Ανήλικα ενήλικη
Όταν ήμουν μικρή και υπήρχα προ κρίσης ήμουν πολύ καλή στο να φαντάζομαι το μέλλον μου με κάθε λεπτομέρεια. Αυτό είναι το τέλειο πράγμα σχετικά με το μέλλον, το οτι μπορεί να πεις οτι θα κάνεις ό,τι θέλεις. Και έρχεται αυτή η μέρα που τελειώνεις τη σχολή, είτε στην Αθήνα ή στο εξωτερικό. Αυτή είναι μια μέρα που την φανταζόσουν τόσο τέλεια και καθόλου τρομακτική όταν ήσουν μικρός. Εγώ με φανταζόμουν μεγάλη, σαν αυτές τις νέες γυναίκες που έβλεπα στην τηλεόραση στις αρχές του 2000'. Με καθαρό δέρμα, μακρυά μαλλιά και ωραία ρούχα, έντονη κοινωνική ζωή και τη δουλειά που θα ήθελα, γιατί απλά θα την ήθελα. Έτσι απλά.
Και τώρα η αλήθεια είναι πως είσαι στην Αθήνα, στα 22 ή στα 25 σου ή στα 28 και έχεις μία άλλου είδους ρουτίνα από αυτή που φανταζόσουν ότι θα είχες. Φανταζόσουν την ζωή σου παραγωγική με έναν οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά στην πραγματικότητα ξυπνάς και δεν ξέρεις γιατί ξυπνάς. Το πολύ νωρίς είναι ανούσιο. Το πολύ αργά σε κάνει και νιώθεις άσχημα. Οι αβάσταχτα πολλές ώρες που περνάς μπροστά στον υπολογιστή είναι κάτι το δεδομένο. Scrollarεις στο facebook, όσο δεν το έκανες ποτέ παλιά. Βλέπεις στο repeat αυτά τα βιντεάκια που ξεκινάνε μόνα τους στο αθόρυβο, το βλέπεις μια φορά στο αθόρυβο και έπειτα βάζεις τον ήχο και το ξαναβλέπεις άλλες δύο φορές.Τις προάλλες έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει έναν δερβίση να περιστρέφεται μέσα σε ένα hοοla hoop. Όχι να κάνει hoola hoop. Να είναι τεντωμένος μέσα σε ένα hoola hoop και να πηγαίνει γύρω γύρω. Καθώς ο περιστρεφόμενος δερβίσης περιστρεφόταν, εγώ άρχισα να έχω κάποιου είδους υπαρξιακών σκέψεων. Συνέχισα να τον βλέπω, και έπειτα σκέφτηκα πως αυτός ο δερβίσης κάνει κάτι σχετικά παραγωγικό και τον ζήλεψα γιατί "σίγουρα περνάει καλύτερα από εμένα"... Ευτυχώς λίγο πριν όλο αυτό προλάβει να κάνει το σύνηθες escalate στο "Θα γίνω Δερβίσης", έκανα scroll down.
Πραγματικά θέλω να βρω δουλειά και να έχω ζωή μόνη μου, όχι γιατί αυτό "πρέπει" να κάνω, αλλά γιατί αυτό θέλω να κάνω. Θέλω να μεγαλώσω και δεν μπορώ. Θέλω να πάρω ευθύνες και δεν μπορώ.
Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, ψάχνω για δουλειά, παίρνω τηλέφωνο αυτόν που ξέρει ο θείος της θείας του θείου που μπορεί να ξέρει κάποιον που δούλευε σε κάτι σχετικό με αυτό που θέλω... Μπορεί και να τον συναντήσω την επόμενη εβδομάδα, όπως συνάντησα άλλους τόσους την προηγούμενη εβδομάδα. Βγαίνω, αλλά έχω βαρεθεί και να βγαίνω. Το βράδυ κοιμάμαι τα ξημερώματα γιατί μπορεί να νιώθω αλλά δεν είμαι καθόλου κουρασμένη. Μερικές φορές βλέπω συγκινητικά video με ανθρώπους που κερδίζουν χρήματα, ή με παιδάκια που κλαίνε από χαρά όταν τους κάνουν δώρο ένα κουτάβι απλά για να κλάψω λίγο πιο πολύ.
