ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

3 - προς αποφυγή παρεξήγησης: Μη συνδυάζεις ταχίνι με υδατάνθρακες (φρυγανιές κλπ.)

"Μη συνδυαζεις ταχινι με υδατανθρακες, αλλα συνδυαζε το με λιπαρα". Ο ανθρωπος θελει να χασει, οχι να βαλει βαρος! Πηδηξε η λογικη απο το παραθυρο...

Το διατροφικό λίπος δεν προκαλεί αύξηση βάρους από μόνο του. Προφανώς δεν γνωρίζετε το μεταβολικό μονοπάτι, χωρίς ινσουλίνη (που παράγεται λόγω υδατανθράκων) το διατροφικό λίπος δεν απορροφάται και έτσι δεν προκαλεί αύξηση του σωματικού λίπους. Μια κατηγορία φαρμάκων με θετικά αποτελέσματα στηρίζεται στην ίδια λογική, δηλαδή μπλοκάρει παρόμοια την αποθήκευση του διατροφικού λίπους με ένα σχετικό ένζυμο που επηρεάζει την ινσουλίνη.

http://www.vivo.colostate.edu/hbooks/pathphys/endocrine/pancreas/insulin_phys.html

Προφανως και γνωριζω Βιοχημεια και θα σας συνιστουσα να μην ειστε ειρωνικη απεναντι μου. Δεν κερδιζετε απολυτως τιποτα. Ας τα πιασουμε ενα-ενα ομως: 1. "το διατροφικο λιπος δεν προκαλει αυξηση βαρους απο μονο του" επειδη δεν παραγεται ινσουλινη οπως λετε. Σας προτεινω λοιπον να καταβροχθισετε ας πουμε 10000 kcal την ημερα κυριως λιπαρες τροφες για μερικες μερες, να δουμε εαν οντως εχετε δικιο. Φανταζομαι δεν θα παρετε ουτε γραμμαριο (Καταλαβαινετε φανταζομαι το κενο στη λογικη). Το οτι ο συνδυασμος υδατανθρακων με λιπος ειναι ο χειροτερος συνδυασμος λογω της συνδυασμενης συνυπαρξης ινσουλινης και λιπους ειναι κατι που στη θεωρια ακουγεται ωραιο και λογικο, ομως στην πραξη δεν εχει αποδειχθει ποτε, εφοσον λαμβανονται υποψη ολες οι παραμετροι του θερμιδικου ισοζυγιου (ποσοτητα -> θερμιδες, σιτιογενης θερμογενεση, κτλ). Ηταν μια θεωρια που διεπρεψε τη δεκαετια του '90 (και ισως και του '00), αλλα πλεον θεωρειται παρωχημενη (ορισμενοι βεβαια θησαυριζουν ακομα πουλωντας ψευδοεπιστημονικα σχετικα βιβλια).2. Δεν ειναι αληθες οτι το διατροφικο λιπος δεν παραγει ινσουλινη. Μαλιστα, το ειδος του λιπους φαινεται να παιζει ρολο (τα κορεσμενα την ανεβαζουν περισσοτερο, ενω τα μονοακορεστα λιγοτερο), ενώ επηρεαζει την ινσουλινικη αποκριση σε επομενα γευματα αν περιεχουν υδατανθρακες:(https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12493085)Br J Nutr. 2002 Dec;88(6):635-40.Acute effects of meal fatty acid composition on insulin sensitivity in healthy post-menopausal women.Robertson MD1, Jackson KG, Fielding BA, Williams CM, Frayn KN.Postprandial plasma insulin concentrations after a single high-fat meal may be modified by the presence of specific fatty acids although the effects of sequential meal ingestion are unknown. The aim of the present study was to examine the effects of altering the fatty acid composition in a single mixed fat-carbohydrate meal on glucose metabolism and insulin sensitivity of a second meal eaten 5 h later. Insulin sensitivity was assessed using a minimal model approach. Ten healthy post-menopausal women underwent four two-meal studies in random order. A high-fat breakfast (40 g fat) where the fatty acid composition was predominantly saturated fatty acids (SFA), n-6 polyunsaturated fatty acids (PUFA), long-chain n-3 PUFA or monounsaturated fatty acids (MUFA) was followed 5 h later by a low-fat, high-carbohydrate lunch (5.7 g fat), which was identical in all four studies. The plasma insulin response was significantly higher following the SFA meal than the other meals after both breakfast and lunch (P<0.006) although there was no effect of breakfast fatty acid composition on plasma glucose concentrations. Postprandial insulin sensitivity (SI(Oral)) was assessed for 180 min after each meal. SI(Oral) was significantly lower after lunch than after breakfast for all four test meals (P=0.019) following the same rank order (SFA < n-6 PUFA < n-3 PUFA < MUFA) for each meal. The present study demonstrates that a single meal rich in SFA reduces postprandial insulin sensitivity with 'carry-over' effects for the next meal.3. Ινσουλινη παραγουν και οι πρωτεϊνες, και μαλιστα σε καποιες περιπτωσεις, ξεπερνουν τις εκκρισεις που προκαλουν οι υδατανθρακες. Προβλημα!4. Περα απο ολα αυτα, δεν καταλαβα τι υπονοειτε, οτι το ταχινι ας πουμε ειναι λιπος, και αρα δεν πρεπει να συνδυαστει με υδατανθρακες για να μην απορροφηθει; Αυτο λετε; Πρωτα απο ολα, το ταχινι ειναι μονο σχεδον κατα το ημισυ λιπος, και περιπου ενα 40% της συστασης του ειναι (μαντεψτε) υδατανθρακες και πρωτεϊνες. Αρα ηδη ειναι καταδικασμενη τροφη συμφωνα με τα δικα σας λεγομενα, αφου συνδυαζει λιπαρα και υδατανθρακες πακετο παρεα.5. Το ενζυμο που "μπλοκαρει" κτλ. Γραψτε μου σας παρακαλω αν θελετε ποιο ενζυμο εννοειτε. Διοτι τα προϊοντα τυπου carb blockers που ξερω εγω δεν παιζουν με την ινσουλινη (ειναι αλλωστε πολυ επικινδυνο αυτο αν εχετε υποψη, παιζουν ομως με κατι αλλο).

