ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος;

Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος; Facebook Twitter
90

ο Goodreads έκανε ένα αφιέρωμα με θέμα 'ποια βιβλία δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος' και τα αποτελέσματα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πωλήσεις ενός βιβλίου συνδέονται με την επιτυχία του, αλλά αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι πόσοι τελικά το διαβάζουν. Οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι' πούλησαν πάνω από εκατό εκατομμύρια αντίτυπα, ένα νούμερο εξωπραγματικό, αλλά και αυτή η υπόθεση έχει και μια άλλη πλευρά. Το βιβλίο αυτό είναι στη λίστα με τα βιβλία που οι περισσότεροι δεν άντεξαν να διαβάσουν μέχρι τέλους. Ο αριθμός πωλήσεων είναι μια ένδειξη, αλλά δεν ταυτίζεται απόλυτα με την επιδοκιμασία των αναγνωστών.

Στην κατηγορία 'ποια βιβλία έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους' κυριαρχούν τα εξής:


«Ένας ξαφνικός θάνατος», Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

Αιτιολογία: 'Πολύ μακριά από τη σειρά Χάρι Πότερ'


«Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», Ε.Λ. Τζέιμς

Αιτιολογία: 'Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας'


«Φάε, προσευχήσου και αγάπα!», Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ

Αιτιολογία: 'Η ηρωίδα είναι κλαψιάρα και εγωκεντρική'


«Το κορίτσι με το τατουάζ», Στιγκ Λάρσον

Αιτιολογία: 'Ξεκινάει αργά και είναι δύσκολο να περιμένω να συμβεί κάτι που να με ενδιαφέρει'

 

Τα πέντε κλασικά βιβλία που έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους είναι:


1. Κατς 22, Τζότζεφ Χέλερ

2. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.

3. Οδυσσέας, Τζέιμς Τζόις

4. Μόμπι Ντικ, Χέρμαν Μέλβιλ

5. Ο Άτλας Επαναστάτησε, Άυν Ραντ


Το Wall Street Journal έκανε μια παρόμοια αναζήτηση, αλλά με διαφορετικά κριτήρια: δεν ζήτησε από τους αναγνώστες να παραδεχτούν τι δεν διάβασαν μέχρι τέλους, αλλά μέτρησαν τις ηλεκτρονικές υπογραμμίσεις αποσπασμάτων αναγνωστών σε e-readers, όπως στα kindle, που δημοσιεύονται σε κάθε βιβλίο. Αν ένα βιβλίο διαβάζεται μέχρι το τέλος, οι υπογραμμίσεις πρέπει να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένες. Όπως φαίνεται, πολλές φορές δεν είναι. Αυτό σημαίνει ότι οι αναγνώστες σταδιακά το εγκαταλείπουν.

Σύμφωνα με τις μετρήσεις του WSJ, η «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ είναι ένα πάρα πολύ πετυχημένο βιβλίο, γιατί όχι μόνο έχει πάει πολύ καλά στις πωλήσεις, αλλά οι αναγνωσιμότητα του φτάνει μέχρι τέλους κατά 98,5%. Αυτό σημαίνει ότι από όσους το ξεκίνησαν, ελάχιστοι δεν το διάβασαν μέχρι τέλους, και όποιος το έχει διαβάσει, ξέρει ότι είναι από τα βιβλία που παρασύρουν και είναι αδύνατον να μην διαβάσεις μέχρι την τελευταία σελίδα.


Στον πάτο της καταμέτρησης βρίσκεται ένα ακόμη 'κλασικό', που πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν διαβάσει αλλά μάλλον λένε ψέματα. Το 'Χρονικό του Χρόνου' του Στίβεν Χόκινγκ έχει διαβαστεί κατά μόλις 6,5%.


Και οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι;' Και με αυτή τη μέθοδο καταμέτρησης, το ποσοστό αναγνωσιμότητας είναι εξαιρετικά χαμηλό: 25,9%. Μόλις το ένα τέταρτο των αναγνωστών κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας.


