Ο κορυφαίος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας έστειλε το ακόλουθο κείμενο προς δημοσίευση στο LIFO.gr
Με έναυσμα μία εξόφθαλμη περίπτωση, ειδικής αλλά και πολύ γενικότερης σημασίας, θέλω, εξαναγκασμένος και από τις εκ νέου ζοφερές περιστάσεις, να αναφερθώ στην συμπεριφορά επιφανών οπαδών τής Αριστεράς οι οποίοι, από την μέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση τής χώρας αυτή η παράταξη, σιωπούν χωρίς σχεδόν εξαιρέσεις αλλά και με τρόπο που εμβάλλει σε πιεστικές σκέψεις.
Η εξόφθαλμη περίπτωση, την οποία χρησιμοποιώ ως δείγμα μιάς πολύ ευρύτερης διαγωγής που, όπως λέγεται προσφυώς, «βγάζει μάτι», είναι αυτή τού συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη. Στην εν λόγω περίπτωση πρέπει, μέσα στην απόλυτη αποσιώπησή της από όλους, σαν να μη συμβαίνει τίποτα ή σαν να βρίσκεται ο εν λόγω κύριος στο απυρόβλητο, να δοθεί επιτέλους μία απάντηση, με όσα αυτή η τελευταία μπορεί να συνεπάγεται για τον γράφοντα, από τον οποίο η ανάληψη των ευθυνών του είναι απόλυτα και άφοβα διακηρυγμένη.
Για ποιον άλλον λόγο διεκδίκησαν και κατέλαβαν την εξουσία οι συριζαίοι παρά για να διαχειριστούν την κρίση; Για να διεκδικήσουν να γίνουν κυβέρνηση σημαίνει ότι ήξεραν και μπορούσαν να την διαχειριστούν. Την διαχειρίστηκαν; Πώς; Ο Μάρκαρης λέει «άσχημα». Ψεύδεται, και μάλιστα χρησιμοποιώντας μία άκρως απαλή και απαλλακτική από οποιοδήποτε κακουργηματικό βάρος λέξη, διότι η πασιφανής αλήθεια είναι ότι την κρίση την διαχειρίστηκαν καταστροφικά, μόνο με συνεχή ψεύδη και μόνο με ακαταμέτρητες αποτυχίες.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα Τα Νέα τής 4.8.2018, στον Μανώλη Πιμπλή, ο Μάρκαρης δηλώνει : «Αν υπάρχει κάποιος ωφελημένος από την κρίση, αυτός είμαι εγώ», λέει ο συγγραφέας στο «Βιβλιοδρόμιο» σκωπτικά – συμπληρώνει με την τελευταία λέξη ο δημοσιογράφος. «Τα βιβλία μου μεταφράστηκαν από την Δανία μέχρι το Περού. Καθοριστική επίδραση είχαν τα τέσσερα μυθιστορήματα για την κρίση».
Εν συνεχεία γίνεται αναφορά από την εφημερίδα στο πρόσφατο βιβλίο του, κι αμέσως μετά ακολουθεί περιγραφή από τον Μάρκαρη τής πολιτικής κατάστασης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στούς εταίρους της, πλην Ελλάδος, τούς οποίους κατακεραυνώνει, κυρίως την Κεντρική Ευρώπη, «η οποία κυβερνά» και «δεν έχει δεσμούς με τον Νότο», λέει, προσθέτοντας : «πρόκειται για πρόβλημα δομικό και πρόβλημα δημοκρατίας» για την οποία, λέει πιο κάτω, «ανησυχεί».
Μιλώντας εν συνεχεία για την Ελλάδα, εκφράζεται ως εξής : «Η Ελλάδα έχει πρόβλημα κυβερνησιμότητας. Κανένα κόμμα δεν βλέπω ικανό να κυβερνήσει αποτελεσματικά. Ο,τι και να καταλογίσεις στην κυβέρνηση αυτή, την κρίση δεν την δημιούργησε αυτή. Επίσης, ως προς τις Πρέσπες, πρέπει να τούς πιστωθεί ότι τόλμησαν κάτι που δεν τόλμησαν οι προηγούμενοι. Τα άλλα πολιτικά κόστη τούς επιβλήθηκαν απέξω, αυτό το πήραν μόνοι τους. Μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να διαχειρίζεται την κρίση άσχημα αλλά δεν την δημιούργησε αυτή. Και όταν βλέπεις τα κόμματα τής αντιπολίτευσης, στο παλιό μοντέλο, δίχως πρόγραμμα, απλώς να βρίζουν για ό,τι κάνει η κυβέρνηση, λες ότι θα κάνουν πάλι τα ίδια».
