Την τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει είχε μόλις ολοκληρωθεί ο δεύτερος δίσκος της, το «Exit», και η Monika ήταν έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Ήταν 2010, ο κόσμος ήταν λιγότερο άγριος και η Monika ήταν ένα κορίτσι που το μόνο που το ένοιαζε ήταν να φτιάχνει μουσική. Στα χρόνια που πέρασαν μέχρι να κυκλοφορήσει το «Secret in the dark» άλλαξαν πολλά, και στον κόσμο γύρω της, και στην ίδια. Είχε την εμπειρία μιας μεγάλης επιτυχίας, βρέθηκε σε εξώφυλλα περιοδικών, έκανε πολύ μεγάλες πωλήσεις και sold out εμφανίσεις, έζησε το όνειρό της στο maximum. Έγινε ένα από τα πιο γνωστά ονόματα στην Ελλάδα, γνώρισε επιτυχία στη Γαλλία, έζησε στη Νέα Υόρκη, μετακόμισε στο L.A. Η Monika που έχω μπροστά μου έπειτα από έξι χρόνια δεν έχει καμία σχέση με αυτό το μικρό κορίτσι που ονειρευόταν μόνο να γράψει μουσική. Έχει μεγαλώσει, έχει περάσει πολλά, έχει ζήσει περιπέτειες και απίστευτες στιγμές, έχει επιβιώσει από ένα ναυάγιο που της άλλαξε εντελώς την κοσμοθεωρία και τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Σήμερα ζει στο Λος Άντζελες, όπου έχει τον απόλυτο έλεγχο αυτών που κάνει. Και είναι μια γυναίκα 31 χρονών που ξέρει τι θέλει, που δουλεύει πιο σκληρά από ποτέ και είναι αποφασισμένη να κάνει παγκόσμια επιτυχία.
—Δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ναυάγιο. Εκτός από τη Monika ως άνθρωπο, άλλαξε και τη μουσική σου;
Με άλλαξε πάρα πολύ. Και εμένα και τη μουσική μου. Το 2012 είχα ένα περίεργο καλοκαίρι. Τον Ιούνιο πήγα για πρώτη φορά στην Αμερική. Είχα περάσει πολύ δύσκολα στην προσωπική μου ζωή εκείνη την περίοδο, ένιωθα πάρα πολλή πίεση, δεν περνούσα καλά. Με το που γύρισα, άρχισε να ανοίγει μια τρυπούλα στο μυαλό μου και σταδιακά ξεκίνησα να βλέπω λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Έκανα φοβερές διακοπές εκείνο το καλοκαίρι, αλλά τον Σεπτέμβριο κουβαλούσα ένα βάρος. Δυο μέρες πριν από το ναυάγιο είχα τεράστια ψυχολογική κούραση, δεν μπορούσα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι για να πάω στην κουζίνα να πιω νερό. Είμαι άνθρωπος που θέλει να έχει έναν στόχο στη ζωή του, να ετοιμάζει πράγματα, κάτι να δουλεύει, κι εκείνη τη στιγμή είχα βαλτώσει. Είχα πάρα πολλά τραγούδια που μου άρεσαν και δεν μου άρεσαν, που δεν ήξερα τι να τα κάνω, είχα κουραστεί. Εκείνο το Σαββατοκύριακο είχα πάει στη Σέριφο επειδή οι φίλοι μου μού έλεγαν «έλα να ξεσκάσεις». Όταν επιστρέφαμε από το ταξίδι, το σκάφος πήρε φωτιά και βουτήξαμε όλοι στη θάλασσα. Εκείνη τη στιγμή δεν προλαβαίνεις να το πολυσκεφτείς, βλέπεις το σκάφος να φεύγει και είναι σαν να συμβαίνει σε άλλον, αλλά θυμάμαι ότι όσο κολυμπούσα με έτρωγε μια σκέψη: «Πώς γίνεται το 2012, με Wi-Fi και κινητά, να κολυμπάω τόσες ώρες και το μόνο πράγμα που μπορεί να με σώσει, να σώσει τη ζωή μου –μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον θάνατο–, είναι το μυαλό μου και το σώμα μου;». Αν αυτά με πρόδιδαν, θα πνιγόμουν. Ήταν αστείο, γιατί ήταν αυτά που θεωρούσα ότι με πρόδιδαν τις