Nick Kent: Πρέπει να ήμουν πολύ διασκεδαστικός τύπος τότε.

Η Chrissie Hynde τον ερωτεύτηκε παράφορα. Ο Iggy Pop τον εμπιστεύτηκε σαν αδερφό. Ο Keith Richards μοιραζόταν μαζί του τα φακελάκια με τις περίεργες σκόνες. Ο Sid Vicious προσπάθησε να τον μαχαιρώσει. Ο Morrissey έχει πει «γνωρίζω αρκετές ιστορίες γι’ αυτό τον τύπο, που αν τις ακούγατε θα ίσιωναν οι μπούκλες σας!». Με τα άρθρα του τη δεκαετία του ’70 οι πωλήσεις της NME απογειώθηκαν, για να ξεκινήσει η ανώμαλη προσγείωσή τους όταν αποχώρησε στα ’80s για να συνεργαστεί με το «Face», την «Guardian», το «Les Inrockutibles»,

μεταξύ πολλών άλλων περιοδικών κι εφημερίδων. Σήμερα, που η NME σβήνει τα 60 κεράκια της, όλοι ξέρουν ότι ο («καθαρός» πλέον) Nick Kent υπήρξε κάτι πολύ σημαντικότερο από τον σπουδαίο γραφιά μιας εφημερίδας που για μερικά χρόνιαάλλαξε αν όχι τον κόσμο, σίγουρα όσους μπορούσαν να τον αλλάξουν,ακόμη κι αν τελικά δεν τα κατάφεραν.

Είχες πει κάποτε ότι το να διαβάζεις τα άρθρα του Lester Bangs ήταν εξίσου συναρπαστικό με το ν’ ακούς τους δίσκους για τους οποίους έγραφε, γιατί κάθε κείμενό του ήταν από μόνο του ένα ροκ γεγονός. Αυτό ήθελες να πετύχεις κι εσύ;

Άρχισα να γράφω επαγγελματικά το 1972. Στις αρχές του 1973 ταξίδεψα μέχρι το Μίσιγκαν, εκεί που ζούσε ο Lester, γράφοντας κυρίως για το περιοδικό «Creem». Χτύπησα την πόρτα στο κοινόβιο όπου ζούσαν όλοι οι συντάκτες του περιοδικού και απλώς τον ρώτησα, «μπορείς να με διδάξεις;». Δεν ξέρω αν έχεις δει το Almost Famous. Ουσιαστικά έκανα αυτό που είχε κάνει και ο Cameron Crowe, μόνο χρειάστηκε να διανύσω μια πολύ μεγαλύτερη απόσταση, να κάνω ένα μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι. Ήταν πολύ γενναιόδωρος, με τον δικό του, κουλ τρόπο. Με άφησε να τριγυρνάω μαζί του για έναν μήνα κι έμαθα πολλά από τον τρόπο που δούλευε. Υπήρχαν φυσικά και άλλοι γραφιάδες που με επηρέασαν. Όπως ο Nick Cohn, που τo 1969 έγραψε το σπουδαίο βιβλίο Awopbopaloobop Alopbamboom.

Όλοι όσοι έγραφαν στη NME στα ’70s είχαν επηρεαστεί από αυτό το βιβλίο γιατί ήταν το πρώτο που μιλούσε για το ροκ με μοντέρνο και όχι ακαδημαϊκό τρόπο. Αλλά ο Lester Bangs ήταν ο γκουρού μου.

Πολύ γρήγορα, πάντως, κατάφερες να γράψεις εξίσου, αν όχι περισσότερο εμβληματικά κείμενα μ’ εκείνον.

Το πρόβλημα που είχαν πολλοί γραφιάδες με τον Lester Bangs ήταν ότι προσπάθησαν να τον αντιγράψουν.  Ήταν αδύνατο, όμως, να εντοπίσεις τα μυστικά του ταλέντου του. Στα 19, όταν πέρασα αρκετό χρόνο δίπλα του, ήμουν απ’ όλες τις απόψεις κάτι σαν work in progress. Όταν βρίσκεσαι σε αυτό το στάδιο, το πρώτο πράγμα που αναζητάς είναι να επηρεαστείς από κάποιον. Το σημαντικότερο μάθημα που πήρα από εκείνον ήταν ότι έπρεπε να βρω τη δική μου «φωνή», τις δικές μου μονομανίες αν θες. Δεν θα έλεγα, όμως, ότι τον ξεπέρασα.

