Αλκιβιάδης Κλεινίου Σκαμβωνίδης. Ο πόλεμος στα δάχτυλά του

Αλκιβιάδης Κλεινίου Σκαμβωνίδης. Ο πόλεμος στα δάχτυλά του Facebook Twitter
Ο Αλκιβιάδης δεν επέστρεψε στην Αθήνα ούτε μετά το πέρας του πολέμου. αποστάτησε στην Περσία, όπου και υπηρέτησε ως σύμβουλος του σατράπη της Λυδίας, Τισσαφέρνη... Artwork βασισμένο στην προτομή του Αλκιβιάδη (4ος αι. π.Χ.) που βρίσκεται στο Μουσείο Capitolini στη Ρώμη.
3

Πρόκειται για την πλέον μυθιστορηματική προσωπικότητα της Κλασικής Αθήνας όπως τη γνωρίζουμε. Έχει εγείρει ουκ ολίγες θυελλώδεις αλλά και αντιφατικές αντιδράσεις, τόσο στους σύγχρονους όσο και στους μεταγενέστερους μελετητές της αρχαιότητας. Ο λόγος για τον Αλκιβιάδη, γόνο της μεγάλης οικογένειας των Αλκμεωνίδων από τον Δήμο του Σκαμβωνίδη. Κατά πολλούς, ο όμορφος γιος του Κλεινία διψούσε για ισχύ και έσφυζε από φιλοδοξία. Τόσο ο Πλούταρχος όσο και ο Πλάτων δεν παραλείπουν να αναφερθούν στην εντυπωσιακή του εμφάνιση − άρεσε, λένε, τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Άλλοι, πάλι, δεν διστάζουν να προσάψουν στον παρορμητικό κι εγωπαθή του χαρακτήρα τη συντριπτική ήττα των Αθηναίων από τους Λακεδαιμόνιους στη «Μάχη μεταξύ της Φάλαινας και του Ελέφαντα», όπως έχει χαρακτηριστικά περιγραφεί ο μέγας Πελοποννησιακός Πόλεμος. Μαθητής του Πρόδικου, με στενότατους δεσμούς με τον μεγάλο δάσκαλο Σωκράτη, ο οποίος μετά τη μάχη στην Ποτίδαια έπεισε τους στρατηγούς να στεφανώσουν τον νεαρό μαθητή του για ανδραγαθία, τρεις φορές νικητής στην Ολυμπία με τα επτά του άρματα − ποιος ήταν πραγματικά ο Αλκιβιάδης, ο βλάσφημος νεαρός με τις εξαίσιες σωματικές, ηγετικές και διπλωματικές ικανότητες, που πολέμησε παθιασμένα υπέρ της Αθήνας, έπειτα τάχθηκε με το μέρος των Σπαρτιατών, για να καταλήξει σύμβουλος του Πέρση σατράπη Τισσαφέρνη και να ταφεί από την όμορφη ερωμένη του;


Σε ένα χωρίο του δεύτερου βιβλίου της Ιστορίας του, γραμμένο τέλη του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Θουκυδίδης αφήνεται σε μια διακριτική εκτίμηση των αιτιών που οδήγησαν στη συντριπτική ήττα των Αθηναίων: «[...] έγιναν κι άλλα, πολλά λάθη, κυρίως όμως η εκστρατεία στη Σικελία, όχι τόσο από την άποψη της κακής εκτίμησης της δύναμης εκείνων εναντίον των οποίων εκστρατεύανε, όσο από το γεγονός ότι εκείνοι που έστειλαν το εκστρατευτικό σώμα δεν πήραν έπειτα πρόσθετες αποφάσεις, χρήσιμες για εκείνους που βρίσκονταν μακριά» (Θ. Β.65, 11).

Το τέλος του Αλκιβιάδη είναι τόσο σκοτεινό, όσο και μυθιστορηματικό. Σε μια σύντομη επιστροφή του στη Φρυγία με σκοπό την εξασφάλιση ενισχύσεων για τους Αθηναίους από τους Πέρσες, ο Σπαρτιάτης Λύσανδρος έστειλε τον Πέρση Φαρνάβαζο μαζί με δύο άλλους άντρες να πυρπολήσουν την οικία του. Όταν ο Αλκιβιάδης αντελήφθη την πυρκαγιά, βγήκε έξω μαζί με την εταίρα του, την ερωτευμένη Τιμάνδρα, αλλά ήταν πλέον αργά: Το κεφάλι του Αλκιβιάδη μεταφέρθηκε στον σατράπη, ενώ το σώμα του έμελλε να ταφεί κρυφά από την ερωμένη του.