Εσείς, ποια βιβλία δεν καταφέρατε να διαβάσετε μέχρι το τέλος;

 

90

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάζοντας για την Αμερική του Τραμπ

Βιβλίο / Διαβάζοντας για την Αμερική του Τραμπ

Μόλις μία εβδομάδα μετά τις αμερικανικές εκλογές, βιβλία δυστοπικού περιεχομένου και πολιτικής θεωρίας εκτοξεύτηκαν στις πρώτες θέσεις των παγκόσμιων πωλήσεων, αποδεικνύοντας ότι η ανάγνωση παραμένει το ένα και μοναδικό όπλο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά

Οθόνες / Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά μόλις κυκλοφόρησε

Τα κείμενα του Φώντα Τρούσα για τις «βαθιά υποτιμημένες ταινίες που απελευθέρωσαν τη ματιά του θεατή από την οικογενειακή τηλεοπτική εικόνα, απενοχοποιώντας περαιτέρω το γυμνό» και για τον underground και τον πειραματικό ελληνικό κινηματογράφο κυκλοφορούν σε ένα μοναδικό, κυριολεκτικά, βιβλίο, από τα LiFO Books.
M. HULOT
Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Βιβλίο / Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Υπεύθυνη για τα πιο πολύτιμα αποκτήματα της ιδιωτικής συλλογής του διάσημου τραπεζίτη, η απέριττα κομψή βιβλιοθηκάριος Μπελ ντα Κόστα Γκριν ήταν μαύρη αλλά εμφανιζόταν ως λευκή στον αφρό της υψηλής κοινωνίας μέχρι και τον θάνατό της το 1950.
THE LIFO TEAM
Leslie Absher: «Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι» 

Βιβλίο / Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι, συγγραφέας

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Leslie Absher μάς ξεναγεί στο «Σπίτι με τα μυστικά», εκθέτοντας ταυτόχρονα την προσωπική της πορεία προς την απελευθέρωση, την «ελληνική» της εμπειρία και τις εντυπώσεις της από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Πολυτεχνείο - Ένα παραμύθι που δεν λέει παραμύθια»

Βιβλίο / Το Πολυτεχνείο έγινε κόμικ: Μια νέα έκδοση για μια μονίμως επίκαιρη εξέγερση

Παραμονές της φετινής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι εκδόσεις Red ‘n’ Noir κυκλοφόρησαν ένα έξοχο κόμικ αφιερωμένο σε αυτή, που το υπογράφουν ο συγγραφέας Γιώργος Κτενάς και ο σκιτσογράφος John Antono.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Μάλκολμ Λόουρι και το «Κάτω από το ηφαίστειο»

Βιβλίο / Το μεγαλόπνοο «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρι, μια προφητεία για την αποσύνθεση του κόσμου

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Βιβλίο / Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Στο νέο του βιβλίο, «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Νικόλας Σμυρνάκης καταρρίπτει 23 μύθους που μας καταπιέζουν, βοηθώντας μας να ζήσουμε ουσιαστικότερα.
ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Βιβλίο / Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Μια διαφωτιστική συζήτηση με τον γνωστό δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω και συγγραφέα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΛΟΑΤΚΙ + Δικαιώματα & Ελευθερίες (εκδ. Σάκκουλα), ένα μνημειώδες όσο και πολύτιμο βοήθημα για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Πέτσα: «Αυτό που μας πάει μπροστά δεν είναι η πρόοδος αλλά η αγάπη»

Βιβλίο / Η Βασιλική Πέτσα έγραψε ένα μεστό μυθιστόρημα με αφορμή μια ποδοσφαιρική τραγωδία

Η ακαδημαϊκός άφησε για λίγο το βλέμμα του κριτή και υιοθέτησε αυτό του συγγραφέα, καταλήγοντας να γράψει μια ιστορία για το συλλογικό τραύμα που έρχεται να προστεθεί στις ατομικές τραγωδίες και για τη σημασία της φιλικής αγάπης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Μιχάλης Γκανάς: Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