Κι αφού κάνει μία γενικόλογη και κοινότοπη «ανάλυση» για την «αρνητική στάση των ανθρώπων», καταλήγει με την φράση : «Η πρόσφατη φωτιά είναι η απόλυτη τραγωδία και το απόλυτο ρεζιλίκι».
Δεν θα άξιζαν κανέναν σχολιασμό όσα λέει ο Μάρκαρης, φτάνει να τα διαβάσει κανείς χωρίς κομματικές παρωπίδες. Είναι όμως τόσο ακραία, εξαντλητικά οριακές οι καταστάσεις που ζούμε όλοι από τις 23/7, ώστε προκύπτει ως επιτακτική ανάγκη να ειπωθούν κάποια πράγματα σχετικά με τα λεγόμενα τού Μάρκαρη.
Το «πρόβλημα κυβερνησιμότητας» που λέει ότι «έχει η Ελλάδα»,πώς το εννοεί; Η συνέχεια των λόγων του το αποσαφηνίζει, κάνοντας όμως έναν γλωσσικό ελιγμό ο οποίος ως νόημα και ως διατύπωση δεν διαφέρει σε τίποτε απολύτως από όλα τα επιχειρήματα/δικαιολογίες που κατά κόρον έχει προτάξει η σημερινή κυβέρνηση για να συγκαλύψει την πασιφανή ενοχή της για όσα συνέβησαν στο Μάτι και στις γύρω περιοχές. Επιχειρήματα/δικαιολογίες που, όταν λέγονται από τον Μάρκαρη, τον καθιστούν αυτομάτως συμπορευόμενο/συνένοχο τής κυβερνητικής πολιτικής, άρα ταυτισμένο αδιαχώριστα και κραυγαλέα με την συνολική διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τον Ιανουάριο τού 2015 και μέχρι σήμερα.
Και όταν δηλώνει : «Η πρόσφατη φωτιά είναι η απόλυτη τραγωδία και το απόλυτο ρεζιλίκι», σε ποιους τα καταλογίζει αυτά; Ποιος φταίει; Δεν μπορεί να μην φταίει κάποιος. Δεν κατονομάζει κανέναν. Κάνει δηλαδή αυτό ακριβώς που κάνουν οι σημερινοί κυβερνώντες : αποσιωπούν, υπεκφεύγουν, συγκαλύπτουν, αποκρύπτουν, αποποιούνται, κρύβονται, παραπλανούν, υποκρίνονται, δειλιάζουν, άρα δεν δηλώνουν ονομαστικώς το ζητούμενο που είναι η αποκάλυψη και η κατάδειξη των ενόχων, δηλαδή αυτών των ιδίων.
Οσο για την φράση : «Και όταν βλέπεις τα κόμματα τής αντιπολίτευσης, στο παλιό μοντέλο, χωρίς πρόγραμμα, απλώς να βρίζουν για ό,τι κάνει η κυβέρνηση, λες ότι θα κάνουν πάλι τα ίδια», θα μπορούσε να αποτελεί επακριβώς δήλωση τού κυβερνητικού εκπροσώπου ή απευθείας από το Μέγαρο Μαξίμου με την έγκριση τού «πρωθυπουργού». Τόση ταυτολογία, και μάλιστα αμισθί.
'Η : «Δεν βλέπω συγγραφείς με πολιτικό λόγο» – σε αντιπαράθεση βέβαια με τον εαυτό του που αντιπροσωπεύει έναν «πολιτικό λόγο» εκφραζόμενο από τα πολυδιαφημισμένα και προσοδοφόρα βιβλία του τα οποία ακυρώνουν αυτόν τον λόγο με την ανενδοίαστα εμπορευματική ύπαρξή τους ως προϊόντα ευτελούς αξίας και καταναλωτικής ανακύκλωσης.
Εντέλει, και μόνο οι φράσεις του που προαναφέρθηκαν: «Ο,τι και να καταλογίσεις στην κυβέρνηση αυτή, την κρίση δεν την δημιούργησε αυτή. (…) Μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να διαχειρίζεται την κρίση άσχημα, αλλά δεν την δημιούργησε αυτή», αποκαλύπτουν μία πολιτική τοποθέτηση που είναι η πάγια θέση αυτής της κυβέρνησης και το βασικό μοτίβο των αυτοδικαιολογήσεών της.