Το παραπάνω ενδιαφέρον απόσπασμα ερμηνεύεται καλύτερα μέσω ενός άλλου χωρίου, το οποίο ο κορυφαίος Αθηναίος ιστορικός τοποθετεί αργότερα μέσα στο έργο του. Στο μνημειώδες έκτο βιβλίο (Θ. Ζ.15, 3-5) διαβάζουμε: «Οι συμπολίτες (σ.σ. του Αλκιβιάδη) τον είχαν σε μεγάλη υπόληψη, κι ο ίδιος παραδινόταν σε επιθυμίες δαπανηρές, αναντίστοιχες προς την περιουσία του, στη διατήρηση στάβλων και σε άλλα αναλώματα − και αυτό αποτέλεσε αργότερα μία από τις κυριότερες αιτίες για την καταστροφή της Αθήνας. Διότι πολύς κόσμος φοβήθηκε τις πέρα από κάθε μέτρο υπερβολές στην προσωπική ζωή του και τη μεγαλοπραγμοσύνη σε καθετί με το οποίο κάθε φορά καταπιανόταν και πήρε εχθρική στάση απέναντί του, νομίζοντας ότι επεδίωκε να γίνει τύραννος. Και ενώ στη δημόσια σφαίρα χειριζόταν με τον καλύτερο τρόπο τα ζητήματα του πολέμου, οι πολίτες δυσανασχετούσαν με την ιδιωτική του ζωή και εμπιστεύθηκαν τις υποθέσεις της πόλης σε άλλους, και με αυτό την οδήγησαν ύστερα από λίγο στην καταστροφή».


Πράγματι, η πορεία του Αλκιβιάδη στον Πελοποννησιακό Πόλεμο ήταν μάλλον μοναχική. Αρχικά πρεσβευτής των Αθηναίων στην Πελοπόννησο, όπου και ανέδειξε για πρώτη φορά την πολεμική του ευφυΐα, συλλαμβάνοντας τριακόσιους ύποπτους για φιλοσπαρτιατικά φρονήματα Αργείους, ενώ σύντομα αποτέλεσε έναν εκ των τριών, μαζί με τον Νικία και τον Λάμαχο, επιλεγμένων επικεφαλής της εκστρατείας στη Σικελία, της οποίας υπήρξε και αρχιτέκτονας. Λίγο πριν κληθεί στην Αθήνα για να απολογηθεί κατηγορούμενος για τον χλευασμό των Ελευσινίων Μυστηρίων και τον ακρωτηριασμό των Ερμών, ο Αλκιβιάδης είχε ταχθεί παθιασμένα υπέρ της επέκτασης της εκστρατείας και σε άλλες σικελικές πόλεις εκτός του Σελινούντα και των Συρακουσών, ενώ είχε ήδη κινηθεί ανεξάρτητα, προς τη Μεσσήνη και το Ρήγιο. «Τις κατηγορίες τις υιοθετούσαν όσοι απεχθάνονταν τον Αλκιβιάδη που τους στεκόταν εμπόδιο να πάρουν γερά στα χέρια τους την ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης. Και πιστεύοντας πως εάν πετύχαιναν να τον διώξουν από την πόλη θα γίνονταν αυτοί πρώτοι, μεγαλοποιούσαν τις κατηγορίες και ωρύονταν ότι και η υπόθεση των Μυστηρίων και η καταστροφή των στηλών του Ερμή αποσκοπούσαν στην κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, και ότι σε αυτά δεν υπήρχε τίποτα στο οποίο να μην έχει συμμετοχή ο Αλκιβιάδης, επικαλούμενοι ως απόδειξη τον τρόπο ζωής του που δεν ανταποκρινόταν στο δημοκρατικό ήθος» (Θ. Ζ.28, 2).


Δεν χρειάζεται μεγάλη παρατηρητικότητα. Αντίθετα με όσα ευαγγελίζονται πολλοί σύγχρονοι μελετητές της περιόδου, ο Θουκυδίδης, η μοναδική σύγχρονη πηγή για τον Αλκιβιάδη, δράττεται κάθε ευκαιρίας για να αιτιολογήσει την απομάκρυνσή του από τη Σικελία και, επαγωγικά, να τεκμηριώσει βάσει αυτής την ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο: «(σ.σ. Οι Αθηναίοι) χωρίς να εξετάζουν το ποιόν των καταγγελλόντων, αποδέχονταν γεμάτοι καχυποψία κάθε καταγγελία. Και δίνοντας πίστη σε αχρείους ανθρώπους συνελάμβαναν κι έριχναν στις φυλακές πολίτες από τους πιο έντιμους, θεωρώντας χρησιμότερο να υποβάλουν το πράγμα σε αυστηρό έλεγχο και να εξακριβώσουν την αλήθεια παρά να διαφύγει ανεξέταστα λόγω της αχρειότητας του μηνυτή κάποιος που είχε καταγγελθεί, έστω κι αν λογιζόταν έντιμος πολίτης» (Θ. Ζ.53, 2).