προηγούμενες μέρες. Σκεφτόμουν, και σχεδόν γέλαγα μέσα μου: «Δηλαδή, εγώ τώρα πρέπει να φτάσω στην ακτή για να σωθώ;». Έβλεπα το χάος, το βάθος από κάτω μου και συνέχιζα να κολυμπάω, γιατί σκεφτόμουν ότι αν σταματούσα, θα πήγαινα στον πάτο. Σκεφτόμουν την οικογένειά μου και πώς θα αντιδρούσε η μάνα μου αν δεν τα κατάφερνα, όλα αυτά τα τραγικά για τα οποία απέφευγα να μιλάω και τα στενόχωρα που ποτέ δεν ήθελα να ακούω. Τις δύο τελευταίες ώρες, με τον φίλο μου τον Φαίδωνα, με τον οποίο κολυμπούσαμε μαζί, είχαμε πάρει την απόφαση ότι λογικά κάποια στιγμή θα λιποθυμούσαμε κι ελπίζαμε να είμαστε κοντά στη στεριά για να μας βγάλει έξω το κύμα. Όταν ήρθαν τα ελικόπτερα, είχα χάσει την όρασή μου λόγω του αλατιού. Ήταν φοβερό, γιατί το ακούγαμε που μας έψαχναν, αλλά τα φώτα περνούσαν πλάγια και δεν μας έβλεπαν – δεν είχαμε και καμιά σημαδούρα να φαινόμαστε. Φωνάζαμε. Ούρλιαζα.
KΛΙΚ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Είμαι άνθρωπος που θέλει να έχει έναν στόχο στη ζωή του, να ετοιμάζει πράγματα, κάτι να δουλεύει, κι εκείνη τη στιγμή είχα βαλτώσει. Είχα πάρα πολλά τραγούδια που μου άρεσαν και δεν μου άρεσαν, που δεν ήξερα τι να τα κάνω, είχα κουραστεί.
Το δεύτερο ελικόπτερο φώτισε έναν βράχο. Εγώ δεν έβλεπα, αλλά άκουσα τον Φαίδωνα να φωνάζει «είναι βράχος, είναι βράχος», και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Μόλις ακουμπήσαμε πάνω του και τον φίλησα, λιποθύμησα. Τέλος πάντων, κατάφερε ο Φαίδωνας και βγήκε στη στεριά και πήγε να φέρει βοήθεια. Αυτό που θυμάμαι στον καναπέ του σπιτιού που με είχαν τυλιγμένη με κουβέρτα και μου στέγνωναν τα μαλλιά με το πιστολάκι ήταν η φωνή μιας γυναίκας να μου λέει: «Σήμερα άκουγα τα τραγούδια σου. Το "Yes I do" είναι υπέροχο». Έπειτα από αυτό, δύο πράγματα σκέφτεσαι, ότι η ζωή πραγματικά είναι μια κλωστή και δεύτερον ότι είμαι πάρα πολύ περήφανη. Από αυτό πήρα τρομερή δύναμη, ήταν σαν να μου έλεγε ο Θεός: «Τώρα θεωρείς ότι κουράστηκες; Για να σε δω!». Διαρκώς είχα ένα θέμα με τον Θεό και με το σύμπαν όταν κολυμπούσα για εφτάμισι ώρες. Κοίταζα τα' αστέρια και διαρκώς σκεφτόμουν «Τώρα δηλαδή τι; Με τεστάρεις αν μπορώ να αντέξω;». Και άντεξα.
Μετά άρχισαν να γράφω μουσική με την οποία περνάω καλά, δεν μπορούσα να βγω στη σκηνή και να είμαι η ίδια. Τα παλιά κομμάτια τα λατρεύω, είναι οι προσωπικοί μου ύμνοι, είναι το νανούρισμά μου, αλλά όλο αυτό ήταν ένα τρομερό σημάδι για να περάσω σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν λέω ότι άρχισα να κάνω μουσική για τρελό γλέντι, το «Secret in the dark» κουβαλάει μια μελαγχολία, αλλά μάλλον αυτή είναι η σφραγίδα μου ως μουσικού. Δεν ξαναείχα άγχος από τότε, δεν έχω άγχος πριν ανέβω στη σκηνή. Πλέον προσπαθώ να απολαμβάνω τις χαρές της ζωής, ήταν σαν να ξεκινούσαν όλα απ' την αρχή. Άρχισα ν' αλλάζω τους ανθρώπους που εμπιστευόμουν, αυτούς που ήθελα να κρατήσω στη ζωή μου και να έχω γύρω μου. Αν κάποιος με κουράζει, δεν τον θέλω πια. Είμαι τυχερή που το έζησα αυτό στα 27, γιατί ξεκαθάρισε πολλές πτυχές της ζωής μου.
