Η σαρωτική τηλεοπτική επιτυχία του «Greece's Next Top Model» το πρώτο μισό της τρέχουσας σεζόν οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε ένα πρόσωπο: η Ζενεβιέβ Μαζαρί, η ιδιόρρυθμη creative director του ριάλιτι, εμφανίστηκε σε ένα από τα πρώτα επεισόδια και μέσα σε ένα βράδυ έγινε κυριολεκτικά η meme queen της χρονιάς.
Το χιούμορ, οι ατάκες της, το σαρκαστικό (υπεροπτικό, κατά πολλούς) ύφος και τα φαρμακερά της σχόλια στις συμμετέχουσες έκαναν όλους να ψάχνουν μανιωδώς, τις πρώτες ώρες, ποια είναι η «μελαχρινή με το λεοπάρ» και δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητη την παραγωγή, που φυσικά την ανήγαγε σε «series regular» (στην ουσία, άτυπη πρωταγωνίστρια).
Βέβαια, στον κόσμο της μόδας η Ζενεβιέβ ούτε χθεσινή είναι ούτε άγνωστη. Ως creative director στο Fashion Workshop της Βίκυς Καγιά, όπου βρεθήκαμε για τη συζήτηση, διδάσκει στους πρωτοετείς τη δομή μιας κολεξιόν, πάντα παραλληλίζοντας τα ελληνικά με τα διεθνή δεδομένα, και με τους δευτεροετείς συζητά τα concepts, τη χρωματολογία, την υφασματολογία και άλλες παραμέτρους του σχεδίου μόδας.
Αυτό που μαθαίνουμε στους φοιτητές είναι ότι πρέπει να έχουν γερό στομάχι, γιατί οποιοσδήποτε μπορεί να έρθει και να τους πει «δεν μ' αρέσει αυτό που έχεις φτιάξει». Δημοκρατία είναι να μπορείς να φτάσεις στο ζητούμενο, που είναι το κατασκευαστικό κομμάτι, και ο άλλος να μπορεί να σου πει «μου αρέσει, δεν μου αρέσει, το ψωνίζω, δεν το ψωνίζω».
«Η μορφή του syllabus πατάει πάνω στο πατρόν και στο μάθημα της Αλίκης Δέμη» αρχίζει να μου εξηγεί. «Χωρίς ραπτική δεν φτάνεις πουθενά. Ιδέες έχουν όλοι. Εγώ καλούμαι να ξυπνήσω το τέρας μέσα τους. Συζητάμε ώρες ατελείωτες για τις ιδέες τους, αλλά μόλις τις βάλουν πάνω στην κούκλα ξεκινά το "αχ, δεν το είχα φανταστεί έτσι".
Σε όλους εύχομαι να φύγουν έξω και να ανοίξουν τα φτερά τους, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Φαντάσου ότι στο εξωτερικό υπάρχουν πανεπιστήμια με αντίστοιχη κατεύθυνση και ένας ανταγωνισμός απίστευτος. Φοιτητές απ' όλο τον κόσμο παρακαλούν μια παγκόσμια αγορά και στέλνουν βιογραφικά, selfies, "είμαι έτοιμος, τα κάνω όλα". Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενταχθείς σε ένα design group.
Οι δικοί μου θέλω να φεύγουν από δω γνωρίζοντας ότι δεν ξέρουν τίποτα – κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Στη μόδα ποτέ δεν τελειώνεις, ποτέ δεν "φτάνεις"».
Όση ώρα μου περιγράφει τις αρμοδιότητές της στη σχολή, ο τόνος της είναι παρόμοιος με αυτόν που έχουμε γνωρίσει από την τηλεόραση – απόδειξη του ότι η Ζενεβιέβ δεν είναι τηλεοπτικό κατασκεύασμα, αλλά μάλλον τηλεοπτικό εύρημα.