Φυγάς πλέον, ο Αλκιβιάδης πέρασε στην Πελοπόννησο, ενώ οι δημοκρατικοί συμπολίτες του τον καταδίκασαν ερήμην σε θάνατο. Εκείνος, αυτόμολος, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τη ρητορική του δεινότητα για να πείσει τους Σπαρτιάτες για τις καλές του προθέσεις και να τους παρασύρει στο θριαμβευτικό τελικό χτύπημα ενάντια στην ήδη γονατισμένη από τη σικελική αποτυχία Αθήνα: στον επιτειχισμό της Δεκέλειας. Η κατάληψη και οχύρωση μιας στρατηγικής σημασίας θέσης στα εδάφη του εχθρού είχε επινοηθεί κι εφαρμοστεί πλειστάκις στο παρελθόν από τους Αθηναίους και αποτελούσε παράγοντα διαρκούς αιμορραγίας του εχθρού. Η ενορχήστρωση του επιτειχισμού της Δεκέλειας, στα όρια μεταξύ Αττικής και Βοιωτίας, θεωρήθηκε ύψιστη προδοσία του Αλκιβιάδη προς τους συμπατριώτες του. Δεν ήταν, όμως, παρά η επίδειξη της ισχύος ενός ταπεινωτικά θιγμένου πολεμιστή.


Ο Αλκιβιάδης δεν επέστρεψε στην Αθήνα ούτε μετά το πέρας του πολέμου. Όταν οι σπαρτιατικές φωνές εναντίον του δυνάμωσαν, εκείνος αποστάτησε στην Περσία, όπου και υπηρέτησε ως σύμβουλος του σατράπη της Λυδίας, Τισσαφέρνη, χαρίζοντάς του μερικές πολύτιμες συμβουλές κατά των Σπαρτιατών. «Αυτές τις συμβουλές έδινε ο Αλκιβιάδης στον Τισσαφέρνη και τον Βασιλέα, τότε που βρισκόταν κοντά τους, και θεωρούσε πως ήταν ό,τι καλύτερο για εκείνους, ενώ συγχρόνως καλλιεργούσε το έδαφος για τη δική του επιστροφή στην πατρίδα, γνωρίζοντας πως εάν δεν καταστρέψει αυτή την προοπτική, θα μπορούσε κάποτε να πείσει τους Αθηναίους να του επιτρέψουν να γυρίσει» (Θ. Θ.47, 1).


Στα 43 του περίπου χρόνια ο Αλκιβιάδης νοσταλγεί την πατρίδα του κι επιθυμεί να επιστρέψει. Και τα καταφέρνει, εκμεταλλευόμενος και εν μέρει εμπαίζοντας το πολίτευμα το οποίο είκοσι περίπου χρόνια πριν τον είχε καταδικάσει εις θάνατον: μέσω των ολιγαρχικών του διασυνδέσεων στο ανατολικό Αιγαίο, επαναπατρίζεται στην πόλη που τον ανέθρεψε, τον ανέδειξε και τον ταπείνωσε.


Το τέλος του Αλκιβιάδη είναι τόσο σκοτεινό, όσο και μυθιστορηματικό. Σε μια σύντομη επιστροφή του στη Φρυγία με σκοπό την εξασφάλιση ενισχύσεων για τους Αθηναίους από τους Πέρσες, ο Σπαρτιάτης Λύσανδρος έστειλε τον Πέρση Φαρνάβαζο μαζί με δύο άλλους άντρες να πυρπολήσουν την οικία του. Όταν ο Αλκιβιάδης αντελήφθη την πυρκαγιά, βγήκε έξω μαζί με την εταίρα του, την ερωτευμένη Τιμάνδρα, αλλά ήταν πλέον αργά: Το κεφάλι του Αλκιβιάδη μεταφέρθηκε στον σατράπη, ενώ το σώμα του έμελλε να ταφεί κρυφά από την ερωμένη του.


Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Κατά τον Πλούταρχο (Αλκ. 39), ο άντρας που έπαιξε τον μεγάλο Πελοποννησιακό Πόλεμο στα δάχτυλά του δολοφονήθηκε για την τιμή μιας γυναίκας. Ο Αλκιβιάδης διέφθειρε τη γυναίκα ενός εκ των επισήμων της Φρυγίας, συζώντας απροκάλυπτα μαζί της. Αγανακτισμένα τα αδέρφια της γι' αυτή την ύβρη, πυρπόλησαν την οικία του.