Απλώς υπήρξα αρκετά τυχερός, δουλεύοντας στη NME να κάνω μερικά πράγματα που εκείνος δεν μπόρεσε να κάνει. Ο Lester δεν πήγε ποτέ σε περιοδεία με τους Rolling Stones ή τους Led Zeppelin. Και για καλή ή κακή του τύχη δεν υπήρξε ένας από αυτούς που συνέβαλαν στον σχηματισμό των Sex Pistols.

Σε κάποιο σημείο της αυτοβιογραφίας σου («ApathyfortheDevil») αναφέρεις χαρακτηριστικά ότι δεν ήθελες απλώς να γράφεις για το ροκ αλλά να γράφεις κείμενα που ήταν εξίσου δυνατά και σημαντικά με το ροκ.

Αυτό είναι κάτι που είχαμε κοινό με τον Lester Bangs. Πιστεύαμε ότι κάποιος με γραφομηχανή ή με μολύβι και χαρτί μπορούσε να δημιουργήσει κάτι εξίσου δυνατό με αυτό που δημιουργούσε μια ομάδα ανθρώπων με κιθάρες, τύμπανα κι ενισχυτές. Θέλαμε να έχουμε δυνατό ρυθμό και δυνατό ποιητικό flow στον τρόπο που εκφραζόμασταν, το οποίο θα παρέσυρε τον αναγνώστη.

Γράφοντας τότε στη NME, καταλάβαινες ότι με τα κείμενά σου επηρέαζες τη βρετανική και όχι μόνο youth culture εκείνης της εποχής;

Άρχισα να γράφω στη NME τον Ιούλιο του ’72. Εκείνο τον μήνα είχαν αποφασίσει ν’ αλλάξουν το φορμά και τη γενικότερη κατεύθυνση της εφημερίδας, γιατί πουλούσε μόνο 60.000 αντίτυπα ανά εβδομάδα και κινδύνευε με λουκέτο. Υπήρχε μια διορία 12 εβδομάδων για να φέρουμε αποτελέσματα. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, μόλις έξι μήνες μετά, οι πωλήσεις τετραπλασιάστηκαν, φτάνοντας τα 250.000 αντίτυπα ανά εβδομάδα. Οι εκδότες τότε έκαναν μια έρευνα και ανακάλυψαν ότι ο βασικός λόγος που ο κόσμος αγόραζε την εφημερίδα ήταν για να δουν τις φωτογραφίες, όχι για να διαβάσουν τα κείμενα. Ήθελαν να δουν ποιο ήταν το τελευταίο κούρεμα του Bowie ή αν οι Led Zeppelin είχαν μακρύνει κι άλλο τα μαλλιά τους. Όταν το έμαθα αυτό, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να τους αναγκάσω να με διαβάσουν. Αποφάσισα να κάνω πολύ πιο εντυπωσιακό όχι μόνο τον τρόπο που έγραφα αλλά

και τον τρόπο που ντυνόμουν –για πολλά χρόνια φορούσα μόνο κολλητά δερμάτινα παντελόνια και biker jackets- και την όλη συμπεριφορά μου. Αποφάσισα ότι έπρεπε να γίνω εξίσου σημαντικός ώστε να μπαίνω κι εγώ στις φωτογραφίες και από εκεί να οδηγώ το κοινό στα κείμενά μου. Εκείνη την εποχή ένας από τους άγραφους κανόνες του ροκ ήταν ότι για να έχεις επιτυχία έπρεπε να είσαι εντελώς εξωφρενικός, ώστε να μην μπορεί να σε αγνοήσει κανείς. O Jimi Hendrix ήταν ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες του 20ού αιώνα, αλλά χρειάστηκε να βάλει φωτιά στην κιθάρα του για να τον προσέξει ο πολύς κόσμος. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τους Who, που κατέστρεφαν τα όργανά τους επί σκηνής. Μόνο αν φτάσεις στα άκρα θα έχεις αποτελέσματα. Μπορεί να μην είναι πάντα τα αποτελέσματα που θέλεις, αλλά σίγουρα είναι προτιμότερα από τα αποτελέσματα που θα είχες αν καθόσουν ήσυχος σε μια γωνιά.

