Η θεματολογία των ερωτικών ταινιών ή των βίντεο πορνό που μπορεί να συναντήσει κανείς στο διαδίκτυο και τα σχετικά sites είναι συγκεκριμένη ως προς τη σεναριακή της βάση: κορίτσια που συνευρίσκονται με δύο ή τρεις άντρες, γυναίκες που κάποτε διά της βίας σύρονται σε ένα κρεβάτι ή σε μια σκοτεινή γωνιά, λίγη βία παραπάνω από τα συνηθισμένα... Πρόκειται για σεναριακά μοτίβα που εξυπηρετούν συγκεκριμένες φαντασιώσεις, ενώ οι πρωταγωνιστές ακολουθούν, συνήθως με τη συναίνεσή τους, την έμπνευση σεναριογράφων και σκηνοθετών.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν αυτές τις εικόνες τις αντικρίζουν γυναίκες που έχουν υποστεί κάποιου είδους σεξουαλική επίθεση ή, ακόμη χειρότερα, έχουν υπάρξει θύματα βιασμού; Η ανάκληση φρικτών αναμνήσεων θεωρείται δεδομένη και, σύμφωνα με έρευνες, το άγχος, ο πόνος, ο τρόμος που έζησε το θύμα όχι απλώς επανέρχονται, αλλά σωματοποιούνται.
Τα περισσότερα θύματα βιασμού δυσκολεύονται να ανακτήσουν τον έλεγχο της σεξουαλικής τους ζωής, ενώ οι πρώτες απόπειρες συναινετικού σεξ συνήθως κρύβουν τεράστιο άγχος.
Τα περισσότερα θύματα βιασμού, ακόμη και μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ψυχοθεραπείας, δυσκολεύονται να ανακτήσουν τον έλεγχο της σεξουαλικής τους ζωής, ενώ οι πρώτες απόπειρες συναινετικού σεξ συνήθως κρύβουν τεράστιο άγχος, που συνοδεύεται από πονοκεφάλους, εμετούς, πόνους στο στομάχι και στην κοιλιακή χώρα.
Ερωτισμός χωρίς ίχνος μισογυνισμού
Η Pavan Amara, θύμα βιασμού η ίδια και μαχητική ακτιβίστρια του πρότζεκτ "My Body Back" (σ.σ.: «Το σώμα μου πίσω»), εδώ και αρκετό καιρό προωθεί ένα πακέτο υπηρεσιών που απευθύνεται σε γυναίκες οι οποίες βίωσαν όχι μόνο αυτή την τραγική εμπειρία, αλλά έπρεπε να δουλέψουν σε όλα τα επίπεδα για να την αφήσουν πίσω τους και να ξαναπάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Και, φυσικά, να αντιμετωπίσουν όλα εκείνα τα μικροπράγματα της καθημερινότητας, μεταξύ των οποίων και το πορνό, που θα καθυστερούσαν αυτή την προσπάθεια. Γι' αυτές τις γυναίκες το ζητούμενο –και αφού επιβίωσαν της σεξουαλικής κακοποίησης και των συνεπειών της– είναι να ξαναβρούν τη σεξουαλικότητά τους και την ευχαρίστηση στη σεξουαλική πράξη – αλλά με τους όρους τους.
Πέρα από τα σεμινάρια και τα γκρουπ ψυχοθεραπείας, η ομάδα της Amara μπήκε στη διαδικασία να φτιάξει μια βάση δεδομένων ερωτικών ταινιών, μικρών ή μεγάλων βίντεο, ερωτικής λογοτεχνίας και φωτογραφίας από την οποία θα απαλειφόταν και το παραμικρό μισογυνικό στοιχείο ή η υποψία βίας, κοινώς οποιαδήποτε εικόνα θα μπορούσε να πυροδοτήσει δυσάρεστες αναμνήσεις· μια βάση δεδομένων που θα ενέτασσε ξανά το θύμα του βιασμού σε μια υγιή σεξουαλική καθημερινότητα.
«Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην παραδέχεται ότι η σεξουαλική της ζωή επηρεάστηκε σοβαρά μετά την επίθεση. Θυμάμαι ειδικώς την περίπτωση μιας γυναίκας που μας είχε εξομολογηθεί ότι στην προσπάθειά της να ξεπεράσει αυτό που της συνέβη, όλα εκείνα τα αισθήματα τρόμου και απόγνωσης, πλάγιασε με περισσότερους από εκατό άντρες, χωρίς καμία προφύλαξη πέρα από τη λήψη αντισυλληπτικών, μόνο και μόνο για να καταφέρει να ανακτήσει τον έλεγχο τόσο του σώματός της όσο και της σεξουαλικής της ζωής», εξηγεί η Amara, πραγματικά σοκαρισμένη από το έλλειμμα στοχευμένης φροντίδας σε θύματα σεξουαλικής βίας. «Και μετά άκουσα ένα σωρό ιστορίες για γυναίκες που η ολοκλήρωση της σεξουαλικής επαφής τούς προκαλούσε εμετό, ακόμη και λιποθυμία, ακριβώς επειδή κατά τη διείσδυση εξακολουθούσαν να ζουν τη στιγμή του βιασμού τους παρότι βρίσκονταν με τον σύντροφό τους».
Βάσει των αρχείων του πρότζεκτ, οι μισές από τις γυναίκες που συμμετείχαν στα εργαστήρια ανάκτησης της σεξουαλικότητάς τους αντιδρούσαν με δυσφορία, με απόγνωση σχεδόν, σε σκηνές όπου ο άντρας τραβούσε μια γυναίκα από τον σβέρκο για να την εξαναγκάσει σε κάτι ή σε σκηνές οι οποίες περιέγραφαν έστω και ακροθιγώς μη συναινετική συνεύρεση. Και φυσικά υπάρχουν οι αδιάψευστες στατιστικές που αναφέρουν ότι τα περισσότερα θύματα βιασμού δεν καταγγέλλουν το συμβάν, δεν επισκέπτονται καν νοσοκομείο για να εξεταστούν, προκειμένου να βοηθήσουν τις αρχές στη συγκέντρωση στοιχείων εναντίον του βιαστή τους.
Κλινική για την αποκατάσταση της γυναικείας σεξουαλικότητας
Όλα τα παραπάνω έπεισαν την Amara και την ομάδα ειδικών με την οποία συνεργάζεται ότι υπάρχει ανάγκη δημιουργίας μιας κλινικής σεξουαλικής υγείας ειδικά για γυναίκες, με υπηρεσίες που θα προσφέρουν κάτι περισσότερο από τις συμβουλές κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων: απτή, εικονοποιημένη, εξειδικευμένη βοήθεια για να σταθούν στα πόδια τους ως άνθρωποι και ως γυναίκες.
Όπως εξηγεί η Amara, ένα από τα πιο αγχωτικά πράγματα μετά τον βιασμό είναι η «ρητορική» των ερωτικών ταινιών, το είδος της αφήγησης που στερεοτυπικά εμφανίζει τη γυναίκα ως θήραμα, ως ένα πλάσμα χωρίς προσωπικότητα, το οποίο θα «κυνηγηθεί» και θα υποστεί την εξουσία του άντρα-«κυνηγού». Αυτού του είδους η απεικόνιση, ακόμη και σε ένα ολιγόλεπτο βίντεο που μπορεί μια γυναίκα να δει ως popup τη στιγμή που «κατεβάζει» μια ταινία, αγκυλώνει εκ νέου το θύμα, ακόμη και μετά από μήνες προσπάθειας.
«Κάπως έτσι οι γυναίκες χάνουν τη φωνή τους και στιγματίζονται ως θύματα για μια ζωή. Νομίζω ότι όλο αυτό έχει να κάνει και με τη γενικότερη άγνοια των ανθρώπων απέναντι στη γυναικεία σεξουαλικότητα και φυσικά είναι το είδος άγνοιας που τροφοδοτεί τις σεξουαλικές επιθέσεις. Σκεφτείτε ότι μόνο κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας αρχίσαμε να μιλάμε ανοιχτά για τον γυναικείο οργασμό και την κλειτορίδα. Μέχρι πρότινος, και απολύτως λανθασμένα, η αντίληψη που επικρατούσε ήταν ότι οι γυναίκες δεν βλέπουν πορνό, ότι δεν έχουν φαντασιώσεις. Αν σ' αυτή την εξίσωση προσθέσετε και τη σεξουαλική παρενόχληση, καταλαβαίνετε προς τι η αποσιώπηση όλων των προηγούμενων ετών», δηλώνει η Amara, μιλώντας για το πρότζεκτ της στο Dazed.
Εκτός από τις ταινίες, το ίδιο πρότζεκτ μαθαίνει ξανά στις γυναίκες να μη φοβούνται την αυτοϊκανοποίηση, την περιήγησή τους στον κόσμο των sex toys και γενικά σε οτιδήποτε αφορά το σώμα τους και την απόλαυση που μπορούν να πάρουν από αυτό, χωρίς να το συνδέουν με τη οδυνηρή στιγμή που τις στιγμάτισε.
σχόλια