—Πες μου για το «Secret in the dark». Τους Dap-Kings πώς τους γνώρισες; Ο πιο πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι το ηχογράφησες στο ίδιο στούντιο που ηχογραφήθηκε το «Back to Black» της Amy Winehouse και με πολλούς κοινούς μουσικούς.
Ήταν εκείνο το καλοκαίρι πριν από το ναυάγιο που πήγα πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη. Ήμουν λίγο καιρό εκεί και δεν είχα δύναμη για τίποτα, είχα βουτηχτεί στην αδράνεια. Κι έρχεται ο Δημήτρης ο Λίλης, ο κολλητός μου, και μου λέει: «Σήκω, είμαστε στη Νέα Υόρκη, δεν μπορείς να κοιμάσαι όλη μέρα. Κάτι πρέπει να κάνουμε, πρέπει να ζήσουμε αυτό που μας προσφέρει αυτή η πόλη, γι' αυτό ήρθαμε εδώ. Για να πάρουμε έμπνευση, να γνωρίσουμε ανθρώπους». Του λέω «πού να τρέχω;». Και μου απαντάει: «Έχω ένα σχέδιο, να πάμε σε πέντε στούντιο στα οποία έχουν ηχογραφηθεί δίσκοι που θαυμάζουμε». Είχα κάτι παιδικούς έρωτες, Nada Surf και Smashing Pumpkins, και ξεκινήσαμε από κει. Πηγαίναμε και χτυπάγαμε την πόρτα των στούντιο χωρίς να μας ξέρει κανένας και λέγαμε «γεια σας, ήρθαμε να δούμε τον εξοπλισμό σας». Κοιτάζαμε μέσα και με το που φεύγαμε παίρναμε μια χαρά, λες κι είμαστε παιδάκια. Το τρίτο στούντιο στο οποίο πήγαμε ήταν των Dap-Κings, εκεί όπου είχε ηχογραφηθεί το «Back To Black» της Amy Winehouse. Εκείνη την ημέρα ήταν Memorial's Day στη Νέα Υόρκη, αργία, σκουπίδια παντού, βρόμα, και πάμε στο Μπρούκλιν και καθόμαστε έξω από το στούντιό τους. Δεν είχε καν κουδούνι, είναι ένα βιομηχανικό κτίριο, δεν ξέρεις από πού να μπεις. Βρίσκουμε ένα τηλέφωνο από το site της Daptone Records, παίρνει ο Δημήτρης, κι εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ο Thomas Brenneck, ο κιθαρίστας της Amy, και πάει και του μιλάει. Του λέμε «είμαστε μουσικοί, μπορούμε να τσεκάρουμε το στούντιο;». «Και γιατί θέλετε να τσεκάρετε το στούντιο;» ρωτάει αυτός. «Γιατί η Μonika ενδιαφέρεται να ηχογραφήσει εδώ». «Οk», μας λέει, «ελάτε, έτσι κι αλλιώς αργία είναι, θ' αράξουμε, πάμε να πάρουμε μπίρες». Παίρνουμε μπίρες, ανεβαίνουμε και μπαίνουμε σε ένα στούντιο τρομερό, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο στούντιο που έχω δει στη ζωή μου.
