10.
Α, μπα, άκου τώρα να δεις τι μου συμβαίνει. Γνωρίζω διαδικτυακά έναν τύπο πριν από δώδεκα χρόνια και μιλάμε, και μιλάμε, και μιλάμε όλα αυτά τα χρόνια, μέσω τηλεφώνου και e-mail ‒ αποκλειστικά και μόνο του δικού μου, καθώς δεν γνωρίζω τα δικά του στοιχεία.
Μέσα σε αυτά τα δώδεκα χρόνια έχω κάνει υπεράριθμες προσπάθειες για να μάθω από τον ίδιο ή όπως μπορώ περισσότερα στοιχεία γι' αυτόν, να βρεθούμε από κοντά, αλλά τίποτα. Η επαφή μεταξύ μας είναι απίστευτη, με γνωρίζει και τον γνωρίζω όπως κανείς άλλος, και ακόμα και αν μιλήσουμε μετά από έναν μήνα είναι σαν να συνεχίζουμε την προηγούμενη κουβέντα μας.
Από την άλλη, ούτε εγώ ξεκολλάω, ενώ το ξέρω ότι θα έπρεπε και ότι δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει γνώμη και να βρεθούμε από κοντά. Δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά σκάω που δεν μπορώ να τον γνωρίσω από κοντά, σκάω που δεν μπορώ έστω να βεβαιωθώ ποιος είναι αυτός με τον οποίο μιλάω τόσα χρόνια. Πώς μπορείς να με βοηθήσεις; Ίσως αν με ταρακουνήσεις, βρίζοντάς με, ώστε να δω την αλήθεια γραμμένη και να ξυπνήσω. Ευχαριστώ - Burdamares
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι τόσο ανησυχητική η ιστορία, που δεν είμαι σίγουρη αν θα σου κάνει καλό να μάθεις με ποιον μιλάς όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μία εξήγηση που θα είναι κάπως εντός λογικού πλαισίου. Φυσικά, το θέμα δεν είναι γιατί σου λέει ψέματα για τα πάντα αλλά γιατί δεν ξεκολλάς, ενώ λες ότι ξέρεις ότι αυτό πρέπει να κάνεις, και μάλιστα εδώ και μια δεκαετία.
Δεν λες τίποτε άλλο για τη ζωή σου και δεν ξέρω τι να υποθέσω. Δεν θα σε βρίσω γιατί δεν νομίζω ότι θα σε βοηθήσει σε κάτι, χρειάζεσαι βοήθεια για να δεις τι κάνεις ‒ νομίζω ότι το αποφεύγεις. Το μήνυμα που έστειλες εδώ είναι ελπιδοφόρο, αλλά δεν είναι αρκετό.
9.
Λοιπόν, Α, μπα μου, ο Δημητράκης παντρεύεται! Ο Δημητράκης, που λες, είναι ο φοιτητικός μου έρωτας, σχέση ενός χρόνου και κάτι, το καλό παιδί, καλός εραστής και φίλος, αυτός που σε αγαπάει, σε προσέχει κι έχει όλα τα καλά. Μόνο που ο Δημητράκης, μόλις τελείωσε τις σπουδές του, έφυγε για την Κύπρο. Η σχέση μας πέρασε στην απόσταση. Εγώ, ούσα στα πιο δημιουργικά μου χρόνια, που δεν ήθελα να τα περάσω αλλού, δεν τον ακολούθησα και ας μου ζητήθηκε.
Σχέσεις αυτός, σχέσεις κι εγώ (που πάντα είχα στον νου μου τον Δημητράκη μου, ο οποίος με ένα «φσσσιιτ» ήταν έτοιμος να με δεχτεί), γιατί καλύτερα δεν είχα βρει να περνάω με κανέναν, να ταιριάξω όσο με εκείνον σε τόσο πολλά σημεία.
Πριν από ενάμιση χρόνο ήταν και η τελευταία του πρόταση να πάω Κύπρο. Δεν πήγα. Το ίδιο καλοκαίρι γνώρισε μια κοπέλα με την οποία παντρεύεται (καταραμένο facebook, τα βλέπεις όλα). Πάει, λοιπόν, ο Δημητράκης μου!
Δεν ήταν η καβατζούλα μου, δεν ήταν ότι δεν ήμουν τόσο ερωτευμένη για να αφήσω τα πάντα πίσω μου και να τον ακολουθήσω. Ήταν που ήμουν μικρή (τώρα είμαι 30) και ήθελα να δω κι άλλα πράγματα. Τώρα που κατάλαβα πως αυτό που ψάχνουμε είναι κάποιος να ταιριάζουμε όσο το δυνατόν πιο πολύ και να αγαπιόμαστε, πάει και μου παντρεύεται! Του αξίζει κάθε ευτυχία του Δημήτρη γιατί είναι Δημήτρης και όχι Δημητράκης! Φιλώ σας
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τότε ήσουν μικρή, αλλά πέρσι, που σου είπε πάλι να πας στην Κύπρο, ήσουν 29. Άσε τα ψόφια, φίλη μας. Δεν τον πολυήθελες. Έναν χρόνο τον ήξερες, σιγά τη σχέση ζωής. Ήταν μια ωραία ιστορία που είχες στο κεφάλι σου «ο Δημητράκης ο αψεγάδιαστος» που εσύ απέρριψες. Άντε, να ζήσουν τα παιδιά.
8.
Γνωριστήκαμε με έναν άνδρα από το Facebook κι έχει αρχίσει μια επικοινωνία εδώ και δύο μήνες από τηλέφωνα και Skype. Εκείνος δήλωσε μετά από έναν μήνα ερωτευμένος, αλλά εγώ είμαι επιφυλακτική, αν και τον συμπαθώ μέχρι στιγμής.
Στην πορεία μού είπε ότι παίρνει ελάχιστα χρήματα και ότι τα περισσότερα τα δίνει στην πρώην γυναίκα του για τα παιδιά, ένα μέρος στη μητέρα του, γιατί τρώει εκεί, και του μένουν μετρημένα για καφέ και τσιγάρα.
Προσωπικά, δεν θα με ενοχλούσε αυτό εάν δεν επηρέαζε και τη μεταξύ μας κατάσταση. Δηλαδή, για να έρθει να με δει χρειάζονται χρήματα (αυτός επαρχία, εγώ Αθήνα). Για να πάω εκεί θα θέλει να με κεράσει κανένα καφέ, να μου κάνει το τραπέζι. Αλλά λεφτά ξέρω ότι δεν υπάρχουν. Ούτε κι εμένα μου περισσεύουν, αλλά θα ήταν και υποτιμητικό για εκείνον, φαντάζομαι, να τα πληρώνω όλα εγώ.
Επιπλέον, μου είπε ότι έχει περάσει στο παρελθόν μια βαριά κατάθλιψη. Πήρε χάπια για λίγο καιρό, αλλά τα σταμάτησε μόνος του, γιατί δεν ήθελε να εθιστεί, λέει, και ότι τώρα είναι καλά. Παρ' όλα αυτά, παρατηρώ ότι ο χαρακτήρας του έχει σκαμπανεβάσματα, πολλές φορές πέφτει σε βαριά μελαγχολία και κάποιες μέρες κοιμάται πραγματικά υπερβολικές ώρες.
Έχω μπερδευτεί, από τη μια είναι πολύ γλυκός, τρυφερός και νοιάζεται για μένα, από την άλλη με ανησυχούν όλα αυτά, που μια σχέση από απόσταση τα κάνει ακόμα δυσκολότερα. Ευχαριστώ - Θα μπλέξω;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν έχετε σχέση από απόσταση. Δεν έχετε καν σχέση. Δεν τον έχεις δει από κοντά. Μπορεί να σου λέει ψέματα για τα πάντα. Μετά από δύο μήνες Skype πιστεύεις όλα όσα σου λέει, χωρίς να αμφιβάλλεις για τίποτα; Είμαι υπέρ των γνωριμιών μέσω Ίντερνετ, αλλά, ακριβώς όπως και στην πραγματική ζωή, πρέπει να παίρνεις προφυλάξεις. Ή σου λέει αλήθεια σε όλα, οπότε είναι πολύ κακή περίπτωση, ή σου λέει ψέματα σε όλα, οπότε είναι πολύ κακή περίπτωση.
Δεν καταλαβαίνω τι περιμένεις να γίνει, αν δεν υπάρχει σχέδιο να βρεθείτε ποτέ από κοντά, και ανησυχώ που σου φαίνεται πιστευτό ότι σε ερωτεύτηκε μετά από έναν μήνα. Πρόσεχε πάρα πολύ, χρησιμοποίησε τη λογική σου, μην είσαι εύπιστη στα μεγάλα λόγια, προστάτεψε τον εαυτό σου, γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει αυτό για σένα.
7.
Γεια σου, Λένα! Χαίρομαι πολύ που κάθε μέρα υπάρχει ένας τρόπος για να βλέπω την πραγματικότητα μέσα από τη ματιά των άλλων (τη δική σου και των σχολιαστών). Η ερώτησή μου έχει να κάνει με θέμα που έχει αναφερθεί εδώ αρκετές φορές.
Η παρουσία της πανέμορφης και έξυπνης συμφοιτήτριας και νεοαποκτηθείσας φίλης μου με κάνει να χάνω την αυτοπεποίθησή μου, ακόμη και όταν εκείνη δεν βρίσκεται κοντά μου. Τη γνώρισα το πρώτο έτος, την πλησίασα και «κόλλησα» μαζί της γιατί μαγεύτηκα από τον κόσμο της, τις δραστηριότητες και τις ασχολίες της, το γεγονός ότι είναι ένα άτομο σε διαρκή κίνηση, που δεν επαναπαύεται, που ψάχνει και διαβάζει.
Έχουμε πολλά κοινά (ενδιαφέροντα, τρόπο διασκέδασης) και η παρέα μαζί της ήταν απολαυστική. Στην αρχή δεν ένιωθα να «απειλούμαι», ούτε να με επισκιάζει η τόσο εξωπραγματική ομορφιά της. Η ίδια είναι πολύ προσγειωμένη και δεν αυτοπροβάλλεται. Όταν, όμως, οι φίλοι μου άρχισαν να την προσεγγίζουν για να κάνουν κάτι μαζί της, όταν μας σταματάνε στον δρόμο για να της πουν πόσο όμορφη είναι, όταν αφηγείται τέτοια περιστατικά από φλερτ που της έχουν συμβεί (μέρα παρά μέρα), όταν η περιγραφή της πιο ποθητής εξωτερικής εμφάνισης από το αγόρι που μου αρέσει τυχαίνει (...) να είναι εκείνη της φίλης μου, πληγώνομαι.
Πάντα ένιωθα ότι η προσωπικότητά μου και η προσπάθεια που καταβάλλω για να βελτιώνομαι υπερτερεί της εμφάνισής μου. Για κάποιον λόγο πίστευα ότι η «αξιόλογη» προσωπικότητα μπορεί να με εξισώσει με μια πανέμορφη γυναίκα (γιατί, κατά το στερεότυπο, οι όμορφες γυναίκες είναι κενές, λιγότερο έξυπνες κ.λπ. κ.λπ.).
Τώρα, όμως, που βλέπω πόσα προτερήματα συγκεντρώνει αυτό το άτομο, νιώθω απαίσια. Απολαμβάνω την παρέα της, αλλά η ανασφάλειά μου με πνίγει. Προσπαθώ να μη με συγκρίνω με τους άλλους. Με συγκρίνω με τον εαυτό μου μία μέρα, μία βδομάδα, έναν μήνα νωρίτερα. Προσπαθώ να είμαι η καλύτερη έκδοση αυτού που ήδη είμαι.
Πλέον, η προσπάθεια αυτή δεν αποδίδει. Νιώθω πολύ μικρή και ασήμαντη μπροστά στην όμορφη, έξυπνη, δραστήρια και σημαντική φίλη μου. Δεν βλέπω πώς μπορώ να ξεκολλήσω από εδώ. Τι γνώμη έχεις; -χελώνα στο καβούκι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η γνώμη μου είναι ότι αποκλείεται να είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος, όλοι έχουν μέσα τους κάποιο σαράκι. Μεγεθύνεις κάποια χαρακτηριστικά ώστε να ταιριάζουν με μια ιδέα που έχεις φτιάξει γι' αυτήν, μια εικόνα που έχεις κατασκευάσει για να θαυμάζεις.
Τον λόγο δεν τον ξέρω, αλλά αυτό που περιγράφεις, η παραδοχή ότι ο άλλος είναι τέλειος και φωτίζεται από ένα αλλόκοσμο φως, μοιάζει με έρωτα. Μπορεί να αρέσει σε πολλούς, αλλά σίγουρα δεν αρέσει σε όλους – εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι δεν είναι όμορφη η Κέιτ Μπλάνσετ.
Όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Νομίζω ότι εκεί είναι το θέμα σου κυρίως, γιατί, όπως λες και μόνη σου, «για κάποιον λόγο πίστευα ότι η "αξιόλογη" προσωπικότητα μπορεί να με εξισώσει με μια πανέμορφη γυναίκα». Αυτό σημαίνει ότι κι εσύ πίστευες ότι μια ωραία γυναίκα δεν είναι έξυπνη, οπότε με τη δική σου «εξυπνάδα» θα φτάσεις, ή θα ξεπεράσεις, όλες τις ωραίες.
Αυτό σημαίνει επίσης ότι πιστεύεις πως η ομορφιά είναι η ανώτερη αρετή όλων για μια γυναίκα και αυτό επιβεβαιώνεται όταν της λένε πόσο όμορφη είναι ή όταν τα αγόρια την προτιμούν για την ομορφιά της.
Άρα, όσο και να διαβάσεις, όσο και να ταξιδέψεις, όσο και να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα σου, ποτέ δεν θα φτάσεις μια όμορφη στη γοητεία, άρα το κίνητρό σου για να εξελιχθείς σου φαίνεται τώρα ασήμαντο και αναρωτιέσαι τι νόημα έχει η προσπάθεια.
Όλοι είμαστε θύματα της δικτατορίας της ομορφιάς και οι γυναίκες λίγο περισσότερο. Εσύ λίγο περισσότερο από τον μέσο όρο, ίσως επειδή βλέπεις με τα μάτια σου ότι η ομορφιά δεν ισούται με χαμηλή νοημοσύνη, άρα δεν μπορείς να την ξεπεράσεις με την προσπάθεια.
Για να ξεκολλήσεις πρέπει να καταλάβεις γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι κάποιος όμορφος, γιατί σε απασχολεί τόσο πολύ όταν κάποιος τραβάει τα βλέμματα με την εμφάνισή του. Θέλεις να είσαι οπωσδήποτε το κέντρο της προσοχής; Τι είναι αυτό που θέλεις; Αν καταλάβεις ποια εσωτερική σου επιθυμία απεικονίζει αυτή η κοπέλα, θα τη δεις με τελείως άλλο μάτι και θα καταφέρεις να είσαι πραγματικά φίλη της.
Υπάρχει, βέβαια, και πιο απλή απάντηση. Η φίλη σου μπορεί πράγματι να είναι πιο χαρισματική από σένα. Έχεις σκεφτεί ότι υπάρχουν πολύ πιο χαρισματικές γυναίκες από αυτήν; Αυτές γιατί δεν τις σκέφτεσαι για να στενοχωριέσαι; Εκεί περιορίζεται η πραγματικότητα, σε ό,τι έφερε δίπλα σου η ζωή κατά τύχη;
6.
Έχω μία φίλη, γνωριστήκαμε πριν από δέκα χρόνια όταν δούλευα στην πόλη της (για έναν χρόνο). Έκτοτε είμαστε φίλες από απόσταση. Υπήρχε ένα διάστημα που τηλεφωνιόμασταν πολύ συχνά, αλλά έκοψα, πρώτον γιατί είχα ξενερώσει από κάποια πράγματα που έμαθα και δεύτερον δεν είμαι καθόλου του τηλεφώνου (το έχω πληρώσει, αλλά δεν είμαι, όσο κι αν έχω προσπαθήσει).
Έχουμε κρατήσει σταθερή επαφή και μία φορά τον χρόνο πηγαίνω και τη βλέπω για μία εβδομάδα ή 10-15 μέρες. Η φίλη μου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και είναι κατάκοιτη στο κρεβάτι. Να πω ότι ζει μόνη της, στο σπίτι της. Τα χρόνια που την ξέρω η επιδείνωση της υγείας της είναι σημαντική.
Όταν τη γνώρισα ήταν σε αμαξίδιο, αλλά μπορούσε να σταθεί στα γόνατα στο κρεβάτι, στηριζόμενη στο προσκέφαλό του, μπορούσε να φάει όπως όλοι μας, να διαβάσει, ταξίδευε με αεροπλάνο και πλοίο. Σήμερα δεν μπορεί καν να γυρίσει σε κάποια μεριά στο κρεβάτι, είναι πάντα ανάσκελα και το μόνο που μπορεί να κουνήσει είναι λίγο τα χέρια της και το κεφάλι της.
Δεν βλέπει καλά και δεν μπορεί να διαβάσει. Έχει τόσο τρέμουλο στα χέρια αλλά και ακαμψία, που δεν μπορεί να φάει μόνη της. Οι πνεύμονές της έχουν ατονήσει και το οξυγόνο που παίρνει είναι πολύ λιγότερο από το φυσιολογικό. Τον τελευταίο χρόνο έχει αρχίσει ένας επίμονος βήχας που είναι σημάδι ότι οι λάρυγγάς της έχει αρχίσει να φθείρεται για τα καλά. Μέχρι εδώ, όποιος τα διαβάσει αυτά, θα τη συμπονέσει, θα τη λυπηθεί, θα συμπάσχει. Και γω το ίδιο έκανα για χρόνια.
Όμως, γνωρίζοντάς την από κοντά διαπίστωσα κάποια άλλα πράγματα κι έχω πλέον διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικά από τη συμπόνια. Τι είναι αυτά που γνώρισα; Καταρχάς ότι φέρεται πολύ άσχημα στις κοπέλες που την προσέχουν, οι οποίες και φεύγουν μετά από 3-4 μήνες (σπάνια μένει κάποια για έναν χρόνο).
Επειδή τα θέλει όλα στην εντέλεια, τις «τρέχει» χωρίς να την ενδιαφέρει για το αν η κοπέλα κάνει άλλη δουλειά εκείνη την ώρα, για το αν μιλάει στο τηλέφωνο με το παιδί της, αν κοιμάται ή αν έχει ξεθεωθεί από την κούραση. Μου έχουν πει επίσης ότι τις υποτιμάει, λέει π.χ. «δεν έχεις πρόβλημα εσύ γιατί είσαι Βουλγάρα».
Μπορεί να είναι έξω από το σπίτι για δέκα συνεχόμενες ώρες, η γυναίκα που την προσέχει να έχει ξεθεωθεί γιατί είχε κάνει δουλειές πριν βγουν έξω και όταν γυρίσουν να κάνει άλλες τόσες (να αλλάξει τον καθετήρα, να της βάλει πιτζάμα, να τη σηκώσει για να τη βάλει στο κρεβάτι, να την πλύνει) και η φίλη μου της λέει «θα πάμε κι εκεί γιατί εγώ δεν μπορώ να περπατήσω για να βγω έξω σύντομα πάλι». Κάτι σαν συναισθηματικός εκβιασμός.
Η φίλη μου δεν φανερώνει τίποτε από αυτά στους άλλους, στους οποίους και φαίνεται συνέχεια χαμογελαστή. Ό,τι έχω μάθει είναι από τις κοπέλες που μου λένε τα παράπονά τους όταν πηγαίνω να τη δω ή μου δείχνουν τα σημάδια που έχουν στα πόδια και στα χέρια τους γιατί δεν είναι εύκολο να τη σηκώσουν, οπότε και χτυπάνε σε διάφορα σημεία.
Στα τραπέζια που κάνει (όπου όλα τα ετοιμάζει η γυναίκα που την προσέχει, δηλαδή μαγείρεμα, στρώσιμο του τραπεζιού, καθάρισμα του σπιτιού, πλύσιμο και φύλαγμα των κατσαρολικών, συν το τάισμά της ή τη φροντίδα της πριν, μετά και κατά τη διάρκεια) φαίνεται να είναι μια χαμογελαστή γυναίκα που υπομένει στωικά τη μοίρα της. Όλοι τη βλέπουν με συμπάθεια, όλοι είναι με το μέρος της, όλοι τρέχουν να την εξυπηρετήσουν στο παραμικρό που θα ζητήσει.
Έχει αρνηθεί να πάρει χάπια για τη σκλήρυνση. Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί η ασθένεια οι γονείς της την είχαν πάει σε γιατρούς που της είχαν γράψει αγωγή. Της πήγαιναν τα χάπια, αλλά όταν έφευγαν τα πετούσε στα σκουπίδια, χωρίς ποτέ να τους πει ότι δεν πήρε την αγωγή. Μέχρι και σήμερα αρνείται να πάρει το οποιοδήποτε χάπι γιατί πιστεύει ότι από τη στιγμή που κανένα χάπι δεν αναστρέφει την κατάστασή της, οι φαρμακευτικές τη χρησιμοποιούν για πειραματόζωο.
Αυτά τα λέει σ' εμένα, στη μάνα της όμως δεν λέει τίποτα όταν εγείρεται το θέμα. Τα τελευταία τρία χρόνια παίρνει ένα χάπι για το τρέμουλο στα χέρια το οποίο την έχει μειώσει σημαντικά (δεν είναι για τη σκλήρυνση). Έλα όμως που το χάπι δεν έχει δοκιμαστεί σε ανθρώπους με σκλήρυνση και από την εταιρεία τής έχουν πει ότι είναι καλύτερο να μην το παίρνει! Και έλα που λόγω του χαπιού έχασε το ένα της νεφρό (το γράφει στις παρενέργειες), αλλά καθόλου δεν τη νοιάζει, γιατί την ενδιαφέρει που σταμάτησε το τρέμουλο. Πώς γίνεται να μην τη νοιάζει;
Οι γονείς της μέχρι σήμερα δεν ξέρουν ότι δεν έχει πάρει ποτέ χάπια για την ασθένειά της, το ζήτημα είναι νεφελώδες και νομίζω ότι οι ίδιοι δεν έχουν θελήσει ποτέ να το ξεκαθαρίσουν. Η μητέρα της, όποτε την έχω ρωτήσει, έχει απαντήσει ότι η ασθένειά της είναι επιθετικής μορφής και γι' αυτό είναι σε αυτή την κατάσταση σήμερα, ότι δηλαδή και χάπια να έπαιρνε το ίδιο θα ήταν.
Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι είναι έτσι, νομίζω ότι ανήκει στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ότι δηλαδή δεν είναι επιθετικής μορφής (στην περίπτωση της επιθετικής μορφής σε 1-2 χρόνια έχεις τελειώσει) και πως έχει φτάσει σε αυτή την κατάσταση γιατί ποτέ μα ποτέ δεν πήρε αγωγή. Η μάνα της, όμως‚ είναι κάθετη ότι δεν είναι θέμα χαπιών.
Πρόσφατα η αδερφή της, με την οικογένειά της, που ήταν σε άλλη πόλη, γύρισε γιατί οι γονείς έχουν μεγαλώσει αρκετά και αισθάνονται αδύναμοι να αντεπεξέλθουν σε οτιδήποτε της τύχει. Η αδερφή της όμως δεν ήθελε να επιστρέψει, ήθελε να μείνει εκεί που ήταν. Άσε που πιστεύω ότι δεν ήταν τυχαίο που έφυγε, δηλαδή δεν είναι τυχαίο που διάλεξε έναν άντρα από άλλη πόλη κι έκανε οικογένεια εκεί.
Εγώ, πλέον, από κει που έλεγα «η κοπέλα δεν είναι τυχερή, η μοίρα της είναι κακή» λέω ότι η ίδια τα έχει προκαλέσει όλα στον εαυτό της και επιπλέον βασανίζει και τους άλλους, τους βασανίζει πολύ. Μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση το πόσο απαθής είναι απέναντι στους άλλους.
Πλέον εκνευρίζομαι ακόμα και με τον κόσμο που έρχεται να τη δει και λέει «τι γενναία που είναι» ή «είναι αξιοθαύμαστη που παρά την κατάστασή της, βγαίνει έξω», που ικανοποιούν κάθε της επιθυμία όσο είναι εκεί, που δεν δίνουν σημασία στο ότι έχει σήκω - σήκω, κάτσε - κάτσε τις γυναίκες που την προσέχουν.
Μου 'ρχεται να της χώσω μπουνιά. Ειλικρινά, θα το ήθελα πολύ. Και δυσανασχετώ που δεν μπορώ να το κάνω. - νομίζω είμαι νορμάλ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω τι να πω. Άλλωστε δεν ρωτάς και κάτι. Νιώθω σαν να είδα ταινία του Λαρς φον Τρίερ με την ανατριχιαστική γνώση ότι δεν είναι ταινία.
5.
Πολυαγαπημένη Ά, μπα, αρχικά σ' ευχαριστώ για τη βοήθεια και την τροφή για σκέψη που μας δίνεις καθημερινά. Ελπίζω να ξέρεις πόσο σημαντική είναι για πολλούς από εμάς η παρέα σου!
Είμαι 28 χρονών και ζω στην Αθήνα. Αποφάσισα να ρωτήσω τη γνώμη/συμβουλή σου για ένα πρόβλημα που έχω και δεν μπορώ να συζητήσω με κανέναν, γιατί μάλλον είναι ένα απ' τα ακραία first world problems.
Είμαι πολύ όμορφη. Παραείμαι όμορφη. Το ξέρω ότι ακούγεται άσχημο να το λέω αυτό για τον εαυτό μου, αλλά γι' αυτό ακριβώς γράφω σ' εσένα και δεν το συζητάω με κάποιον άλλον, γιατί αυτό είναι το πρόβλημά μου κι έχω βαρεθεί να κάνω ότι δήθεν δεν το βλέπω, δεν το καταλαβαίνω, δεν μιλάω γι' αυτό κ.λπ. Απ' την άλλη, καταλαβαίνω και πώς ακούγεται το ότι αυτό είναι το πρόβλημά μου, σαν αυτά που λένε στις συνεντεύξεις «το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι πως είμαι τελειομανής», αλλά, όχι, είναι πρόβλημα, είναι στ' αλήθεια πρόβλημα.
Το βασικότερο είναι ότι ως γυναίκα και ως «παραδοσιακά όμορφη» κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά. Τουλάχιστον όχι χωρίς αρκετό χρόνο και μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου. Έχω ακούσει άπειρες φορές την (προσβλητικότατη) ατάκα «περίεργο που είσαι έξυπνη, παρόλο που είσαι όμορφη» σε διάφορες παραλλαγές, όπως και το «στην αρχή, όταν σε πρωτοείδα, νόμιζα ότι ήσουν σνομπ/κακιά/σκύλα/ακατάδεκτη/ψεύτικα γλυκιά/το έπαιζες καλή» και από άντρες και από γυναίκες.
Μου αρέσει να ντύνομαι απλά, αλλά όμορφα, δεν βάφομαι καθόλου, εκτός από μολύβι στα μάτια καμιά φορά, δεν φτιάχνω μαλλιά, δεν κάνω κάτι από αυτά που στιγματίζουν τις γυναίκες ως «χαζογκόμενες», «όμορφες, αλλά χαζές» κ.λπ. (εννοείται πως εγώ δεν πιστεύω σε αυτό το ηλίθιο στερεότυπο).
Εμένα με θεωρούν ήδη όμορφη, αλλά χαζή, χωρίς να κάνω τίποτε από αυτά. Αν φτιάξω μαλλιά στο κομμωτήριο, δεν ξέρω και γω τι θα με θεωρήσουν, αμοιβάδα μάλλον. Αν βάλω κάτι ελάχιστα πιο καλό από τζιν, ακούω από τις φίλες «Υπερπαραγωγή ντύθηκες, ε; Να μη μας κοιτάξει εμάς κανένας δηλαδή». Φίλες μου αποφεύγουν την κοινή παρέα μ' εμένα και τα αγόρια τους, λέγοντάς μου ανοιχτά ότι φοβούνται πως θα τους αρέσω.
Λαμβάνω πολύ επιθετικά βλέμματα από άγνωστες κοπέλες σε μαγαζιά όπου θα βγω. Λαμβάνω ακόμα πιο επιθετικά βλέμματα από άντρες, με διαφορετικό τρόπο. Οι άντρες που με προσεγγίζουν, ενώ αριθμητικά είναι πολλοί, είναι σχεδόν όλοι απόλυτα ακατάλληλοι, μισογύνηδες, λίγουροι, πλησιάζουν με παρεμβατικότατο τρόπο, χυδαίες, σεξιστικές ατάκες και γενικότερα τη λογική «να μια πολύ ωραία = χαζογκόμενα + εύκολη».
Οι άντρες που γνωρίζω υπό πιο καλές συνθήκες και δεν με αντιμετωπίζουν έτσι συνήθως λένε σε κάποιον κοινό φίλο ότι κωλώνουν να κάνουν κίνηση λόγω της εμφάνισής μου. Στις δύο πιο σοβαρές σχέσεις που έχω κάνει ως τώρα είχα προβλήματα ζήλιας και ανασφάλειας από την πλευρά των συντρόφων, χωρίς να δίνω το παραμικρό δικαίωμα, πέρα απ' την εμφάνισή μου.
Ο ένας, μάλιστα, μου είπε να χωρίσουμε επειδή υποστήριξε πως είχε χάσει εντελώς την αυτοπεποίθησή του και είχε γίνει ανασφαλής και ζηλιάρης, κάτι που ποτέ δεν ήθελε να γίνει, και πως αυτό δεν είχε σχέση με τη συμπεριφορά μου απέναντί του ή απέναντι στο άλλο φύλο, παρά μόνο με την εμφάνισή μου και την επίδραση που έχει στους άλλους.
Στη σχολή μου, που ήταν θετική και με πολλά εργαστήρια, άρα και με πιο στενή σχέση μαθητών-καθηγητών, προσπαθούσα τρομερά να με πάρουν στα σοβαρά οι καθηγητές μου, που κάποιοι στην αρχή με αντιμετώπιζαν λες και δεν καταλάβαιναν τι δουλειά είχα εκεί.
Πήρα το πτυχίο μου με άριστα στα τέσσερα χρόνια και νομίζω ότι πιο πολύ ήταν για να αποδείξω κάτι στον κόσμο, παρά το ενδιαφέρον μου για το αντικείμενο. Τα ίδια και στο μεταπτυχιακό. Ψάχνοντας να βρω δουλειά πάλι άκουγα τρομερές ατάκες. «Είσαι πολύ όμορφη και φρέσκια κοπέλα, αλλά αυτό δυστυχώς δημιουργεί αισθήματα δυσπιστίας στον κόσμο σχετικά με την κατάρτισή σου». Έχει χαραχτεί επί λέξει στο κεφάλι μου, νομίζω δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την πρόταση.
Φαντάζομαι ότι θα μου πεις ότι η ομορφιά τελειώνει, ότι εγώ μεγαλώνω και ότι θα φτάσει εκείνη η ώρα, και ότι μπορεί να με ξενίσει κιόλας όταν καταλάβω ότι δεν είμαι πια όσο όμορφη ήμουν. Το 'χω σκεφτεί αυτό.
Αλλά, στ' αλήθεια, μου φαίνεται πολύ άδικο να είμαι νέα και όμορφη και αυτό να μου δημιουργεί προβλήματα στις συναναστροφές μου και να πρέπει να περιμένω να μεγαλώσω και να πάψω να είμαι όμορφη, που προφανώς και αυτό θα μου δημιουργεί προβλήματα στις συναναστροφές μου (όπως σε όλες τις γυναίκες από μια ηλικία και μετά, με βάση τα πατριαρχικά στερεότυπα). Ουφ! Συγγνώμη, έγραψα πολλά. Θα εκτιμούσα πολύ τις σκέψεις σου.
ΥΓ.: Μερικές φορές αφήνω τα μαλλιά μου λίγο άλουστα, κοιμάμαι επίτηδες λίγες ώρες, προσπαθώ να βαφτώ με τρόπο που να χαλάει τα χαρακτηριστικά μου και βγαίνω, αγνοώντας τις φίλες που με ρωτάνε πώς βγαίνω έτσι έξω και τι χάλια είναι αυτά, φλερτάρω και μιλάω και περνάω καλά σαν άνθρωπος. Λες η λύση να είναι αυτή; - jenna
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω τι να σου πω, βρε παιδί μου! Ειλικρινά, δεν αμφισβητώ την αλήθεια σου, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που λέει ότι είσαι έτσι κι έτσι σε εμφάνιση, ούτε μπορώ να πιστέψω ότι ασχημαίνεις όταν κοιμάσαι λίγο και βγαίνεις άλουστη.
Αν έχεις τόσο εντυπωσιακή, ακαταμάχητη ομορφιά, μήπως να το κάνεις επάγγελμα ως μοντέλο ή κάτι τέτοιο, εκμεταλλευόμενη τα εξωτερικά σου χαρίσματα, ώστε να είσαι συνέχεια ανάμεσα σε ωραίους, να βγάζεις και χρήματα; Αν είσαι καλή στη δουλειά σου, δεν έχεις ένα επιπλέον ατού λόγω εμφάνισης; Η Αμάλ πώς τα καταφέρνει;
Σχετικά με το θέμα, αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι ωραίοι έχουν κοινωνικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ο κόσμος συγχωρεί περισσότερα στους ωραίους. Τους αντιμετωπίζει με δέος. Είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχει αρνητική πλευρά σε αυτό, αλλά εσύ πώς κατάφερες και ζεις μόνο με αυτή την πλευρά;
Έχεις σκεφτεί μήπως προκαταβάλλεις τον εαυτό σου με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να μην μπορείς να χαλαρώσεις και να είσαι ο εαυτός σου, ενώ όταν νομίζεις ότι είσαι «άσχημη» (με τα άλουστα μαλλιά), είσαι πιο άνετη και χαίρεσαι περισσότερο τη ζωή σου;
4.
Α μπα μου, ελπίζω να είσαι καλά και χαρούμενη! Θα σας πω κι εγώ τα δικά μου, καθώς θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να διαβάσω πώς τα βλέπουν κι άλλοι άνθρωποι.
Έχω δύο μωρά. Πρόσφατα το μικρό μου, 3 μηνών, αρρώστησε πολύ σοβαρά, εντελώς απροσδόκητα, χωρίς να υπάρχει διάγνωση, και σε κάποια φάση μάς ανακοινώθηκε η πολύ σοβαρή πιθανότητα να το χάσουμε. Τη δεδομένη στιγμή εγώ και ο άντρας μου ζούσαμε την απόλυτη φρίκη κι εγώ οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν είχα πολύ καλή επαφή με οτιδήποτε συνέβαινε, έστω στο μισό μέτρο, πλην του μωρού φυσικά.
Κάποια στιγμή, μέσα στη δυστυχία μας, οι γονείς του μας ζήτησαν να το αεροβαφτίσουν. Εμείς είπαμε όχι. Λίγο που δεν τα πάμε καλά με τέτοια, λίγο που αυτό θα συνιστούσε μια παραδοχή, λίγο που ούτε καν θα μας πέρναγε ξυστά από το μυαλό, τέλος πάντων όχι.
Ενώ τα πράγματα πήγαιναν όσο πιο σκατά γινόταν, στο 90' το μικρούλι το γυρίζει και αρχίζει να βελτιώνεται, ξεπερνά τον κίνδυνο και γίνεται καλά! Δεν γράφω τι είχε όχι από κρυψίνοια, απλώς δεν μάθαμε, παρέμεινε αδιάγνωστο. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς αισθάνομαι, πόση χαρά ανάμεικτη με φόβο εγκατεστημένο πια εις το διηνεκές.
Επιστρέψαμε σπίτι μας μετά από τέσσερις μήνες κι αφού τελειώσανε τα πανηγύρια των πρώτων ημερών, οι γονείς του μας ανακοίνωσαν ότι αεροβάφτισαν το παιδί ερήμην μας, το έταξαν στην Παναγία, του έδωσαν το όνομά της και τώρα πρέπει να το βαφτίσουμε έτσι.
Να πω ότι το όνομα του παιδιού είχε αποφασιστεί πριν από τη γέννησή του, δεν έχει σχέση με παππουδογιαγιάδες, όπως και το πρώτο, και το φωνάζουμε ήδη έτσι μήνες τώρα. Ο άντρας μου τα έχει πάρει εντελώς, τους τα έψαλε γερά και το θεωρεί μια επιπλέον απόδειξη ότι τον γράφουν και δεν του δίνουν ποτέ σημασία, δεδομένου ότι είχαμε αρνηθεί να το κάνουν και το έκαναν κρυφά.
Εγώ συμφωνώ. Αυτός θέλει να το τραβήξει και να τους τιμωρήσει με απομάκρυνση κ.λπ. Εγώ πιστεύω ότι, οk, γενικώς είναι τίγκα παρεμβατικοί και το παιδί τους το έχουν ολίγον χεσμένο όταν μιλάει, αλλά μετά από αυτήν τη δυστυχία που ζήσαμε, ας μη δηλητηριαζόμαστε, στην τελική κι αυτοί είχαν τρελαθεί, αυτά καταλαβαίνουν, αυτά κάνουν.
Ας βαφτίσουμε το παιδί με το όνομα που έχουμε διαλέξει και τέλος. Οι υπόλοιποι μας λένε να δώσουμε δεύτερο όνομα αυτό της Παναγίας, πράγμα που θεωρώ κουφό. Αν έχει σημασία, στο πρώτο παιδί μάς είχαν κάνει ιστορία που δεν τους «τιμήσαμε», όπως είπαν.
Θέλω τη γνώμη σου και των σχολιαστών. Μπροστά σε αυτά που ζήσαμε, αυτά που συζητώ τώρα είναι προφανώς γελοιότητες, αλλά το παιδί μου είναι καλά :-) Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χαίρομαι πάρα πολύ που η ιστορία σας είχε αίσιο τέλος. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι περάσατε. Η γνώμη μας, όμως, ρε παιδί μου, δεν έχει σημασία. Είναι οικογενειακές αποφάσεις αυτές και δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
Υπάρχουν επιχειρήματα και για τις δύο πλευρές, ο καθένας θα πει το μακρύ του και το κοντό του ανάλογα με τις πεθερικές εμπειρίες που έχει και την κοσμοθεωρία του περί βάφτισης, αναλόγως του πόσο υποχωρητικός είναι, πόσο τον νοιάζει τελικά η ηρεμία του. Νομίζω ότι στη δική σου περίπτωση ρωτάς χωρίς να υπάρχει καν λόγος.
Ο άντρας σου διαφωνεί με τους γονείς του, εσύ διαφωνείς με τους γονείς του, εσείς μεταξύ σας συμφωνείτε, άρα τι θέλεις να συζητήσουμε; Αυτό που δεν κατάλαβα είναι πώς το αεροβάφτισαν χωρίς να το ξέρετε. Δεν χρειάζεται να είναι και το παιδί παρόν για να βαφτιστεί; Πού το τσάκωσαν και δεν το ξέρατε, και έφεραν και παπά; Γίνεται και εξ αποστάσεως;
3.
Αγαπητή Λένα, η τεμπελιά είναι λόγος για να πάει κανείς σε ψυχολόγο; Και εξηγούμαι. Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ήμουν της ήσσονος προσπάθειας, τόσο-όσο. Οι γονείς μου πάντα γκρίνιαζαν και με πρήζουν ακόμη ότι θα μπορούσα να έχω καταφέρει πολύ περισσότερα στη ζωή μου αν δεν ήμουν τόσο τεμπέλα.
Να μη σ' τα πολυλογώ, τελείωσα με το ζόρι ΤΕΙ Λογιστικής, μπήκα στην τράπεζα με γνωριμία, τρελή δουλειά εκεί, δεν την άντεχε το φυγόπονο σαρκίο μου, βρήκα τελικά μια δουλειά κωλοβαρέσιον στον δήμο της περιοχής μου και επί ΝΔ μονιμοποιήθηκα κιόλας.
Είχα, επίσης, μια σχέση, δέκα χρόνια και κάτι, ο λεγάμενος ήθελε κάτι πιο σοβαρό, γάμο και παιδιά, του είπα «μα, γιατί; καλά δεν είμαστε;», τέλος πάντων χωρίσαμε γιατί δεν ήθελα υποχρεώσεις. Είχα ζοριστεί πολύ τότε, ένιωθα σχεδόν δυστυχής που μου ζητήθηκε κάτι πιο «σοβαρό».
Τώρα είμαι 38 στα 39, δεν έχω σχέση και δεν μου λείπει κιόλας, καλά περνάω και μόνη μου, βγαίνω όποτε θέλω, κάνω σεξάκι περιστασιακό κι έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Έχω και κάποια χόμπι, με γεμίζουν χωρίς να με φορτίζουν του τύπου «πρέπει να είμαι εκεί». Χαρτοκοπτική, όποτε, όπως. Ρέκλα και χαλαρά.
Η μητέρα μου επιμένει πως θα τα βρω μπροστά μου όλα αυτά και ότι θα μετανιώσω πικρά που αφήνω τον χρόνο να περνάει έτσι άσκοπα. Αλλά εγώ της λέω πως νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, δεν μου αρέσουν οι ευθύνες που δεν μπορώ να αντέξω και απλώς το ξέρω. Και όχι μόνο αυτό.
Νομίζω πως αν ζορίσω πολύ τον εαυτό μου, θα δυστυχήσω. Οπότε το ρίχνω στην ξάπλα και ας τρέχουν οι άλλοι για τους στόχους τους δικούς τους. Ο δικός μου στόχος είναι το «λάθρα βιώσας». Και πού ξέρεις; Μπορεί να βρω κάποιον που επίσης να μη θέλει παιδιά και γάμους και να την περνάμε εργοστάσιο ζαχάρεως.
Σε ό,τι αφορά το ποιος θα με γηροκομήσει, που ρωτά μια θεια μου, της είπα πως να είναι καλά οι οίκοι ευγηρίας και, σε κάθε περίπτωση, ας μην προτρέχουμε. Το μέλλον είναι άδηλο και για μένα δεν έχει νόημα αν είναι κουραστικό. Γενικά, έχω μια απάντηση σε όλα και πολύ μ' αρέσω, έστω και καρατεμπέλα.
Και σε ψυχολόγο να πάω, για ύπνο θα πάω, τώρα που το σκέφτομαι. Δεν έχω ερώτηση. Έτσι τα έγραψα για να φύγουν οι σκέψεις και να πάω να την αράξω στον καναπέ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχεις ερώτηση, την έκανες στην αρχή και το ξέχασες. Η τεμπελιά θα μπορούσε να είναι λόγος να πάει κανείς σε ψυχολόγο, αν νιώθει ότι η τεμπελιά του τον εμποδίζει να ζήσει τη ζωή που θέλει.
Εσύ δεν βλέπω να έχεις τέτοιο πρόβλημα. Είσαι σε μια ηλικία που νομίζω πως ό,τι ήταν να βρεις μπροστά σου θα το είχες βρει. Είχες τις ευκαιρίες για δουλειά και γάμο και παιδιά και είπες όχι. Αυτό είναι σοβαρή απόδειξη ότι το εννοείς. Το επιχείρημα της θείας είναι τρομερά θλιβερό. Αυτή γι' αυτό έκανε οικογένεια και παιδιά;
2.
Αγαπητή Α, Μπα και φίλοι αναγνώστες, καλησπέρα. Η στήλη είναι υπέροχη, πολλά συγχαρητήρια, με έχει βοηθήσει πολύ. Τις τελευταίες μέρες είμαι πάρα πολύ προβληματισμένη και στενοχωρημένη και η βοήθειά σας θα μου ήταν πολύτιμη, όσο κι αν χρειαστεί να περιμένω.
Λοιπόν, μένω στη Γαλλία και πρόσφατα με επισκέφθηκαν τα πεθερικά μου. Να σημειώσω ότι με τον άντρα μου είμαστε 15 χρόνια μαζί και η αγάπη μας δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ, με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο δυνατή. Η πεθερά μου είναι αρκετά νέα και σχετικά όμορφη. Τις σχέσεις μας όλα αυτά τα χρόνια, αν και περιορίζονταν σε αραιές επισκέψεις (όσο ζούσαμε στην Ελλάδα), θα τις χαρακτήριζε κάποιος πάρα πολύ καλές, με αγάπη και από τις δύο πλευρές και στήριξη.
Πριν από λίγα χρόνια, λοιπόν, μου πρωτομπήκε η υποψία ότι η πεθερά μου έχει εξωσυζυγική σχέση. Καθώς δεν είχα αποδείξεις και συνάμα δεν μου έπεφτε και λόγος, προσπάθησα να παραβλέψω και να ξεχάσω όσα είδα και άκουσα και δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Η σχέση των πεθερικών μου (35 χρόνια παντρεμένοι), ζηλευτή και χωρίς προβλήματα, όλο γέλια και χαρές.
Αυτές τις μέρες που ήρθαν, λοιπόν, στη Γαλλία, οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν: υπάρχει τρίτο πρόσωπο (δεν είναι μόνο σεξ, υπάρχει και έντονο αίσθημα) και η κοροϊδία και το ψέμα προς την οικογένειά της καλά κρατεί!
Θα ήθελα εδώ να προσπαθήσω να δώσω μια εικόνα του χαρακτήρα της (ουσιαστικά την κακή εικόνα και τα ελαττώματά της), γιατί έχει να κάνει και με το πώς επηρεάζει κι εμένα. Η γυναίκα αυτή πάντα προσπαθεί να χειραγωγήσει τους άντρες της οικογένειάς της, μιλάει συνέχεια, χαζογελάει, είναι αρκετά ψώνιο (χωρίς υπερβολή, μόνο η ομορφιά την ενδιαφέρει και τα ρούχα), υποδεικνύει σε όλους πώς να κάνουν έστω και το πιο απλό πράγμα, όταν της μιλάς λέει «ναι», αλλά δεν ακούει ποτέ (το μυαλό της έξω από το κεφάλι) και θέλει να περνάει το δικό της με διπλωματία (να φυτεύει την ιδέα, όπως στο «Inception»).
Τα θετικά της, από την άλλη, είναι εξίσου πολλά, όμως αυτήν τη στιγμή λίγο με ενδιαφέρει να σας τα πω. Εγώ που την ξέρω και την αγάπησα και τη σεβάστηκα, ξέρω... Ο άντρας και ο γιος της δεν της δίνουν και πολλή σημασία (όταν κάνει τα χαζά της), συνήθως όμως το εκνευριστικό της υπόθεσης είναι ότι σε περίπτωση που εγώ νευριάσω μαζί της (για ανούσια πράγματα συνήθως, π.χ. επειδή βαριέμαι να μου δείχνει όλα της τα παπούτσια ή να μου λέει ότι θέλει να κάνει μπότοξ), η απάντηση που παίρνω είναι «μη δίνεις σημασία, βρε, είναι 5 χρονών στο μυαλό, άκουγε τα όσα λέει και απλώς γέλα, είναι χαζή»!
Και τώρα που ανακάλυψα όλο το σκηνικό, δεν μπορώ ούτε να την κοιτάξω στα μάτια, δεν θέλω ούτε να μου απευθύνει το λόγο, ούτε να της μιλάω καθόλου! Και φτάνω στην ερώτησή μου και πραγματικά θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου, όπως και των σχολιαστών.
Τι κάνω στο εξής; Με τον άντρα μου τα μοιραζόμαστε όλα, δεν υπάρχουν μυστικά, νιώθω τύψεις τόσες μέρες, ντρέπομαι που τον αφήνω ώρες-ώρες να τη λυπάται και να λέει «η μάνα μου τόσα χρόνια δεν έζησε τίποτα» ή «η καημένη μέσα στο σπίτι κάθεται τόσες ώρες μόνη της». Εκείνες τις στιγμές κρατιέμαι να μην του αποκαλύψω ότι όχι μόνο ζει τη ζωή της μια χαρά αλλά κάνει και τα πάντα προκειμένου να μην την υποψιαστεί κανείς (και τα έχει καταφέρει τέλεια).
Αυτό που κάνω είναι να του υπενθυμίζω ότι είμαστε οι δυο μας σε αυτήν τη ζωή, ο ένας για τον άλλο, και να του λέω συνέχεια «σ' αγαπώ». Επίσης, λυπάμαι και τον πεθερό μου που είναι ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος, τίμιος, εργατικός και κάνει τα πάντα για την οικογένειά του και τη γυναίκα του την έχει βασίλισσα και ό,τι θέλει της το παρέχει.
Δεν μπορώ, βρε παιδί μου, να κάτσω έτσι, έχω ενοχληθεί απίστευτα από τα ψέματά της και την πονηριά της και τον τρόπο που έχει βρει να πιστεύουν όλοι ότι κοιτάζει μόνο το σπίτι και την οικογένειά της. Σκέφτομαι να της μιλήσω, τουλάχιστον να ξέρει ότι εγώ ξέρω. Φοβάμαι όμως ότι από κει κι έπειτα θα τη σιχαθώ τελείως, δεν θα μπορώ να συνυπάρξω μαζί της ούτε μία φορά τον χρόνο.
Το μέλημά μου αυτήν τη στιγμή είναι να μη στενοχωρήσω/συγχύσω τον άντρα μου και να μπορώ να τον κοιτάζω στα μάτια χωρίς να σκέφτομαι ότι του κρύβω κάτι τόσο σοβαρό. Μόνο αυτός με ενδιαφέρει στην πραγματικότητα, κανένας άλλος. Είναι όλη μου η ζωή.
Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, θα περιμένω τα σχόλιά σου και των αναγνωστών πριν κάνω το οτιδήποτε (εάν βέβαια αποφασίσεις να το δημοσιεύσεις) και υπόσχομαι ύστερα να ξαναστείλω και τη συνέχεια της ιστορίας, που ελπίζω να έχει το καλύτερο δυνατό τέλος (για όλους, δύσκολο το βλέπω). Σε εκτιμώ βαθιά και σ' ευχαριστώ εκ των προτέρων. Μάρθα #kathespitikatikryvei
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να μας πεις πώς σιγουρεύτηκες πέρα από κάθε αμφιβολία για την εξωσυζυγική σχέση της πεθεράς σου και μου φαίνεται λίγο ύποπτο, να πω την αλήθεια, που δεν μας το αναλύεις και το προσπερνάς τόσο ολοκληρωτικά.
Υπάρχουν δύο θέματα: πρώτον, κατά πόσο οι αποδείξεις που λες ότι έχεις είναι όντως αποδείξεις. Πρέπει να βασιστούμε στον λόγο σου γι' αυτό; Δεν γίνεται. Δεύτερον, παραβίασες όρια για να συλλέξεις τις αποδείξεις; Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αν το έκανες, είναι αρκετά δύσκολη η θέση σου. Αν έκανες κάτι που δεν έπρεπε (παρακολούθηση, αν διάβασες κινητό άλλου), τότε είσαι κι εσύ υπόλογη.
Τρίτον, για ζευγάρι που βλέπεις μία φορά τον χρόνο, μου φαίνεται ότι έχεις πολύ ξεκάθαρη άποψη για το τι συμβαίνει μεταξύ τους. Όπως δεν ήξερες την παράλληλη ζωή της πεθεράς και εκπλήσσεσαι που έχει κι άλλη ζωή εκτός από αυτήν που φαίνεται να έχει, έτσι δεν ξέρεις και τον ψυχισμό του πεθερού σου. Δεν ξέρεις τι σχέση έχουν.
Το δίπολο «άτιμη γυναίκα/αφελής και καλόκαρδος άντρας» μου φαίνεται κάπως υπερβολικά απλουστευτικό. Στους γάμους υπάρχουν πολλά αόρατα επίπεδα, άγνωστα στους τρίτους. Μου φαίνεται ότι αυτό που οδηγεί τον συλλογισμό σου κυρίως είναι η αντιπάθειά σου προς αυτό το πρόσωπο, κυρίως το πώς καταφέρνει να έχει μια προστατευμένη ζωή, ενώ κάνει κουτσουκέλες.
Είσαι σίγουρη ότι είναι δική σου δουλειά να αποκαταστήσεις κάποιου είδους δικαιοσύνη; Αν έχεις δίκιο, ας πούμε, και την ξεμπροστιάσεις, με ποια πορεία της ιστορίας θα ικανοποιηθείς; Αν το πεις στον άντρα σου για να μην του κρύβεις κάτι, με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι θα τον ωφελήσεις;
Δεν νομίζω ότι η πρώτη προτεραιότητα είναι να μην έχεις εσύ κάποιο μυστικό αλλά πώς θα γίνει να χειριστείς την κατάσταση προς όφελος όλων. Γι' αυτό, επανέρχομαι, είναι πάρα πολύ βασικό το πώς σιγουρεύτηκες και με ποιον τρόπο μάζεψες τα στοιχεία.
1.
Α, μπα μου, γεια σου. Με αφορμή την ερώτηση του επιχειρηματία, νομίζω, που ντρεπόταν να γνωρίζει σε άλλους τη γυναίκα του επειδή ήταν νοικοκυρά, θέλω να κάνω μια διαφορετική ερώτηση ως ο «νοικοκυρός» μιας ανάλογης ιστορίας.
Θα ξεκινήσω απ' το λαβ στόρι. Έχουμε σχέση 5 χρόνια με 6 χρόνια διακοπή ανάμεσα. Όταν ήμουν 18 και ήταν 21 τα φτιάξαμε, ήμασταν μαζί 2 χρόνια μέχρι που πήγε για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Περάσαμε γύρω στα 6 χρόνια χωριστά, μένοντας φίλοι, κάνοντας ο καθένας τη ζωή του, χωρίς να χάνουμε επικοινωνία.
Στα 26 μου πήγα στο Λονδίνο απλώς να τη δω, αλλά τα ξαναφτιάξαμε. Από τότε είμαστε μαζί άλλα τρία χρόνια. Τώρα είμαι 29 και εκείνη 32. Έχω τύψεις που καλύπτει σχεδόν όλα τα κοινά μας έξοδα.
Το Σοφάκι είναι από εκείνα τα άτομα με επιχειρηματικό μυαλό που κληρονόμησαν καλή περιουσία, που ξέρουν την οικονομία απέξω κι ανακατωτά, που την τρίτη δεκαετία της ζωής τους την πέρασαν διαβάζοντας και δουλεύοντας ασταμάτητα. Εγώ, στην Ελλάδα, έκανα μόνο δουλειές του ποδαριού, δεν σπούδασα και όταν έψαχνα δουλειά στο Λονδίνο, ήμουν ανειδίκευτος μετανάστης.
Ξεκίνησα μια ιδιωτική σχολή για να ειδικευτώ εδώ, την οποία πληρώνω με ότι είχα στην άκρη και μια part time δουλειά. Την πρώτη φορά που ήμασταν μαζί, παλιά, πάλι εκείνη έκανε παραπάνω έξοδα για μένα, αλλά τότε δεν ένιωθα άσχημα γιατί οι γονείς της τυχαίνει να είναι ακαδημαϊκοί και να της δίνουν λεφτά και οι δικοί μου ψιλοάνεργοι και να μη μου δίνουν.
Πριν από δέκα χρόνια όμως αυτό. Τώρα τα χρήματά της δεν είναι τυχαία. Δέκα χρόνια δεν έβαλε κώλο κάτω με σκοπό να είναι πλήρως ανεξάρτητη και να κάνει τη ζωή και τη δουλειά που θέλει κι ας είναι 10-14 ώρες την ημέρα όρθια και ας την έχουν φάει τα επαγγελματικά ταξίδια.
Όλα τα λεφτά που βγάζει, είτε λίγα, είτε πολλά, είτε πάρα πολλά, είναι αυτά που δουλεύει και επενδύει, όχι όπως παλιά, που ήταν των γονιών της. Συγκατοικούμε τρία χρόνια στο Λονδίνο, αλλά δεν πληρώνω ενοίκιο. (Ο μισθός μου από την part time δουλειά είναι λιγότερος από το μισό ενοίκιο, άσε που τον πρώτο χρόνο δεν δούλευα καν).
Υποτίθεται ότι συνεισφέρω στα άλλα έξοδα του σπιτιού, όμως συνήθως μου δίνει την κάρτα της να πληρώσω. Πρόσφατα έκανε μια επέμβαση η μητέρα μου στην Ελλάδα και υποψιάζομαι ότι η Σοφία «φακέλωσε» τον γιατρό. Ξέμεινα κιόλας με τα ιατρικά, δεν είχα για τους επόμενους μήνες της σχολής.
Η Σοφία είπε να μου τους κάνει δώρο. Δεν έχω δεχτεί, ντρέπομαι. Της το είπα, αλλά είπε ότι όλοι σπουδάζουν με κάποιου την (οικονομική) στήριξη, γονιών, θείων, γιαγιάδων, δεν πειράζει που εκείνη είναι κοπέλα μου, το ίδιο κάνει.
Η Σοφία ποτέ δεν έλεγε πουθενά πόσα βγάζει, αλλά έμαθα κατά λάθος. Είχαμε βγει με συναδέλφους της. Ένας τη ρώτησε πόσα βγάζει από bonus, προσωπικές επενδύσεις και ενοίκια από σπίτια στην Ελλάδα κατά μέσο όρο ετησίως και του απάντησε κάτι γενικό τύπου «όσα μπορώ, αλλά γιατί ρωτάς;». Της λέει «είδα τη βασική μισθοδοσία σου, για γυναίκα και Ελληνίδα και βασικά οι τάδε χιλιάδες λίρες ετησίως είναι πολύ καλά». Τι; Πόσες χιλιάδες λίρες ετησίως; Για βασικά; Πόσες;
Ήταν πολύ περισσότερα απ' όσα νόμιζα, όμως οι τύψεις μου για όσα πληρώνει έγιναν μεγαλύτερες‚ γιατί εγώ ο ίδιος ένιωσα πολύ λίγος. Της είπα μετά από μέρες σε ένα breakdown μου ότι της είμαι βάρος. Έβαλε τα κλάματα, νόμιζε ήθελα να φύγω από το Λονδίνο. (Ωστόσο εγώ όχι απλώς δεν θέλω να χωρίσουμε, θέλω να παντρευτούμε, όμως προτιμώ να μην της το πω πριν ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά.)
Είπε ότι από τα δέκα χρόνια που ζει έξω μόνο όσο είμαι εκεί μαζί της ένιωσε τον χώρο της σπίτι της και όχι διαμέρισμα. Νιώθω και γω ότι είμαστε οικογένεια και δεν με νοιάζει αν είμαι ο «νοικοκυρός» της, διότι περνάω την καλύτερή μου φάση, μένοντας με τον μεγάλο μου έρωτα, μοιραζόμενος την καθημερινότητα μαζί της.
Δεν είμαι ούτε νιώθω άεργος. Προσπαθώ να βγάλω μια σχολή, να τα βάλω σε σειρά. Μήπως όμως είμαι λίγος; Είναι οι τύψεις που ζω με δικά της λεφτά; Οι άλλοι, άραγε, νομίζουν ότι τη θέλω για τα λεφτά της; Ούτε εγώ ούτε εκείνη νιώθουμε έτσι. Μήπως θα έπρεπε; Μήπως είμαι θύμα του σεξισμού που με θέλει να φέρνω παραπάνω λεφτά για να φροντίζω τη γυναίκα; Τη φροντίζω με άλλους τρόπους. Η ερώτησή μου είναι «μπορώ να κάνω κάτι ώστε να μην είμαι λίγος; Μήπως δεν είμαι; Μήπως δεν πειράζει και να είμαι;».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπημένε μου φίλε, πάρε μια βαριοπούλα, γκρέμισε την πατριαρχία μέσα σου και ζήσε ζωή χαρισάμενη μαζί με τη Σοφία, που είναι άξια και διάλεξε άξιο άντρα που τη στηρίζει και δέχεται στήριξη για να έχουν και οι δύο ένα ωραίο σπίτι με ζεστασιά και αγάπη.
Τι είναι αυτά που λες; Με στενοχωρείς πολύ. Το Σοφάκι γεννήθηκε με προνόμια και τα εκμεταλλεύτηκε σωστά, μπράβο της, χίλια μπράβο. Εσύ, πάλι, γεννήθηκες υπό άλλες συνθήκες. Συγκρίνεις τον εαυτό σου σε έναν αγώνα δρόμου με κάποιον που ξεκίνησε δέκα χιλιόμετρα πιο μπροστά και ο λόγος που το κάνεις αυτό, και δεν βλέπεις τις αντικειμενικές ευκολίες που είχε και ταυτόχρονα τα δικά σου αντικειμενικά εμπόδια, είναι ότι είσαι άντρας και είναι γυναίκα.
Βλέπεις τις διαφορές σας, τις διαφορετικές αφετηρίες σας και τις δυσανάλογες ευκαιρίες που είχατε στη ζωή, αλλά πιστεύεις ότι όλα αυτά θα έπρεπε να τα ξεπεράσεις επειδή γεννήθηκες άντρας. Όχι, βρε παιδί μου. Δεν αρκεί αυτό, δεν χρειάζεται να αρκεί αυτό και ούτε η Σοφία σου ζητάει κάτι τέτοιο.
Σου το ζητάει η κοινωνία, ναι. Το νιώθεις συνέχεια παντού γύρω σου, αναρωτιέσαι αν το σκέφτονται οι άλλοι, μπορεί να γίνεσαι και λίγο παρανοϊκός και να μεγαλοποιείς αντιδράσεις και σχόλια των γύρω σου, όλα αυτά είναι πάρα πολύ κατανοητά.
Όμως σου ζητάω εγώ προσωπικά, και νομίζω και άλλοι, να είσαστε εσύ και η Σοφία ένα ζευγάρι που πρωτοστατεί, γιατί από ανθρώπους σαν κι εσάς προκύπτει η πρόοδος. Σου το θέτω ως βάρος και χρέος προς την κοινωνία: μην υποκύπτεις στα στερεότυπα ρόλων.
Γίνε ο «νοικοκυρός» και φτιάξε το σπιτικό σας, κάνε την προσπάθειά σου με τις δικές σου ασχολίες, γίνε ο άνθρωπος που θέλεις να γίνεις χωρίς να συγκρίνεσαι με το Σοφάκι, αλλά δίνοντας στο Σοφάκι κι άλλα φτερά, κι άλλη δύναμη για να γίνει ακόμα καλύτερη, παίρνοντας παράλληλα τη δύναμη που σου δίνει κι εκείνη. Σπάσε τα καλούπια και γίνε ο σύντροφος που είναι ασφαλής με το φύλο του και τη θέση του στη ζωή, χωρίς να υπακούει στους κανόνες περί ρόλου των φύλων.
Μείνε έτσι και μη σε πιάσει ποτέ πικρία, μην κρατάς θυμό μέσα σου για να τον βγάλεις αργότερα πάνω της με διάφορες μορφές εκδίκησης. Σου ζητάω πολλά, το ξέρω, αλλά σου έχω εμπιστοσύνη. Καλή τύχη σε όλα, και πολλά φιλιά στο Σοφάκι.
σχόλια