Τίθενται όμως δύο αυτονόητα ερωτήματα.
Το πρώτο: για ποιον άλλον λόγο διεκδίκησαν και κατέλαβαν την εξουσία οι συριζαίοι παρά για να διαχειριστούν την κρίση; Για να διεκδικήσουν να γίνουν κυβέρνηση σημαίνει ότι ήξεραν και μπορούσαν να την διαχειριστούν. Την διαχειρίστηκαν; Πώς; Ο Μάρκαρης λέει «άσχημα». Ψεύδεται, και μάλιστα χρησιμοποιώντας μία άκρως απαλή και απαλλακτική από οποιοδήποτε κακουργηματικό βάρος λέξη, διότι η πασιφανής αλήθεια είναι ότι την κρίση την διαχειρίστηκαν καταστροφικά, μόνο με συνεχή ψεύδη και μόνο με ακαταμέτρητες αποτυχίες.
Δεν θα υπεισέλθω σε επί μέρους ζητήματα τής τρέχουσας από το 2015 πολιτικής και οικονομικής ζωής, διότι η ουσία είναι ότι η διακυβέρνηση τής χώρας από τον ΣΎΡΙΖΑ, από μία δήθεν Αριστερά που αποδείχθηκε κατάφορα εξουσιομανής και καθεστωτική, υπήρξε ένα ολοκληρωτικό, χωρίς ούτε μία εξαίρεση, φιάσκο.
Ανέλαβαν την διακυβέρνηση τής χώρας χωρίς την παραμικρή γνώση, την παραμικρή επίγνωση, την παραμικρή συνείδηση, την παραμικρή εμπειρία, για να οδηγήσουν την Ελλάδα σ’ αυτό που είναι σήμερα : μία εξαπατημένη χώρα, και ο λαός της ένας λαός, χωρίς ελαφρυντικά, φταίχτης αλλά και θύμα, συνυπεύθυνος, διότι αυτός τούς έκανε κυβέρνηση και σε μεγάλο ακόμα ποσοστό εξακολουθεί να τούς υποστηρίζει, αλλά και ανεύθυνος διότι εξαπατήθηκε όπως εξαπατάται κάποιος που έχει απογοητευτεί από όλα και πιστεύει, μέσα στην απόγνωσή του, ακόμα και έναν κοινό και σεσημασμένο απατεώνα που τού υπόσχεται καλύτερες μέρες.
Γιατί σιωπά ο Παντελής Βούλγαρης; Γιατί σιωπά ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς; Γιατί σιωπά η Ρέα Γαλανάκη; Γιατί σιωπά η Ιωάννα Καρυστιάνη; Γιατί σιωπά η Τζίνα Πολίτη; Η Εφημερίδα των Συντακτών πιστεύει ακόμα ότι υπηρετεί μία αριστερή κυβέρνηση; Γιατί σιωπούν; Τι άλλο περιμένουν ακόμα; Δεν αισθάνονται εξαπατημένοι από το σημερινό καθεστώς; Πιστεύουν ακόμα ότι τούς εκπροσωπεί; Αν ναι, ας μάς πούν γιατί. Αν όχι, ας μάς το πούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι με την σιωπή τους παραμένουν «κολλημένοι» σε μία κυβέρνηση που έχει ευτελίσει τα πιστεύω τους;
Το δεύτερο ερώτημα: ο Μάρκαρης, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, δεν έχει καταλάβει τίποτα; Τίποτα δεν τον έχει κάνει να σκεφτεί πάνω στην Αριστερά που είναι στην εξουσία και στην δική του ταυτότητα ως αριστερού; Δεν ζει εδώ; Πού ζει; Στην Δανία ή στο Περού όπου τρυγά τα ποσοστά του από τα πιασάρικα βιβλία του, τα γραμμένα για τον κυριότερο απώτερο σκοπό : το κέρδος; Ποιος; Ο αριστερός Μάρκαρης – σκεφτείτε τι θα έλεγε αν αυτό το έκανε ένας δεξιός στον οποίο πολύ εύκολα αποδίδεται η λαθροχειρία και η φιλοχρηματία. Και δεν έχει την στοιχειώδη τσίπα να ντραπεί όταν ομολογεί ο ίδιος ότι «αν υπάρχει κάποιος ωφελημένος απ’ την κρίση, αυτός είμαι εγώ», όπου, από τον εξίσου απαράδεκτο δημοσιογράφο, προστίθεται η «σωστική» ουρά ότι το λέει «σκωπτικά» – δεν θα ήταν απορίας άξιο εάν ο Μάρκαρης ευχόταν να συνεχιστεί επ’ αόριστον η κρίση για να συνεχίσει κι αυτός να αναπαράγει με το «κομμάτι» την πραμάτεια του ώστε να αντλεί ανεξάντλητο υλικό και να προλαβαίνει την πιεστική κίνηση τής διεθνούς αγοράς.