Ήταν και ο Homer Steinweiss εκεί, που κατόπιν έγινε ο παραγωγός μου. Καμία σχέση με αυτό το υπερβολικά καθαρό, το λαμπερό, που είναι όλα στη θέση τους που βλέπεις αλλού. Εκεί είναι όλα διαλυμένα, όλα κατεστραμμένα, όλα πεταμένα στο πάτωμα, κάτι χαλιά, κάτι φωτιστικά, κάτι μικρόφωνα απ' τα οποία κρέμεται το καλώδιο – έτσι ηχογραφούν. Vintage, με analogue tapes. Αμέσως δημιουργήθηκε μια απίστευτη ζεστασιά. Μπαίνεις μέσα και είναι σαν το σπίτι της γιαγιάς σου. «Μου λένε έχεις μουσική να μας βάλεις;». Λέω «έχω κάποια demos» – δεν υπήρχε λόγος να τους βάλω να ακούσουν προηγούμενη δουλειά μου. Βάζω δύο κομμάτια που είχα στο κινητό μου κι έρχεται κι ο Homer μέσα από το γραφείο και ρωτάει «τι είναι αυτό;». Λέω «δικό μου», συνεχίζει «ποιος τραγουδάει;». «Εγώ». «Ποιος παίζει μπάσο;». «Εγώ. Είναι ντέμο, το έχω κάνει με ό,τι όργανα έχω στο σπίτι». Μου λένε: «Θέλεις να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, αν έχεις ν' ακούσουμε κι άλλα;». Απάντησα «δεν έχω πολλά, 5-6 τραγούδια». «Εντάξει, όταν έχεις, στείλε μας». Μου δίνουν τηλέφωνο, βγαίνουμε από το στούντιο κι αρχίζουμε να χοροπηδάμε και οι δύο. Τρέξιμο, αγκαλιές, φιλιά, ήταν θεόσταλτο αυτό το πράγμα, ήταν απ' το πουθενά.
—Και πότε αρχίσατε να δουλεύετε τον δίσκο;
Μετά έπαθα το ατύχημα και δεν ήμουν σε κατάσταση να ταξιδέψω. Τους ενημέρωσα, γιατί είχα σκοπό να πάω τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσουμε. Μετά το ναυάγιο ήμουν κουλ, δεν είχα άγχος, δεν έσκαγα για τίποτα. Πήγα την επόμενη άνοιξη και ο Homer προσφέρθηκε να αναλάβει την παραγωγή. Είχε κουραστεί από τη Sharon Jones, είχε αρχίσει να συνεργάζεται με τους Black Keys, τη Lana Del Rey, κι είχε αρχίσει να βαριέται το Motown των '60s. Ήξερα ότι ο Homer θα το αγαπήσει αυτό το πράγμα. Ήταν η πρώτη φορά που έβαλα στη μουσική μου beat. Μέχρι τότε είχα μόνο μελωδίες και του άρεσε αυτό το beat. Δεν είχα πολλά λεφτά, αλλά ήξερα ότι επειδή είναι τρομερά παιδιά, θα το δουν ως προσωπικό στόχο. Εκείνο το φθινόπωρο τον έφερα στην Ελλάδα. Ήθελα να μάθει την κουλτούρα μου και πώς λειτουργώ και τι σημαίνει αυτός ο ήλιος για τον οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης, να περάσουμε χρόνο μαζί, γιατί δεν μπορούσα να συνεργαστώ με κάποιον που δεν είμαστε φίλοι. Πήγαμε στο Άστρος οι δυο μας, βγάλαμε τα όργανα στη βεράντα και τα περισσότερα takes ήταν με σκυλιά να γαβγίζουν στο βάθος, αλλά δεν μας ενδιέφερε καθόλου. Για πρώτη φορά δούλεψα χωρίς deadline, χωρίς να με νοιάζει αν θα αρέσει ή δεν θα αρέσει, ούτε για το αν είναι το μικρόφωνο χαλασμένο. Μετρούσε μόνο η διάθεση. Θυμάμαι τι έκανα στο Βερολίνο με τα δέκα μικρόφωνα και γελούσα. Έζησα τέτοιες εμπειρίες, που είπα «αυτή είναι η μουσική που θέλω να κάνω από δω και πέρα». Μετά πήγαμε στη Νέα Υόρκη και ο Homer τα ανέλαβε όλα. Μάζεψε τους top 5 session μουσικούς της Νέας Υόρκης, μουσικούς της Adele, των Black Keys, της Lady Gaga. Και ήταν πολύ γλυκό αυτό, γιατί είχα πάει στην τουαλέτα και τον άκουσα να τους λέει «εγώ πιστεύω πάρα πολύ σε αυτή την κοπέλα, μπορεί να μη σας γεμίζει το μάτι επειδή είναι Ελληνίδα και δεν έχει μεγάλο όνομα και μπορεί να σας πληρώνω το μίνιμουμ που μπορείτε να πάρετε –γιατί αυτοί είναι πολύ ακριβοπληρωμένοι–, αλλά θέλω να δώσετε τον καλύτερό σας εαυτό». Κάναμε αυτή την ηχογράφηση και μετά το ένα έφερε το άλλο. Την επόμενη χρονιά ήρθε η πρόταση για το Ηρώδειο.
