To Big Brother έδειξε το δρόμο: Άσε την κάμερα της τηλεόρασης να πέσει πάνω σου και γίνε κάποιος μέσα σε ένα απόγευμα. To youtube πήγε το πράγμα ένα βήμα παρακάτω: Κάνε ότι θες χωρίς να έχεις ανάγκη την τηλεόραση. Αν τσιμπήσουν τσίμπησαν.
Και τσιμπάνε αρκετοί. Κάνουν αγνώστους σε ένα βράδυ διάσημους. Τους «γλεντάνε» και μετά "Next Please!". Τα καινούρια αστέρια που άκοπα φτάνουν στην κορυφή νομίζουν ότι πετάνε το δόλωμα και ο κόσμος τσιμπάει. Όμως συμβαίνει το ανάποδο: Οι ίδιοι τσιμπάνε από το αγκίστρι του κόσμου.
Ο κόσμος ξέρει την ημερομηνία λήξεως του προϊόντος από πριν. Κάνει το «κομμάτι του». Έχει μια μεγάλη αγκαλιά για τον καινούριο που πριν δυο λεπτά δεν τον ήξερε η μάνα του. Τον σφίγγει τόσο πολύ από την «αγάπη του», τον κάνει να ασφυκτιά μέσα της και στο τέλος τον πνίγει. Τον πετάει τόσο εύκολα στην άκρη όσο εύκολα τον αγκάλιασε.
Αν τα πρόσωπα αυτά που βρίσκονται κάτω από το φως της ξαφνικής φήμης είχαν άμυνες τότε το παιχνίδι θα είχε ενδιαφέρον. Στον ρινγκ της φήμης έχει πλάκα να παρατηρείς τέτοιους αγώνες όταν και οι δύο παίκτες ξέρουν το ρόλο τους.
Σχεδόν όμως όλοι πιστεύουν ότι άξιζαν την ξαφνική φήμη, ότι δεν χρειάζεται πια να αποδείξουν τίποτα, ότι κάλυψαν ένα κενό στην αγορά, ότι ήταν γραφτό να γίνει, ότι μετά από αυτούς το χάος, ότι είναι λογικό εκεί που δεν σε ήξερε ο θυρωρός σου να είσαι πρώτη μούρη παντού. Έτσι όλες οι άμυνες πέφτουν. Δίνονται ολοκληρωτικά και με πάθος στον «ωραίο αγώνα» μέσα στο ρινγκ της φήμης. Και εκεί που είναι ανέμελοι μπορεί να φάνε μια μπουνιά από τον αντίπαλο κάτω από το σαγόνι. Μπορεί τα χειροκροτήματα του πλήθους να αποσπάσουν την προσοχή τους και η μύτη τους να ανοίξει. Ή ακόμα πιο απλά ο διαιτητής(τα media δηλαδή) να σφυρίξει την λήξη του παιχνιδιού. Το σίγουρο είναι ότι όσο πιο γρήγορα ανέβηκαν στην κορυφή τόσο πιο γρήγορα θα «σκάσουν» με δύναμη στο έδαφος. Και δεύτερος γύρος δεν υπάρχει.
σχόλια