Με όλα αυτά, τίθεται ένα σοβαρότατο ηθικής τάξεως πρόβλημα το οποίο αποτελεί και το σημείο όπου συγκλίνουν αυτά που είπα και αυτά που έπονται.
Τι άλλο περισσότερο χρειάζεται να γίνει σ’ αυτήν την σχεδόν τετραετή διακυβέρνηση τού ΣΥΡΙΖΑ για να αντιληφθεί ο Μάρκαρης ότι αυτή η διακυβέρνηση πρώτον αυτόν ως αριστερό έχει προσβάλλει και διαψεύσει; Δεν αισθάνεται μειωμένος ως άνθρωπος και ταπεινωμένος ως οπαδός μιάς ιδεολογίας από το γεγονός και μόνο ότι όλα όσα συναποτελούν αυτό που από καταβολής συνιστούσε την όποια αξία τής Αριστεράς έχει συντριβεί ανεπανόρθωτα από τούς σημερινούς κυβερνώντες;
Τι περισσότερο χρειάζεται να γίνει ακόμα για να συναισθανθεί ο Μάρκαρης ότι κυρίως αυτός ως αριστερός έχει προσβληθεί και εξαπατηθεί, ώστε να φτάσει επιτέλους στο σημείο να αποκηρύξει όχι την ιδεολογία του – δικαίωμά του να την έχει, και ούτε αμφισβητείται εδώ ο αξιακός χάρτης μιάς αριστερας τής οποίας και εγώ υπήρξα ένθερμος υποστηρικτής, χωρίς έκτοτε να έχω περάσει σε άλλη κομματική παράταξη – αλλά τούς καταχραστές της, τούς ευτελιστές της, τούς εξωμότες της – οι οποίοι δεν θα έπρεπε ήδη να έχουν συλληφθεί και οδηγηθεί σιδηροδέσμιοι σε μπουντρούμια όπου θα παρέμεναν εφ’ όρου ζωής, χωρίς δίκη αφού έχουν ήδη κριθεί και καταδικαστεί για τα κατά συρροήν κακουργήματά τους;
Κι όμως, ο Μάρκαρης παραμένει αμετακίνητος, απρόσβλητος, ανέπαφος, απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την γραμμή τού κόμματος, αποδίδοντας ευθύνες στους «απέξω» – μπορεί να διανοηθεί κανείς ευτελέστερο επιχείρημα; – και αποφεύγοντας να κάνει την παραμικρή νύξη στον συνολικό όλεθρο που αποτελούν τα πεπραγμένα τής παράταξής του.
Φυσικά, είναι κατανοητό ότι αν ο Μάρκαρης αποτολμήσει, ακόμα κι από μέσα του, να σκεφτεί ευθέως και ειλικρινά περί τίνος ακριβώς πρόκειται, δεν θα το αντέξει, διότι εαν το κάνει θα γκρεμιστεί ολόκληρη η εφηρμοσμένη ιδεολογία του και μαζί της θα γκρεμιστεί κι αυτός. Κρατάει στάση ασφαλείας που τον αποτρέπει από την πνευματική αυτοκτονία, και συγχρόνως, με όσα γράφει και τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την λογοτεχνία αφού πρόκειται για ευκαιριακά ξεπετάγματα προορισμένα να τού αποφέρουν το επιδιωκόμενο, τού επιτρέπει να έχει την δυνατότητα να αλωνίζει την υφήλιο παριστάνοντας και τον συγγραφέα και τον προοδευτικό διανοούμενο, κάποιον δηλαδή τον οποίο, τα απληροφόρητα πλήθη των αναγνωστών του και οι λιμασμένοι για πωλήσεις εκδότες του, δεν γνωρίζουν ποιος όντως είναι και τον οποίο εκδίδουν και αγοράζουν ελαφρά τη καρδία πιστεύοντας ότι συμβάλλουν έτσι στο «ελληνικό πρόβλημα» ενημερωμένοι εγκρίτως από ευπώλητα υποπροϊόντα.