Facebook Twitter

Δεν φοβήθηκες όταν είδες τον Sid Vicious να έρχεται κατά πάνω σου με μια αλυσίδα;

Δεν φοβήθηκα, κυρίως γιατί η φιγούρα του Sid μου προκαλούσε πάντα γέλιο. Ήταν σαν καρτούν ο μαλάκας. Σαν ένα διανοητικά καθυστερημένο καρτούν, που δυστυχώς είχε γίνει μαριονέτα του Malcolm McLaren. Εκείνο το βράδυ στο 100 Club μου επιτέθηκε γιατί ο McLaren του είχε πει ότι έγραφα άσχημα πράγματα για τους Pistols, το οποίο φυσικά δεν ίσχυε! Αλλά ο McLaren ήθελε να με δει νεκρό από την εποχή που τζαμάριζα με τους Sex Pistols, πριν καν αποφασίσει να τους μανατζάρει.

Τότε που ήταν ακόμη μια μπάντα που ήθελε να μοιάσει στους Small Faces και τους Who. Μπορεί να έφυγα γρήγορα από την μπάντα, αλλά η μεγάλη μου συνεισφορά ήταν ότι τους έπεισα ν’ ακούσουν Stooges και Modern Lovers. Ποιος ξέρει; Αν δεν ήμουν εγώ, μπορεί και να είχαν καταλήξει ένα απλό teddy boy group, όπως ήθελε εξαρχής ο McLaren.

Με τα κείμενά σου στις αρχές των ’70s έμοιαζες σαν να έχεις αποστολή να βάλεις επιτέλους ταφόπλακα στη φαιδρή «κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο» φιλοσοφία των ’60s.

Το 1972 που ξεκίνησα να γράφω τα ’60s δεν είχαν ακόμη «πεθάνει». Όλοι, ας πούμε, περίμεναν την επανένωση των Beatles, τον Bob Dylan να επαναλάβει ό,τι έκανε 10 χρόνια πριν και τον Syd Barrett να επιστρέψει απ’ όπου βρισκόταν «χαμένος» διανοητικά και να ξανακάνει κάτι σπουδαίο. Ο κόσμος ήθελε να συνεχιστεί το πνεύμα των ’60s, όμως εγώ ένιωθα ότι είχαν τελειώσει. Αυτό ήταν που είχα κοινό με τον Iggy Pop και τον David Bowie. Ο καθένας μας με τον τρόπο του καταλάβαινε ότι τα ’60s είχαν πεθάνει και ότι ήταν απαραίτητη μια νέα αισθητική για τα ’70s. Μια αισθητική που δεν θα βασιζόταν στα θρυμματισμένα όνειρα των χίπηδων.

Facebook Twitter

Μια αισθητική σαν του Iggy Pop, ας πούμε; Για πολλά χρόνια ήσουν ένας από τους λίγους που έγραφαν καλά πράγματα γι’ αυτό τον τύπο.

Υπήρχαν πολλοί λόγοι που ο Iggy δεν είχε μεγάλη επιτυχία στις αρχές του ’70. Ο βασικότερος, όμως, είναι ότι πράγματι ήταν υπερβολικά ακραίος. Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στα ναρκωτικά που έπαιρνε, τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι Stooges, αν και ήταν από τη φύση του αρκετά φευγάτος. Γι’ αυτό έγραψε την υπέροχη μουσική που έγραψε, έστω και αν πολλοί δεν άντεχαν καν να ακούσουν το «Raw Power». Ήταν τόσο ωμός και περίεργος ο ήχος του. Είναι απλό, ο Iggy ήταν μπροστά από την εποχή του. Αν οι Stooges είχαν εμφανιστεί στα μέσα των ’70s αντί για τα τέλη των ’60s, το πιθανότερο είναι ότι θα είχαν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, γιατί μην ξεχνάς ότι πολλά κορίτσια τον γούσταραν, ακόμη κι όταν κυλιόταν γυμνός πάνω σε κοφτερά γυαλιά.

Πότε σταμάτησες να βασανίζεις τους αρχισυντάκτες σου με τα χειρόγραφα κείμενά σου;

Τι εννοείς; Ακόμη δεν μπορώ να δακτυλογραφήσω! Δηλαδή, εντάξει, μπορώ να στείλω e-mail, αλλά ποτέ μου δεν έχω γράψει άρθρο σε γραφομηχανή ή υπολογιστή. Δεν μπορώ καν να σου περιγράψω τα προβλήματα που αντιμετώπισα στη ζωή μου γι’ αυτόν το λόγο. Όχι μόνο στη NME αλλά και αργότερα στο «Face» και στην «Guardian» όπου έγραφα.