Απώλειες / Μιχάλης Γκανάς (1944-2024): Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής». Ο σημαντικός Έλληνας ποιητής έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Βιβλίο / «Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Μια αναδρομή στην έξοχη, προκλητική όσο και «προφητική» νουβέλα του Ουίλιαμ Μπάροουζ στην οποία βασίστηκε η πολυαναμενόμενη ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που βγαίνει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Ο "Μάγος", του Τζων Φόουλς και τώρα τελευταία "Ο Μαρμάρινος Φαύνος" του Χόθορν. Το πρώτο περίεργο, το δεύτερο έχει μαγικά σημεία αλλά γενικά φλύαρο. Το πρώτο δεν παίζει να τελειώσει, το δεύτερο θα παλευτεί μέσα στο καλοκαίρι....
Αν και μου ερχονται στο μυαλο μερικα, νομίζω πρωτο βραβειο παιρνει το Κοιμητηριο της Πραγας του Εκο...Εξαιτιας του εμεινα σε 10ημερες διακοπες χωρις αναγνωσμα...σιχτιρι
Ας κάνω κι εγώ το σχόλιό μου:γενικά δεν μου αρέσει να αφήνω βιβλία στη μέση και σφίγγω τα δόντια να τα τελειώσω εκτός βέβαια κι αν μου είναι κάτι τόσο δυσνόητο ή τόσο αδιάφορο. Μέχρι στιγμής έχω αφήσει 2 βιβλία. Το ένα είναι "ο πύργος του ακροποτάμου" του Χατζόπουλου που το άφησα από την πολύ αρχή. Πολύ μέτριο ηθογράφημα των αρχών του 20ου αιώνα θα έλεγα κακογραμμένο, καμία σχέση με τα δροσερά διηγήματα του Βυζηινού, ή τα καλοκεντυμένα μυθιστορήματα/νουβέλες του Θεοτόκη. Το άλλο είναι "τα χαμένα βήματα" ενός κουβανού συγγραφέα που λέγεται Αλέχο Καρπεντιέρ. Αυτό το παράτησα όχι τόσο από βαρεμάρα αλλά επειδή είναι γραμμένο με ένα τρόπο που δεν μου αρέσει: αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με ημερομηνίες, κάτι σαν ημερολόγιο. Αλλά κυρίως δεν μου άρεσε το ειρωνικό ύφος του συγγραφέα για τους γύρω του, μου φάνηκε ότι το έγραψε καθαρά για κουτσομπολίστικους λόγους. Επίσης ένα μυθιστόρημα που το τελείωσα αλλά με απογοήτευσε ήταν το "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα" του Χέμινγουεϊ, ενώ το ξεκίνησα με τις μεγαλύτερες προσδοκίες και γιατί έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές και επειδή το ζήτημα "ισπανικός εμφύλιος" πάντα με ενδιέφερε. Η αφήγηση είναι πολύ φλύαρη και πολύ κουραστική, σου δίνει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να γεμίσει τις σελίδες επειδή δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει. Γενικά δεν το προσεγγίζει καθόλου καλά το ζήτημα "ισπανικός εμφύλιος" παρά μόνο επιφανειακά, οι ήρωες και αντι-ήρωες του κινούνται στα γνωστά κλισέ, η αναδρομική αφήγηση του Ρόμπερτ Τζόρνταν για τον αμερικανικό εμφύλιο δεν είναι καθόλου εύστοχη, δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει έστω κι αν έχεις κάνει διατριβή πάνω στο θέμα "αμερικανικός εμφύλιος" (και το λέω εγώ που είμαι φιλίστορας και τρελαίνομαι για τέτοια θέματα), και το τέλος, αφού πρώτα σε ζαλίσει με ακατάσχετη φλυαρία για το πως στήθηκε η ανταρτοομάδα, με πιο χέρι έριξε χειροβομβίδα ο Ρόμπερτ και σε πως τρέκλιζε το πόδι του σε κάθε κρότο από τις κανονιές των αντιπάλων, είναι πολύ κοινότυπο που θες να πεις "600+ σελίδες για ιστορία τριών ημερών και για λογοτεχνική αξία μηδαμινή". Πάντως δεν θα κρίνω το Χέμινγουεϊ μόνο από αυτό το βιβλίο, θα διαβάσω και άλλα για να κρίνω. Πάντως το συγκεκριμένο (που θεωρείται και το καλύτερο του) δεν θα το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Αυτό το καιρό διαβάζω τα 100 χρόνια μοναξιά και το ρουφάω με πολύ απόλαυση. Δεν ξέρω για σας πάντως εγώ το βρίσκω εξαιρετικό και δικαίως θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του 20ου αιώνα.