Δεν είναι όμως μόνο ο Μάρκαρης που εκπροσωπεί αυτήν την όχι δημοσίως ομολογημένη εξαπάτηση εκ μέρους τής δήθεν αριστερής διακυβέρνησης.
Εκτός από τούς πολυπληθείς, παλαιάς και νεότερης γενιάς, αριστερούς, οι οποίοι, πλην κάποιων φωνών που ακούγονται τελευταίως από ορισμένους «ανώνυμους» οι οποίοι λένε ότι έχουν καταλάβει και δεν το κρύβουν, υπάρχει μία πλευρά «επωνύμων» οι οποίοι σιωπούν ή εμφανίζονται να μιλούν αλλά με μασημένα ή ασαφή, ουδέτερα, ανούσια, λόγια, όταν απαντούν στην ερώτηση τι σκέφτονται για «την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα».
Κι εφόσον μιλάμε για «επώνυμους», θα ήταν αστοχία να μην αναφερθούν μερικά ονόματα πίσω από τα οποία υπάρχουν και πολλά άλλα, μεταξύ των οποίων και όσοι από τούς πρώην φανατικά υπέρμαχους τού καθεστώτος, κατάλαβαν πλέον αλλά μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια ποια είναι η αλήθεια.
Γιατί σιωπά ο Παντελής Βούλγαρης; Γιατί σιωπά ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς; Γιατί σιωπά η Ρέα Γαλανάκη; Γιατί σιωπά η Ιωάννα Καρυστιάνη; Γιατί σιωπά η Τζίνα Πολίτη; Η Εφημερίδα των Συντακτών πιστεύει ακόμα ότι υπηρετεί μία αριστερή κυβέρνηση; Οι συντάκτες της, μεταξύ αυτών ορισμένοι πολύ αξιόλογοι, θεωρούν όντως ότι είναι με το μέρος ενός αληθινά προοδευτικού κυβερνητικού σχήματος; Αναφέρω ενδεικτικά αυτά τα ονόματα, διότι κάποιοι απ’ αυτούς, όπως π.χ. ο Βούλγαρης και η Καρυστιάνη, πλήρωσαν ακριβά την αριστερή τους τοποθέτηση επί χούντας, ή η Τζίνα Πολίτη η οποία συνέδεσε άμεσα όλη την ζωή της, όπως το λέει η ίδια, με την Αριστερά.
Γιατί σιωπούν; Τι άλλο περιμένουν ακόμα;
Δεν αισθάνονται εξαπατημένοι από το σημερινό καθεστώς; Πιστεύουν ακόμα ότι τούς εκπροσωπεί; Αν ναι, ας μάς πούν γιατί. Αν όχι, ας μάς το πούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι με την σιωπή τους παραμένουν «κολλημένοι» σε μία κυβέρνηση που έχει ευτελίσει τα πιστεύω τους; Δεν τολμούν; Φοβούνται ότι θα χαρακτηριστούν αντι-αριστεροί; Μα με την σιωπή τους υποστηρίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό στο πρόσωπο των κυβερνώντων. Φοβούνται ότι θα προδώσουν την ιδεολογία τους; Μα η σιωπή τους την προδίδει ενώ έχει ήδη σχεδόν εκμηδενιστεί από τούς δήθεν ομοϊδεάτες τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι αν μιλήσουν θα σώσουν, έστω για τούς τύπους μία ελάχιστη αξία σε μία πίστη που κάποτε εκπροσωπούσε τουλάχιστον μία ακεραιότητα.
Γιατί λοιπόν σιωπούν; Τι περισσότερο περιμένουν;
Ο Μάρκαρης πάντως μίλησε όπως μίλησε, ίσως όμως αυτά που είπε, να είναι εκείνα που θα έλεγαν κι αυτοί, «ανώνυμοι» και «επώνυμοι», εαν έλυναν την σιωπή τους.
Μόνο που στην τρέχουσα δεινή πραγματικότητα, η σιωπή δεν είναι χρυσός, είναι θάνατος.
Ο θάνατος κυβερνά σήμερα την Ελλάδα.
σχόλια