ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΟΤΙ από την προηγούμενη Παρασκευή, που μπήκαμε στο Λητώ, μέχρι σήμερα που είναι να βγούμε, είμαστε ουσιαστικά με τη γυναίκα μου σε καραντίνα. Γιατροί, μαίες και νοσηλευτικό προσωπικό φορούν όλοι μάσκες και γάντια –όχι πάντως και οι γονείς, ίσως δεν θεωρείται απαραίτητο‒, υπάρχουν παντού διαθέσιμα αντισηπτικά, όλοι οι χώροι καθαρίζονται και απολυμαίνονται τακτικά, σε καθημερινή βάση. Όλοι τηρούν σχολαστικά τους κανόνες προφύλαξης και προστασίας, όπως άλλωστε κι εμείς.
Ευτυχώς, κανένα κρούσμα κορωνοϊού δεν έχει καταγραφεί στο μαιευτήριο, όπως συνέβη σε κάποια νοσοκομεία. Επιπλέον, είναι πολύ πιο ήρεμο το περιβάλλον –καμιά φορά νομίζεις ότι περιδιαβαίνεις ένα άδειο κτίριο!‒ κι αυτό είναι σίγουρα θετικό.
Παρ' όλα αυτά, μια κάποια ανησυχία με αυτήν τη νέα κατάσταση πάντα υπάρχει. Λίγο να ξεχαστείς και να πλησιάσεις τον άλλον γονιό που συναντάς στο κυλικείο ή στους διαδρόμους και να ανταλλάξετε δυο κουβέντες, αποτραβιέσαι σχεδόν ενστικτωδώς. Ένα κάποιο μούδιασμα όταν εγκαταλείψουμε αυτό το καλά προστατευμένο περιβάλλον φοβάμαι θα το νιώσουμε, όσο ψύχραιμοι κι αν είμαστε!
Το «πρόβλημα» είναι οι παππούδες που έχουν σκάσει γιατί περιμένουν πώς και πώς να καμαρώσουν το εγγόνι τους, και με το δίκιο τους! Ίσως περάσουμε με το αμάξι, να τους το δείξουμε από μακριά, αλλιώς μόνο αν το βάλουμε σε γυάλα, όπως κυκλοφορεί και ο Πάπας!
Όσο παραμένεις στο μαιευτήριο, εννοείται ότι οφείλεις να είσαι περιορισμένος όσο γίνεται στον θάλαμο. Φροντίζεις από μόνος σου οι μετακινήσεις σου ακόμα και εντός του μαιευτηρίου να είναι οι ελάχιστες δυνατές, κάτι που φυσικά ισχύει και για τη μητέρα. Απ' ό,τι διαπίστωσα, όλοι τηρούν αυτό το μέτρο. Δεν επιτρέπονται, βέβαια, επισκέψεις ‒ είχαν «κοπεί» ήδη κάπου δύο εβδομάδες πριν μπούμε για τον τοκετό. Δεν επιτρέπεται γενικά οτιδήποτε έρχεται απέξω, ακόμα και δώρα για τις μητέρες και τα νεογνά – μόνο από τα καταστήματα εντός του κτιρίου μπορείς να εξυπηρετείσαι.
Ένας μόνο συνοδός μπορεί να εισέρχεται για κάθε ετοιμόγεννη, από την πίσω πόρτα, και όχι από την εκτός λειτουργίας υποδοχή, άπαξ και μπει, δε, δεν ξαναβγαίνει, παρά όταν μαμά και βρέφος πάρουν εξιτήριο! Μόνο για εξετάσεις που μπορεί να χρειαστούν πριν από τον τοκετό μπορείς να βγεις και να πας σε άλλο νοσοκομείο, κάτι που κι εμείς κάναμε «αρματωμένοι», εννοείται, σαν αστακοί και αποφεύγοντας οποιαδήποτε περιττή επαφή. Οι έγκυες δεν κατατάσσονται μεν στις ευπαθείς ομάδες όσον αφορά τον κορωνοϊό, χρειάζονται όμως γενικότερα αυξημένη προστασία.
