Δεν πιστεύω γενικά ότι τα πράγματα ήταν πιο «καλά» (αγνά/γνήσια/αυθεντικά/αθώα) στο εγγύς παρελθόν πριν από την τεχνολογική επανάσταση και τις ψηφιακές μπίζνες, κάποιες αποχρώσεις όμως μού ήταν σαφώς πιο φιλικές στο στομάχι.
Θα έλεγα, δηλαδή, ότι προτιμούσα μάλλον τους μεγιστάνες τύπου Ωνάση (όχι για πατριωτικούς λόγους, καμία σχέση) όσον αφορά τη σύνθεση της πινακοθήκης με τους «κροίσους του πλανήτη» παρά το σύγχρονο υβρίδιο τεχνο-γκουρού - φιλάνθρωπου - οραματιστή - καινοτόμου (δεν έχουν τέλος οι μεγαλειώδεις προσδιορισμοί) που έχει καπαρώσει εδώ και χρόνια τις υψηλές θέσεις της λίστας με τους πλουσιότερους του σύμπαντος που δημοσιεύει τακτικά το «Forbes».
Παλιά τουλάχιστον δεν έμοιαζε σαν να έχει αναλάβει σύσσωμος ο πληθυσμός της Γης τις δημόσιες σχέσεις των πλουσιότερων τέκνων της.
Λυπάμαι, αλλά κάτι κλοτσάει άγαρμπα στη θέα υπερφυσικών μπεμπέδων σε ρόλους πεφωτισμένων entrepreneurs που ούτε λίγο ούτε πολύ στόχο έχουν, όπως δεν παύουν να διαλαλούν διαρκώς, τη σωτηρία και την ευημερία της ανθρωπότητας στους αιώνες των αιώνων.
Το μόνο κοινό των νέων μεγιστάνων με τους παλαιούς πάμπλουτους επιτήδειους είναι ο μύθος του ιδιοφυούς, sui generis αυτοδημιούργητου που τους συνοδεύει και δεν παύει να καλλιεργείται εντελώς μηχανικά από την πληθώρα των σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων.
Μου προκαλεί βαθιά σύγχυση ο σπέσιαλ ανθρωπότυπος μεγιστάνων όπως ο Γκέιτς, ο Μπέζος (καμία σχέση με ελληνικές ρίζες το επίθετό του, παρά την επίμονη σχετική φημολογία) και ο Μασκ.
Σαθρό προφανώς και ολίγον διεστραμμένο, αλλά μου κολλάνε συνειρμικά στο μυαλό «ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς» (κατ' άλλους Φρανς, παραμένει ασαφές), οι άμοιροι («σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ' τα τανκς») κεντρικοί χαρακτήρες από τον «Τρίτο Παγκόσμιο» του Λοΐζου, παρ' ότι εν προκειμένω θα ταίριαζαν πολύ περισσότερο οι ευέλικτοι πλουτοκράτες του τραγουδιού, δηλαδή «ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ» («σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ»).
Το μόνο κοινό των νέων μεγιστάνων με τους παλαιούς πάμπλουτους επιτήδειους είναι ο μύθος του ιδιοφυούς, sui generis αυτοδημιούργητου που τους συνοδεύει και δεν παύει να καλλιεργείται εντελώς μηχανικά από την πληθώρα των σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων.
Ένα μικρό δείγμα αποτελούν και οι ωδές στο διαπλανητικό όραμα του Έλον Μασκ με αφορμή την πρόσφατη αποστολή αυτοκινήτου στο Διάστημα και την ακόμα πιο πρόσφατη εγκαθίδρυση στην Αθήνα μονοπρόσωπης ΙΚΕ με τίτλο Tesla Greece(«ένα μικρό γραφείο έρευνας και ανάπτυξης», σύμφωνα με το δελτίο Τύπου).
«Έλον Μασκ: Τρελός κροίσος ή ιδιοφυής οραματιστής;», «Το Βήμα». «Έλον Μασκ: Πώς από θύμα bullying έγινε παγκόσμιο τεχνολογικό πρότυπο», news247. Χιλιάδες, κυριολεκτικά, τα αντίστοιχα άρθρα παγκοσμίως που εστιάζουν στο «origin story», στον μύθο προέλευσης του ιδιοσυγκρασιακού μεγιστάνα, όπως γίνεται παραδοσιακά σε ειδικά, πανηγυρικά τεύχη των κόμικς με υπερ-ήρωες.
Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το παρατσούκλι του Μασκ είναι Iron Man (lol, το υγρό όνειρο του σπασίκλα έγινε πραγματικότητα), ενώ είχε κάνει κι ένα σπέσιαλ γκεστ πέρασμα στο δεύτερο μέρος της ομότιτλης σειράς ταινιών βασισμένων στο γνωστό κόμικ της Marvel.
Συχνά, δε, το βιογραφικό του μοιάζει με αφήγημα κακής επιστημονικής φαντασίας, αφού ακόμα και οι τίτλοι των εταιρειών και των μεγαλεπήβολων πρότζεκτ του νοτιοαφρικανικής καταγωγής Καναδο-αμερικανού κροίσου συμβάλλουν στην ανάλογη ατμόσφαιρα: SpaceX, Neuralink, Solar City, Hyperloop κ.ο.κ.
Απ' όλες τις «εφευρέσεις» και τις επενδύσεις του, πάντως, η πιο αποδοτική φαίνεται να είναι αυτή που αφορά το προσωπικό του grooming και την «επανίδρυσή» του σε πλέιμποϊ υψηλών ταχυτήτων (αν έχετε λίγο χρόνο, αναζητήστε παλιές φωτογραφίες του όταν ήταν ακόμα ένας φιλόδοξος, λιπαρός, πρόωρα καραφλός σπασικλάκος).
Οπωσδήποτε έχει κάνει την πιο επιτυχημένη εμφύτευση μαλλιών όλων των εποχών και μάλιστα με διαφορά. Μιλάμε για πλήρη «αναθεώρηση» της βιολογικής του ταυτότητας. Καμιά φορά τα λεφτά πιάνουν πραγματικά τόπο.
Πρέπει όμως να είναι προσεκτικός κανείς στις μέρες μας (και ειδικά στα μέρη μας) όταν αναφέρεται σκωπτικά σε ντόπιους και ξένους τιτάνες του υπερ-επιχειρείν.
Μέχρι και «συριζαίο» (είναι το σύγχρονο ισότιμο του «πρασινοφρουρού», υποθέτω) μπορούν να σε πουν κάποιοι προοδευτικοί/κεντροαριστεροί θεωρητικά κύκλοι που έχουν οδηγηθεί στα κάγκελα της αντίδρασης από τα εξοργιστικά κόλπα της παρούσας κυβέρνησης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
