Ο τρομακτικός "τοίχος" που υψώνεται με τις φωτογραφίες των ταυτοποιημένων θυμάτων των επιθέσεων της Παρασκευής μας επιβεβαιώνει ένα πράγμα: στο στόχαστρο των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους ήταν αναμφίβολα αυτός ο βιότοπος των νέων cool Παριζιάνων που καθώς νυχτώνει γεμίζουν τα café, τα μπαρ και τους συναυλιακούς χώρους της πρωτεύουσας.
Πρέπει κανείς να έχει βαθύτατη γνώση των κοινωνικών συνηθειών και του συμβολικού χαρακτήρα των τοποθεσιών ώστε να μην επιτεθεί σε ένα τουριστικό φέουδο όπως το Beaubourg, τα Ηλύσια Πεδία ή το Λούβρο ή σε έναν θύλακα ιδιαίτερης κοινότητας όπως το gay Marais ή το «κινέζικο» 13ο arrondissement αλλά αντιθέτως να επιλέξει μια περιοχή αστική, προοδευτική και κοσμοπολίτικη – ήδη σε προχωρημένη φάση χιπστεροποίησης.
Παρατηρώντας αυτό το τμήμα της δεξιάς όχθης του Παρισιού συνειδητοποιούμε με ευκολία, επειδή έχουμε ξημεροβραδιαστεί στους δρόμους του, ότι πρόκειται για την περιοχή που φιλοξενεί τον κόσμο με την μεγαλύτερη κοινωνική και εθνική ανομοιογένεια, χαρακτηριστικό που έχει εξαφανιστεί από πολλές άλλες περιοχές. Μοδάτα καταστήματα, πακιστανικά μπαρ, αραβικά καφέ, φτηνά κινέζικα και βιετναμέζικα εστιατόρια, μουσουλμανικά βιβλιοπωλεία και συναγωγές συνυπάρχουν σε ένα αστικό πανδαιμόνιο.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι στην Γαλλία, ίσως περισσότερο από κάποιες άλλες χώρες, οι γενιές ορίζονται από το βάπτισμα της συμμετοχής τους σε εξεγέρσεις ή διαδηλώσεις, είτε πρόκειται για τους φοιτητές τον Μάη του '68 είτε τους ταραξίες του 2005, έχουμε το αίσθημα πως για πρώτη φορά ίσως μια γενιά γεννιέται και πεθαίνει την ίδια χρονιά.
Και φυσικά επρόκειτο να γεμίσει το Bataclan εκείνο το βράδυ με εφήβους και νέους ενήλικες που ήρθαν χαλαρά να χειροκροτήσουν ένα ροκ συγκρότημα που τα σπάει ειρωνευόμενο του macho κώδικες και την χαμηλή ευφυϊα της υποκουλτούρας των redneck. Η αποτυχημένη απόπειρα να αιματοκυλιστεί το Stade de France προφανώς και στόχευε στην καταστροφή της καρδιάς της αθλητικής απόλαυσης και της ίδιας της εθνικής ομάδας της Γαλλίας. Μια ομάδα με μικτές καταβολές, της οποία τα πιο λαμπρά μέλη προέρχονται από τις υποβαθμισμένες γειτονιές.
Είναι νωρίς ακόμα για έναν απολογισμό του έτους αλλά έχει ήδη καταστεί απαραίτητη η συγκρότηση μια συνεκτικής χρονικής αλληλουχίας ανάμεσα στο χτύπημα στο Charlie Hebdo και τις επιθέσεις που σημειώθηκαν στο 10ο και το 11ο arrondissements την Παρασκευή. Στο στόχαστρο βρέθηκαν δυο γενιές. Η επίθεση των αδελφών Kouachi επιθυμούσε να σωπάσει την παλαιά φρουρά του αριστερίζοντος προοδευτικού πνεύματος και την άθεη αυθάδεια της. Το να πυροβολήσει κανείς εξ επαφής τον Cabu (76 ετών) τον Wolinski (80 ετών) και τον Bernard Maris (68 ετών) σήμαινε πως δεν υπάρχει έλεος για όσους γελάνε και κανένας σεβασμός για τους ηλικιωμένους.Τα γεγονότα της Παρασκευής αποδεκάτισαν ένα άλλο είδος κοινού μεν, το οποίο δε είχε σίγουρα αποκαρδιωθεί από την δειλία των επιθέσεων του Ιανουαρίου πρώτα στο Charlie και μετά στο εβραϊκό παντοπωλείο.