Πλακα εχετε. Γραφετε οτι δεν εχετε καμια προθεση για ειρωνεια και αμεσως απο κατω κανετε μια προσπαθεια (αξιεπαινη, δε λεω) επιπεδου δημοτικου για να αποδειξετε δηθεν οτι γραφω αντιεπιστημονικα επειδη εγραψα για λογους οικονομιας χωρου οτι "οι πρωτεϊνες παραγουν ινσουλινη" αντι "οι πρωτεϊνες προκαλουν παραγωγη ινσουλινης". Εαν οντως σας μπερδεψε αυτο, τοτε να αρχισω (ή μαλλον να συνεχισω) να ανησυχω για το επιστημονικο σας υποβαθρο.Το δευτερο υποτιθεμενο "ατοπημα" μου ηταν οτι ταυτιζω(;) την ποσοτητα του φαγητου με τις θερμιδες. Δεν το ταυτισα αν αυτο καταλαβατε, όμως εαν εχετε βασικες γνωσεις βιοχημειας, θα γνωριζετε οτι περισσοτερη ποσοτητα φαγητου σημαινει και περισσοτερες διαθεσιμες θερμιδες. Ειναι η σχεση απολυτως αναλογικη; Δηλαδη διπλασια ποσοτητα φαγητου σημαινει και διπλασιες θερμιδες; Βεβαιως και οχι, καθως το θερμιδογονο περιεχομενο εξαρταται κυριως απο το ειδος του μακροδιατροφικου συστατικου (πρωτεϊνες, υδατανθρακες, λιπαρα), και σε εναν πολυ μικροτερο βαθμό από την ταυτοτητα της πρωτεϊνης, υδατανθρακα, λιπαρα (οι διαφορες στη θερμιδικη αξια π.χ. μεταξυ διαφορων σακχαρων ειναι υπαρκτες, μετρησιμες, και γνωστες εδω και πολλες δεκαετιες, αλλα σε απολυτους αριθμους ειναι παρα πολυ μικρες).Πριν μας κανετε μαθημα για το τι ειναι αντιεπιστημονικο και τι οχι, θα σας προτεινα καταρχας να χρησιμοποιειτε παραπομπες στην επιστημονικη βιβλιογραφια, ωστε τα λεγομενα σας να εχουν μια καποια αυξημενη επιστημονικη βαρυτητα. Παραπομπες σε obscure ιστοσελιδες, κειμενων χωρις συγγραφεα, και non-peer-reviewed, δεν εχουν καποια ιδιαιτερη αξια.Οσον αφορα το "protein-matched", το οτι εσεις το εκλαβατε ως καποια περιεργη "ιδιοτητα των πρωτεϊνων" ειναι καθαρα δικο σας θεμα. Εαν διαβαζατε την μελετη που σας παρεθεσα (ή εστω να κανατε μια απλη μεταφραση στα ελληνικα), θα καταλαβαινατε οτι protein-matched διαιτες σημαινει διαιτες που εχουν ακριβως την ιδια ποσοτητα πρωτεϊνων. Ο λογος που οι ερευνητες κανουν κατι τετοιο ειναι διοτι η πεψη των πρωτεϊνων ειναι μια διαδικασια που κοστιζει πολυ περισσοτερο ενεργειακα στον οργανισμο απο ο,τι η πεψη των υπολοιπων μακροδιατροφικων συστατικων. Γραψατε καπου οτι η διασπαση των πρωτεϊνων γινεται με μια ενδοθερμη αντιδραση, ομως το ιδιο συμβαινει με την διασπαση και των υπολοιπων μακροδιατροφικων συστατικων (υδατανθρακες, πρωτεϊνες) - ειναι ολες ενδοθερμες! Ακομα και η οποια μικρη σε ποσοστο πεψη ρισμενων τροφων πλουσιων σε φυτικες ινες ειναι ενδοθερμη, και εχει οδηγησει στο μυθο των τροφων "αρνητικων θερμιδων".Η κυρια διαφορα ειναι οτι η διασπαση των πρωτεϊνων ειναι πολυ περισσοτερο ενδοθερμη απο εκεινη των υδατανθρακων και λιπων (εκτιμαται μεταξυ 10-30% της θερμιδικης αξιας της πρωτεϊνης, συγκριτικα με τα μονοψηφια ποσοστα υδατανθρακων και λιπαρων). Αυτο απο ο,τι διαβασα, το αναγνωριζετε και εσεις, και χαιρομαι. Οταν δεν ληφθει υποψη αυτη η σημαντικη διαφορα οταν συγκρινουμε διαφορες διαιτες, καταληγουμε σε διαφορα artifacts στο τι δουλευει και τι