Παράλληλα, γελάει συνέχεια και αυτοσαρκάζεται, ενώ μου λέει πως αυτή την περίοδο βρίσκεται ήδη σε στάδιο προετοιμασίας για τον επόμενο κύκλο του GNTM που θα δούμε τη νέα σεζόν, για τον οποίο οι αιτήσεις συμμετοχής ξεπερνούν ήδη τις 3.000.
Όταν της αναφέρω την προϋπηρεσία της ως μοντέλου, αντιδρά αμέσως διευκρινίζοντας ότι ποτέ δεν υπήρξε ακριβώς μοντέλο. «Όταν ξεκίνησα να δουλεύω με τον Νικόλα Γεωργίου, ήμουν το γαλλικό small. Είχα την τύχη να έχω αυτές τις αναλογίες, που είναι δύσκολο να τις πετύχεις.
Ως πιτσιρίκα, λοιπόν, βρέθηκα να κάνω τα fittings. Τότε ερωτεύτηκα το πατρόν και μπήκα στη διαδικασία να το μάθω. Έγινα φίλη με τον Βαγγέλη Κύρη και ήθελε να με φωτογραφίζει. Δεν έχω δουλέψει ως μοντέλο. Ως fashion editor, βρέθηκα να κάνω κι αυτό.
Επάγγελμα θεωρώ αυτό που σου δίνει χρήματα. Εάν δεν έχεις πάρει ποτέ χρήματα από κάτι, δεν μπορείς να λες "ήμουν μοντέλο", γιατί ακυρώνεις τους άλλους που είναι μοντέλα και πληρώνονται, έτσι βγάζουν το ψωμί τους. Δεν μπορείς να το πετάς έτσι, γιατί ο άλλος έχει φτύσει αίμα για να πάρει αυτόν τον τίτλο».
Θυμάται ότι στα πρώτα χρόνια της συνεργασίας της με τον Νικόλα Γεωργίου «ένιωθε πολύ βλάκας» γιατί της έλειπαν πολλές πληροφορίες.
«Δύο η ώρα τελειώναμε τη φωτογράφιση; Εγώ δύο με έξι διάβαζα. Γι' αυτό και στους φοιτητές μου λέω ότι η μόδα είναι προσωπική ενασχόληση. Έτσι έπιασα και την κάμερα, γιατί τη λάτρευα και ζήλευα.
Δεν θα μου πεις "όχι, δεν μπορείς να το κάνεις". Αν μου αρέσει κάτι, θα κάτσω να το μάθω. Και μου άρεσαν όλα τα στάδια της παραγωγής για το τελικό ζητούμενο που είναι η εικόνα».
Το ριάλιτι το ήξερε, το έβλεπε στις ξένες βερσιόν του και το αγαπά. Όταν, λοιπόν, της πρότειναν να κάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση στις φωτογραφίσεις, βρήκε ενδιαφέρουσα την ιδέα να μπλεχτεί σε αυτή την παραγωγή.
«Αρχικά, δεν ήταν να είμαι on camera, αλλά δεν υπήρχε και deal ότι θα βρίσκομαι off camera από τη στιγμή που θα ήμουν εκεί. Οι insiders της μόδας με ξέρανε ‒ οι περισσότεροι είναι φίλοι μου.
Το σοκαριστικό ήταν που ξαφνικά ήθελε τόσος κόσμος να με γνωρίσει. Ρε φίλε, είμαι η creative director, δεν ξέρω γιατί θες να μάθεις ποια είμαι και από πού είμαι».
Της λέω πως από το λίγο που μιλάμε καταλαβαίνω ότι όσα της χρεώθηκαν ως σκληρές ατάκες είναι πράγματα που θα δεχόταν να της πουν και θα τα αντιμετώπιζε με χιούμορ. Επιβεβαιώνει.
«Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι. Το μόνο πρόβλημα που έχω είναι όταν δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι από χιούμορ. Εκεί παγώνω, είναι το μόνο που με τρομάζει στους ανθρώπους.
