Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας ώστε εκατοντάδες (και χιλιάδες να πω, πάλι ''μέσα'' θά'μαι) άνθρωποι να συρρέουν κάθε Παρασκευοσάββατο στην ''Ιερά Οδό'' για να ακούσουν και να δουν live τον Γιώργο Νταλάρα, την Ελένη Βιτάλη και τη Γλυκερία; Κανένα μυστικό! Τόσο οι τρεις μαζί, όσο και ο καθένας ξεχωριστά, έχουν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Όταν μάλιστα η δημοφιλία τους έχει βγει εδώ και χρόνια εκτός συνόρων, το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό!
Όταν κάποια κορίτσια λικνίζονταν λάγνα στο ρυθμό του «Στην Αθήνα μεσ' στο κέντρο/ φύτρωσε καινούργιο δέντρο», ο Νταλάρας τους είπε: ''Έι κορίτσια, αυτό δε χορεύεται έτσι! Χορεύεται έτσι!'' και ύψωσε τη γροθιά στο ρυθμό του!
Και εξηγούμαι: Προχθές, βράδυ Σαββάτου, στην ''Ιερά Οδό'' που δεν έπεφτε καρφίτσα (πιθανώς να μιλάμε για περισσότερα από 2.000 άτομα), υπήρχαν και πολλές παρέες Ισραηλιτών. Θυμάμαι ότι στο ''Κύτταρο'' που είχε εμφανιστεί η Βιτάλη μαζί με τον Haig Yazdjian και την Αρετή Κετιμέ το 2008, έρχονταν να τη δουν Ισραηλίτες, οι οποίοι διανυκτέρευαν ένα βράδυ στην Αθήνα, την επόμενη επέστρεφαν στη χώρα τους μέχρι την άλλη εβδομάδα που ξανάρχονταν! Ο Νταλάρας επίσης είναι γνωστός και δημοφιλής στο Ισραήλ, μ' αυτήν όμως που γίνεται χαλασμός είναι η Γλυκερία. Τη λατρεύουν κυριολεκτικά, τη θεωρούν μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της ελληνικής μουσικής και πάντα οι χώροι των εκεί εμφανίσεων της είναι γεμάτοι. Διόλου τυχαίο, έτσι, που η εκρηκτική - τόσο εκρηκτική που θά'πρεπε να τη λένε...ΝιτροΓλυκερία - έδωσε μιαν ερμηνεία συγκλονιστική σε ένα ισραηλίτικο λαϊκό τραγούδι! Μην πάμε μακριά. Ή μάλλον πάμε, αφού θα θυμηθώ το φεστιβάλ ethnic μουσικής στην πόλη Ζαν-Τζια-ζία της Κίνας, το 2009, όπου οι Ισραηλινοί είχαν διαγωνιστεί με ''Τα μαύρα μάτια σου'' του Μανώλη Αγγελόπουλου στη γλώσσα τους βέβαια!
Και τώρα πάμε στο κυρίως θέμα μας, την παρουσία δηλαδή των τριών ερμηνευτών και το πρόγραμμα αυτό καθ'αυτό.
Τρία χρόνια πέρασαν από το θλιβερό θέαμα των γιαουρτιών στον Νταλάρα. Είχα γράψει τότε πως οι άνθρωποι αυτοί που είχαν απέναντι τους έναν καλλιτέχνη - με όλα τα καλά και τα κακά του - και του πετούσαν καρέκλες και γιαούρτια, ενδεχομένως να ήταν οι ίδιοι που μούτζωναν τη Βουλή επί ''Αγανακτισμένων'', που απαξίωναν την πολιτική ζωή του τόπου και που στην τελική έδωσαν δύναμη στη Χρυσή Αυγή. Εν ολίγοις, τέτοιο καφριλίκι είχαμε χρόνια να δούμε εν είδει μιας κούφιας διαμαρτυρίας. Σήμερα ευτυχώς, τουλάχιστον απ' ότι παρακολούθησα στην ''Ιερά Οδό'', ο Νταλάρας τα έχει αφήσει πίσω του όλα αυτά. Στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο, άλλοτε παίζει κιθάρα, άλλοτε μπαγλαμαδάκι, απλώνει τη φωνή του - μια φωνή που διατηρείται σε πολύ καλά επίπεδα παρά τα 66 του χρόνια - και εξακολουθεί να παραμένει ο πιο κοσμαγάπητος λαϊκός τραγουδιστής.
Τους δικούς της φανατικούς έχει και η πάντα συγκλονιστική Ελένη Βιτάλη, η οποία, πέραν της τραγουδιστικής της ιδιότητας, είναι και μία ολοκληρωμένη τραγουδοποιός, εξ ου και από την παράσταση δε θα μπορούσαν να λείπουν η ''Κιβωτός'', το ''Εγώ τραγούδαγα στα σκυλάδικα'' και το ''Ένα χειμωνιάτικο πρωί'', κομμάτια δηλαδή από το οριακό ''Απέναντι μπαλκόνι'' της που ενορχήστρωσε κάποτε ο Γιάννης Σπάθας.
Όσο για τη Γλυκερία, είχα πολλά χρόνια να τη δω ζωντανά επί σκηνής, για την ακρίβεια από τότε που ήμουν παιδάκι κι εκείνη βρισκόταν στο ξεκίνημα της (η πρώτη μου επαφή με τη σμυρναίικη μουσική είχε γίνει μέσω μιας συναυλίας της Γλυκερίας στην παιδική κατασκήνωση που με πηγαίναν οι δικοί μου). Μεγάλη ερμηνεύτρια κι αυτή, φωνή στεντόρεια, καθαρή, όλο μνήμες. Τηρουμένων των αναλογιών και δεδομένης της τραγουδιστικής ευρείας γκάμας της που περιλαμβάνει ελληνικά, εβραϊκά και τουρκικά τραγούδια, η Γλυκερία είναι κάτι σαν τη σημερινή Ρόζα Εσκενάζυ.