Δεν μου αρέσει να τα βλέπω όλα αρνητικά, αλλά βρίσκομαι σε μία σύγχυση. Δεν καταλαβαίνω αν είμαι μίζερη ή αν είμαι απλά πολύ στεναχωρημένη και τα βλέπω όλα τόσο δύσκολα. Δεν θέλω να το αποδώσω σε αυτή τη "κρίση", αλλά πραγματικά αυτή η κρίση, ο,τι και αν είναι αυτή, μου προκαλεί κάποια συναισθήματα που κάνουν την κοιλιά μου να πονάει. Νιώθω κουρασμένη και άχρηστη. Καμία επαφή με αυτή την κοπέλα με αυτοπεποίθηση, με τα μακρυά μαλλιά και το ωραίο δέρμα που πίστευα πως θα ήμουν, και χωρίς καθόλου να το θέλω, απογοητεύομαι. Συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλες κοπέλες που βλέπω στο internet και νιώθω σαν να μην έχω κάνει τίποτα και ο χρόνος περνάει. Ξεχνάω το οτι μερικές φορές το πού είσαι έχει πολύ να κάνει με το τι κάνεις. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι οι καταστάσεις που μισώ ή ο εαυτός μου. Μισώ εμένα γιατί δεν μου αρέσω, γιατί δεν είμαι αρκετή και γιατί δεν έχω ωραίο δέρμα ή μισώ το οτι δεν μπορώ να νιώσω ικανή λόγω των συνθηκών που με κρατάνε; Μου είναι δύσκολο να καταλάβω που φταίω εγώ και που όχι.
Έτσι απλά σκέφτομαι πως αν ήμουν πιο όμορφη ή πιο πλούσια ή σε κάποια άλλη χώρα να ήμουν πιο χαρούμενη και μεγάλη - ουσιαστικά μεγάλη. Πραγματικά θέλω να βρω δουλειά και να έχω ζωή μόνη μου, όχι γιατί αυτό "πρέπει" να κάνω, αλλά γιατί αυτό θέλω να κάνω. Θέλω να μεγαλώσω και δεν μπορώ. Θέλω να πάρω ευθύνες και δεν μπορώ. Μου είναι αδύνατο να νιώσω υπεύθυνη όπως ήταν οι γονείς μας σε αυτή την ηλικία.
Δεν γράφω για να γκρινιάξω ή για να αποδώσω ευθύνες ή για να πω πόσο σκατά είναι η Αθήνα, γιατί δεν υπάρχει άλλο μέρος που θα ήθελα να είμαι πιο πολύ. Όταν έχει ησυχία, είναι βράδυ, μυρίζει Άνοιξη, έχει ζέστη και περπατάς μέσα στη πόλη χωρίς να κουβαλάς τίποτα, με λίγα ρούχα που δεν τα έχεις σκεφτεί πολύ όταν τα φόρεσες, τότε, δεν υπάρχει και τόσο πρόβλημα για το τι σου συμβαίνει έτσι δεν είναι; Αλλά δεν είναι κάθε μέρα έτσι. Η αλήθεια είναι πως το μυαλό μου προσπαθεί να με κάνει να βλέπω την κάθε μέρα έτσι, σκεπτόμενη πως όλα θα φτιάξουν. Και ίσως μερικές φορές νιώθω όμορφη και πιστεύω σε μένα και δεν θα ήθελα να είμαι κάποια άλλη...
Ίσως η λύση είναι απλά να δεχθώ τις καταστάσεις και το το είμαι στεναχωρημένη. Τις αποδέχομαι και τις κάνω κομμάτι του τρόπου που μεγαλώνω, λίγο πιο καθυστερημένα από τους γονείς μου, αλλά ίσως δεν πειράζει και τόσο πολύ. Γιατί μπορεί να μην έχω μακρυά μαλλιά ή καθαρό δέρμα αλλά περνάω καλά το καλοκαίρι και ίσως όλο αυτό γίνεται για να μάθουμε να νιώθουμε αρκετοί όχι μέσα από μία καριέρα, ή μέσα από τα λεφτά ή μέσα από ένα σπίτι που νοικιάζουμε στο κέντρο. Δεν είναι μετριότητα αυτό έτσι δεν είναι; Είναι ένας άλλος τρόπος να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε ένα κόσμο που ζει για τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό.
Συνεχίζω να νιώθω σαν σκατά και να κλαίω συνέχεια και μισώ την ερώτηση "Α τέλειωσες τις σπουδές; Και τώρα;".
Αλλά αποφάσισα οτι θα το συζητάω, δεν θα θεωρώ παράλογη μιζέρια το πόσο σκατά νιώθω και δεν θα κρύβομαι σαν να είναι κάτι κακό. Προχωράω με τους δικούς μου ρυθμούς και θα σταματήσω να με συγκρίνω με άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος ενηλικίωσης μας στην Ελλάδα του τώρα και δεν υπάρχει τίποτα το ένοχο σε αυτό.
___________
To κείμενο είναι μετάφραση από άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Girl.is.a.gun.
Το Girl.is.a.gun αν και εκδίδεται έχοντας σαν βάση το Λονδίνο, έχει ελληνική καταγωγή και στόχος του είναι να δημιουργήσει κάποιου είδους αρχείο της κουλτούρας των κοριτσιών του σήμερα.
Κείμενο και φωτογραφίες είναι ευγενική παραχώρηση της Νατάσσας Σαμούλη, δημιουργού του περιοδικού.
