Υπάρχουν δύο βασικά πεδία τα οποία διεμβόλησε με την παρουσία, τις εργασίες και τις έρευνές του ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς. Δύο πεδία, που δεν συναντώνται και που δεν διασταυρώνονται αναγκαστικά, και γι' αυτό μια σωστή και ολοκληρωμένη προσέγγιση της παρουσίας του (ακόμη και ολιγόλογη) θα πρέπει να λάβει και τα δύο υπ' όψιν.
Βεβαίως, κυριαρχεί η συμβολή του στην αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος για την «Εθνική Κοσμοαντίληψη» και τον «Πάτριο Τρόπο», που σχετίζονται με την παλινόρθωση των «Εθνικών Θεών» (κοινώς Δωδεκάθεο), η οποία τον απασχόλησε τα μισά χρόνια της σύντομης ζωής του, όμως κι εκείνα που κατέγραψε από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, έως και τα τέλη του '80 και που ανήκουν χονδρικά στο χώρο της εναλλακτικής κουλτούρας, έχουν τη δική τους ειδική και ξεχωριστή σημασία.
Ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς αφοσιώνεται στο χώρο των Εθνικών, δίνοντας δεκάδες διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γύρω από τα σχετικά θέματα, γράφει άρθρα, που βλέπουν το φως σε ποικίλα περιοδικά και επιθεωρήσεις και ανάμεσα σε άλλα πολλά γράφει και κυκλοφορεί αρκετά βιβλία
Ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και από το 1977 (φοιτητής στην τότε ΑΣΟΕΕ) αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του στον εναλλακτικό χώρο μέσω ενός εντύπου, που τύπωνε και κυκλοφορούσε μόνος του, του «Ζαβαρακατρανέμια». Ένα έντυπο που θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε «πρώτο ελληνικό fanzine» ή εν πάση περιπτώσει ως ένα από τα πρώτα.
Λίγο πιο μετά (1978-79) δουλεύει και εκδίδει το πρώτο βιβλίο του «Doors – Jim Morrison» με δικό του πρόλογο και στίχους τραγουδιών του αμερικάνικου ροκ συγκροτήματος, τυπώνει δύο τεύχη του fanzine «Speak Out» με θεματολογία Ravi Shankar, MC5, The Fugs, John Lennonμ βρετανικό underground κ.λπ., δίνοντας σε δοκιμαστική έκδοση και την πρώτη ποιητική συλλογή του «Λούφα και Παραλλαγή».
Το 1980 είναι μια κομβική χρονιά για την εναλλακτική πληροφόρηση στην Ελλάδα, καθώς τότε ετοιμάζεται και κυκλοφορεί από τους Κώστα Μανδηλά και Βλάση Γ. Ρασσιά το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη» (Οκτώβριος, 1980).
Η «Ανοιχτή Πόλη» που διατηρήθηκε σαν έκδοση μέχρι το καλοκαίρι του 1993 (τεύχος 32/33) και που ανήκε, σαν έντυπο, στο θρυλικό Underground Press Syndicate (αργότερα γνωστό ως Alternative Press Syndicate) υπήρξε το πιο σημαντικό και πιο σοβαρό περιοδικό στο χώρο του ελληνικού εναλλακτικού Τύπου (τονίζουμε το «πιο σοβαρό»), στηριγμένο βασικά στις διασυνδέσεις που είχε αναπτύξει όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Ρασσιάς με συλλογικότητες του εξωτερικού, άρα και με πληροφόρηση από πρώτο χέρι, συν τα δυνατά μεταφρασμένα κείμενα, αλλά και ορισμένα πρωτότυπα (του Ρασσιά και κάποιων ακόμη).
Ενδεικτική θεματογραφία της Ανοιχτής Πόλης: κέντρα εναλλακτικής κουλτούρας, Harold Norse, Abbie Hoffman-Yippies, Marshall McLuhan, βουδισμός-οικολογία-βιοτοπισμός, κοινωνική οικολογία, William S. Burroughs, underground comics, Phil Ochs, David Cooper, Paul Krassner, Gary Snyder, Henry Rollins, οι ειδωλολατρικές ρίζες του χριστιανισμού, Aleister Crowley, Genesis P-Orridge, χριστιανισμός και γυναίκα, Charles Bukowski, Hawkwind, ασιντικά όνειρα: η CIA το LSD και το απόκρυφο, Noam Chomsky: ολοκληρωτισμός και media και εκατοντάδες άλλα.