Δεν είμαι αγενής, αλλά δεν πρόκειται να κλείσω το στόμα μου. Υποτίθεται ότι εκεί είμαι για να σε μάθω κάτι. Στο επεισόδιο που σχολίασα το σουτιέν με ενίσχυση, έλεγα το πρώτο πράγμα που μου εξήγησαν στα fittings: δεν γίνεται να φοράς εσώρουχα που προσθέτουν fake όγκο. Το πρόβλημα δεν είναι με τον σωματότυπο αλλά με το τι προσθέτεις σε αυτόν.
Δεν έχω ξαναγελάσει περισσότερο στη ζωή μου απ' όταν είδα τα βίντεο που με έχουν βάλει να χορεύω, το πόσο έξυπνα το έπιασαν και το "κούμπωσαν" με τη μουσική. Ήθελα ξαφνικά να γνωρίσω τους ανθρώπους που κάθονται και κάνουν μοντάζ στο σπίτι τους. Το μοντάζ είναι ο επόμενός μου έρωτας, στα 44. Το λατρεύω, εκεί είναι όλη η μαγεία».
«Τι σημαίνει δικτατορία της μόδας;» θα μου πει όταν πηγαίνω τη συζήτηση προς την πολιτική ορθότητα που χαρακτηρίζει πλέον και τη μόδα, αναφορικά με το diversity. «Έχουμε πλέον τις πλατφόρμες να δηλώσουμε τι σου αρέσει και τι μου αρέσει. Μπορούμε να πούμε "χάλια η Gucci φέτος". Στο "Diet Prada", που τους κράζει όλους, γίνεται χαμός.
Ποια δικτατορία λοιπόν; Ακόμα κι όταν δεν υπήρχε το Instagram, υπήρχαν τα έντυπα που έκριναν. Ο Versace, ο Gaultier, ο ΜcQueen, όλοι έχουν φάει ξύλο.
Αυτό που μαθαίνουμε στους φοιτητές είναι ότι πρέπει να έχουν γερό στομάχι γιατί οποιοσδήποτε μπορεί να έρθει και να τους πει "δεν μ' αρέσει αυτό που έχεις φτιάξει". Δημοκρατία είναι να μπορείς να φτάσεις στο ζητούμενο, που είναι το κατασκευαστικό κομμάτι, και ο άλλος να μπορεί να σου πει "μου αρέσει, δεν μου αρέσει, το ψωνίζω, δεν το ψωνίζω".
Όσο για τα sizes, το γαλλικό small είναι ευκολία παραγωγής και κοστολογίου. Έχει νόημα να το εξηγήσουμε αυτό. Έναν σχεδιαστή τον βολεύει να φτιάξει μια συλλογή σε ένα μέγεθος και μετά στην παραγωγή να προκύψουν τα υπόλοιπα. Είναι θέμα κόστους.
Πολλά κομμάτια της μόδας έχουν σχέση με την τέχνη, αλλά καταλήγουν σε ένα προϊόν που κοστολογείται και πληρώνεται από έναν άνθρωπο.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ότι δεν θέλουμε να βλέπουμε μόνο small στην πασαρέλα. Μπράβο, είναι απίστευτη πρόοδος που ο κόσμος ζητάει πλέον τι θέλει να δει –και μερικές φορές πολύ απαιτητικά–, αλλά καλό θα ήταν να ξέρουμε και τι σημαίνει αυτό κοστολογικά, γιατί οι σχεδιαστές μπαίνουν στο μάτι του κυκλώνα. Δεν είναι ανάγκη να καταστρέφεις έτσι ανθρώπους που προσπαθούν, επειδή μπορείς.
Το ύφασμα το αγοράζουν με το μέτρο. Τα ρούχα που θα χρησιμοποιήσουν στην πασαρέλα μετά προορίζονται μόνο για φωτογραφίσεις, showrooms, είναι νεκρό προϊόν, αλλά άψογα κατασκευασμένο. Οπότε, όσο λιγότερα μέτρα υφάσματος χρησιμοποιήσουν τόσο το καλύτερο.