—Είναι ο καλύτερος δίσκος σου, με εκπληκτικούς μουσικούς και είχε και στόρι για να τον προωθήσεις. Γιατί δεν πήγε καλά στην Ελλάδα; Τι πιστεύεις ότι έφταιξε;
Μπορώ να φανταστώ. Όταν έβλεπα καλλιτέχνες που μου άρεσαν να αλλάζουν μουσική κατεύθυνση, τους σνόμπαρα. Το «Kid A» μου πήρε χρόνια να το εκτιμήσω. Ή όταν οι U2 έβγαλαν το «Pop». Και το θεωρώ πολύ φυσιολογικό για το «Secret in the dark» – είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου, το περίμενα. Ήθελα, όμως, να κάνω έναν τόσο καλό δίσκο, που μπορεί να μην είχε απήχηση απευθείας, αλλά θα μπορούσε να περάσει στ' αυτιά του κόσμου σε βάθος χρόνου.
Όταν έβλεπα καλλιτέχνες που μου άρεσαν να αλλάζουν μουσική κατεύθυνση, τους σνόμπαρα. Το «Kid A» μου πήρε χρόνια να το εκτιμήσω. Ή όταν οι U2 έβγαλαν το «Pop».
—Θέλουν και τη μαυρίλα οι Έλληνες, τους αρέσει. Δεν είχε σχέση με το μελόδραμα των δύο πρώτων δίσκων.
Ήταν κι ένας δίσκος που δεν είχε hit. Δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ για την επιλογή του single, ακόμα κι εγώ δεν μπορούσα να διαλέξω. Δεν είχε κάτι τόσο «κολλητικό» σαν τους άλλους δίσκους.
—Είχε κουράσει τον κόσμο η υπερέκθεση της Μonika στον τρίτο δίσκο;
Μπορεί. Ίσως να έγιναν και λάθη στον τρόπο που προωθήθηκε. Χαθήκαμε στη μετάφραση. Νομίζω χάθηκε πολύς χρόνος επειδή έλειπα έξω. Δεν είχαμε και καμπάνια όπως στους άλλους δίσκους. Ανοίξαμε τόσο διαφορετικούς τομείς, που νομίζω ότι ο δίσκος χάθηκε μέσα σε αυτό το χάος. Η αλήθεια είναι ότι από το «Exit» μέχρι το «Secret in the Dark» δεν έκανα και τόσο πολλές εμφανίσεις, ήταν πολύ λίγες.
—Κοιτώντας πίσω, υπάρχουν λάθη που έκανες και δεν θα ξανάκανες;
Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει λάθη, απλώς η ζωή μου στο εξωτερικό με έχει μάθει ότι το business κομμάτι της μουσικής είναι απαραίτητο να λειτουργεί τόσο καλά, όσο και το δημιουργικό κομμάτι. Είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, που αρχίζεις να χάνεις το παιχνίδι στο ένα από τα δύο: ή θα απογοητευτείς τόσο πολύ, που δεν θα είσαι δημιουργικός, ή θα έχεις καταστραφεί οικονομικά και δεν θα έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις από αυτό. Θα πρέπει να κάνεις άλλη δουλειά. Αυτό που έχω μάθει είναι να είμαι ρομαντική στη μουσική μου, αλλά αυστηρή στο business κομμάτι. Πρέπει να θυσιάσω κομμάτι του χρόνου που παλιότερα φύλαγα 100% για τη μουσική μου σε διαδικαστικά πράγματα. Την εποχή του «Avatar» ήμουν μικρή, χαζή, αφελής, δεν μπορούσα να προβλέψω το μέλλον. Δεν το σκεφτόμουν κιόλας. Όσο μεγαλώνεις, πετάς και πράγματα. Άκουσα και μια πολύ ωραία συμβουλή τελευταία: «It's all connected». Τίποτα δεν πρέπει να αφήνεις να πέφτει κάτω. Πρέπει να έχεις τον απόλυτο έλεγχο αυτού που κάνεις. Έπειτα από τόσα που έχω ζήσει στην Αμερική έχω κουραστεί πολύ, και σε πρακτικό επίπεδο, κι έχω μια διαρκή αμφιβολία για τα πάντα.