Η τετράωρη παράσταση στην ''Ιερά Οδό'' χαρακτηρίζεται από αρκετά θετικά στοιχεία: Ρεπερτοριακά, πρώτα απ' όλα, δεν βασίζεται στο δισκογραφικό προμοτάρισμα καμίας νέας δισκογραφικής δουλειάς των τραγουδιστών. Άρα, ''πρωταγωνιστούν'' οι μεγαλύτερες στιγμές και των τριών: Τραγούδια των Χρήστου Νικολόπουλου - Μανώλη Ρασούλη (''Παίξε Χρήστο επειγόντως'', ''Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει''), Νότη Μαυρουδή - Τάσου Σαμαρτζή (''Ίσως φταίνε τα φεγγάρια''), Νίκου Ζιώγαλα (''Πάρε με, απόψε, πάρε με''), Χριστόφορου Γερμενή - Γιάννη Καλπούζου (''Ότι αγαπώ είναι δικό σου'') κ.α. Σωστή η απόφαση, επίσης, το πρόγραμμα του Νταλάρα να αποτελείται κατά κόρον από τις τεράστιες επιτυχίες του παρελθόντος: Καλδάρας (''Μεσ'στου Βοσπόρου τα στενά''), Κουγιουμτζής (''Πού'ναι τα χρόνια'', ''Ένας κόμπος η χαρά μου'', ''Όλα καλά'', ''Το σακάκι μου κι αν στάζει'', ''Χάντρα στο κομπολόι σου''), Μαρκόπουλος (''Παραπονεμένα λόγια''), Άκης Πάνου (''Εφτά νομά-''), Λοΐζος (''Έχω έναν καφενέ'') κλπ. Και δίπλα σ' αυτά, τα ''Έρημα χωριά'' σε μουσική του Αλβανού ακορντεονίστα - συνθέτη Dasho Kurti, που παίζει στο τωρινό σχήμα, και σε στίχους του Ηλία Κατσούλη, από τον ομότιτλο μεγάλο δίσκο του Νταλάρα πού'χε κυκλοφορήσει το 2006.
Επίσης, δεν ακούγονται πολλές διασκευές - λογικό με τέτοια δισκογραφία που διαθέτουν κι οι τρεις: δυο-τρία κομμάτια του Μάλαμα (η ''Πριγκηπέσσα'' από τη Γλυκερία), η ''Μικρή πατρίδα'' των Γ. Ανδρέου - Π. Καρασούλου και οι ''Μέλισσες'' των Γ. Καζαντζή - Ε. Φωτάκη (ντουέτα Νταλάρα - Βιτάλη), τα ολοκαίνουργια υπέροχα ''Κλειδιά'' του Θοδωρή Κοτονιά (ντουέτο Νταλάρα - Γλυκερίας), αλλά και το ''Στις χαραυγές ξεχνιέμαι'' του Θανάση Παπακωνσταντίνου ως τριφωνία.
Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, οι πιο δυνατές στιγμές της παράστασης είναι στο τέλος, λίγο πριν κλείσει το πρόγραμμα, με τους ερμηνευτές μαζί στη σκηνή να αποδίδουν δημοτικά τραγούδια και αμανέδες! Εννοείται πως καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης το μαγαζί καίγεται από τα τσιφτετέλια, συνθήκη που εξώθησε την Ελένη Βιτάλη να σχολιάσει με χιούμορ: ''Έλληνες''!
Το σημαντικότερο στοιχείο, όμως, είναι η χημεία που έχουν μεταξύ τους: Κοιτούσες στο video-wall εκείνη την ασπρόμαυρη φωτογραφία των Νταλάρα - Βιτάλη - Γλυκερίας, νέα παιδιά στα τέλη του 1970, και σαν τους είχες μπροστά σου την ίδια στιγμή να τραγουδούν, είχες την αίσθηση μιας παρέας που έμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο.
Για τα βίντεο, έχω να σχολιάσω πως ο Νίκος Σούλης είναι...μουρλός! Να πηγαίνεις σε μια τέτοια παράσταση και τα τραγούδια να εικονοποιούνται με αναρχικά συνθήματα και γκράφιτι ως επί το πλείστον, είναι σκέτη έκπληξη που φανερώνει πως ο γνωστός πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης δε βάζει νερό στο κρασί του - και πολύ καλά κάνει!
Ούτε όμως ο Νταλάρας βάζει νερό στο κρασί του. Γι' αυτό και όταν κάποιοι τού φώναξαν να πει το στρατευμένο τραγούδι των Μάνου Λοΐζου - Φώντα Λάδη ''Στην Αθήνα μεσ' στο κέντρο/ φύτρωσε καινούργιο δέντρο'' (αυτό που ''έχει κόκκινα τα φύλλα και ολόγλυκα τα μήλα''), ζητώντας του στην ουσία τη γνώμη του για την πρόσφατη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός το είπε, ξεσήκωσε το κοινό και στο τέλος αποχώρησε με τη φράση ''Έχουμε ελπίδες''!
Λεπτομέρεια: Όταν κάποια κορίτσια λικνίζονταν λάγνα στο ρυθμό του εν λόγω τραγουδιού, ο Νταλάρας τους είπε: ''Έι κορίτσια, αυτό δε χορεύεται έτσι! Χορεύεται έτσι!'' και ύψωσε τη γροθιά στο ρυθμό του!
Info:
Ιερά Οδός
Ιερά Οδός 18-20, Αθήνα
Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-3428272
σχόλια