Ας πω κι εγώ τη μαλακία μου: Ανάσταση ΤολστόιΚαπετάν Μιχάλης (και δε νομίζω πως θα ξανανοίξω Καζαντζάκη)Τροπικούς Αιγόκερω και Καρκίνο (και στεναχωριέμαι αλλά δεν μπορώ με τίποτα!)Φύλακας στη σίκαλητη Μικρά Αγγλία με την 3η προσπάθεια την κατάφεραΟ άνθρωπος χωρίς ιδιότητεςκαι πολλά ακόμα χρυσοπληρωμέναΑπορώ για αυτούς που λένε για τα βιβλία του Μάρκες, συμβουλή μου είναι να μην δώσετε καμιά σημασία στα ονόματα.
Κάθε αναγνώστης σίγουρα έχει μια λίστα με βιβλία που δε κατάφερε να ολοκληρώσει. Πίσω απ' αυτή την αδυναμία μπορεί να κρύβονται διάφοροι λόγοι. Το σωστό timing, η κατάλληλη ψυχολογία ακόμη και οι προσωπικές προτιμήσεις. Πρόσφατα προστέθηκε στη λίστα μου το αστυνομικό βιβλίο «Το χαμόγελο της Αντζέλικα» του Andrea Camilleri. Δυστυχώς δε κατάφερα να το ολοκληρώσω αλλά πιστεύω θα του δώσω μια ευκαιρία ακόμα. Το θέμα έχει συζητηθεί εκτενώς και στη βιβλιοφιλική κοινότητα Booktrolls.Gr http://booktrolls.gr/
Το "Inferno" του Dan Brown μού τό έκαναν δώρο πριν από ένα χρόνο στα γενέθλιά μου και τό ξεκίνησα δύο φορές και τό παράτησα και τις δύο στην αρχή. Έχοντας ήδη διαβάσει από τον ίδιο τον "Κώδικα Da Vinci", το "Illuminati" και τον "Αρκτικό Κύκλο", ο τρόπος εξέλιξης της πλοκής με την εναλλαγή σκηνών μού φάνηκε αρκετά κουραστικός και κινούνταν στο ίδιο μοτίβο με τα δύο πρώτα.
Παραρησα το 120 Ημερες στα Σοδομα στις 20 τελευταιες σελιδες, οχι ομως γιατι το ειχα βαρεθει. Απλα η διαστροφη που κλιμακωνοταν σε ολο το βιβλιο καταντησε αβασταχτη στο τελος. Δεν μπορω να καταλαβω παντως πως τοσοι πολλοι παρατησαν τον Ερωτα στα Χρονια της Χολερας η το 100 Χρονια Μοναξια. Μου φαινονται απ'τα καλυτερα και πιο ουσιαστικα βιβλια του 20ου αιωνα.
Λυπάμαι που δεν κατάφερα να τελειώσω το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" του Σελίν, ένα βιβλίο που θεωρείται εμβληματικό και για το οποίο είχα ακούσει εκπληκτικά πράγματα και περίμενα πώς και πώς να το διαβάσω.Μέχρι τη μέση το κατάφερα...Λέω να του δώσω άλλη μια ευκαιρία κάποια στιγμή αλλά πώς θα θυμηθώ άραγε πού έχω μείνει;;Πρόβλημα!
Με πάααρα πολύ ζόρι το τελείωσα και πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται αριστούργημα. Γούστα θα μου πεις.Εγώ έχω αφήσει το Ενάντια στη μέρα του Πύντσον, αλλά θεωρητικά θέλω να το ξαναπιάσω.
Ξεκίνησα 2 φορές τους "Αδερφούς Καραμαζοφ"... Το άφησα και τις δύο, μετά τις 100-150 σελίδες... Είχα πάντα εφιάλτες στον ύπνο μου... Για καιρό και τις δύο φορές! Δεν ξέρω τι μου ξυπνάει ...Δεν το ρισκάρω τρίτη!!! Αυτά, από κλασσικούς!Από τους υπόλοιπους... "το γέλιο του δράκου", που το βρήκα πολύ χαοτικό....Ίσως το ξαναρχίσω, κάποια στιγμή στο μέλλον! Είναι και δώρο, να πάρει η ευχή!!!
To "100 Χρόνια Μοναξιάς" διαβάστηκε εντελώς ψυχαναγκαστικά... Μα εντελώς όμως....!!! Ένα από αυτά που έμειναν, ουτέ καν στη μέση, αλλά στην αρχή...ήταν "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο" του Σοπενχάουερ... Γ@@@ώ την κουλτούρα μου!