Χαίρομαι, φυσικά, που ο κόσμος απαιτεί το diversity στην εθνικότητα, στο μέγεθος, στο gender, στα πάντα. Ως κοινωνία έχουμε ανοίξει. Απλώς στο μέγεθος υπάρχει αυτή η παράμετρος».
Μαμά της 8χρονης Ροζαλίας και του 2,5 ετών Μιχάλη, με ένα όνομα που πήρε από τη γιαγιά της, η Ζενεβιέβ προτιμά να μιλά για την οικογένεια που έχει φτιάξει παρά για το παρελθόν.
«Θα σου μιλήσω ως μάνα τώρα. Με ενοχλεί πολύ η μαζικοποίηση, να βλέπω τα ίδια κοριτσάκια, τα ίδια αγοράκια, με τα ίδια ρουχαλάκια στο μετρό, στον δρόμο. Λατρεύω να βλέπω κάποιον που έχει μπει στη διαδικασία να είναι διαφορετικός.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερό μου πρόβλημα με τους φοιτητές μου. Θέλεις να παράγεις μόδα. Γιατί είσαι ντυμένος όπως όλοι οι υπόλοιποι; Γιατί δεν έρχεσαι με τρία καπέλα, ένα αθλητικό και μία μπότα, δεν περπατάς κουτσαίνοντας για να ανακαλύψεις και κάτι διαφορετικό;
Είμαι μιας γενιάς που είχαμε τη μουσική ως κατεύθυνση. Και τώρα υπάρχουν είδωλα, δεν δέχομαι ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχει η Billie Eilish, δεν είναι μόνο η Αriana Grande. Με ενοχλεί που πάνε να βρουν το πιο φορεμένο, αντί να σκεφτούν "τώρα αυτό όλοι θα το φορέσουν, μήπως να βάλω κάτι άλλο;"».
Προτού κλείσουμε, της ζητώ να τοποθετηθεί ως γυναίκα πάνω στο θέμα της διαπόμπευσης που επιχειρήθηκε στη νικήτρια του GNTM Ειρήνη Καζαριάν, λίγο μετά τον τελικό, με την κυκλοφορία ενός δήθεν sex tape της.
«Θεωρώ ότι είναι άκομψο το 2019 να δέχονται επιθέσεις γυναίκες για τον οποιονδήποτε λόγο. Δεν το καταλαβαίνω. Και στο Instagram μου. Στην ψύχρα, μπλοκ. Δεν γουστάρω. Υπάρχει ελευθερία λόγου, αλλά σταματά εκεί όπου ξεκινά η δική μου.
Για την Καζαριάν ήταν πολύ άσχημο αυτό που έγινε. Είναι ένα νέο κορίτσι, τι θα κερδίσεις με όλο αυτό; Είναι περίεργο που είμαστε ευάλωτες όταν κοινωνικά είναι αποδεδειγμένο ότι, φίλε, είμαστε μαζί σε όλο το παιχνίδι.
Άσε τα διεθνή κινήματα και τα hashtag movements – ναι, μπράβο τους και συγχαρητήρια. Εγώ σου μιλάω για την Ελλάδα, όπου ακόμα υποτίθεται ότι πιστεύουμε σε κάποια πράγματα, στην οικογένεια, που ακόμα είμαστε ευγενικοί. Πώς κάνεις τέτοιο attack;
Σε όλα τα κορίτσια λέω ότι υπάρχει νόμος, Δικαιοσύνη, ώστε να αντιμετωπίζουν καθετί απευθείας. Μήνυση, αστυνομία, δεν κλείνεις το στόμα σου, δεν περιμένεις. Δεν το λες στη μαμά σου μόνο. Το λες παντού. Είναι ο μόνος τρόπος για να αμυνθείς σε μια τέτοια κατάσταση».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 18.4.2019
σχόλια