—Στο Λος Άντζελες πώς ζεις;
Είμαι εκεί λόγω του συντρόφου μου. Και μη φανταστείς ότι ζω καμιά πολυτελή ζωή στο Χόλιγουντ. Το Λος Άντζελες που μένω δεν έχει σχέση με αυτό που φέρνεις στο μυαλό σου. Μένουμε σε ένα μικρό διαμέρισμα στη λιγότερο λαμπερή πλευρά της πόλης. Και πήγα για καθαρά προσωπικούς λόγους, όχι για τη μουσική. Ωστόσο, όλη η μουσική βιομηχανία μετακόμισε στο Λ.A., από publishing companies, μέχρι management agencies και τις εταιρείες, ακόμα και οι ίδιοι οι μουσικοί. Μιλάμε για ονόματα της Νέας Υόρκης πολύ στιβαρά, που άρχισαν να μετακομίζουν στο Λ.A. μόνο και μόνο επειδή έχει καλύτερο lifestyle και καλύτερη ποιότητα ζωής. Είναι πολύ πιο φτηνά από τη Νέα Υόρκη, που έχει γίνει αβάσταχτη οικονομικά. Το Λος Άντζελες νομίζω ότι είναι το κέντρο του κόσμου και από άποψη βιομηχανίας και από άποψη επιχειρηματικότητας και πολιτισμού. Έχει την καλύτερη ζωή από κάθε άλλο μέρος του κόσμου. Αυτό που μου έλειπε στο Λ.Α. με το που πήγα ήταν το κοινωνικό επίπεδο, αυτό το μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο που έχει η Νέα Υόρκη. Στο Λ.Α. πρέπει να ψάξεις για να το βρεις. Είναι μια πόλη τεράστια, όπου απλώς περιφέρεσαι με ένα αυτοκίνητο. Πρέπει από σπόντα να βρεθείς στο κατάλληλο σημείο και να γνωρίσεις τους κατάλληλους ανθρώπους. Κι εγώ, που είμαι πολύ κοινωνική, ακόμα το Λ.Α. δεν το έχω αγκαλιάσει. Δεν είναι η πόλη μου και δεν μπορώ να πω ότι το αγαπάω. Αγαπώ την περιοχή στην οποία μένω, αγαπάω 5 δρόμους, κάποια καφέ όπου έχω συνηθίσει να πηγαίνω, αλλά δεν έχεις την αίσθηση της γειτονιάς. Γνωρίζω άτομα που συνεργαζόμαστε πολύ καλά, έχω κάνει συναυλίες εκεί. Μου προσφέρει πάρα πολλά το Λ.Α., αλλά σε τελείως διαφορετικό επίπεδο από αυτά που μου προσφέρει η Αθήνα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα όμως. Για την αγάπη μου, που είναι η μουσική, όλες οι συντεταγμένες με οδηγούν στην Αμερική, για τα services που μου προσφέρει, είναι σαν να σπουδάζω μουσική βιομηχανία. Και είναι ωραία. Από τους ανθρώπους με τους οποίους θα πιω έναν καφέ και θα συζητήσουμε για το πώς θα διοργανώσω μια παραγωγή –δεν σου λέω ότι είναι καλύτεροι, κι είναι ωραίο να παίρνεις επιβεβαίωση όταν το καταλαβαίνεις–, μέχρι το να περπατάς στον δρόμο και να περάσει δίπλα σου ο David Burne και να πάρεις μια χαρά. Ή που πάω στο καφέ που συχνάζει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ παιδικά, αλλά είναι σημαντικά για μένα.
Info:
Η Monika συμμετέχει στο νέο single «Make it easy» του Γάλλου παραγωγού / DJ Yuksek.
Οι επόμενες συναυλίες της είναι την Kυριακή 7 Αυγούστου στο Saristra Festival στην Παλιά Βλαχάτα Κεφαλονιάς, την Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη στο Κήπο του Μεγάρου με τη διεθνή μπάντα της Planet Tiki και την Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου στο Reworks Festival στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τον Jamie Woon (UK).
Photo credits:
* Επιμέλεια μαλλιών & make up Talkin' Heads Salon.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO
