LIFOLAND
Αγαπητή Α, μπα; /

Στο σημερινό «Α μπα»: ατίθασα νιάτα

Επίσης: σε δύο βήματα

Στο σημερινό «Α μπα»: ατίθασα νιάτα Facebook Twitter
Α,μπα
Α,μπα
101

__________________
1.

 

 

Αγαπητή Άμπα
Σου γράφω γιατί δεν ξέρω σε ποιον άλλον να μιλήσω. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους αλλά νιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Νιώθω ότι πνίγομαι..
Είμαι 27 χρονών και τον ερχόμενο Ιούνη ετοιμάζομαι να παντρευτώ τον άντρα με τον οποίο είμαι ερωτευμένη την τελευταία τετραετία( ας τον πούμε Κ). Με τον Κ γνωριστήκαμε μέσα από μια τρελή σύμπτωση, από αυτές που βλέπεις σε ταινίες και πιστεύεις ότι δεν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Ξέχασα σε μια καφετέρια το πορτοφόλι μου, εκείνος το βρήκε, επικοινώνησε μαζί μου χάρη στα προσωπικά στοιχεία που υπήρχαν μέσα και αυτό ήταν. Για μένα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Εντυπωσιάστηκα όσο ποτέ άλλοτε με άντρα. Μέσα σε λιγότερο από μήνα τα φτιάξαμε και πριν 2 χρόνια πήραμε την απόφαση να συγκατοικήσουμε. Όχι στην Ελλάδα βέβαια. Του Κ του παρουσιάστηκε μια τρομερή πρόταση για δουλειά από το εξωτερικό, πάνω στο αντικείμενο σπουδών του και με χρήματα που στην Ελλάδα δεν θα έβρισκε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Μου ζήτησε να τον ακολουθήσω κι εγώ το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Λίγους μήνες μετά την εγκατάσταση μας στο εξωτερικό ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Πελάγωσα. Ήμουν 25 και ποτέ δεν είχα σκεφτεί την πιθανότητα να γίνω μητέρα τόσο σύντομα . Το είπα στον φίλο μου. Εκείνος ήταν κάθετος. Υπήρχε μόνο η δουλειά του εκείνη τη χρονική περίοδο, προείχε η καριέρα του και δεν είχε ούτε τον χώρο ούτε τον χρόνο να διαθέσει για ένα παιδί. Μου έκανε αρκετά ξεκάθαρο, παρόλο που ποτέ δεν το είπε ευθέως, ότι αν αποφάσιζα να κρατήσω το παιδί ναι μεν θα το αναγνώριζε και θα συνείσφερε οικονομικά αλλά θα χωρίζαμε γιατί θα αισθανόταν ότι δεν σέβομαι την επιθυμία του και το πλάνο ζωής του. Έκανα έκτρωση. Δεν άντεχα στη σκέψη να τον χάσω. Δεν το είπα σε κανέναν και συνέχισα σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Από την ώρα που το έκανα όμως άμπα μου αισθάνομαι κάθε μέρα χειρότερα. Νιώθω τύψεις όταν ξυπνάω κι όταν κοιμάμαι. Βλέπω παιδάκια και μωρά στους δρόμους και κρατιέμαι να μην κλάψω. Νιώθω συνέχεια μια θλίψη κι η επαφή ακόμη με την ανιψιά μου(είναι 5 ετών) που λάτρευα τώρα μου φέρνει δυστυχία. Το χειρότερο είναι όμως ότι απέναντι στον Κ πλέον δεν νιώθω έρωτα μόνο. Πολλές φορές με πιάνω να σκέφτομαι καλά να πάθει κάθε φορά που κάτι κακό του συμβαίνει, να θέλω να πονέσει. Νιώθω εντελώς τρελή γιατί παράλληλα στην ιδέα να φύγω μακριά του μαραζώνω. Όμως είναι σαν κάτι να χει σπάσει μέσα μου. Δεν ξέρω αν έχει καταλάβει πλήρως την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αλλά κάθε φορά που με πιάνει να κοιτάζω θλιμμένα κάποιο παιδάκι σε περιοδικό πχ μου λέει ότι μόλις παντρευτούμε και κάνουμε παιδιά θα μου περάσει όλο αυτό που μου συμβαίνει. Θέλω να το πιστέψω αλλά κάθε μέρα αισθάνομαι όλο και περισσότερο σαν να με έχει βλάψει και δεν μπορώ να τον συγχωρήσω. Τι να κάνω?
-Πνιγμένη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Να σταματήσεις τις διαδικασίες του γάμου και να ξεκινήσεις θεραπεία.


Σου γράφω μόνο αυτά, όχι επειδή δεν έχω να πω άλλα, αλλά για να μην προσπαθήσεις να βρεις δικαιολογίες και ευκαιρίες για να καταλάβεις κάτι άλλο από αυτό που έγραψα.


Οπότε σου το ξαναγράφω:


Πρώτα, σταματάς τις διαδικασίες του γάμου. Του λες ότι χρειάζεσαι κι άλλο χρόνο πριν δεσμευτείς.


Μετά, ψάχνεις έναν ψυχολόγο και ξεκινάς θεραπεία για να αρχίσεις να μιλάς, γιατί θέλεις να μιλήσεις, γι΄αυτό έγραψες εδώ. Το εδώ όμως δεν είναι αρκετό. Πρέπει να κάνεις συστηματική θεραπεία.


Κάνε αυτά και θα αλλάξουν όλα.


__________________
2.

Μετά απο τοσες αναγνώσεις της στήλης (ευχαριστούμε !) Ας πω την απορια μου: Πόσες είναι οι φορές που πρέπει να πατήσει την νάρκη κανείς πριν εγκαταλείψει το ναρκοπέδιο;..
Με πατέρα απών, μητέρα παρούσα που θεωρούσε ανέκαθεν ότι θα τα καταφέρω μόνη μου και αδερφή που ψάχνει αλλού ευθύνες και δεκανίκια.. απορώ γιατι δεν ξεκολλαω.
Έκανα μια όμορφη οικογένεια και στα 35 μου γυρισα στην πολη καταγωγης μου (όπου μένουν) αλλά μου στοιχιζει η τόσο ενεργοβόρα σχέση με την ευρύτερη οικογένεια μου. Περιμένουν τα πάντα. Τώρα που βαζω τα όριά μου με κατηγορούν για εγωισμό και με τιμωρούν με στέρηση βοήθειας με αποτέλεσμα να έχω εξαντληθεί. Ο σύντροφος μου με στηρίζει όμως οι προσδοκιες για μια πιο στενη σχεση είναι εκεί..Ξέρω η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος χορτάτος δε γίνεται κι η προσπάθεια να τους ευχαριστήσω όλους μάταιη. Καμια ιδέα να πάω παρακάτω;
-Γύρω γύρω όλοι

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

H ερώτηση δεν είναι πόσες φορές πρέπει να πατήσει κανείς τη νάρκη πριν εγκαταλείψει το ναρκοπέδιο, αλλά πότε θα καταφέρουμε ως κοινωνία να επιβραβεύουμε όσους κάνουν την προσπάθεια τους να βελτιωθούν ως άνθρωποι, αναζητώντας βοήθεια ψυχολόγου.

__________________
3.

Καλησπέρα Αμπούλα, χρόνια πολλά για τις ημέρες! Λοιπόν σήμερα, είχα μια μακάβρια συνάντηση με τα απομεινάρια του παππού μου σε πολύ γνωστό νεκροταφείο της Αθήνας. Η ιστορία έχει ως εξής. Εμείς γενικά τα Χριστούγεννα επισκεπτόμαστε τους τάφους συγγενών, να τους ανάψουμε ένα κεράκι, να τους αφήσουμε λουλούδια ένεκα των εορτών. Ο πατέρας μου λοιπόν το καλοκαίρι έκανε την εκταφή του παππού μου ωραία και καλά και επειδή έπρεπε να πλυθούν τα οστά πριν τοποθετηθούν στο οστεοφυλάκιο για την φύλαξη, πλήρωσε κανονικά το ετήσιο κόμιστρο του οστεοφυλακίου και αλλο ένα ποσό για την πλύση τους. Επειτα έφυγε για διακοπές με τη μάνα μου. Πάμε που λες σήμερα να δούμε τι έχει γίνει με το "κουτάκι" που είναι ο παππούς, πού βρίσκεται ας πούμε, σε τι καθεστώς είναι, να πάμε δυο λουλούδια... στην αρχή δεν υπήρχε υπάλληλος. Εντάξει λέω, ας πάμε στα γραφεία τους εκεί να ρωτήσουμε. Βρίσκουμε έναν υπάλληλο, μας ανοίγει, στην αρχή λεει δεν τον βρίσκει με το όνομα. Ξαναπηγαίνω στο γραφείο, παίρνω έναν ειδικό κωδικό, τον πάω, τον βρίσκει. Αμπα μου, βλέπω τον πατέρα μου έξαλλο να φωνάζει αφού ανοίξαμε το κουτί. Έλειπαν τα χρυσά δόντια του παππού (εγώ ούτε που ήξερα ότι είχε και χρυσά δόντια, τι να με νοιάξει κιολας). Και αρχίζει ένας καυγάς, όλο το νεκροταφείο μας άκουσε, μεταξύ του πατέρα μου και του φύλακα εκεί, και πού είναι τα δόντια και τι τα κάνατε, και μάλλον χάθηκαν στο μνήμα, μα τι λέτε, όταν τον ξεθάψαμε τα είχε πανω, μετά χάθηκαν να λέει ο πατέρας μου, και τι θα τα κάνετε τα δόντια κύριέ μου να λέει ο υπάλληλος, να φωνάζει ο πατέρας μου δικά σας ήταν και τα αφαιρέσατε ? και πού τα πήγατε και είναι κειμήλιο (εκεί μου ήρθε να βάλω τα γέλια), να βγαίνει ο παπάς από την εκκλησία να φωνάζει ότι διακόπτουμε την κηδεία που γινόταν παραδίπλα, να λέει ο υπάλληλος να ρωτήσουμε το νεκροθάφτη, να πηγαίνει ο πατέρας μου να ψάχνει στα γραφεία ποιος ήταν ο εργάτης που έκανε την εκταφή εκείνη τη μέρα.... ένας χαμός. Και το ερώτημά μου είναι το εξής : τι έπρεπε να κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση ? πώς αποδεικνύουμε ότι ο παππούς είχε όντως χρυσά δόντια ? Και τώρα που τα "χάσαμε" ας πούμε τι γίνεται? θεωρούνται δικό μας περιουσιακό στοιχείο ? αφού ήταν του πεθαμένου παππού μου, όχι του πατέρα μου ! Επίσης, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, σε ποιον απευθυνόμαστε ? Σήμερα δεν βγάλαμε άκρη εννοείται, κλείσαμε το κουτάκι που περιέχει πλέον τον παππού μου και από την ντροπή μου δεν θα ξαναπάω μαζί με τον πατέρα μου εκεί πέρα τουλάχιστον μέσα στους επόμενους μήνες. Θα με ενδιέφερε η άποψή σου επί του θέματος. Και δεν είναι τρολλάρισμα. Σε φιλώ και καλή χρονιά (που μπαίνει σε λίγες μέρες!)
-Εγγονός κουτσοδόντη παππού


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν και βλέπω την κωμική πλευρά του πράγματος, δεν μου φαίνεται αστείο. Καταλαβαίνω τον θυμό του πατέρα σου. Είναι παραβίαση με έναν τρόπο που η λέξη «παραβίαση» δεν ταιριάζει. Ασέβεια; Το λιγότερο. Επίσης, φυσικά σε πιστεύω ότι δεν είναι τρολάρισμα. Αυτά είναι δυστυχώς πολύ συνηθισμένα πράγματα στα νεκροταφεία, στις κηδείες, στα νοσοκομεία.


Δεν ξέρω τι γίνεται. Δικηγόρος χρειάζεται. Δεν ισχύει ότι αφού ήταν του παππού τα δόντια, ο πατέρας σου δεν έχει λόγο. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο πατέρας σου χρειάζεται συμπαράσταση.

__________________
4.

Γεια σου Αμπα και αναγνώστες.

Ειμαι με τον φιλο μου 3 χρόνια.
Τον Ιανουάριο ετοιμάζομαι να πάω στο εξωτερικό, στην Γερμανία συγκεκριμένα για να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Ο φίλος μου έχει δική του επιχείρηση οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν θελει να με ακολουθήσει και προτείνει να μείνω Ελλάδα. Ομως βρε Αμπα μου, εγω ονειρεύομαι αυτό το μεταπτυχιακό εδω και χρόνια και θέλω να παραμείνω στην χώρα που θα παω και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου. Ο φίλος μου είναι κάθετος και θέλει να μείνει στην μικρή μας πόλη. Δεν υπάρχει λύση έτσι;; Εχω την τελεια σχέση και τον αγαπώ πραγματικά αλλά θέλω να πραγματοποιήσω ενα όνειρο που ξερω οτι δεν θα ειναι ολα τέλεια, ετσι οπως τα εχω στο μυαλό μου, αλλά θελω να το κανω. Πέρα από τον χωρισμό δεν υπάρχει καποια αλλη λύση ε;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν ήταν τέλεια η σχέση θα θέλατε τα ίδια πράγματα και θα είχατε κοινούς στόχους ως ομάδα, όπως για παράδειγμα το όνειρο της ζωής στο εξωτερικό. Αν ήταν τόσο τέλεια θα προτιμούσες να κρατήσεις τη σχέση – που ξέρεις πώς είναι – από το μεταπτυχιακό – που δεν ξέρεις πώς θα είναι. Όλες οι σχέσεις καλές είναι, μέχρι να προκύψουν τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, όπως «πού θα μείνουμε», «θα κάνουμε παιδιά, πόσα και πότε», και αυτό είναι ένα από αυτά. Πήγαινε να ακολουθήσεις το όνειρό σου και η ζωή θα σου δώσει την απάντηση για τα υπόλοιπα.

__________________
5.

Χαίρεται, τι κανετε, πως είστε...;
Εγω τρελαινομαι με τον προϊστάμενο μου. Ειναι ο τελειος αντρας. Στα παντα..... Αααχ...
Εκτος του οτι ειναι παντρεμενος. Η γυναίκα του επισης η τελεια (φαινομενικά τουλαχιστον) γυναικα. Και το παιδί του επίσης. Και καπου μεσα σε ολη αυτη τη τελειοτητα βρηκα και γω να καψουρευτω. Τυπου κοκκινίζουν τα μαγουλα, χανονται τα λογια, ωρες φτιασιδιου πριν τη δουλεια, πεσιμο πανω σε κλειστές πορτες λόγο eye contact...Και η χοντραδα ειναι οτι και αυτος παθαινει τετοια πραγματα. Καθε μερα αποφασιζω να τον προσκαλεσω σε μια συναντηση εκτος εργασιακου χορού αλλα η ηθικη μου με σταματαει. Το κλιμα που επικρατει εναερια (η κατά 35% στο μυαλο μου) ειναι ότι και αυτος το ιδιο σκεφτεται. "Αν δεν ημουν παντρεμενος....". Αν δεν ηταν παντρεμενος θα ημουν ευτυχισμένη. Δεν θελω για κανενα λογο να αφησει την οικογενεια του. Και ενω ακομα και ενα ενδεχομενο κερατο θα βαραινει την δικη του συνειδηση απεναντι στη γυναικα του εγω θα νιωθω πολυ πάτος. Κι ομως 2 χρονια τωρα τον σκεφτομαι ολη μερα... Καμία συμβουλη;;
-ΑνΗθικολόγο


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η κυρίως συμβουλή είναι να επεκτείνεις τα ενδιαφέροντα σου στη ζωή σου γιατί ένα τέτοιο κόλλημα για δύο χρόνια δείχνει ότι έχεις μείνει στάσιμη στην εξέλιξη σου ως άνθρωπος. Είναι ωραία η ιδέα – ανακουφιστική, όπως όταν ξύνεις τσίμπημα κουνουπιού – ότι το μόνο που στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σας είναι η ακλόνητη ηθική σου. Πολύ ωραία. Εσύ λούζεσαι με άγιο φως, αυτός λούζεται με άγιο φως, και μπορείς να συνεχίσεις την ονειροπόληση (ακόμα και η γυναίκα του λούζεται με άγιο φως! Είσαι πολύ γενναιόδωρη.)


Δεν ξέρεις αν θα ήσουν ευτυχισμένη αν δεν ήταν παντρεμένος, γιατί αν ήταν διαθέσιμος, δεν θα ήταν απρόσιτος, και αν δεν ήταν απρόσιτος, ίσως να είχατε βγει και να είχες ανακαλύψει ότι δεν είναι ο τέλειος άντρας στα πάντα. Τέλειος είναι τώρα, που δεν ξέρεις τίποτα γι'αυτόν και μπορείς να αποφασίσεις ποιος είναι. Σε κοιτάει και υποθέτεις τι σκέφτεται, που είναι ότι σε θέλει τρελά αλλά τον κρατάει η βέρα του. Και έτσι ευχάριστα περνάνε οι μέρες.


Αυτές ο μέρες δεν θα τις πάρεις πίσω.

__________________
6.

Είμαι σε μια σχέση εδώ και 4 χρόνια. 25 χρονών και οι 2. Είναι το καλύτερο άτομο που υπάρχει, πάντα δίπλα. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάποιον καλύτερο πραγματικά. Έλα όμως που δεν νιώθω τόσο ερωτευμένη πια, το σεξ είναι γενικά μέτριο και αρκετές φορές προτιμώ να κάνω κάτι άλλο απο το κάτσω μαζί του. Έχει αρχίσει να μου αρέσει και ένα άλλο παιδί και του αρέσω και εγώ, χωρίς να έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας βέβαια. Το αγόρι μου είναι αυτός ο ιδανικός που ονειρευόμουν απο μικρή ότι θέλω να παντρευτώ και να ζήσω μαζί του για πάντα αλλά νιώθω οτι κάτι λείπει. φοβάμαι να χωρίσω γιατί δεν πιστεύω οτι θα ξαναβρώ έναν άνθρωπο να νοιάζεται πραγματικά. Τι να κάνω.??
-Έλενα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Τα λάθη που σου αναλογούν σε αυτή τη ζωή. Προσπάθησε μόνο να μην κάνεις περισσότερα. Μπορεί να μην τα καταφέρεις, πάντως προσπάθησε.

_________________
7.


Ρε συ αμπα... Εκει που καθομουν στο σπιτάκι μου στα Σεπόλια ξαφνικα ακούω φωνές και μάλιστα συντονισμένες! Βγαινω εξω και βλέπω ενα τσούρμο μαθητές (μη φανταστεις λαοθαλασσα, κανα/δυο τμήματα πρέπει να ήταν) με συνοδεία αστυνομικων, να φωνάζουν συνθήματα και να κρατάνε πανό. Ω ναι, στο κωλοστενο στα Σεπόλια, πορεία. Εκείνη την ωρα ρε α μπα μου, δεν ηξερα.. Να τους θαυμασω που δεν έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους, που ακομα ελπίζουν, που προσπαθούν ακομα και με αφελή τρόπο (δε νομιζω να αλλαξει κατι μετα την πορεία στο στενακι); Ή να τους "λυπηθω" για το ποσο κοντα ειναι η εποχή που θα αποδεχτούν, και πιθανότατα με άσχημο τρόπο, οτι η ζωή δεν ειναι αμερικανική ταινία και οτι δεν αλλάζουν καποιες καταστάσεις; Για να μη σχολιασω την εποχή που απο τις πολλες ωρες δουλειας και τα προβλήματα δεν θα εχουν καν τον χρόνο να δουν ποιο μνημόνιο ψηφίζεται..

Υγ, αφήνω το ενδεχόμενο να έκαναν την πορεία για να χάσουν μαθημα απ'εξω, μη μου χαλάσει το ονειρο
-Ελπιδα που εφυγε ανεπιστρεπτι


AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το να πιστεύεις ότι όλοι οι νέοι είναι μια ενιαία ομάδα με τα ίδια όνειρα και τους ίδιους στόχους είναι ένδειξη γήρατος. Ακόμα και όταν «όλοι» είναι δύο τμήματα. Άλλοι πήγαν γιατί νόμιζαν ότι άλλαζαν τον κόσμο, άλλοι θα κάνουν αυτές τις διαμαρτυρίες καριέρα, και άλλοι πήγαν για να σπάσουν πλάκα με τους υπόλοιπους. Τουλάχιστον ένας ή μία πήγαν για να βρεθούν πιο κοντά στο αντικείμενο του πόθου τους. Σκέψου τον εαυτό σου στο Λύκειο. Σκέψου τους διπλανούς, τους μπροστά και τους πίσω, αυτούς στην δίπλα αίθουσα. Ήσασταν όλοι ίδιοι;


Δεν θα έλεγα σε έναν νέο ότι ζωή είναι αυτή που είναι και κάποιες καταστάσεις δεν αλλάζουν. Μερικοί έχουν τη δύναμη και τον τρόπο να μη ζουν μίζερα, να μην έχουν τόσα προβλήματα, να μην έχουν τόσες ώρες δουλειάς ώστε να μην έχουν τον χρόνο να δουν ποιο μνημόνιο ψηφίζεται. Μπορεί η δουλειά τους μια μέρα να είναι το μνημόνιο που ψηφίζεται. Δεν θα χρησιμοποιούσα τις δικές μου αποτυχίες για να δικαιολογηθώ με το επιχείρημα «έτσι είναι η ζωή». Αλλά κι αυτά περιττά είναι. Οι νέοι που έχουν τη δύναμη να ζήσουν τη ζωή που θέλουν δεν χρειάζονται ούτε τις δικές μου συμβουλές.

101

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
20 σχόλια
I_am_the_law
#3Αρθρο: 1710 ΑΚΚατά το θάνατο του προσώπου η περιουσία του ως σύνολο (κληρονομία) περιέρχεται από το νόμο ή από διαθήκη σε ένα ή περισσότερα πρόσωπα (κληρονόμοι).Η κληρονομική διαδοχή από το νόμο επέρχεται όταν δεν υπάρχει διαθήκη, ή όταν η διαδοχή από διαθήκη ματαιωθεί ολικά ή μερικά.---------------Ακόμα κι αν ισχυριστεί κάποιος ότι δεν ενσωματώνεται στην περιουσία του κληρονόμου το χρυσό δόντι του θανόντος, μπορεί αυτός να ζητήσει χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Προφανώς από αυτόν που αφαίρεσε τα δόντια. Και τα δόντια πίσω αυτούσια φυσικά, διότι δόντια είναι κύριε και μπορεί να χρειαστούν. Χάνεις ένα, πας στον οδοντίατρο, 500 ευρώ σου λέει, από χρυσό είναι, του λες, αν είναι να σου φέρω δύο που έχω.
I_am_the_law
# 3Αρθρο: 373Ημ/νία: 01.01.1951Ημ/νία Ισχύος: 01.01.1951Περιγραφή όρου θησαυρού: ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑ ΛήμματαΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ (Π.Κ.), ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑ Κείμενο ΑρθρουΩς υπαίτιος κλοπής τιμωρείται και όποιος νεκροσυλήσει με τυμβωρυχία, σκοπεύοντας να αποκτήσει παράνομα ο ίδιος ή τρίτος περιουσιακή ωφέλεια.
celiamousse
celiamousse
#1 καταλαβαινω 100% γιατι κατι εσπασε μεσα σου. Εσπασε γιατι αισθανθηκες οτι αυτος δεν εχασε κατι αφου δεν ηθελε παιδι, ενω εσυ εχασες, το παιρνεις δηλαδη αντιδραστικα και 'μια σου και μια μου'. Αυτο που νιωθεις δηλαδη θεωρω πως ειναι εγωιστικο δηλαδη οτι οταν χανεις κατι εσυ πρεπει και ο αλλος να χασει/παθει κατι ( δε σε κατηγορω φυσικα, εσυ εφαγες το λουκι, απλως σου εξηγω για να το κατανοησεις). Στην πραγματικοτητα δεν ξερουμε βεβαια και αν εσυ στην πραγματικοτητα οντως εχασες κατι που ηθελες. Συμφωνω στο οτι οι συνθηκες παιζουν μεγαλο ρολο στις αποφασεις μας, αλλα αν ηθελες πραγματικα το παιδι θα το εκανες ακομη και αν αυτος εξαφανιζολ. Αρα ηθελες το παιδι εφοσον το ηθελε και κεινος που μαλλον σημαινει οτι δεν το ηθελες και ιδιαιτερα σε τελικη αναλυση.Τονιζω οτι ΤΟΤΕ δεν το ηθελες τωρα μπορει να θες παρα πολυ να γινεις μητερα. Σε καθε περιπτωση ομως, δεν εχει σημασια πια. Σημασια εχει να επεξεργαστεις αυτο που εγινε με ψυχολογο, γιατι αλλιως θα το θυμασαι μια ζωη και θα σου μεινει απωθημενο, οσα παιδια και να κανεις στο μελλον ειτε με αυτον ειτε με αλλον. Και στην τελικη, ζευγαρι ησασταν, κοινη αποφαση ηταν, ακομη και αν εσυ ενιωσες παραπανω πιεση. Σημασια εχει να καταλαβεις αν εκανες πραγματικα υποχωρηση (αυτο θα συνεβαινε αν οντως ηθελες το παιδι τοτε) ή απλως τωρα νομιζεις οτι εκανες υποχωρηση, επειδη το εχεις μεγαλοποιησει στο μυαλο σου, επειδη νομιζεις οτι εχασες κατι. Πηγαινε σε ψυχολογο να σε βοηθησει και οσον αφορα το γαμο, αν δε συζητησεις μαζι του να του πεις τι νιωθεις, οτι δηλαδη κατι εχει σπασει πια μεσα σου, να μην παντρευτεις. Με τη συζητηση θα καταλαβεις περισσοτερα, δηλαδη κατα ποσο θα σε στηριζει σε αναλογα δυσκολες αποφασεις στο μελλον και ποσο πραγματικα ενωμενοι ειστε. Αυτο θα σου πει και ο ψυχολογος πιστευω.
Guardian
# 1: Δε με σόκαρε τόσο ότι ο φίλος της κοπέλας την οδήγησε να κάνει έκτρωση. Άλλωστε και η ίδια ήταν απροετοίμαστη να κάνει παιδί σε εκείνη τη φάση της ζωής της. Αλλά δύο χρόνια μετά βασανίζεται, ούτε η ίδια δεν αναγνωρίζει το ψυχικό βάρος που έχει να επωμιστεί και φυσικά ο φίλος ούτε φαντάζεται τί περνάει. Δεν ξέρουμε τί άνθρωπος είναι ο φίλος, δεν ξέρουμε αν θα σοκαριζόταν που η μέλλουσα γυναίκα του τον "μισεί", αλλά τουλάχιστον η κατάσταση αυτή δείχνει ότι υπάρχει τρομερή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους. Η κοπέλα προσπαθεί να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί και ο άντρας θεωρεί ότι η κοπέλα του "είναι υπερβολική" και μόλις έρθουν άλλα παιδιά όλα θα διορθωθούν. Δεν έχει ιδέα. Προφανώς αυτή η τόσο μεγάλη έλλειψη επικοινωνίας και ενσυναίσθησης δεν θα έπρεπε να υπάρχει σε ένα γάμο, οπότε συμφωνώ απόλυτα με τη συμβουλή της Α μπα.
daydreamcatcher
#1Είναι κρίμα (και άδικο απέναντί σου) που αγνοεί και δεν καταλαβαίνει τα συναισθηματα σου και αντιμετωπίζει το θέμα σαν κάτι απλό που θα λυθεί μόλις κάνετε παιδάκι. Ίσως θα ήταν καλό να εξωτερικέυσεις αυτά που νιώθεις, να τα συζητήσετε, να μην αναγκάζεσαι να παριστάνεις οτι δεν έγινε τίποτα, γιατί σίγουρα αυτό σε πιέζει και δε σε βοηθάει. Η έκτρωση δεν είναι κάτι τόσο απλό για να παριστάνεις οτι δεν έγινε τίποτα. Σίγουρα ο ψυχολόγος θα βοηθήσει και σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις ψυχική γαλήνη ως προς το θέμα και να σου πάνε όλα καλά από δω και εμπρός.Με την ευκαιρία της ερώτησης της 1, (και όχι αναφορικά με τη δική της περίπτωση, που φαινεται κάπως να υπήρξε και έλλειψη σωστής και ξεκάθαρης συζήτησης επι του θέματος) μου έχει γεννηθεί η εξής απορία. Ποια είναι τα πλαίσια σωστής αντίδρασης ενός άντρα που δεν νιώθει έτοιμος να κάνει παιδί? Θέλω να πω οτι θεωρώ πως μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να πει οτι δε νιώθει έτοιμη/ικανή/ψυχολογικά δυνατή και γενικώς δε θέλει να φέρει στον κόσμο και να μεγαλώσει ένα παιδί, και άρα να πάει να κάνει έκτρωση. Θα ήταν ας πούμε καταπιεστικό να αναγκαστεί από το σύντροφό της να γεννήσει το παιδί αυτό, και θα παραβίαζε τα δικαιώματα της πάνω στο σώμα της. Αλλά ποιά είναι τα δικαιώματα/υπόχρεώσεις του άντρα σε τέτοιες περιπτώσεις?Σκέφτομαι οτι πριν κάποια χρόνια, είχα πιστέψει (πανικόβλητη) οτι είμαι έγκυος. Είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις με το σύντροφό μου, όπου είχα εξηγήσει οτί τη δεδομένη στιγμή μου φαινόταν αδιανόητο να κάνω παιδί, από πολλές απόψεις (ένιωθα οτι θα ήταν καταστροφή στη συγκεκριμένη φαση ζωής μου και οτι θα έπρεπε να αλλάξω άρδην τα πάντα και να παρατήσω οτι κάνω, και οτι δεν είχαμε καν τους πόρους να το μεγαλώσουμε). Ο φίλος μου, μου είπε οτι αυτός θα ήθελε να το κρατήσουμε, οτι καταλάβαινε τις δυσκολίες αλλά ήταν έτοιμος να με στηρίξει και να βοηθήσει όσο μπορεί, αλλά οτι αν εγώ δε θέλω, προφανώς καλύτερα να κάνουμε έκτρωση. Στην προκειμένη περίπτωση δε χρειάστηκε να ληφθεί κάποια απόφαση γιατί τελικά δεν ήμουν έγκυος αλλά αναρωτιέμαι, αν ηταν ανάποδα τα πράγματα, αν εγώ ένιωθα έτοιμη να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες και αυτός όχι, που θα ήταν τα όρια μεταξύ της δικής του ελευθερίας και υποχρέωσης? Δε θα έπρεπε κάπως αντίστοιχα να έχει το δικαίωμα να μου πει οτι δε θέλει να μπει σε αυτή τη διαδικασία? Σκεφτομαι βέβαια πως δεν είναι το ίδιο απαιτητικές οι συνθήκες για τους άντρες σε σχέση με τις γυναίκες στο θέμα της εγκυμοσύνης, αλλά αρκεί αυτό? Γενικώς δυσκολέυομαι να προσδιορίσω τι είναι το σωστό. Υπάρχει κάποιο κενό στο συλλόγισμό μου? Ρωτάω γιατί έχω αναρωτηθεί πολλές φορές έκτοτε και δεν έχω καταλήξει κάπου.
caravan
caravan
Θαυμάσιος ο συλλογισμός σου κι η προβληματική σου. Συμφωνώ ότι οπωσδήποτε ένας άνθρωπος (κι ένας άντρας εξίσου με μια γυναίκα) έχουν δικαίωμα να προγραμματίσουν κατα δύναμιν την ζωή τους και τα όνειρά τους. Στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα έγκειται στο εξής:1. έθεσε τελεσίγραφο (my way or the highway)2. δεν ανέλαβε ευθύνη στο ότι η κοπέλα ΕΜΕΙΝΕ έγκυος (έστω και προσχηματικά έπρεπε να αποδώσει ευθύνες και στον εαυτό του που η αντισυλληπτική μέθοδος/"μέθοδος" που ακολουθούσαν δεν απέδωσε. Δεν έμεινε μόνη της έγκυος ούτε με τον κρίνο.)3. δεν δείχνει να συμμερίζεται το αίσθημα κατάπτωσης της συντρόφου του κατόπιν εορτής ενώ είναι γνωστό αλλά και λογικό ότι μια ματαίωση κι ένα πένθος θα υφίσταταικαι τέλος το πιο σημαντικό κατά την ταπεινή μου γνώμη... 4. της λέει ότι "όταν θα κάνει παιδάκι θα το ξεχάσει αυτό κι όλα θα γιάνουν". Σαν ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ που χάθηκε να ήταν μια κούκλα που δεν πειράζει χάλασε και θα πάρουμε άλλη!!!Δεν έχω κάνει ποτέ έκτρωση αλλά υπερασπίζομαι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος της γυναίκας. Ωστόσο έχοντας χάσει παιδιά κι έχοντας ακούσει την ατάκα "δεν πειράζει νέα είσαι θα κάνεις άλλο" (απο νοσηλευτικό προσωπικό παρακαλώ πάνω στο πένθος μου!) το να το εκστομίζει αυτό ο ΠΑΤΕΡΑΣ αυτού του αγέννητου παιδιού με κάνει να πιστεύω ότι ούτε το γεννημένο του παιδί θα το αντιμετωπίσει με τον σεβασμό που θα του αξίζε. Πόσω μάλλον την μητέρα αυτού του παιδιού. Έμβρυο ξε έμβρυο ο σεβασμός είναι που κάνει τον άντρα. (Και την γυναίκα επίσης). Ο σεβασμός είναι που κάνει τον ΑΝΘΡΩΠΟ (κι αυτό απαντά και στην ερώτηση #3 σήμερα επίσης)
mitsi
mitsi
Το πρόβλημα Καραβάν εδώ είναι ότι η ιστορία όπως μας παρουσιάστηκε είναι πολύ ελλιπής. Ήταν η εγκυμοσύνη ατύχημα ή ήταν αποτέλεσμα ελλιπούς αντισύλληψης ή μήπως πίεση του άντρα να μη βάζει προφυλακτικό γιατί δεν του κάνει κούκου όπως λένε μερικοί μερικοί; Η κοπέλα τι ακριβώς ήθελε τότε; Μας λέει για τη στάση του αγοριού και τα θέλω του αλλά τα δικά της θέλω είναι λίγο θολά εδώ. Του έχει μιλήσει για το πώς νιώθει και αυτός κωφευει ή απλά το παλικάρι έχει άγνοια του βάθους του τραύματος; Δε λέω ότι είναι σωστό αυτό που είπε ,ότι θα κάνουμε παιδί μόλις παντρευτούμε,αλλά το είπε γνωρίζοντας τον πόνο της κοπέλας ή όχι; Και φυσικά ο συλλογισμός της daydreamcatcher είναι απόλυτα σωστός. Όπως μια γυναίκα μπορεί να επιλέξει να μην γεννήσει ένα παιδί πώς ζηταμε από έναν άντρα να το κάνει χωρίς να θέλει; Που είναι τελικά το όριο; Δύσκολο να απαντηθεί. Διάβασα πολλούς αφορισμούς για το παλικάρι,αλλά αν κάποιος δε νιώθει έτοιμος να γίνει γονιός πώς να του το επιβάλλεις είτε είναι άντρας είτε γυναίκα; Το θέμα είναι αρκετά πολύπλοκο και εμείς προφανώς και δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες. Σίγουρα την κοπέλα την τρώει,οπότε το να ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγο είναι το μόνο που θα τη βοηθήσει. Και από κει και πέρα να δει αν υπάρχει μέλλον σε αυτή τη σχέση . Το μόνο σίγουρο είναι πως αν αυτό το τραύμα δεν το αντιμετωπίσει δύσκολα θα μπορέσει να μείνει σε αυτή τη σχέση.
sPik3
sPik3
1. Υποστήριξε τη θέση του - τουτέστιν 'ήταν ξεκάθαρος', όχι 'έθεσε τελεσίγραφο'. Ήταν άκαμπτος σε αυτό? Μπορεί ναι, μπορεί όχι (λέει "ήταν κάθετος" αλλά και "παρόλο που ποτέ δεν το είπε ευθέως"). Ίσως και η κοπέλα να ήταν αβέβαιη οπότε μπορεί να πήρε το βάρος της απόφασης πάνω του.2. Δεν το ξέρουμε αυτό.3. Δεν το ξέρουμε αυτό.4. Αυτή είναι η δική σου ερμηνεία. Όταν κάτι λέγεται (και περιγράφεται εκ των υστέρων, και μάλιστα μονολεκτικά) θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί λείπει το πλαίσιο. Πχ αν την είχε αγκαλιά, σε μια τρυφερή στιγμή και της ψιθύριζε αυτά τα λόγια, τότε η εικόνα αποκτάει διαφορετική δυναμική.Ο σεβασμός χρειάζεται πρώτα απ'όλα στον εαυτό μας, και αυτό μας κάνει δυνατούς να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάμε. Αν παραβιάζεται κόκκινη γραμμή που δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε, το λέμε στον άλλο και ο άλλος έχει την επιλογή να μείνει ή να φύγει - απλό.
daydreamcatcher
@Καραβάν, συμφωνώ οτι η συγκεκριμένη περίπτωση δεν άπτεται ακριβώς του προβληματισμού, και ειδικά το 4 δείχνει παντελή άγνοια/επιπολαιότητα απο μέρους του. Όμως μας λείπει πολύ περιεχόμενο για να εικάσουμε τα υπόλοιπα όπως λέει και η mitsi, και είναι λογικό γιατί η κοπέλα έγραφε μάλλον σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και επικεντρώθηκε στο πως βίωσε/βιώνει αυτή τα πράγματα και οχι στο τι ακριβώς ειπώθηκε και υπο ποιές συνθήκες. Σίγουρα δε φαίνεται να έγινε πολύ σωστή συζήτηση ούτε πριν ούτε και μετά. Πάντως μια έλλειψη ενσυναίσθησης από τη μεριά του μου έβγαλε η περιγραφή, αν και δε μπορώ να το αποδείξω ακριβώς. Επίσης μου έκανε εντύπωση οτι η κατάσταση με την έκτρωση φαίνεται ίσως σαν επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη σχέση. Αυτός έφυγε για το εξωτερικό και η κοπέλα τον ακολούθησε γιατι ήταν πολυ ερωτευμένη, αυτός δεν ήθελε παιδί και εκείνη το έριξε γιατί ήταν πολύ ερωτευμένη κτλ. Προφανώς είναι δύσκολο να κρίνουμε από μονο δύο -ανισης ισχύος- παραδείγματα, αλλά μήπως γενικώς οι ισορροπίες στη σχέση είναι κάπως προβληματικές? Η κοπέλα που είναι σε όλο αυτό? Ξέρουμε καλά τι ήθελε αυτός αλλά για αυτή το μόνο που ξέρουμε σίγουρα είναι οτι ήθελε αυτόν. Δεν είναι κακό αυτό απαραίτητα αλλα χωρίς άλλα κριτήρια/όρια αγγίζει το επικίνδυνο.
caravan
caravan
Μitsi και Spike η ιστορία είναι ελλιπής de facto αφού δεν έχουμε και την έτερη άποψη. Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις κλπ κλπ Γι'αυτό και αν προσέξατε ΔΕΝ τον δίκασα. Γενικώς δεν δικάζω. Είναι κόντρα ρόλος. :)Επίσης πρώτη κουβέντα που είπα είναι ότι υπερασπίζομαι το δικαίωμα και του άντρα και της γυναίκας να ΜΗΝ θέλει να κάνει παιδί μια δεδομένη στιγμή της ζωής του. Αυτό που εστιάζω είναι ότι η αντιμετώπιση της απόφασης (φαίνεται να) πάρθηκε και (φαίνεται να) συνεχίστηκε με κάποια έλλειψη ενσυναίσθησης. Η ενσυναίσθηση δεν είναι κάτι που έρχεται σαν να χτυπάς το κουδούνι και να ανοίγει η πόρτα ή να το παραγγέλνεις delivery. Είναι υποτίθεται δεδομένη ανθρώπινη ιδιότητα που έχουν όλοι οι μη ψυχοπαθείς να μπορούν να συμπονέσουν τον συνάνθρωπό τους. Δεν περιμένω να τον καταλάβουν επειδή για να καταλάβεις πρέπει αναγκαστικά να μπεις στα παπούτσια του άλλου και να περάσεις τ'αντίστοιχα. Όχι. Να το φανταστούν απλώς. Είναι ριφλέξ βρε παιδί μου!Το ότι "δεν του το έδειξε επαρκώς" που χρησιμοποιείτε ως επιχείρημα το θεωρώ ελαφρώς ελαφρό επειδή όσο καλή ηθοποιός κι αν είναι εκείνη δεν είναι λογικό επόμενο ότι δεν πήγε για μανικιούρ-πεντικιούρ στην κλινική αλλά για να της ξεριζώσουν τα σωθικά; Στον αυτόχειρα πχ. περιμένουμε να το γράψει στο κούτελο με ανεξίτηλο μελάνι για να ενεργοποιηθούμε; Δεν "πιάνουμε" κάποια σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά; Επιπλέον δεν μας αναφέρει για την αντισύλληψη αλλά η λήψη ορμονικού σκευάσματος (αντισυλληπτικού χαπιού) έχει πάνω από 99% επιτυχία. Θεωρώ κάπως απίθανο να πέφτει επομένως η ευθύνη αποκλειστικά στην γυναίκα εφόσον μάλλον κάποια άλλη μέθοδο ακολουθούσαν. Αν όπως πράγματι λες Mitsi δεν φορούσε προφυλακτικό "επειδή του πέφτει" (ναι συμβαίνει) ή "δεν αισθάνεται τίποτα" (ναι συμαβαίνει) κι αυτό ήταν μια από κοινού απόφαση επειδή θεωρούσαν ότι κάτι άλλο τους προφυλάσσει τότε κάποιο μερίδιο ευθύνης έχει κι ο άντρας και κάποιο κι η γυναίκα. Όμως η γυναίκα το δικό της μερίδιο ευθύνης το λούστηκε και το τσουρουφλίστηκε ήδη. Να την μαστιγώσω κι απο πάνω; Δεν μου πάει καρδιά...Όσο γι'αυτό που λες Spike σχετικά με την αγκαλιά και την "τρυφερή στιγμή" ως πλαίσιο για την ατάκα περί "άλλου παιδιού που θα έρθει και θα σβήσει τις δυσάρεστες αναμνήσεις". Τίποτα δεν θα άλλαζε. Απολύτως. Αποδεικνύει ακριβώς πόσο ανώριμα κι επιδερμικά θα'βλεπε το θέμα.Αυτό που θέλει να ακούσει ένας άνθρωπος (δεν σου βάζω γυναίκα μόνον γιατί είναι πανανθρώπινο) όταν έχει μια απώλεια (και πόσω μάλλον την απώλεια μιας ζωής) δεν είναι "θα έρθει κι άλλο τραίνο". Θέλει να ΤΙΜΗΣΕΙΣ αυτό που πέρασε και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ πια. Θέλει να το πενθήσεις μαζί του και να το χαιρετίσεις με το μαντήλι και να το θυμάσαι πού και πού. Όχι να ρίξεις πίσω σου μαύρη πέτρα σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αν εκείνος είχε προθυμοποιηθεί να κάνουν κάποιο δικό τους τελετουργικό σχετικά (να πάνε λουλούδια-να ανάψουν ένα κεράκι-να γράψουν ένα γράμμα στο αγέννητο παιδί του.. γαμώ το κεφάλι μου γαμώ!) πάω ΣΤΟΙΧΗΜΑ ότι η κοπέλα αυτή δεν θα ήταν στα πατώματα τώρα....Δεν χρειάζεται ούτε ιδιαίτερο κόπο ούτε ιδιαίτερη εξήγηση. Ενσυναίσθηση χρειάζεται. Κι ο πόνος δικός μας είναι. Μας ανήκει. Δεν τον κλέψαμε. Κι επομένως δεν τον πετάμε. Είναι πολύτιμος. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή.
TGProject
TGProject
Μη βάζεις στοίχημα Καραβαν γιατί θα το χάσεις. Προσωπικά θα γινόμουν εξαλη αν παίρναμε τέτοια απόφαση και μετά είχαμε αποχαιρετισμούς, γραμματα και τελετουργικα. Αυτά είναι για όταν χάσεις παιδί που ήθελες και δεν προέκυψε. Αλλιώς είναι εντελώς προσποιητα ψεύτικα και κάνουν την κοπέλα να αισθάνεται ακόμα χειρότερα. Δινουν υποσταση σε κατι που δεν θελεις. Καλή επικοινωνία χρειάζεται και αγάπη. Τώρα πια και ένας ψυχολόγος για να το επεξεργαστές.
caravan
caravan
Mitsi απαντώντας στο σχόλιο 21.2.2018 | 21:07 "Καραβάν νομίζω ότι σίγουρα από ενσυναίσθηση ο φίλος μας χωλαίνει."Μα αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που της λέει η Λένα να μην παντρευτούν (τουλάχιστον όχι ακόμα)! Ο άνθρωπος μπορεί να είναι χρυσός κι άγιος αλλά είναι στην κοζμάρα του. Η κοζμάρα είναι βασικό ντεφώ όταν σκοπεύεις να δέσεις την ζωή σου με κάποιον άλλον άνθρωπο. Ακολουθεί βιωματικό για να γίνει κατανοητό κάτι. (Τι; ακούω χορωδιακό "όχι πάλι!!!!";;;; Όχι...θα το πώ! Εξομολογούμενη καλή μου για σένα το κάνω. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο.)Όταν κάποτε έχασα ένα παιδί σε προχωρημένη εγκυμοσύνη με ενδομήτριο θάνατο βρέθηκα προ αδιεξόδου. Έπρεπε αναγκαστικά να βγει το κύημα αλλιώς θα πέθαινα κι εγώ. Η διαδικασία είναι ίδια με του φυσικού τοκετού επακριβώς (δεν γίνεται απόξεση) και για να γίνει ο τοκετός σου δίνουν φάρμακο για να προκαλέσουν τεχνητές ωδύνες και να γεννήσεις το μωρό...νεκρό.Το όλο σκηνικό διαρκεί όσο κι ένας φυσικός τοκετός...δηλαδή κανα μερόνυχτο περίπου και με όλες τις υπέροχες τεχνικές του (fisting ελέγχου διαστολής του τραχήλου κλπ). Εννοείται άνευ αναισθησίας. Ε λοιπόν ο σύντροφός μου που είχει πικραθεί όσο δεν πήγαινε άλλο (και που σε καμμία περίπτωση δεν είχε έτσι προγραμματίσει την ζωή του!) κατάπιε όλη την δική του πίκρα και κάθισε αυτό το μερόνυχτο δίπλα μου πεταμένος σε μια μεταλλική καρέκλα κρατώντας μου το χέρι και δίνοντάς μου τα χάρτινα "φασόλια" που έχουν στα νοσοκομεία για τον εμετό...χωρίς να λέει σαχλαμάρες δήθεν για εμψύχωση αλλά μένοντας συνεχώς στο πλάι μου μέχρι την τελευταία στιγμή κοιτώντας με στα μάτια. Ξέροντας ότι γεννάω το ΝΕΚΡΟ παιδί του. Κατανοώντας ότι αυτό που έγινε δεν επιστρέφει. Τιμώντας αυτό που δημιουργήσαμε μαζί. Οι γονείς μου που είχαν γίνει κι εκείνοι κουρέλια είχαν επιστρέψει σπίτι για να ξεκουραστούν. Εκείνος έμεινε εκεί κρατώντας μου το χέρι παρόλο που δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι και παρόλο που ήταν ιδιαίτέρως ψυχοβγαλτικό ως εμπειρία και θα μπορούσε άνετα να μην την περάσει. Όλοι τον ωθούσαν να φύγει. Κι εγώ μαζί!Λοιπόν δεν θα ξεχάσω ποτέ ποτέ ΠΟΤΕ στη ζωή μου κι αν αξιωθώ να φτάσω εκατό χρονών (που δεν το βλέπω) αυτό το κράτημα του χεριού και το ότι έμεινε δίπλα μου όλη εκείνη την απαίσια νύχτα κοιτώντας με στα μάτια. Αυτή την παρακαταθήκη αφήνω από τον πατέρα τους στα παιδιά μου: όταν χρειαζόταν αυτός ο άνθρωπος συμπόνεσε.Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μπορεί αν θέλει να με πουλήσει σε Μαροκινούς σκλαβέμπορους για στραγάλια ανά πάσα στιγμή. Το έχει κερδίσει με το σπαθί του! Αυτό που έκανε άφησε τη σφραγίδα του. Αυτό θα πει ενσυναίσθηση. Κι έτσι χτίζονται οι γεροί γάμοι. Όχι με κοζμάρες. Ξαναλέω: το θέμα δεν είναι ότι δεν ήθελε εκείνος παιδί. Εγώ σου λέω ότι κι εκείνη μπορεί να μην το ήθελε (που δεν το ήθελε). Αυτό που την πόνεσε και γι'αυτό θέλει να τον πονέσει είναι που τότε που έπρεπε δεν έδειξε συμπόνοια. Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Πολύ γερά!
sPik3
sPik3
@Καραβαν"Θέλει να ΤΙΜΗΣΕΙΣ αυτό που πέρασε και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ πια. Θέλει να το πενθήσεις μαζί του και να το χαιρετίσεις με το μαντήλι και να το θυμάσαι πού και πού. Πηγή: www.lifo.gr"Μπορεί και να το έκανε, μπορεί και όχι. Μπορεί να το έκανε αλλά με τρόπο που να μην ήταν αρκετός για τη κοπέλα - μπορεί ΟΤΙ και αν θα έκανε να μην ήταν αρκετό για τη κοπέλα.Είναι μια πολύ θλιβερή ιστορία και ειλικρινά λυπάμαι για τη κοπέλα και της εύχομαι καλή δύναμη. Όμως δεν ξέρουμε (όπως είπες) και την άλλη άποψη, και ενώ λες ότι δεν δικάζεις, υποθέτεις τα χειρότερα για το αγόρι.. Φυσικά και δε μαστιγώνουμε κανέναν, αν δεν έχουμε πλήρη στοιχεία για το φταίξιμό του - ακόμα και τότε χρειάζεται καλόβουλη κριτική γιατί και εμείς έχουμε κάνει λάθη και θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Πολλές φορές άλλωστε η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε από αυτά (όμως δεν είναι και σίγουρο ότι όντως θα μάθουμε ;-) )
πόντια international
πόντια international
Καραβάν' έσβησα ένα σχόλιο που είχα γράψει γιατί σκέφτηκα πως δε θα ήθελα να είμαι έγκυος και να το διαβάσω ενώ αμέριμνα θα χάζευα τη στήλη. Θα περιοριστώ στο να πω ότι έχω ζήσει από κοντά ένα ανάλογο περιστατικό. Είχε και εκείνη δίπλα της τον άντρα της σε αυτή τη στιγμή που αφορούσε και τους δυο. Επειδή γνωρίζω καλά αυτή τη γυναίκα, είμαι σίγουρη πως αν διάβαζε το σχόλιο σου θα έλεγε "μα καλά, η μαμά σηκώθηκε και πήγε σπίτι; αν είναι δυνατόν, το παιδί της υπέφερε κι εκείνη έφυγε; πώς μπόρεσε;" Και θα το έλεγε αυτό επειδή η δική της μητέρα δεν έφυγε. Δε θα αδικούσε αυτό τη δική σου μητέρα; Για μένα ναι. Γι'αυτό και σ'αυτή τη γυναίκα, τώρα που μεγάλωσα κι εγώ, πάντα της υπενθυμίζω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε ούτε ανθρώπους και σχέσεις όταν δεν μπορούμε, λόγω δικών μας αντίστοιχων βιωμάτων ειδικά, να είμαστε αντικειμενικοί. Η συγκεκριμένη γυναίκα ΜΠΟΡΕΙ να κατανοήσει αυτό που λέω, είναι εύστροφη, ευαίσθητη κ.λπ. και γι'αυτό πλέον δεν γίνεται τόσο σκληρή με τους άλλους.Και όχι, δεν βλέπουμε πάντα τα σημάδια ούτε πιάνουμε τα σήματα. Θα σου φέρω ως παράδειγμα το τραγικότερο. Μια μάνα που το παιδί της γίνεται αυτόχειρας.Τέλος να πω, ότι πολλές φορές, όταν έχουμε μεγάλη ανάγκη από ενσυναίσθηση των άλλων προς εμάς, χάνουμε τη δική μας προς εκείνους. Μόνο όταν περάσει η μπόρα μπορούμε να δούμε καθαρά τη στάση των άλλων απέναντι μας και να κρίνουμε. Γι'αυτό η κοπέλα δεν πρέπει να κάνει ακόμα μια βιαστική κίνηση "για να μην τον χάσει".Το ξέρεις βέβαια αλλά να σου πω πως είσαι πολύ τυχερή που αισθάνεσαι έτσι για τον άντρα σου, είστε και οι δυο τυχεροί που είστε μαζί και προφανώς δεν είναι τυχαίο που είστε μαζί. Εύχομαι να είστε καλά και στο εξής η ζωή να σας χαρίζει συχνότερα από το κανονικό όμορφες στιγμές, όπως αξίζει σε όλους τους ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί τόσο σκληρά. Τα φιλιά μου, την αγκαλιά μου και την αγάπη μου.
idril
idril
Αχ Καραβάν'... Δεν υπάρχουν λόγια για αυτό που αναγκάστηκες να ζήσεις. Εύχομαι μόνο ποτέ ξανά. Ο σύντροφός σου είναι λαμπρό παράδειγμα ενσυναίσθησης, συμπόνιας και λατρείας προς την συμπορευομένη του. Ευχαριστώ που μοιράστηκες κάτι τόσο βαθιά επώδυνο και προσωπικό.
caravan
caravan
Πόντια και Idrilσας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και τις ευχές σας. Είστε πολύ γλυκές χωρίς καμμία κολακεία. Κάναμε τα παιδάκια μας τελικώς παρά τα οδυνηρά περιστατικά και ΟΚ. Το βάλαμε πίσω. Απλώς ότι γράφει δεν ξεγράφει. :)Συμφωνώ πάντως ότι δεν είναι ώρα για βιαστικές αποφάσεις για την συγκεκριμένη κοπέλα. Ίσως να βοηθηθεί αν μιλήσει με άλλες κοπέλες που έχουν περάσει ανάλογες εμπειρίες. Tης έβαλαν άλλες κυρίες λινκ για να διαβάσει και να επικοινωνήσει. Μακάρι να μας γράψει να μας πει πώς τα πήγε!Όπως σωστά είπες Πόντια μόνο κατόπιν εορτής μπορούμε να κρίνουμε πώς μας φέρθηκαν και άνευ ψυχολογικού χωλοσκασίματος γιατί αλλιώς είμαστε μέσα στο πρόβλημα και δεν βλέπουμε καθαρά. Λυπάμαι για την φίλη σου που πέρασε αυτή την σκατοκατάσταση...Ευτυχώς όπως λες είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος που άρα μπορεί να συναισθανθεί πράγματα και να μπει στη θέση του άλλου. Γέλασα με την μαμά πάντως! Η δική μου ήταν μάλαμα απ'όλες τις απόψεις. Απλώς δεν επιτρεπόταν να μπει στην αίθουσα τοκετού παρά στο σαλονάκι. Μόνο ένας επιτρεπόταν. :) Πολλά φιλιά!
BabyDoll
BabyDoll
daydreamcatcher δεν είχα σκεφτεί αυτή την οπτική. Νομίζω οτι είναι αρκετά δύσκολο να απαντηθεί. Δηλαδή οι γυναίκες περνούν το μεγαλύτερο ζόρι (εγκυμοσύνη, γέννα, πρώτο διάστημα που το μωρό εξαρτάται κυρίως από τη μητέρα κλπ)όμως και ο πατέρα έχει δικαίωμα γιατί είναι και δικό του παιδί, γιατί και η ζωή του θα αλλάξει και μετά από τα πρώτα χρόνια επωμίζεται το ίδιο βάρος με τη μητέρα. Επομένως, το σώμα είναι της γυναίκας αλλά και ο πατέρας πρέπει να έχει κάποιο λόγο. Νομίζω οτι το πρόβλημα αυτό παύει να υπάρχει όταν το ζευγάρι έχει μια σχέση αλληλοσεβασμού και κατανόησης (κάτι που λείπει από την σχέση της #1). Αν ο φίλος της ήταν πιο διαλακτικός και υπήρχε μια συζήτηση κι οχι ένα ultimatum εκ μέρους του θα αισθανόταν καλύτερα γιατί η απόφαση της έκτρωσης θα είχε παρθεί από κοινού και όχι μέσω ενός εμμεσου εκβιασμού.Αν πχ εσύ ήσουν τελικά έγκυος, και έριχνες το παιδί χωρίς να συμβουλευτείς τον φίλο σου θα το έπαιρνε βαρέως και δίκαια. Αν έκανες έκτρωση αφού το είχατε συζητήσει και αισθανόταν μέρος της απόφασης θεωρώ οτι θα αισθανόταν καλύτερα γιατί θα αισθανόταν οτι τον εκτιμάς και τον σέβεσαι και αποφασίζετε μαζί για σοβαρά θέματα. Η έκβαση είναι η ίδια όμως ο δρόμο διαφορετικός.
mitsi
mitsi
Καραβάν νομίζω ότι σίγουρα από ενσυναίσθηση ο φίλος μας χωλαίνει. Τώρα για όλα τα υπόλοιπα φαντάζομαι ο καθένας από εμάς κάνει υποθέσεις με βάση τις εμπειρίες και το σκεπτικό του και δεδομένου ότι μας λείπουν αρκετά κομμάτια του παζλ νομίζω ο καθένας μας τα συμπληρώνει διαφορετικά στο κεφάλι του για να βγάλει συμπεράσματα. Εγώ προσωπικά στην συγκεκριμένη ιστορία δεν μπορώ να ρίξω ευθύνες σε κανέναν με τοσα λίγα που ξέρω. Πάντως την οπτική σου με την ενσυναίσθηση δεν την είχα σκεφτει,το ομολογώ αυτό,ίσως γιατί εγώ κρύβω πολύ καλά τα συναισθήματα μου από όλους όταν δεν θέλω να μιλήσω ίσως θεώρησα ότι και η κοπέλα να έκανε κάτι τέτοιο.
idril
idril
Θα συμφωνήσω ότι είναι πολύ σωστή η απορία σου, daydreamcatcher. Πιστεύω πως ένας άντρας πρέπει να διατυπώσει τη σκέψη του, ΑΦΟΥ δώσει στον εαυτό του χρόνο να σκεφτεί σοβαρά, με σαφήνεια αλλά και με συμπόνια και κατανόηση. Συζητήσεις πάνω στην αναγγελία δεν είναι ό,τι καλύτερο. Σε περίπτωση διαφωνίας, δεν υπερισχύει μια εκ των δύο πλευρών de facto. Απλά δεν ζούμε πια στη δεκαετία του '50 που "ο αφεντικός" δίνει λεφτά στην κοπελιά να πάει να ρίξει το εξώγαμό του για να μην του σπιλώσει το όνομα. Ούτε όμως και στη δεκαετία του '70 που έγινε νόμιμη η άμβλωση και καμιά γυναίκα δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, πάει και κάνει άμβλωση κρυφά χωρίς καμία συζήτηση. Ποιος ο λόγος; Πώς θα κρατήσει κάτι τέτοιο κρυφό από όλους και από τον παραλίγο πατέρα, χωρίς να επωμιστεί όλο το βάρος, δηλητηριάσει τον εαυτό της και τη σχέση τους; Πρέπει να υπάρχει συζήτηση και κόντρα συζήτηση, τι και πώς και γιατί αισθάνεται ο καθένας από τους δύο όπως αισθάνεται. Και μια απόφαση από κοινού να πιάνει όλα τα δεδομένα και να προσφέρει τη λιγότερο εφιαλτική λύση. Δεν υπάρχει σίγουρη συνταγή επιτυχίας, αλλά χρειάζεται αγάπη, επικοινωνία και συμπάθεια.
acantholimon
Το δικαίωμα στη διακοπή κύησης είναι για την προστασία της γυναίκας.Τώρα ίσως δεν το καταλαβαίνουμε ιδιαίτερα και γι'αυτό εγείρονται και τέτοια ερωτήματα.Όμως παλιότερα μια γυναίκα μπορεί να γεννοβολούσε 6-7 φορές απανωτά,γιατί ούτε αντισύλληψη υπήρχε,αλλά ούτε και ενδιαφέρον από κανέναν τι μπορεί να αντέξει αυτό το κορμί κι αυτή η ψυχή.Κι αν τύχαινε από έρωτα μεν,αλλά εκτός γάμου δε,η γυναίκα ήταν εντελώς εκτεθειμένη.Αν ΄παντρευόταν τον πατέρα καλώς.Αν ήταν ήδη παντρεμένος ή βαρούσε εξαφανιζόλ;Οι επιλογές ήταν να της βρουν κανέναν,που δεχόταν να μεγαλώσει ξένο παιδί ή τον ξεγελούσαν,να το δώσουν αλλού,να τη διώξουν από το σπίτι και να το μεγαλώσει ολομόναχη,για να κρύψουν τις πομπές της,να προσπαθήσει να αποβάλει με φρικτούς τρόπους.Ήταν πολύ πιο σημαντική η ανάγκη να υπάρχει αυτή η επιλογή και να είναι νόμιμη από το να διακόψεις ένα μεταπτυχιακό πχ σήμερα.Ήταν για τις περιπτώσεις,που δεν αναλάμβανε ο άλλος τις ευθύνες του και όλο το βάρος έπεφτε αποκλειστικά σε μια γυναίκα,που δεν είχε καμιά στήριξη.Και τώρα από προστασία έχει γίνει μια ευκολία,ένα βολικό πορτάκι στο αδιέξοδο για εκείνους,που και πάλι δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.Ε,και τι έγινε;Αν δε μας εξυπηρετεί η συγκυρία,υπάρχει λύση.Τώρα οι γυναίκες έχουν και τα μέσα να προστατεύσουν τον εαυτό τους και το περιθώριο να αποφασίσουν για τη ζωή τους,τον οικογενειακό προγραμματισμό,πώς και με ποιον θα κάνουν σεξ κτλ.Έχουν καλύτερη αντιμετώπιση από την κοινωνία και περισσότερες δυνατότητες να βιοποριστούν,άρα και περισσότερες επιλογές.Ένα σημαντικό όμως ποσοστό των ανδρών ακόμα δεν αισθάνεται κανένα βάρος.Καμιά υποχρέωση.Δε συμμετέχει.Απλά απαλλάσσεται.Αφού υπάρχει λύση.Τι,όχι;Αν δεν προσέξεις,που μπορείς να προσέξεις πια,είσαι υπεύθυνος.Άντρας,γυναίκα δεν έχει σημασία.Αν είσαι άντρας και άρα γνωρίζεις,ότι δεν είναι στο χέρι σου να αποφασίσεις,τότε πρέπει να προσέχεις δυο φορές.Τόσο απλά.Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία,να σκεφτώ,ότι είναι πιο ριγμένοι,γιατί δεν μπορούν να κάνουν "undo".Ξέρουν,όπως ξέρουν κι οι γυναίκες,κι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.Και σε κάθε περίπτωση η γυναίκα εξακολουθεί να πληρώνει το τίμημα,όποια απόφαση κι αν παρθεί.Ο άντρας πάλι ίσως και όχι.
Aloutero
Aloutero
#1. Ξαναποστάρω παλιότερη απάντηση για αυτό το θέμα. Με πολλή αγάπη. Για τις δυο κοπελιές μας που γράφουν για το πόσο τους έχει στοιχίσει η έκτρωση. Η σωστή κρίση είναι προϊόν εμπειρίας και η εμπειρία είναι προϊόν λανθασμένης κρίσης (και δεν εννοώ ασφαλώς ότι η επιλογή της έκτρωσης είναι λανθασμένη κρίση). Συνήθως όταν είμαστε 20-25 χρονών, συνειδητά ή ασυνείδητα θεωρούμε ότι σε λίγα χρόνια η ζωή μας θα πάρει το δρόμο της. Θα καταφέρουμε ότι περιμέναμε από τις σπουδές μας, θα ερωτευτούμε τον ένα και μοναδικό σύντροφο της ζωής μας, θα κάνουμε οικογένεια κ.λπ. Πολλές φορές βέβαια τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα υπολογίζουμε εμείς. Γύρω στα 30 που θεωρείται κοινωνικά το pick του ανθρώπου και όταν τα πράγματα δεν έχουν πάρει το δρόμο που είχαμε φανταστεί, αρχίζουμε κι αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος. Είναι πολύ φυσιολογικό να αναρωτιόμαστε αν η απόκτηση ενός παιδιού – που από μόνης της είναι στροφή 180 μοιρών - θα είχε «τακτοποιήσει» τη ζωή μας με διαφορετικό τρόπο. Είναι επίσης και μια ανακουφιστική εξήγηση στο γιατί η ζωή μας δεν πήγε όπως τη θέλαμε. Είναι επίσης και μια ισχυρή δικαιολογία για να μη χρειαστεί να αλλάξουμε το τώρα. Στην πραγματικότητα αν μετανιώνουμε για το παρελθόν είναι κυρίως επειδή δεν μας αρέσει το παρόν. Επικεντρωθείτε σε αυτό και προσπαθήστε να αλλάξετε ότι δεν σας κάνει. Η αυτοτιμωρία και οι αιώνιες τύψεις δεν έχουν κανένα – μα κανένα – όφελος. Με πολλή αγάπη Πηγή: www.lifo.gr
Vasilis21
Vasilis21
#3 Ο πατέρας σου είχε απόλυτο δίκιο που εκνευρίστηκε και η αντίδρασή του ήταν καθόλα δικαιολογημένη. Δε φτάνει που ο θάνατος έχει γίνει μπίζνα, θα άφηνε να περάσει έτσι απλά το ότι κλάπηκαν τα χρυσά δόντια του νεκρού πατέρα του; Τεράστια ασέβεια προς το νεκρό άνθρωπο αυτό που έκαναν οι υπάλληλοι του νεκροταφείου και καλό θα ήταν να συμβουλευτεί κι ένα δικηγόρο. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις ντροπή. Ο καθένας που θα ήταν στη θέση του πατέρα σου θα είχε την ίδια οργισμένη αντίδραση.
rosa nera
Και τι μπίζνα!Σούπερ προσοδοφόρα.Οποιος δεν έχει δει το φίλμ 12,του Νικήτα Μιχάλκοφ,να το δει και για αυτόν τον λόγο,μία από τις 12 ιστορίες αναφέρεται σε σχετικό θέμα.Αριστούργημα.Από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει ποτέ.
βλαχάκι (το)
βλαχάκι (το)
#3...τι να σας πω, εγώ πάλι νομίζω ότι καταπίνουμε, στωικά, την κάμηλο (εκταφές, λιωσίματα, χημικά, ξεθαψίματα – ξαναθαψίματα σκατά με φράουλες, για να μην μιλήσουμε και για το οικονομικό και όλο το ταφομνημειακό business) και διυλίζουμε το κουνούπι ...εν προκειμένω τα χρυσά δόντια. Μπορεί ο μπαμπάς της γράφουσας να χρειάζεται βοήθεια πράγματι (κάτι θα δηλώνει αυτή η έκρηξη), αλλά τέτοιον πανικό στο νεκροταφείο, δεν φταίνε και οι υπόλοιποι ευρισκόμενοι εκεί σε τίποτα. Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι πως θεωρείται το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου να πρέπει να κάτσεις να δεις τα οστά του αγαπημένου σου προσώπου, γαμώ το κέρατό μου γαμώ, ας πάρουν τα κοράκια τα δόντια κι ας πάνε να πιούνε μπύρες εις μνήμην, κερασμένα.
caravan
caravan
Ανεκδοτολογικό επειδή συμφωνώ μαζί σου επί της αρχής ότι τα ταφικά ήθη κι έθιμα είναι πουρ λε πουλ:Kηδεία υπερήλικων προσώπων σε σύγχρονο κοιμητήριο σε μέρος χλοερό και δροσερό. Παπάς σεργιανίζει ανάμεσα στα μνήματα. Άνθρωποι μακρινογνωστοί που ξέκοψαν από το κυρίως σώμα της κηδείας και αφήνουν τους πολύ κοντινούς στο μνήμα να πενθήσουν (πριν προωθηθούν για τους καφέδες) χαιρετούν συγκαταβατικά τον σεργιανίζοντα ιερέα και τον ρωτούν "πώς πάει πάτερ;""Κεσάτια παιδί μου" απαντάει. Δηλαδή...zdooooooing!!!!
idril
idril
Αλλά κατά τα άλλα δεν δέχονται οι ορθόδοξοι την αποτέφρωση. Που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα, ένα μικρό κουτί λείψανα. Και είναι ο τρόπος να αποφεύγουμε αυτή την ελεεινή και ψυχοφθόρα διαδικασία αλλά και την έλλειψη χώρου.Δηλαδή, απλά υπάρχει απώτερο κίνητρο στη διατήρηση της υπάρχουσας άθλιας κατάστασης.
Vasilis21
Vasilis21
#1 Κακώς δέχτηκες το τελεσίγραφό του από τη στιγμή που ένιωσες ότι το ήθελες. Σου είπε ότι θα το αναγνώριζε και θα συνεισέφερε οικονομικά, αλλά δεν το ήθελε δίπλα του. Ώρα του καλή κι αέρα στα πανιά του να του έλεγες. Με έναν καλό δικηγόρο θα εξασφάλιζες πολύ καλή διατροφή. Ό,τι έγινε, έγινε. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι θα περάσεις καλά με έναν άνθρωπο, ο οποίος σκέφτεται αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό του. Ακόμα και σε ένα γάμο πάντα θα θεωρεί τις δικές του ανάγκες σημαντικότερες από τις δικές σου. Κάνε αυτό που σου είπε η Λένα. Σταμάτα όλες τις ετοιμασίες και αναζήτησε ψυχολόγο.
(η) Domus