οχι. Κατα το παρελθον, (πριν το 2010, και κυριως πριν το 2000), η διαφορα αυτη δεν θεωρειτο σημαντικη, και σχεδον παντα οι ερευνητες δεν την λαμβαναν υποψη. Αυτο οδηγησε σε ψευδη - οπως αποδειχθηκε - συμπερασματα οτι οταν συγκρινονται δυο διαιτες με ακριβως ιδιες θερμιδες, ειδικα μια low-carb με μια "κανονικη" διαιτα, τοτε σχεδον παντα η low-carb υπερτερουσε στην απωλεια οχι μονο βαρους, αλλα και λιπους, πραγμα που οδηγησε πολυ κοσμο (και εσας ενδεχομενως) να θεωρει λανθασμενα οτι οι θερμιδες ειναι ησσονος σημασιας, και οτι πρωταρχικο ρολο παιζει η κατανομη των μακροδιατροφικων συστατικων, και κατ' επεκταση οι επιλογες τροφων.Οταν ομως μετρηθηκε με μεγαλυτερη ακριβεια, επισημανθηκε, και αναγνωριστηκε ευρεως οτι οποιαδηποτε συγκριση μεταξυ διαφορων διαιτων πρεπει να μην περιεχει τετοια artifacts, οι συγκρισεις πλεον αρχισαν να γινονται με matching οχι μονο των θερμιδων, αλλα και των πρωτεϊνων. Επομενως, οι μονοι επιτρεπτοι βαθμοι ελευθεριας των διαιτων που συγκρινονταν "επαιζαν" μονο με τους υδατανθρακες και τα λιπαρα. Μεχρι στιγμης, τετοιες συγκρισεις εχουν αποτυχει να δειξουν καποιο ειδικο οφελος υπερ της μιας ή της αλλης διαιτας. Αυτο σημαινει οτι η low-carb δουλευε οχι επειδη ηταν low-carb, αλλα επειδη ηταν high-protein(!) λογω των θερμιδικου οφελους της πεψης των πρωτεϊνων). Το οποιο "μεταβολικο πλεονεκτημα" εξανεμιστηκε οταν συγκριθηκαν οχι μονο ισες θερμιδες, αλλα ταυτοχρονα και ισα γρ. πρωτεϊνων.Η πιο γνωστη τετοια μελετη η οποια μαλιστα συζητηθηκε εκτενως ακομα και σε mainstream media ειναι η μελετη του 2015 της ομαδας του Kevin Hall, ερευνητη των NIH. Σε αυτη την διασταυρουμενη (crossover) και ελεγχομενη (controlled) μελετη, εκλεισαν ανθρωπους σε μεταβολικο θαλαμο επι 14 ημερες, και τους εδιναν συγκεκριμενες, ζυγισμενες, και υπολογισμενες ποσοτητες και θερμιδες τροφων, και μετρουσαν τις καυσεις τους απο την ποσοτητα του διοξειδιου του ανθρακα στην ατμοσφαιρα του μεταβολικου θαλαμου (πιο ακριβης μελετη, ελευθερη απο biases και υποκειμενισμους, ειναι εξαιρετικα δυσκολο να γινει). Η μια ομαδα ετρωγε low-carb και η αλλη low-fat, ενω οι συνολικες θερμιδες, αλλα και πρωτεϊνες ηταν matched αναμεσα στις δυο διαιτες. Το αποτελεσμα μετα απο 14 ημερες ηταν το εξης: περιπου παρομοιες απωλειες βαρους και λιπους και στις δυο διαιτες. Πιο ειδικα, η low-carb εχασε λιγα υγρα παραπανω (γνωστο φαινομενο) και κατ'επεκταση εχαασε λιγο περισσοτερο βαρος, ομως η low-fat εχασε λιγο ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ λιπος απο την low-carb (παρα την αυξημενη παρουσια ινσουλινης που οπως γραφετε θα επρεπε να παρεμποδιζει την καυση λιπους). Μονο με τετοιου ειδους μελετες μπορει κανεις να καταλαβει πιο καλα τι συμβαινει, χωρις να βγαζει αυθαιρετα συμπερασματα και πηδωντας σε συμπερασματα. Η μελετη δημοσιευθηκε στο Cell Metabolism [Hall et al, Cell Metabolism 22, 427–436 (2015)], και ειναι δωρεαν διαθεσιμη: https://www.cell.com/cell-metabolism/fulltext/S1550-4131(15)00350-2