Το 1981 κυκλοφορεί η επίσημη έκδοση της ποιητικής συλλογής του «Λούφα και Παραλλαγή», ενώ την επόμενη χρονιά τυπώνεται μέσω της Ανοιχτής Πόλης, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του Βλάση Γ. Ρασσιά, το «Underground Press» (επανέκδοση στον Ελεύθερο Τύπο το 1988, με άλλο εξώφυλλο και επιπλέον σελίδες που αφορούσαν σε σημειώσεις κ.λπ.). Διαβάζουμε στην αρχή:
«Ο υπόγειος ή παράλληλος τύπος-underground εμφανίστηκε κύρια με την έναρξη της πολύπλευρης πολιτικής της δεκαετίας του '60 και με τα πρώτα χαρακτηριστικά γεγονότα, που τη σφραγίσανε ανεξίτηλα. Κινήθηκε κύρια από τη νεολαία και ήτανε η περισσότερο συγκεκριμένη κραυγή ενός πλατιού κινήματος με εξ ίσου πλατιές βάσεις, που από την εποχή των γερο-χίπστερς και των μπητνικών είχε αρχίσει να λειτουργεί διαβρωτικά μέσα στην κατεστημένη κουλτούρα και στην καθιερωμένη διανόηση, στις κατεστημένες κοινωνικές δομές και στα χειραγωγημένα φερέφωνα που στο σύνολό τους τις εκπροσωπούσανε στο ακέραιο».
Ο Ρασσιάς εξετάζει το αμερικάνικο έντυπο underground, για να περάσει στη συνέχεια στο βρετανικό, το ολλανδικό, το γερμανικό, το γαλλικό κ.λπ. Μια ωραία και χρήσιμη περιπλάνηση, με υψηλό νόημα.
Το 1983 ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς τυπώνει ένα ακόμη περιοδικό, το «Είναι Αύριο» (11 τεύχη, μέχρι το 1986), το οποίο ήταν βασικά ένα έντυπο Τέχνης, με έργα, στις σελίδες του, διεθνών καλλιτεχνών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω των ταχυδρομείων, ενώ το 1986 θα δει το φως κι ένα έντυπο με comics, το «Πλατς!» (ένα τεύχος).
Περίπου εκείνη την εποχή, μέσω κειμένων στην «Ανοιχτή Πόλη», ο Ρασσιάς επιχειρεί να συνδέσει την εναλλακτική κουλτούρα (κάποια κατεύθυνσή της τέλος πάντων) με τον νεοπαγανισμό – την μαγική, ελευθεριακή και οικολογική παράδοση. Σημειώνεται, δηλαδή, μία στροφή στα ενδιαφέροντά του, καθώς αρχίζει να ξεπροβάλλει εκείνο που θα τον απασχολούσε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Σ' ένα κεντρικό κείμενό του, στο πέμπτο τεύχος της «Ανοιχτής Πόλης» (Απρίλιος, 1986), που έχει τίτλο «Επιστροφή των Μαγισσών» διαβάζουμε:
«Για τους φανατικούς καλόγερους των διαφόρων ταγμάτων του Κρατιστικού Χριστιανισμού που υποφέρανε από την πλήρη στέρηση του ερωτισμού (κάτω από τον παρανοϊκό και αφύσικο νόμο περί αγαμίας των κληρικών και του αναθεματισμού της αυτοϊκανοποίησης), η γυναικεία ύπαρξη έπρεπε να τσακιστεί κάτω από τη βία των βασανιστηρίων και της πυράς, γιατί σ' έναν καιρό καθολικής υποταγής, σε ένα απάνθρωπο θεοκρατικό σύστημα, τολμούσε να εκπροσωπεί ακόμα την διεκδίκηση της αυτονομίας, της εκτροπής και της παραβίασης όλων των εξουσιαστικών απαγορεύσεων. (Ομαδικές πράξεις αυτοϊκανοποίησης και λεσβιακός ερωτισμός στις μυστικές συνάξεις των "μαγισσών")».
Το 1991, κι ενώ η «Ανοιχτή Πόλη» δεν έχει περατώσει ακόμη την αποστολή της, ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς εκδίδει το περιοδικό «Διιπετές» (75 τεύχη, μέχρι το 2012). Αν για την «Ανοιχτή Πόλη» το μότο ήταν «περιοδικό για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ», για το «Διιπετές» (που σημαίνει το πεμπόμενο από τον Δία) το νέο μότο είναι «για την υπεράσπιση της αρχαίας ψυχής» (που, στις εσωτερικές σελίδες, μετατρέπεται σε «υπεράσπιση της προχριστιανικής ψυχής»).
