Ποια είναι η γνώμη σου για τον τρόπο που χειρίζεται το ΥΠΠΟ και η κυβέρνηση γενικότερα τα θέματα του πολιτισμού;
H κυβέρνηση γενικότερα και το υπουργείο ειδικότερα χειρίζονται τα θέματα πολιτισμού στην τύχη. Όπου δεν τους παίρνει να κάνουν ταρζανιές (ας πούμε στα θέματα των μουσείων, της νέας Λυρικής και τα αρχαιολογικά) ακολουθούν, δόξα τω Θεώ, την πορεία που έχει ήδη χαραχτεί. Όπου θεωρούν ότι η πατρίδα ή, ακόμα χειρότερα, κάποιοι δικαίως περιθωριοποιημένοι άνθρωποι του χώρου το απαιτούν, βάζουν χέρι στους θεσμούς. Ο Λούκος ευτυχώς τη γλίτωσε (χάρη στη ΔΗΜ.ΑΡ.), το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου θυσιάστηκε και το σινεμά απειλείται από αλλαγές. Γιατί κάθε υπουργός Πολιτισμού θέλει σώνει και καλά να βάλει την τζίφρα του με νέους νόμους, δεν το καταλαβαίνω. Όσο για χρήματα, ναι, δεν υπάρχουν. Αλλά αυτό είναι άλλοθι. Ο Κώστας Τζαβάρας θα μπορούσε, ακόμα και μέσα στην κρίση, να στηρίξει, να ακούσει και να εμπιστευτεί τις νέες καλλιτεχνικές δυνάμεις σε αυτό τον τόπο. Θέλει να το παίξει, αντίθετα, θεματοφύλαξ των παραδόσεων. Όχι επειδή είναι δεξιός - κι άλλοι δεξιοί πέρασαν από το ΥΠΠΟ και τέτοια κολλήματα δεν είχαν. Απλώς βρίσκεται σε λάθος θέση.
Γιατί πιστεύεις πως ο κ. Χατζάκης δεν είναι κατάλληλος για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού;
Γιατί είδαμε ήδη το έργο του στο ΚΘΒΕ. Δεν φτάνει αυτό; Την ώρα που ο Χουβαρδάς ανέτρεπε τα πάντα, ξάφνιαζε, ανανέωνε, τολμούσε και κέρδιζε το στοίχημα και το κοινό, αυτός φερόταν σαν 100 χρόνων. Ένα βαρετό, παλιό ρεπερτόριο, που πρώτα απ' όλους υποτιμούσε τους Θεσσαλονικιούς, με την τόσο μεγάλη θεατρική παράδοση. Δεν ξέρω αν είναι ικανός να δείξει στην Αθήνα ένα διαφορετικό πρόσωπο, αλλά αυτό θα ήταν ακόμα χειρότερο. Οπορτουνιστικό. Λαϊκίσαμε όσο λαϊκίσαμε, και τώρα θα εκσυγχρονιστούμε;
Αν καταφέρει και γεμίσει τις αίθουσες με θεατές, αυτό δεν θα είναι επιτυχία;
Σιγά την πρωτοτυπία! Έχει γεμίσει πολλές φορές το Εθνικό (και πολλά άλλα θέατρα) και με χάλια παραστάσεις. Άλλωστε, δεν παραλαμβάνει, δα, ο Χατζάκης κι ένα θέατρο σε κρίση. Ακριβώς το αντίθετο. Έναν ζωντανό, καταξιωμένο οργανισμό τού παρέδωσαν, που μπήκε με τα μπούνια στην καρδιά της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας, πλημμυρισμένο θεατές. Νέους θεατές. Αλλά και τους παλιούς του, που δεν θέλω να πιστέψω ότι θα ξεχάσουν εύκολα τι είδαν τα τελευταία χρόνια στο Τσίλερ και στις άλλες σκηνές του.
Τελικά, ποιος είναι ο ρόλος ενός Εθνικού Θεάτρου;
Μεγάλη κουβέντα. Μια απλή, όμως, ματιά στα αλλά Εθνικά Θέατρα της Ευρώπης μας δείχνει ότι αναλαμβάνουν πια ρόλο πρωτοπόρο. Ψάχνουν νέους συγγραφείς, κοιτούν με σύγχρονη ματιά το κλασικό ρεπερτόριο, έχουν επαφή με την κοινωνία. Κλισέ εκφράσεις; Μπορεί. Εθνικό σήμερα, όμως, είναι ό,τι μας ανοίγει στον κόσμο, όχι ο,τι μας αναδιπλώνει και κολακεύει το παρελθόν μας. Εθνικό είναι ό,τι αμφισβητεί και όχι ό,τι επιβεβαιώνει. Μπορεί ο Χατζάκης και οι συνεργάτες του, κυρίως ο εισηγητής δραματολογίου Κώστας Γεωργουσόπουλος, που κατά καιρούς έχει λοιδορήσει κάθε τολμηρή πρόταση που έφερε ο Λούκος, κάθε ερευνητική πρόταση πάνω στο αρχαίο δράμα, να το καταφέρουν;
σχόλια