Όπως γράφει στο απόσπασμα από το βιβλίο απομνημονευμάτων του με τίτλο "Then It Fell Apart", ο τρόπος που είχε βρει για να διαχειριστεί τη θλίψη του μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, ήταν να είναι διαρκώς μεθυσμένος, να κάνει όσα περισσότερα ναρκωτικά γινόταν και να πέφτει με τα μούτρα σε «οποιαδήποτε έκφυλη δραστηριότητα κυλούσε από την αστείρευτη κάνουλα εκφυλισμού της Νέας Υόρκης». Είτε επρόκειτο για εκφυλισμό παλαιάς κοπής – «φτηνά drugs σε κωλόμπαρα και σεξ σε υπνοδωμάτια που σερνόταν ο τέτανος» - είτε για εκφυλισμό πολυτελείας – «ελικόπτερα στο Στάτεν Άιλαντ και πάρτι με δισεκατομμυριούχους».
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει και η περίσταση κατά την οποία τόλμησε να τρίψει το «μεθυσμένο, υποτονικό» πέος του πάνω στο κουστούμι του Ντόναλντ Τραμπ. Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, ο Moby δηλώνει «αιωνίως έκπληκτος που οι Αμερικανοί εξέλεξαν πρόεδρο της χώρας έναν ανόητο απατεώνα...»
Όταν φτάσαμε στο πάρτι στο Στάτεν Άιλαντ είχε πιει ήδη τρία ποτήρια σαμπάνια, τρία ποτήρια κρασί με το φαγητό, ένα σφηνάκι βότκα πριν το γλυκό και ένα χωνευτικό Armagnac μετά, οπότε είχα ξεκινήσει ήδη το δρόμο προς το μεθύσι. Οι φίλοι με τους οποίους είχα πάει μαζί – Λι, Ντέιλ και Κλαρίς – έπιναν από το μεσημέρι, συνεπώς ήταν ακόμα πιο λιώμα από μένα.
Το πάρτι ήταν γεμάτο από επιχειρηματίες και μεγαλοεργολάβους, με πιο γνωστή φιγούρα αυτή του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος στεκόταν μερικά μέτρα μακριά από μας και μιλούσε φωναχτά σε κάποιους καλεσμένους.
«Moby, πήγαινε να τρίψεις το πουλί σου στον Ντόναλντ Τραμπ», πρότεινε ο Λι.
«Αλήθεια; Λες;»
«Ναι, ναι» είπε ο Ντέιλ.
«Ναι», είπε κι η Κλαρίς συνωμοτικά.
«Σκατά» είπα εγώ, συνειδητοποιώντας ότι πλέον είχα υποχρέωση να το κάνω,
Ήπια άλλη μια βότκα για να πάρω θάρρος, έβγαλα όσο πιο διακριτικά γινόταν έξω το πέος μου και πέρασα ακριβώς πίσω από τον Τραμπ, ακουμπώντας το πάνω στο σακάκι του. Ευτυχώς, δεν φάνηκε να το πρόσεξε.
Ακολούθως, το έβαλα ξανά μέσα και κατευθύνθηκα προς το μπαρ που ήταν οι φίλοι μου για να παραγγείλω ποτό.
«Το έκανες;», με ρώτησε η Κλαρίς.
«Έτσι νομίζω. Τον ακούμπησα στον Ντόναλντ Τραμπ».
Αφού ήπιαμε μερικά ποτά ακόμη, ρώτησα την Κλαρίς, «θέλεις να έρθεις σπίτι μου να δούμε απέναντι το μπαλκόνι του Ντέιβιντ Μπόουι;»
«Ωραία ατάκα για πέσιμο. ΟΚ, πάμε».
Κοντά στο σπίτι μου, βρήκαμε ένα μαγαζί ανοιχτό και πήραμε μια εξάδα μπύρες Sierra Nevada. Μετά ανεβήκαμε στην ταράτσα του σπιτιού μου και της έδειξα το μπαλκόνι του Bowie απέναντι. Ένα μίλι μόλις αριστερά από το διαμέρισμά του απλωνόταν το κενό όπου πριν στέκονταν οι Δίδυμοι Πύργοι.
Η Κλαρίς έπιασε το χέρι μου δείχνοντας μακριά: «Εκεί ήμασταν πριν λίγο». Είχε δίκιο – μπορούσες να δεις το Στάτεν Άιλαντ μέσα από το χάσμα που είχαν αφήσει στη θέση τους οι Δίδυμοι Πύργοι.
«Θα συνεχίσεις να μένεις στη Νέα Υόρκη;» τη ρώτησα.
Ζάρωσε τη μύτη της. «Έτσι νομίζω. Εσύ;»
Η Νέα Υόρκη ήταν η πόλη όπου γεννήθηκα, η πόλη όπου μπορείς να συναντήσεις μια όμορφη γυναίκα και να την πας στην ταράτσα σου για να δείτε το μπαλκόνι του Ντέιβιντ Μπόουι, αλλά και η πόλη όπου σε πάνε άγνωστοι με ελικόπτερο στο Στάτεν Άιλαντ και μετά παρακολουθούν απαθείς καθώς τον ακουμπάς τελετουργικά στο κουστούμι του Ντόναλντ Τραμπ.
«Δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα με έκανε να φύγω», της απάντησα.
Με στοιχεία από το Daily Beast
σχόλια