Όπως διαβάζουμε σ' ένα από τα πρώτα editorial του περιοδικού (τεύχος 2, Μάιος 1992):
«Μοναδική και ξεκάθαρη πρόθεση του Διιπετούς είναι η υπεράσπιση του πνεύματος, της κοσμοαντίληψης, της ηθικής, των πεποιθήσεων, των αρχών και των παραδόσεων των προγόνων μας Ελλήνων, κοντολογής δηλαδή εκείνων που οι δεισιδαίμονες και ανθέλληνες Βυζαντινοί εξοντώσανε και που έκτοτε ποτέ δεν επέτρεψαν οι επίγονοί τους ν' αναβιώσει».
Από το 1992 μέχρι το 1994 ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς θα κυκλοφορήσει τα τρία πρώτα βιβλία του, πάνω στο νέο αυτό τοπίο που χαράζει με το «Διιπετές», τους τρεις τόμους «Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου» (εκδόσεις Πανδερκής Ήλιος), ενώ με το πόνημά του «Έθνος / Εθνισμός / Εθνοκράτος / Εθνικισμός» [Ανοιχτή Πόλη, 1996] θα επιχειρήσει να στεγανοποιήσει τον χώρο των Εθνικών από τις επικίνδυνες «συμπτώσεις» του με τους χώρους των εθνικιστών, των φασιστών, των πατριδοκάπηλων κ.λπ. Γράφει κάπου:
«Όση σχέση έχει και ο λαϊκισμός με τον λαό, άλλη τόση έχει και ο εθνικισμός με το αληθές έθνος, το οποίο, όσο και να ψάξει κανείς, δεν θα μπορέσει ποτέ να εντοπίσει ως αιτία σωβινισμού και ρατσισμού – έννοιες παντελώς άγνωστες στον (...) "κακό" και "ειδωλολατρικό" κόσμο των "εθνικών"».
Το 1997 ιδρύεται το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών και ο Ρασσιάς είναι, φυσικά, από τα πρωταρχικά μέλη.
Το 1999 (23-24 Ιανουαρίου) οργανώνεται από τις «Εκδόσεις Έσοπτρον-Περιοδικό Τρίτο Μάτι» Διήμερο Συμπόσιο, στο Πολεμικό Μουσείο, υπό τον τίτλο «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία». Στο συμπόσιο συμμετέχουν διάφοροι πανεπιστημιακοί, συγγραφείς και ερευνητές (ο τέως πρύτανης του ΕΜΠ Νίκος Μαρκάτος, η καθηγήτρια Μαρία Τζάνη, οι συγγραφείς Μάριος Βερέττας και Βλάσης Γ. Ρασσιάς κ.ά.) και ανάμεσά τους ο δικηγόρος Κώστας Πλεύρης.
Η παρουσία του γνωστού ακροδεξιού πολιτευτή και προπαγανδιστή φασιστικών και ναζιστικών απόψεων Κώστα Πλεύρη πυροδοτεί κριτική (και στο συμπόσιο αυτό καθ' αυτό, αλλά και στους συμμετέχοντες ειδικότερα) από τον «Ιό» της Ελευθεροτυπίας (περιοδικό Ε), δηλαδή τους Τάσο Κωστόπουλο, Δημήτρη Τρίμη, Αγγελική Ψαρρά και Δημήτρη Ψαρρά, οι οποίοι σε μια έρευνά τους υπό τον τίτλο «Οι Αρχαιολάτρες Πολιτεύονται» (7 Φεβρουαρίου 1999) εμφανίζουν τον Βλάση Γ. Ρασσιά, και άλλους, ως «συνομιλητές του "φίρερ" (σ.σ. του Πλεύρη δηλαδή)». Θα ακολουθήσει μήνυση των Ρασσιά-Βερέττα κατά της Ελευθεροτυπίας.
Όπως διαβάζουμε από το σάιτ του Ρασσιά:
«Ενώ με το 113068 / 99 κλητήριο θέσπισμα οι "Ιοί" παραπέμφθηκαν κανονικά να δικαστούν ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, στις 2 Σεπτεμβρίου 1999, για συκοφαντική δυσφήμιση κατά συναυτουργία, κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση δια του Τύπου, έπειτα από προσφυγές τους εξεδόθη στα μέσα του καλοκαιριού το αθωωτικό Βούλευμα 3607 / 2. 7. 1999 του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών».