Συναντούμε την ίδια σκηνογραφία βίαιης έκρηξης στην αίθουσα σύνταξης του περιοδικού στις 7 Ιανουαρίου και στην καυτή αίθουσα συναυλιών, την στιγμή που όλοι πάλλονταν στον ρυθμό της μουσικής. Οι τζιχαντιστές εισβάλλουν κάθε φορά για να εκπλήξουν και τιμωρήσουν μια συλλογικότητα ανθρώπων που απολαμβάνουν κάτι μαζί (ή απλά απολαμβάνουν να είναι μαζί).
Αν αναλογιστεί κανείς ότι στην Γαλλία, ίσως περισσότερο από κάποιες άλλες χώρες, οι γενιές ορίζονται από το βάπτισμα της συμμετοχής τους σε εξεγέρσεις ή διαδηλώσεις, είτε πρόκειται για τους φοιτητές τον Μάη του '68 είτε τους ταραξίες του 2005, έχουμε το αίσθημα πως για πρώτη φορά ίσως μια γενιά γεννιέται και πεθαίνει την ίδια χρονιά. Ένα παιδί μπορεί να είχε ανδρωθεί στις διαδηλώσεις της 11ης Ιανουαρίου και δέκα μήνες μετά να έχασε την ζωή του κατόπιν θεοδικίας τζιχαντιστών που χειραγωγούν με εντυπωσιακή διαστροφή τον τυχαίο θάνατο και την ερμηνεία των δολοφονιών.
"Στις γειτονιές όπου σημειώθηκαν οι επιθέσεις βλέπουμε τους νέους με το τσιγάρο και το ποτό στο χέρι, να μιλάνε με εκείνους που επισκέπτονται το τζαμί της γειτονιάς" λέει σε μια συνέντευξη του στο Mediapart ο ιστορικός και ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής Pierre-Jean Luizard. "Αυτό ακριβώς θέλει να συνθλίψει το Ισλαμικό Κράτος, να ωθήσει την γαλλική κοινωνία σε μια αναδίπλωση ώστε οι άνθρωποι να μην αντιμετωπίζονται βάσει όσων λένε και πράττουν αλλά ανάλογα με την κοινότητα στην οποία ανήκουν."
Οι εικοσάχρονοι του 2015 γεννήθηκαν το 1995: την χρονιά του ρατσιστικού φόνου του Imad Bouloud, 19 ετών, τον οποίο πέταξαν στο λιμάνι της Χάβρης skinheads και των οκτώ βομβιστικών επιθέσεων ισλαμιστών με μια καταδίωξη που οδήγησε στον θάνατο του Kaled Kelkal. Οι εικοσάχρονοι του 2015 ήταν έξι ετών όταν κατέρρεαν οι Διδυμοι Πύργοι. Δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως να περιγράψουμε την υπόγεια και αόρατη επιρρόη των πολιτικών γεγονότων που διαπλάθουν το άτομο τόσο καλά όσο περιγράφουμε τα ιδιωτικά τραύματα στα πλαίσια της ψυχανάλυσης.
Η γενιά αυτή, ταρακουνημένη και σημαδεμένη από τις επιθέσεις της Παρασκευής, συνδεδεμένη για πάντα με τον πρόωρο θάνατο και την υποχρέωση να αντισταθεί στην αδικία χωρίς να στραφεί στην εκδίκηση ή να κλειστεί στον εαυτό της, είναι μια γενιά που είχε τρωθεί χωρίς να το γνωρίζει. Μια γενιά που χωρίς να είναι εμμονική θα παραμείνει έξω, στα café, στην ζωή.
Εμβαπτίζοντας την γαλλική κοινωνία στο ίδιο της το αίμα, τα μέλη του Daesh ελπίζουν και μηχανεύονται τρόπους να την παρασύρουν στην δική τους τρέλα, να την ωθήσουν σε ακρότητες. Το να παραμείνουμε υπερβολικά φλύαροι νευρωτικοί και λίγο αλκοόλες, σεξομανείς και κάπως καλλιεργημένοι απαιτεί θάρρος, αλλά σίγουρα λιγότερο θάρρος από το να φέρουμε εις πέρας το καθήκον που αναλάβαμε: να φροντίσουμε να ακουστεί δυνατά η φωνή του ανθρωπισμού μέσα στην τύρβη των ριπών.
Πηγή: Liberation/ Μετάφραση- επιμέλεια: LIFO Newsroom
σχόλια