Εκτός αυτού, ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα ολόκληρο βιβλίο με στυλό; Ευτυχώς, η γυναίκα μου δακτυλογραφεί τα άρθρα μου τα τελευταία 20 χρόνια που ζούμε στο Παρίσι. Παλιότερα τραβούσαν το μαρτύριο διάφορες δύσμοιρες γραμματείς των περιοδικών που έπρεπε να βγάλουν άκρη με τα γεμάτα μουντζούρες χειρόγραφα που τους έδινα.

Facebook Twitter

Ποιο είναι το πιο περίεργο κομμάτι χαρτί πάνω στο οποίο έχεις γράψει;

Ένα ζήτημα με τη NME εκείνη την εποχή ήταν ότι έπρεπε ο κάθε γραφιάς να παραδίδει πολύ γρήγορα τα άρθρα του. Δεν υπήρχε χρόνος να σκεφτείς αυτά που έγραφες. Θυμάμαι, λοιπόν, μια φορά που ήμουν στο τρένο της επιστροφής στο Λονδίνο από τη Σκωτία, όπου είχα πάει για να πάρω συνέντευξη από τους Led Zeppelin. Ταξίδευα ξημερώματα Δευτέρας και το απόγευμα της ίδιας μέρας έπρεπε να έχω έτοιμο το άρθρο. Δεν είχα, όμως, μαζί μου σημειωματάριο, το είχα ξεχάσει μαζί με όλα μου τα πράγματα στο ξενοδοχείο που έμεναν οι Zeppelin, οπότε

το έγραψα όλο πάνω σε χαρτί τουαλέτας και σκισμένες σελίδες εφημερίδων. Φαντάζεσαι τη χαρά του αρχισυντάκτη μου όταν άφησα πάνω στο γραφείο του ένα βουνό από τσαλακωμένα μικρά χαρτάκια.

Πάντως, ο μύθος της NME χτίστηκε κυρίως πάνω σε όλα όσα έκανε η δική σου γενιά στα ’70s. Ακόμη και αν σας διαδέχτηκαν καταπληκτικοί writers σαν τον Tony Parsons και τον Paul Morley, είναι σαν η εφημερίδα να ζει ακόμα λόγω κεκτημένης ταχύτητας από το momentum των ’70s και των early ’80s.

Αν ισχύει αυτό, είναι γιατί από τις αρχές του ’70 μέχρι τις αρχές του ’80 συνέβησαν ίσως τα πιο σημαντικά πράγματα στην ποπ και ροκ κουλτούρα. Όταν η ποπ και ροκ κουλτούρα είναι δημιουργική και παραγωγική, ο κανόνας λέει ότι κάθε δύο περίπου χρόνια εμφανίζονται καινούργια κινήματα. Τότε είχαμε το glam, το progressive, το punk, το new wave, και κάθε ρεύμα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με το προηγούμενο. Ήταν σαν εκκρεμές. Τη μια στιγμή ήταν κουλ να παίζεις roots music και να έχεις μούσια, σαν τους Band και τους Beatles, και έναν χρόνο μετά εμφανίστηκαν ο Marc Bolan και ο Bowie που ήταν φρεσκοξυρισμένοι, με ανδρόγυνο λουκ και τραγουδούσαν για επιστημονική φαντασία. Ακολούθησαν οι δεινόσαυροι του prog. Και μετά ήρθε το punk, που γκρέμισε τα πάντα, ευτυχώς!

Στον πρόλογο του «Dark Stuff» (σ.σ. η ανθολογία με τα καλύτερα κείμενά του) αναφέρεις χαρακτηριστικά: «Ορισμένοι άντρες γεννιούνται με μια ακατανίκητη επιθυμία να γίνουν σχεδιαστές γυναικείων ρούχων. Η δική μου μοίρα με ώθησε να πάρω ηρωίνη και κοκαΐνη». Τελικά, μήπως θα ήταν προτιμότερο να την είχες πολεμήσει σε κάποιο βαθμό τη μοίρα σου;

Σίγουρα πήρα μερικά μαθήματα μέσα από την όλη εμπειρία. Το σημαντικότερο ήταν ότι κράτησε υπερβολικά πολύ. Δεκατέσσερα χρόνια είναι ένα πολύ μεγάλο διάστημα για να είσαι βουτηγμένος στα ναρκωτικά. Από το 1974 μέχρι το 1988 θα μπορούσα να είχα καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα, αν δεν γύρευα διαρκώς να σκοράρω. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν μετανιώνω που πήρα ηρωίνη και κοκαΐνη. Υπό μία έννοια άνοιξαν πολλές πόρτες για μένα. Δεν θα μπορούσα να περάσω 48 ώρες κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο με τον Keith Richards, αν δεν έπαιρνα τα ίδια ναρκωτικά που έπαιρνε κι εκείνος. Δεν θα είχα πλήρη πρόσβαση στο στρατόπεδο των Led Zeppelin, αν δεν παίρναμε τα ίδια ναρκωτικά.