Ο «Ιός» αθωώνεται εν ολίγοις, ενώ παράλληλα στο Βούλευμα υπάρχει και «κάτι» για τους Ρασσιά και Βερέττα, που τους δικαιώνει και αυτούς, αναφορικά με τη συσχέτιση που επιχειρήθηκε με τον ακροδεξιό χώρο. Δηλαδή:
«...στο Συμπόσιο μίλησαν και οι εγκαλούντες που είναι εκδότες-συγγραφείς που ασχολούνται ως ερευνητές με την αρχαιοελληνική παράδοση. Είναι γνωστοί στον χώρο των πνευματικών ανθρώπων ως άτομα με δημοκρατικό ήθος και αντι-ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Στο Συμπόσιο εγκωμίασαν την άμεση δημοκρατία και διαχώρισαν την θέση τους από τον φασισμό και τον ναζισμό...».
Να σημειώσουμε πως εκείνη την εποχή τακτική των διαφόρων ανύπαρκτων εκλογικά ακροδεξιών-φασιστοειδών –το κόμμα του Πλεύρη «Πρώτη Γραμμή», που είχε εξαγγελθεί στο Πολεμικό Μουσείο, είχε λάβει 0,18%, όταν κατέβηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2000, συνεργαζόμενο με το «Ελληνικό Μέτωπο» του Μάκη Βορίδη– ήταν να παρεισφρέουν σε εκπομπές μεγάλης τηλεθέασης (όχι από μόνοι τους, τους καλούσαν), ως «ισότιμοι» συνομιλητές. Οι παλιότεροι θα θυμούνται, για παράδειγμα, τους Πλεύρη και Μιχαλολιάκο στον ΑΝΤ1, στο «Τέλος Εποχής» (1995) του Γιάννη Πρετεντέρη, σε μιαν απίστευτα επεισοδιακή εκπομπή.
Θέλουμε να πούμε πως στη δεκαετία του '90 τα πράγματα, σε σχέση με την ακροδεξιά, δεν είναι όπως σήμερα. Θα έπρεπε να είχε κάποιος πολύ ισχυρά κότσια, ώστε να φθάνει στο σημείο να αποκλείει τους φασίστες από τα μεγάλα κανάλια, και τις εκπομπές υψηλής τηλεθέασης – καθώς συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο, αφού όλος εκείνος ο συρφετός είχε καταστεί τακτικός «συνομιλητής». Και για τούτο δεν ευθυνόταν ο Ρασσιάς φυσικά, αλλά όλοι εκείνοι που είχαν ανοίξει τον τηλεοπτικό δρόμο, φέρνοντας τον ακροδεξιό και φασιστικό λόγο σε κάθε ελληνικό σπίτι.
Τα χρόνια περνούν. Ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς αφοσιώνεται στο χώρο των Εθνικών, δίνοντας δεκάδες διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γύρω από τα σχετικά θέματα, γράφει άρθρα, που βλέπουν το φως σε ποικίλα περιοδικά και επιθεωρήσεις και ανάμεσα σε άλλα πολλά γράφει και κυκλοφορεί αρκετά βιβλία (όλα στις εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη).
Να οι τίτλοι μερικών: «Ες Παγάν... / Δέκα χρόνια κείμενα, συνεντεύξεις και ομιλίες σε υπεράσπιση της αρχαίας ψυχής» (2001), «Θεοίς Συζήν / Εισαγωγή στον Στωικισμό» (2001), «Θύραθεν / Φιλοσοφικό λεξικό» (2006), «Αρετή / Το αξιακό σύστημα των Ελλήνων» (2012), «Εξελληνισμός / Η επαφή Ελληνισμού-Ιουδαϊσμού από την εποχή του Αλέξανδρου έως την Ύστερη Αρχαιότητα» (2014), «Μεγάλο Λεξικό του Ευρωπαϊκού Πολυθεϊσμού / τόμος πρώτος» (2018)...
Ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς θα φύγει ξαφνικά από τη ζωή πριν από λίγες μέρες (7 Ιουλίου) στα 60 χρόνια του, αφήνοντας ανάμεσα σε άλλα, ανολοκλήρωτο και το συγγραφικό του έργο.
σχόλια