Συμφωνω εν μερει. Απο τη μια,αυτος ηταν καθετος αλλα ειλικρινης. Δε το θελω και αν το θες,θα χωρισουμε,θα το αναγνωρισω,θα συνεισφερω αλλα εμεις τελος. Η κοπελα απο την αλλη θεωρω πως αν δεν ηταν τοσο "κρεμασμενη" πανω του και φοβισμενη οτι θα τον χασει,αν ποτουσε γερα στα ποδια της και ειχε και στηριξη του περιβαλλοντος της,θα μπορουσε να το κρατησει. Αντιθετως,απο τον φοβο της μη τον χασει-που αυτο απο μονο του δειχνει παρα πολλα,δειχνει μια σχεση εξαρτησησης-τελικα εκανε αυτο που ηθελε αυτος. Καλως ή κακως αυτος εθεσε τις προτεραιοτητες του. Απο την αλλη,το που βαζεις το πουλι σου και το πώς ερχονται τα παιδια,ειναι γνωστο. Μπορουσαν να το προβλεψουν ή εστω να το ανατρεψουν με το χαπι. Αυτο δεν εγινε. Εγω θεωρω οτι μια σχεση στην οποια δεν εχουν τεθει τα βασικα πχ πλανο οικογενειας,προτεραιοτητες κλπ, δεν εχει θεμελια αρα δεν εχει και γερο οικοδομημα.Το θεμα δεν ειναι η διατροφη. Το θεμα ειναι οτι η κοπελα ηθελε να ειναι μαζι ΤΟΥ no matter what,τα θελω του εγιναν θελω της.Ισως πρεπει να παει σε ψυχολογο για 2 λογους:α)για ξεπερασει το τραυμα και 2)για να βρει τον εαυτο της και τα θελω της.
Το_κοτσύφι
#3 μήπως μας τρολλαρεις εσύ; Καταρχάς διαφαίνεται οτι σχολιάζεις το θεμα του περιουσιακου στοιχείου σαν να ηταν αυτό το μονο πρόβλημα του πατέρα σου. Και βασικά και αυτο να ηταν, δικαίωμα του.Δηλαδή εσενα δε σε πειραξε που βεβηλωσαν το νεκρο σωμα του ανθρώπου και σε πείραξε η σκηνή; Εννοειται καταλαβαινω οτι άλλη σχεση εσυ με τον παππού κι αλλη ο πατέρας αλλα είναι αναίσχυντο αυτό που συνέβη όπως και να χει. Επίσης ,έχει μια κωμική πλευρά αλλα όχι για τους άμεσα εμπλεκόμενους( εκτός αν καποια στιγμή του περάσει του πατέρα σου κι αστειευτει αυτος με αυτό).Υ.Γ. θυμήθηκα την επική σκηνη με τις σταχτες του νεκρού στο μεγαλο λεμποφσκι. Εκει είχα κλάψει απ τα γέλια. Ε αμα συνέβαινε στη μανα μου ξερω γω δε θα λεγα α τι αστείο ή πως κανεις ετσι καημενη.
athaini
athaini
Οι ερωτήσεις #1 και #3 μου ανέβασαν το αίμα στο κεφάλι σήμερα. Συμφωνώ με τους υπόλοιπους σχολιαστές κι επαυξάνω.....Η τελευταία φωτό όλα τα λεφτά!
βλαχάκι (το)
βλαχάκι (το)
#1"(…) αλλά θα χωρίζαμε γιατί θα αισθανόταν ότι δεν σέβομαι την επιθυμία του και το πλάνο ζωής του"Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως όταν, κανείς, είναι τόσο rigid αναφορικά με το "πλάνο ζωής" του εντούτοις αφήνει το θέμα (straight sex makes babies) στην τύχη και στις πιθανότητες …ή στην επιλογή της έκτρωσης [αλλά θα μου πεις εκείνος -κατά βάση- θα το τρώει στην μάπα; Όχι! …Υπάρχει κι αυτή η προσέγγιση-εκδοχή, όμως (*)] και μην μου πείτε ότι όλα γίνονται από "ατύχημα", γιατί δεν.Η επιλογή της έκτρωσης και της αυτοδιάθεσης του σώματος καλώς και υπάρχει φυσικά, είναι ένα σημαντικό κεκτημένο, το οποίο πρέπει να περιφρουρείται πά-ντο-τε (και να διεκδικηθεί εκεί που δεν υπάρχει ως νόμιμη επιλογή), αλλά δεν μπορεί να υποκαθιστά την αντισύλληψη για σειρά ευνόητους λόγους, εκ των οποίων ένας είναι αυτή, ακριβώς, η αίσθηση τραύματος και σωρεία συναισθημάτων (από κατάθλιψη και self pity έως επιθετικότητα και από την ενοχή έως και αυτοκαταστροφικότητα) που αισθάνεται ένα σεβαστό ποσοστό γυναικών, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, αφού προβούν σε έκτρωση. Η γράφουσα περιήλθε στην απόφαση της διακοπής μάλλον κάπως βεβιασμένα και ούσα σε σύγχυση, θα έλεγα κατόπιν (έμμεσου) εκβιασμού. Επίσης αναγκάζεται να το κρατάει κρυφό και να παριστάνει ότι όλα είναι οκ, κάτι που την κατατρώει εσωτερικά και ακούει κι από πάνω ίσως την πιο μεγάλη ηλιθιότητα που μπορείς να πει κάποιος σε μια γυναίκα που φέρει post-abortion trauma: Ότι θα κάνει άλλα παιδάκια (με το checklist, πάντοτε) και θα γιάνουν όλα. Δεν είναι αξιοπερίεργο που της έχουν δημιουργηθεί αυτές οι σκέψεις.Κατά τα λοιπά συμφωνώ με Αμπα.(*) https://www.theatlantic.com/sexes/archive/2013/06/when-men-want-to-talk-about-abortion/276990/
Haifischnet
Haifischnet
#3 - Αυτό που δεν κατάλαβα είναι: εφόσον ο πατέρας σου γνώριζε εξαρχής ότι ο παππούς είχε χρυσά δόντια και ήταν παρών κατά την εκταφή, γιατί δεν φρόντισε να τα πάρει προτού μπουν τα οστά στο κουτί; Εγώ, π.χ. κράτησα τον βηματοδότη που είχε η μαμά μου παρόλο που δεν είχε καμία αξία. Υπήρχε κάποιος λόγος να φυλαχθούν τα χρυσά δόντια μέσα στο κουτί των οστών;
acantholimon
Κι εμείς κρατήσαμε το βηματοδότη του παππού.Όχι ότι θα τον κάναμε τίποτα.Την μπαταρία θα δοκιμάζαμε μήπως δουλεύει και ταιριάζει σε κανένα ρολόι;Απλά δε θέλεις να αφήσεις τίποτα,που μπορεί ο άλλος να το πετάξει,να το αρπάξει,οτιδήποτε.Γιατί είναι ένας ξένος κι ό,τι εμείς,ας είναι και μια μπούρδα,θα κρατήσουμε με αγάπη,με νοσταλγία,για εκείνον είναι απλά ένα αντικείμενο.Στον άλλο παππού είχαν σκεφτεί οι δικοί μου να κρατήσουν τα δόντια.Όχι για να τα πουλήσουν.Για να μη γίνουν βορά των αρπακτικών.Τελικά δεν πήγαινε η καρδιά κανενός κι είπαν στον άνθρωπο,αν και τους ρώτησε-έτσι συνηθίζεται στα μέρη μου-να τα αφήσουν.Αν τα έπαιρνε αργότερα κανείς,το κρίμα στο λαιμό του.Κάποιοι τα κρατάνε.Άλλοι είναι πιο ψύχραιμοι και τα πουλάνε.Όπως θα κάνανε με ένα δαχτυλίδι πχ.Αλλά τέλος πάντων κληρονομιά το θεωρούν κι αυτό.Ο άλλος απλά κλέβει έναν πεθαμένο.Ο πατέρας στην ερώτηση δεν ήθελε να αγγίξει τίποτα.Έτσι το ένιωσε,έτσι ήθελε να τιμήσει τον πατέρα του.Και καλά έκανε.Μάλλον όμως δεν ήξερε τι παίζει ή ήταν αδύνατο να σκεφτεί κάτι τέτοιο εκείνη τη στιγμή.Ε,μετά του ήρθε αστραποβολιά.
πόντια international
πόντια international
#7Επίσης κάποιοι από αυτούς δεν πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο αλλά θέλουν φωνάξουν ότι δεν τους αρέσει. Φαντάσου ότι η νιότη είναι μια κατσαρόλα με νερό που την έχεις βάλει στο 9. Ξέρεις ότι σύντομα θα βράσει το νερό, δεν την αφήνεις και φεύγεις ν'απλώσεις ρούχα πχ, είσαι εκεί κι έχεις το νου σου και όταν βράσει ανοίγεις καπάκι και κάνεις ό,τι χρειάζεται για να σιγοβράσει το φαγητό, ίσα που, που λέμε. Και φαντάσου τώρα να τη βάλεις αρχικά στο 3, να μη βράζει, να τη βάλεις στο 9 αλλά να μη θες τόση ένταση και να τη βάλεις τελικά στο 1, γιατί έχεις κι άλλες δουλειές και να φύγεις για να τις κάνεις. Υπάρχει ο κίνδυνος όταν γυρίσεις να έχει ξεχειλίσει το νερό και να έχει κάνει ζημιά. Και όχι τιποτα άλλο, η ζημιά δε θα έχει γίνει σε ένα μόνο πράγμα.Επίσης, αν δεν υπήρχε το δίπολο ρομαντικοί-ορθολογιστές, θα μας έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι.
caravan
caravan
Έχω την αίσθηση ότι σύληση είναι η διαρπαγή αντικειμένων από τον τάφο αλλά αναφορικά με αντικείμενα που δεν είναι ενσωματωμένα στον ίδιο τον νεκρό (κτερίσματα/κοσμήματα/ιερά αντικείμενα κλπ) όπως γινόταν κατά κόρον από τυμβωρύχους σε αρχαίους τάφους.Δεν είμαι σίγουρη πώς θα μπορούσε να αποδοθεί στην συγκεκριμένη περίπτωση. Στο δικό μου σχόλιο ανέφερα τον όρο "σκύλευση" με την έννοια της ατιμωτικής παραβίασης του νεκρού που βέβαια ούτε κι αυτός αντιστοιχεί 100% στο τεκταινόμενο. Χμμμμ.
πόντια international
πόντια international
Ναι γμτ, γι'αυτό είπα "η καταλληλότερη". Μου άρεσε περισσότερο το δικό σου όταν το είδα, νομίζω είναι πιο κοντά από τη σύληση στο να αποδώσει την πράξη.Άσχετο αλλά είσαι αρχαιολόγος θυμάμαι. Πόσο μ'αρέσει να διαβάζω τις περιγραφές των εκθεμάτων στα μουσεία, δεν μπορείς να φανταστείς. Γαληνεύει η ολίγον ψυχαναγκαστική ψυχή μου με την ακρίβεια, τη μελωδία, τη γραφή των προτάσεων, των λέξεων. Η γαλήνη της βεβαιότητας ότι έτσι λέγεται. Ότι είναι τέλειο και δε χρειάζεται καμία διόρθωση. Με καταλαβαίνεις νομίζω :P
caravan
caravan
Γαληνεύει η ψυχή σου μάλλον επειδή εσύ δεν είσαι χαχαχαχαχα. :PΤι εννοώ: Είναι τρομακτικά δύσκολο να αποδοθούν λέξεις (συμβολιστικά σημαίνοντα προς επικοινωνία των σημαινόμενων) για πράγματα που ενίοτε ούτε εμείς δεν γνωρίζουμε την χρήση τους και εικάζουμε. Γι'αυτό θα δεις περιγραφές τύπου "τηγανόσχημο κτέρισμα του 8ου αιώνα πΧ." ή "αινιγματικό μικύλλο αγγείο της προανακτορικής περιόδου από την θέση Χαμαλεύρι που περιέχει οργανικά ίχνη ιριδέλαιου" (τρέχα γύρευε δηλαδή: στην ουσία σου λέει ότι δεν ξέρουμε τι σκ@τά είναι!)Έχει όμως ιδιαίτερη γοητεία η πρόσπαθεια να αποδοθεί ένα κομμάτι ενός τεράστιου παζλ στο οποίο:α.δεν έχουμε όλα τα κομμάτιαβ.δεν έχουμε την αρχική εικόνα για να ανατρέξουμεγ.τα κομμάτια που έχουμε είναι ανακατεμένα σε πολλά διαφορετικά μέρη κι εποχέςδ.δεν έχουν πάνω τους τα σκασμένα σφραγίδα του κατασκευαστήΈχει ιδιαίτερη γοητεία για όποιον έχει βίτσιο και ζοχάδα βεβαίως βεβαίως. Archaeologists do it in holes. :D
leas
Πάντως Καραβαν η σύγχρονη μουσειολογία αποφεύγει το jargon στις λεζάντες γιατί τα μουσεία οφείλουν να απευθύνονται σε όλους και όχι σε επιλεγμένες ομάδες ειδικών. Δεν το ακολουθούν δυστυχώς πολλοί αρχαιολόγοι που γράφουν λεζάντες αλλά θα έπρεπε. Θυμώνω με κάτι τέτοια.
caravan
caravan
Έχεις δίκιο Leas. Γενικώς έχω την άποψη ότι η μουσειολογία πρέπει ακριβώς να βγεί από την ναφθαλίνη. Γι'αυτό νομίζω (εν μέρει γιατί ορολογίες περιέχει) και το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης έχει την επιτυχία που έχει. Η αρχαιότητα και το παρελθόν είναι κάτι το διασκεδαστικό και πολύ ανθρώπινο (η ενασχόληση με την αρχαιολογία πιστεύω ότι μας κάνει πιο ευαίσθητους ανθρώπους) και με το να την παρουσιάζουμε δυσκοίλια σαν οι αρχαίοι "να έχeζαν μάρμαρο" (για να δανειστώ μια ξένη αλλά πετυχημένη ατάκα) την μειώνει τελικώς.
πόντια international
πόντια international
Χαχα! Ναι, δίκιο έχεις νομίζω :)Μου αρέσει γιατί τα αντιμετωπίζω τα γαλλικά για παράδειγμα, που μου αρέσουν τόσο να τα βλέπω όσο και να τ'ακούω. Όμως έχετε απόλυτο δίκιο κι εσύ και η leas, ότι δεν πρέπει να είσαι αρχαιολόγος για να επισκεφθείς ένα μουσείο και όταν βγεις να ξέρεις τι είδες. Είμαι γενικότερα υπέρ της επικοινωνίας που στοχεύει στη συνεννόηση με το κοινό στο οποίο απευθύνεται, και τα μουσεία απευθύνονται στο ευρύ κοινό, οπότε ναι, ένας συντονισμός και συγχρονισμός τους χρειάζεται.(Με την ευκαιρία όμως να σ'εκμεταλλευτώ: Δεν ξέρω πώς ονομάζονται, θέλω να μάθω πώς μπορώ και αν μπορώ, να βρίσκω συγκεντρωμένα τα μικρά επεξηγηματικά κείμενα, που βρίσκονται στην αρχή κάθε τμήματος και δίνουν γενικά στοιχεία και πληροφορίες. Έχω ρωτήσει αλλά με παραπέμπουν, με όχι μεγάλη σιγουριά, στο ενημερωτικό φυλλάδιο του μουσείου αλλά δεν εννοώ αυτό. Ίσως να βρίσκονται σε κάποια έκδοση/λεύκωμα μάλλον, ε;)
caravan
caravan
Leas μπορεί και να έχουμε συναντηθεί και στο παρελθόν! Πόντια ευχαρίστως να προσπαθήσω να απαντήσω. Φαντάζομαι εννοείς τα εισαγωγικά κειμενάκια που δίνουν ένα σκαρίφημα του κόσμου που θα δει κάποιος στο εκάστοτε μουσείο. Σωστά;Για το Νέο ΜΟυσείο της Ακρόπολης χρειάζεσαι τον Οδηγό του Μουσείου που έχει κείμενα του Παντερμαλή και βρίσκεται εύκολα στο Πωλητήριο σε λογικότατη τιμή. http://www.theacropolismuseum.gr/el/content/trehoyses-proseheis-thematikes-paroysiaseisΓια λοιπά μουσεία νομίζω η προσπάθεια με τα λευκώματα του Latsis Foundation σε ενδιαφέρει. Υπάρχουν σε βιβλιοθήκες και υπάρχουν και κάποια ebooks. http://www.latsis-foundation.org/ell/ekpaidefsi-epistimi-politismos/politismos/o-kyklos-ton-mouseionTώρα ένα βασικό στοιχείο όταν περιπλανιέσαι σε ένα μουσείο είναι να αναγνωρίσεις απευθείας αν το στήσιμο είναι γραμμικό (από το παρελθόν προς το παρόν) ή θεματικό (όλα γύρω από ένα κοινό πυρήνα... ας πούμε Η Μουσική στην Κυκλαδική Ελλάδα ή ο Δρόμος του Κρασιού στα Βυζαντινά Μοναστήρια της Μακεδονίας -τίτλος φανταστικός που θα ήθελα να οργάνωνα χεχε). Αυτό θα στο υποδείξει η ίδια η έκθεση με τον τίτλο της και τον τρόπο που σε κατευθύνει στο χώρο. Αν τώρα μπερδεύεσαι πολύ με τις χρονολογήσεις αρκεί να σου πω ότι δεν χρειάζεται τόσο πολύ μπέρδεμα. Η καλύτερη τομή του χρόνου πίσω είναι αυτή που ακολουθούν οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι. Επειδή είπαμε ότι η αρχαιολογία είναι παζλ που του λείπουν κομμάτια και ταυτόχρονα δεν έχουμε αρχική εικόνα για να ανατρέξουμε συνήθως γίνεται το εξής: τριχοτόμηση. Βρίσκουμε ένα σπουδαίο αντικείμενο ή γεγονός; Χρονολογούμε με βάση αυτό σε πριν-σύγχρονο-κατόπιν.Λχ. Πέφτεις πάνω σε ερείπεια ανακτόρων στην Κνωσσό; Παρατηρείς ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο γεωλογικά στρώματα διαφορετικής εποχής με ευρήματα (η χρονολόγηση γίνεται με διάφορες μεθόδους μην σε ζαλίζω τώρα αλλά αρκεί να σου πω ότι μέσα σ'αυτές υπάρχουν και μέθοδοι δανεισμένοι από τις φυσικές επιστήμες που λέγονται "απόλυτης χρονολόγησης" οπότε έχουμε τεκμηριώσεις. Ή έχουμε και τυπολογικές με βάση την κεραμεική που είναι κάτι σαν τα δικά μας πιατοπότηρα κι έτσι υπάρχουν ΑΦΘΟΝΑ παντού απ΄την οποία βγήκε το σύστημα Έβανς-Μαρινάτου που χωρίζει σε Πρωτομινωϊκή-Μεσομινωϊκή-Μεταμινωϊκή κι αυτά καθένα σε Ι-ΙΙ-ΙΙΙ και μετά Ια-Ιβ-Ιγ κλπ κλπ. Πού είσαι Ματζουράνη να μας έβλεπες από μια μεριά...). Υπάρχει λοιπόν ένα πιο εύκολο σύστημα (του Νικόλα του Πλάτωνα): xωρίζουν την εποχή σε Προανακτορική (πριν τα ανάκτορα)-Πρωτοανακτορική (πρώτα ανάκτορα)-Nεοανακτορική (δεύτερα ανάκτορα*) και όσα ευρήματα τυπολογικά εντάσσονται στην καθεμία ομαδοποιούνται. Κι έτσι βλέπεις κι εσύ τα "κοινά" χαρακτηριστικά τους στην έκθεση κατόπιν. *Ενδιάμεσα έγινε ο η έκρηξη κι ο σεισμός του ηφαιστείου της Θήρας και το τσουνάμι έφτασε ως Κρήτη και κατέπεσαν τα ανάκτορα. Τώρα αν ο εκθέτης κάνει μια έκθεση με συγχρονικές αναλογίες μεταξύ τόπων που έχουν κοινό πολιτισμό ανά περίοδο πχ. Θήρα-Κρήτη στην πρώτη Μινωϊκή εποχή θα σου δώσει το γενικότερο πλαίσιο όσον αφορά την πολιτειακή οργάνωση-την καθημερινότητα του εμπορίου/επαγγελμάτων/οικονομίας-τις τέχνες. Γιατί στο τέλος αυτά είναι που σε ενδιαφέρουν για να ψυχανεμιστείς λίγο πώς ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι που άνθρωποι ήταν σαν κι εμάς εδώ που τα λέμε!! (μόνο πολύ πιο μικρόσωμοι)Δεν ξέρω αν βοήθησα. Στην διάθεσή σου για οποιαδήποτε απορία/διευκρίνηση. :)
caravan
caravan
Θα στην αποδομήσω!! (see what I did there?) :PΣοβαρευόμενη όμως λίγο. Mε ιντριγκάρισε το ότι το ανέφερε η Πόντια αλλά και εσύ πιο πάνω λέγοντας "σύληση" (επειδή τυμβωρυχία που ανέφερες σίγουρα είναι) και το σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν επειδή εστίασα προσωπικώς περισσότερο στην ατίμωση του πράγματος και το "φτύσιμο" του νεκρού (πραγματικά το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης) παρά στο κερδοσκοπικόν του πράγματος. Και κατόπιν το ξανασκέφτηκα κι είναι Vidal Sasoon 2-σε-1 περίπτωση επειδή φυσικά για κέρδος γίνεται πρωταρχικώς κι όχι για εξευτελισμό αλλά εξευτελισμός συμβαίνει παράλληλα. Ενδιαφέρουσα λέξη ο εξευτελισμός: περιλαμβάνει την λέξη "τέλος" μέσα της που υπαινίσσεται ΚΑΙ την τιμή (όπως λέμε τέλος επιτηδεύματος) και τον σκοπό (όπως λέμε τελική πρόταση ή τελεολογία) αλλά και το...τέλος όπως πάπαλα (το Μεγάλο Πουθενά). :)Ταιρίαζει γάντι στην περίπτωσή μας.
Προσωρινώς ο Ποκοπίκος
Αγαπητο, σε όλους τους πολιτισμους το μαγαρισμα των νεκρων και η συληση ταφων είναι πολιτισμικα απο τα πιο χυδαία πραγματα, χεστηκε ο πατερας σου για τα χρυσα δόντια (και την κειμηλιακη τους αξια, αλλιως θα τα είχε σπιτι), βεβηλώθηκε ο πατερας του, νεκρος μεν αλλα εχει σημασία. Το ότι δεν νοιώθουν οι νεκροι δεν σημαίνει ότι δεν νοιωθουν οι ζωντανοι....η ζωη (και ο θανατος) είναι πολυ παραπανω απο απλες επιστημονικες διαπιστώσεις, αν ήταν ετσι απλα θα τους θαβαμε στο λεπτο, αλλα μαντεξε τι; εχουμε τελετουργικα, ακομα και εσυ...πας καθε χρόνο να πλυνεις, να αφησεις λουλουδια κτλ, γιατί; επιστημονικα δεν στεκει...αλλα. Κυριολεκτικα σε όλους τους πολιτισμους δεν θα βρεις επιστημονικα αυτονόητη αληθεια που να μην διεπεται απο τελετουργικα. Ο πατερας σου πιο φυσιολογικος ανθρωπος δεν θα μπορουσε να είναι και αν εσυ μπορεις να το δεις πιο επιστημονικα είναι γιατί ότι δεσιμο και να είχες με τον παππου δεν συγκρίνεται με το δεσιμο παιδιου/γονιου που είχε ο πατερας σου.1.Είναι συναισθηματικης φυσεως το θεμα.2.Είναι και φιλοσοφικης φυσεως το θεμα, η ασεβεια στους νεκρους είναι προσβολη για τους ζωντανους διότι μαντεξε; όλοι δυο μετρα γης θα κληρονομήσουμε.
idril
idril
Το τελετουργικό, ακριβώς. Αλλά και πριν την ταφή.Παραβίαση αρχής Λενφου αλέρτ:Έπαθα σοκ όταν άφησαν την οικογένεια του συντρόφου μου να δουν τον νεκρό τους, από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μισοντυμένο και μισοξυρισμένο στο νεκροτομείο. Έπεσαν πάνω του με φωνές και κλάματα και τα έκαναν όλα από την αρχή. Ο υπαίτιος φροντιστής (;) ήθελε να κάνει τη δουλειά του, για να παραδώσει τη σορό στην οικογένεια, αλλά και να μη φάει ολόκληρη την Κυριακή του. Άκουσε τον εξάψαλμο από τον εργοδότη του κι ενώ αρχικά τον λυπήθηκα (γιατί ήμουν παρούσα) μετά συνειδητοποίησα ότι έκανε μεγάλο κακό με την απόφασή του αυτή. Μου πήρε βδομάδες να συνεφέρω την οικογένεια, κάπως, με πολλή κουβέντα. Ακόμη είναι το κομμάτι που τούς χτυπάει πιο άσχημα στην όλη ιστορία. Που είναι πανάσχημη ιστορία από μόνη της. Αλλά την ασέβεια στο νεκρό τους δεν θα τη συγχωρήσουν ποτέ. Και τους δίνω όλα τα δίκια του κόσμου. Ας το έκανε σωστά και ας παρέδιδε την επόμενη μέρα. Αγαπητή 1, συμπαραστάσου στον πατέρα σου, και να ξέρεις ότι και λίγα τους είπε. Κάποιος ανέφερε τη μαφία των νεκροταφείων. Είναι δυστυχώς έτσι και χειρότερα ακόμη...
Προσωρινώς ο Ποκοπίκος
Μα είναι δυνατον να μην τους μείνουν εφ όρου ζωής; είναι η τελευταια εικονα που θα εχουν, εδω η μανα μου εχει το παραπονο ότι δεν μπορει να θυμηθει το προσωπο του πατερα μου πριν απο τα τελευταία που είχε αλλοιωθει, που δεν εφταιγε και κανεις, ποσο μαλλον όταν υπάρχει φταιξιμο.Η οραση είναι απο τις πιο βασικες μας αισθησεις.