Οι φίλοι και οι γνωστοί μπορούν να κάνουν υπομονή, το «πρόβλημα» είναι οι παππούδες που έχουν σκάσει γιατί περιμένουν πώς και πώς να καμαρώσουν το εγγόνι τους, και με το δίκιο τους! Τους στέλνω διαρκώς φωτογραφίες και βίντεο, όμως δεν είναι το ίδιο. Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό, γιατί, επιστρέφοντας σπίτι, το μωρό και πάλι δεν πρέπει να δεχτεί επισκέψεις για μεγάλο διάστημα. Ίσως περάσουμε, βγαίνοντας με το αμάξι, να τους το δείξουμε από μακριά, αλλιώς μόνο αν το βάλουμε σε γυάλα, όπως κυκλοφορεί και ο Πάπας! Αυτό επιπλέον σημαίνει ότι θα είμαστε, άγνωστο για πόσο, τελείως μόνοι μας με το μωρό, χωρίς καμία έξωθεν βοήθεια, οπότε πρέπει να ορίσουμε βάρδιες!
Γεγονός είναι ότι και οι γιατροί του μαιευτηρίου αλλά και όσοι άλλοι χρειάστηκε να δούμε αυτόν τον καιρό παίρνουν πολύ σοβαρά την απειλή του κορωνοϊού. Ακούσαμε ότι σκέφτονται να σταματήσουν τις εξωσωματικές, γιατί τα βρέφη που γεννιούνται με αυτόν τον τρόπο είναι πιο ευπρόσβλητα το κρίσιμο πρώτο τρίμηνο, δεν ξέρω όμως κατά πόσο ισχύει αυτό.
Το καλό είναι πως ήμουν ευτυχώς εξαρχής ενήμερος ‒ κάτι η δουλειά, κάτι το μωρό που περιμέναμε, το είχα ψάξει αρκετά το θέμα. Ήδη πριν από τη γέννα είχα περιορίσει τις εξόδους μου στις απολύτως απαραίτητες, ήμουν διαρκώς εφοδιασμένος με γάντια και αντισηπτικά, άφηνα πάντα επιστρέφοντας ρούχα και παπούτσια στην είσοδο. Σίγουρα με όλη αυτή την κατάσταση είχαμε ένα παραπάνω άγχος, αφότου όμως γεννήθηκε ο μικρός νιώσαμε τόση χαρά και ανακούφιση, που ο φόβος πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Όσον αφορά το επαγγελματικό, είναι σίγουρα πρόβλημα. Ξέρεις, δεν είναι μια δουλειά που γίνεται και από το σπίτι, απαιτεί από τη φύση της διαρκείς μετακινήσεις και επαφές. Τι στην ευχή να φωτογραφίσω από το μπαλκόνι μου; Να δίνω μήπως οδηγίες μέσω Skype στον άλλον πώς να βγάλει καλύτερη σέλφι; Αστείο! Δεν ξέρω τι άλλο να φανταστώ, θα κάνω υπομονή, όπως όλοι οι συνάδελφοι – έτσι κι αλλιώς, μια άδεια θα την έπαιρνα λόγω της γέννας, κι αν περισσέψει χρόνος θα τον εκμεταλλευτώ, οργανώνοντας το αρχείο μου.
Κρατώ πάντα μαζί μια κάμερα, λίγα πράγματα όμως μου κινούν το ενδιαφέρον αυτές τις μέρες πέρα από τον μπέμπη, κι αυτά συνήθως τα φωτογραφίζω με το κινητό.
Προβλέψεις δεν μπορώ να κάνω γιατί κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει όλο αυτό και τι θα φέρει η επόμενη μέρα, υπάρχει ένα γενικότερο μούδιασμα, τουλάχιστον όμως ο ερχομός του μικρού μάς μπόλιασε με μια γερή δόση αισιοδοξίας. Μας έδειξε επίσης με τον καλύτερο τρόπο ότι ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες η ζωή δεν σταματά να διεκδικεί το μερίδιό της, ότι γι' αυτό και μόνο αξίζει να το παλεύεις.