Μην ξεχνάς ότι τα ’70s ήταν μια διαφορετική εποχή. Όχι τόσο η ηρωίνη, αλλά ειδικά η κοκαΐνη ήταν παντού. Γιατί ήταν η δεκαετία των τεράστιων «εγώ». Δεν γούσταρα πολύ το εφέ της κοκαΐνης, αλλά ναι, την έπαιρνα για όλα αυτά που σου είπα. Πιστεύω ότι ήταν πράγματι η μοίρα μου να μπλεχτώ με αυτά τα πράγματα, οπότε τι νόημα έχει να μετανιώνω τώρα; Απλώς ζω με τις συνέπειες.

Σκέφτεσαι καμιά φορά τι θα είχε απογίνει το rock ‘n’ roll αν εκείνο το βράδυ δεν είχες σώσει τον Keith Richards από το OD;

Η αλήθεια είναι ότι πια δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι τον έσωσα. Θέλω να πω ότι ήταν έτσι κάθε βράδυ, διαρκώς μαστουρωμένος. Λιποθυμούσε συνέχεια, μετά ξυπνούσε και μετά λιποθυμούσε ξανά και κανείς δεν ήταν σίγουρος αν κοιμόταν απλώς ή αν είχε πάρει υπερβολική δόση. Εκείνο το βράδυ θα έπαιρνα όρκο ότι είχε πάρει υπερβολική δόση. Ήμασταν οι δυο μας σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.

Βγαίνοντας από την τουαλέτα τον είδα πεσμένο στο πάτωμα, μελανιασμένο. Και φυσικά φρίκαρα. Αλλά τι να έκανα; Να φώναζα την αστυνομία; Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον ξυπνήσω. Όταν τελικά άνοιξε τα μάτια του ο μαλάκας, με κοίταξε, γέλασε χωρίς να έχει καταλάβει τι είχε συμβεί και αμέσως κοιμήθηκε ξανά. Ο μεταβολισμός αυτού του ανθρώπου ήταν απίστευτος.

Εκτός από τη συμμετοχή σου στην πρώιμη βερσιόν των Sex Pistols, σχημάτισες και τους βραχύβιους Subterraneans. Μήπως θα προτιμούσες να είχες γίνει ροκ σταρ παρά διάσημος ροκ γραφιάς;

Αν κρίνω από το ταμπεραμέντο μου, νομίζω ότι αν είχα γίνει επαγγελματίας μουσικός, σήμερα δεν θα μιλούσαμε, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Αν ο Nick Kent του 2012 συναντιόταν με τον Nick Kent του 1972, πιστεύεις ότι θα συμπαθούσε ο ένας τον άλλο;

Νομίζω ότιθα με διασκέδαζε ο νεότερος εαυτός μου. Πρέπει να ήμουν πολύ διασκεδαστικός τύπος τότε, αν και αλαζονικός. Ξέρεις, ο γιος μου είναι 19, έχει περίπου την ίδια ηλικία με μένα όταν ξεκίνησα να γράφω στην ΝΜΕ.

Οι φίλοι του θέλουν να γίνουν μουσικοί δημοσιογράφοι και προσπαθούν να με εντυπωσιάσουν, τελικά όμως περισσότερο με εκνευρίζουν. Αλλά τι να κάνεις; Όταν είσαι νέος πρέπει να είσαι αλαζόνας, να μην είσαι καθωσπρέπει. Μόνο έτσι θα βρεις τη θέση σου στον κόσμο. Μόνο έτσι θα έχεις πιθανότητες αυτό που κάνεις να μην ξεχαστεί. Πες μου κάτι, διάβασες το βιβλίο The History of the NME;

Μα ναι, φυσικά. Εσύ δεν το έχεις διαβάσει ακόμη;

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να το διαβάσω. Ήμουν εκεί, ξέρεις.

Ο NickKentέχει κυκλοφορήσει το βιβλίο «TheDarkStuff: SelectedWritingsonRockMusic», μια συλλογή με τα καλύτερά του κείμενα, καθώς και την αυτοβιογραφία του με τίτλο «ApathyfortheDevil: ASeventiesMemoir». Και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Da Capo Press