τον πούμε κι έτσι, πολιτικός προσανατολισμός τους.
Κατά την ίδια λογική, ο Έντι Ρεντμέϊν και η Τζουλιάν Μουρ, για τις ταινίες Θεωρία των Πάντων και το Still Alice αντίστοιχα, με την βράβευση τους στις Χρυσές Σφαίρες στην κατηγορία του δράματος, παίρνουν προβάδισμα στα Όσκαρ και τα Screen Actors Guild Awards, για δύο ερμηνείες, που, όπως είχαμε γράψει σε έναν αναλυτικό σχολιασμό, δεν είναι απλώς αξιοπρόσεκτες ή εντυπωσιακές τεχνικά, αλλά πραγματικές υπερβάσεις που συγκινούν και ευαισθητοποιούν για σημαντικές παθήσεις και την αντιμετώπιση τους από την κοινωνία, με επίκεντρο δύο εξαιρετικούς χαρακτήρες. Αμφότεροι άξιοι.
Ο J. K. Simmons εκπροσωπεί επάξια μια θαυμάσια ταινία, το Whiplash, και μαζί το ανεξάρτητο σινεμά και όλους τους καρατερίστες, σε έναν ψευδο-δεύτερο ρόλο που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι πρώτος, ισάξιος με εκείνον του Μάϊλς Τέλερ. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (που στην περίπτωση κάποιων βραβείων, ο τύπος του ρόλου, πρώτος ή δεύτερος, υποβάλλεται από το ίδιο το στούντιο ή την εταιρεία παραγωγής της ταινίας), ο Σίμονς θα ήταν ο πιο δυνατός αντίπαλος του Ρεντμέϊν, ίσως και πιο αξιόμαχος από τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και τον Μάϊκλ Κίτον.
Ο λόγος του Μάϊκλ Κίτον, ο οποίος απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα πρώτου ρόλου στην κατηγορία κωμωδίας/μιούζικαλ, για το Birdman, η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας, ήταν ο εκτενέστερος της βραδιάς- τόσο μεγάλος σε διάρκεια που έμοιαζε με απωθημένο, μετά από χρόνια σχετικής αφάνειας, που μεσολάβησαν από τον Batman στον Birdman. Αυτό δε σημαίνει πως κούρασε. Το αντίθετο: η αναγκαστικά ενοχλητική μουσική που παραδοσιακά "αδειάζει" τους πολυλογάδες,παραδόξως δεν τον διέκοψε, και όλοι οι παριστάμενοι τον κοιτούσαν στα μάτια καθώς ξεδίπλωνε συμπυκνωμένα την ιστορία της ζωής του, το πραγματικό του όνομα (Μάϊκλ Τζον Ντάγκλας), τις αρχές που έλαβε στο φτωχικό αγροτόσπιτο στο οποίο μεγάλωσε μαζί με τα 6 αδέλφια και τους γονείς του, και την αγάπη που έδειξε με έναν κόμπο στον περήφανο γιό του που επίσης τον παρακολουθούσε στην αίθουσα. Ωραία και θαρραλέα η ερμηνεία του, ακόμη πιο ενδιαφέρον, δημοσιογραφικά μιλώντας, το comeback του.
Οι δυο παρουσιάστριες της βραδιάς, Τίνα Φέϊ και Έϊμι Πόλερ, βάδισαν στο μονοπάτι της Έλεν Ντετζένερις: ευγενικός και ευθύς ο stand up τρόπος, απουσία διάχυτης τοξικότητας, στοχευμένη αιχμή κατά τόπους. Περιόρισαν το δηλητήριο για τον Μπιλ Κόσμπι και δεν παρέλειψαν να κάνουν πλάκα σε κάποιους που το αντέχουν ούτως ή άλλως, όπως ο Χοακίμ Φίνιξ, και στα αναμενόμενα θέματα, όπως η Βόρεια Κορέα και το χακάρισμα της Σόνι. Το σύντομο πέρασμα του Ρίκι Ζερβέϊζ από το πόντιουμ, με έκανε να νοσταλγήσω τις ηρωϊκές, μετωπικές του συγκρούσεις, με όλες τις μεθυσμένες συνέπειες της κωμικριτικής του στους πλούσιους και διάσημους. Οι Σφαίρες σηκώνουν το κάτι παραπάνω, δεν είναι δα και Ακαδημία...
Το βραβείο συνολικής προσφοράς Cecil de Mille απονεμήθηκε στον αιώνιο αγαπημένο των ανταποκριτών ξένου Τύπου, Τζορτζ Κλούνι, και το παρουσίασαν δύο παλιοί του συνεργάτες, ο Ντον Τσιντλ και η Τζουλιάν Μάργκουλις, οι οποίοι σημαδεύουν τις δύο καριέρες του, στο σινεμά και την τηλεόραση αντίστοιχα. Συναισθανόμενος το βάρος της στιγμής, με τη γιγαντιαία διαδήλωση συμπαράστασης στην ελευθερία της έκφρασης και τη Δημοκρατία, που εξελισσόταν παράλληλα στο Παρίσι, δεν το έριξε πολύ στο ελαφρύ ρεπερτόριο (στο οποίο είναι μοναδικός, σε επίσημες εκδηλώσεις που κινδυνεύουν να πάρουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά) αλλά φάνηκε ευγνώμων και ισορροπημένα χαριτωμένος...και σοφός. Δεν παρέλειψε να δώσει τα συχαρίκια στον εαυτό του για την επιλογή της Αμάλ- ποιός, αυτός που ποτέ δεν μίλησε για τα αισθηματικά του.
Αντίθετα, ο Κέβιν Σπέϊσι (αυτός κι αν είναι τάφος...) που βραβεύτηκε για το House of Cards, έδωσε έναν πιο προσωπικό τόνο στον λόγο του, και κατάφερε να γίνει πιο πειστικός στο συνδυασμό της ξεχωριστής προσωπικότητας του με το συνάφι του Χόλιγουντ, όπου σίγουρα ανήκει, παρά την καλλιτεχνική αυτοεξορία ετών στα θεατρικά σανίδια του Λονδίνου.
Ο Γουές Άντερσον επιτέλους ανταμείβεται για το Γουεσαντερσονικό σινεμά του, που δε μοιάζει με κανενός άλλου. Το Ξενοδοχείο Grand Budapest κατέληξε με μία μόνο Σφαίρα, αυτήν της καλύτερης κωμωδίας/μιούζικαλ, και η μικρή έκπληξη είναι πως δεν κατάφερε να πλαισιώσει το μεγάλο βραβείο με έστω ένα ακόμη σε μικρότερη κατηγορία.
Μεγαλύτερη έκπληξη η ήττα της Ida του Παβλικόφσκι από τον Λεβιάθαν του Αντρέϊ Σβιάγκιντσεφ, το όνομα του οποίου εκτέλεσε εν ψυχρώ ο εκφωνητής της τελετής μέσα στην αίθουσα. Από την άλλη, η ταινία είναι μια καλλιτεχνική επίθεση εναντίον της συγχυσμένης Ρωσία του Πούτιν, κάτι που προκαλεί συζήτηση και συμφέρει όποιον την προτιμήσει, εννοώντας πως είναι αυτόματα μια έξυπνη και επίκαιρη επιλογή.
Συνολικά, οι φετινές Σφαίρες κάτι προσπάθησαν να μας πουν, και δε νομίζω πως είναι ιδέα μου και μόνο ο, ας τον πούμε κι έτσι, πολιτικός προσανατολισμός τους: το Μεγαλώνοντας είναι, όπως έχει γραφεί επανηλειμμένως, ένα δείγμα ανεξάρτητου σινεμά, μετά από χρόνια επικράτησης μεγαλύτερων σε εύρος και προϋπολογισμό, ταινιών. Το ίδιο ισχύει για τις βραβεύσεις του Γουές Άντερσον και του Αλέχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου για το σενάριο του Birdman. Η Σφαίρα καλύτερου τραγουδιού, σε απονομή του σπουδαίου, ακριβοθώρητου Prince, ο οποίος έχει μείνει φοβιστικά ο ίδιος από την εποχή του Around the World in a Day, πήγε στο ολίγον γκόσπελ, ολίγον ραπ Glory από το Selma της Έϊβα ντυ Βερνέϊ, μια ταινία με θέμα τα πολιτικά δικαιώματα και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ- και πέρυσι έκαναν κάτι παρόμοιο με το κομμάτι των U2 για τον Νέλσον Μαντέλα, αλλά φάνηκε πως πάλι πριμοδοτούν τους σταρ μουσικούς έναντι ενός τραγουδιού που έχει πιό άμεση σχέση με την ίδια την ταινία από την οποία "ξεπηδά" οργανικά, όπως το Let it Go από το Ψυχρά κι Ανάποδα. Οι gay είχαν φωνή στην απονομή, με τον Ματ Μπόμερ και τον σκηνοθέτη του Πως να εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας, Ντιν ντε Μπλόϊς, να ευχαριστούν τους συζύγους τους. Στον τομέα της τηλεόρασης, οι Σφαίρες επιχείρησαν να επισημάνουν, παρά να παίξουν το γνωστό τους παιχνίδι της μίμησης (των Όσκαρ). Προτίμησαν το The Affair έναντι γνωστότερων σειρών στην κατηγορία του, αλλά και το Transparent, για να αναδείξουν την κοινότητα των τρανσεξουαλικών ατόμων, που με τον συγκινητικό του λόγο ο Τζέφρι Τάμπορ (υποδύεται μια transsexual στη σειρά, ευχαρίστησε για τη στήριξη και τη βοήθεια που του έδωσαν απλόχερα στη δημιουργία του ρόλου.
σχόλια