Η γοητεία που ασκεί ακόμη ο Αλκιβιάδης σε ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες οφείλεται ακριβώς εδώ: ενώ πρόκειται για μία υπαρκτή, ιστορική προσωπικότητα, θυμίζει περισσότερο τυραννισμένο λογοτεχνικό ήρωα, βγαλμένο από την πένα του Σοφοκλή και του Σαίξπηρ ταυτόχρονα, όταν ξεστομίζει παθιασμένα πως «για μια πανθομολογούμενη μωρία τίποτα καινούργιο δεν θα μπορούσε να ειπωθεί!», αναφερόμενος στην αθηναϊκή δημοκρατία μπροστά σε δεκάδες μανιασμένους Σπαρτιάτες.

ΠΗΓΕΣ
Θουκυδίδη Ιστορία, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σημειώσεις Ν.Μ. Σκουτερόπουλου, εκδόσεις Πόλις / Hornblower S., The Greek World 479-323 BC, Revised Edition, Routledge, 1996

Αρχαιολογία & Ιστορία
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τι έτρεχε με τους λαγούς στην αρχαία Αθήνα;

Ιστορία μιας πόλης / Τι έτρεχε με τους λαγούς στην αρχαία Αθήνα;

Στην αρχαία Αθήνα, ο λαγός δεν ήταν μόνο θήραμα, αλλά και σύμβολο ερωτικής επιθυμίας και γονιμότητας, ενώ χρησιμοποιούνταν επίσης ως προσφορά στους θεούς. Ο Ξενοφών έγραψε για το κυνήγι του, ενώ εμφανίζεται συχνά στην τέχνη - στα αγγεία, στις παραστάσεις συμποσίων, ακόμη και σε ταφικά μνημεία. Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με την Κάτια Μαργαρίτη ρίχνοντας φως στο παρελθόν ενός ζώου που είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι ίσως φανταζόμαστε.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Μιμάρ Σινάν: Ο αρχιτέκτονας που έχτισε τα πιο σημαντικά κτίρια της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Γεννήθηκε σαν σήμερα  / Μιμάρ Σινάν: Ο αρχιτέκτονας που έχτισε τα πιο σημαντικά κτίρια της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Στις 15 Απριλίου 1489 γεννήθηκε ο αρχιτέκτονας που έφτιαξε από τριακόσια τριάντα έργα. Ανάμεσα σε αυτά, το Τέμενος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (1550 -1557) και το Κουρσούμ Τζαμί ή Τζαμί του Οσμάν Σαχ στα Τρίκαλα, το μοναδικό του έργο που σώζεται στην Ελλάδα.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Η ερωμένη της»: Το πιο τολμηρό αθηναϊκό ρομάντζο του Μεσοπολέμου

Ιστορία μιας πόλης / «Η ερωμένη της»: Το πιο τολμηρό αθηναϊκό ρομάντζο του Μεσοπολέμου

Πόσο μπορεί να συμβάλει ένα βιβλίο στη σεξουαλική χειραφέτηση των Ελληνίδων; Η Αγιάτη Μπενάρδου μιλά με την Παναγιώτα Βογιατζή για την Ντόρα Ρωζέττη και τη γυναικεία ομοφυλοφιλία στην Αθήνα των αρχών του 20ού αώνα.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Close up: Η ψηφιακά αποκατεστημένη τοιχογραφία στον τάφο του Φιλίππου στις Αιγές

Αρχαιολογία & Ιστορία / Close up: Η ψηφιακά αποκατεστημένη τοιχογραφία στον τάφο του Φιλίππου στις Αιγές

Το σημαντικότερο σωζόμενο έργο της κλασικής ξαναζωντανεύει 23 αιώνες μετά με τη βοήθεια της αρχαιομετρίας, της τεχνητή νοημοσύνη και της καλλιτεχνικής δημιουργίας σε μια καινοτόμο μελέτη αποκατάστασή του που ανοίγει νέους ορίζοντες στην αναβίωση της αρχαίας τέχνης.
THE LIFO TEAM
Πώς η τεχνολογία αποκαθιστά το σημαντικότερο έργο της κλασικής ζωγραφικής 23 αιώνες μετά;

Αρχαιολογία & Ιστορία / Πώς η τεχνολογία αποκαθιστά το σημαντικότερο έργο της κλασικής ζωγραφικής 23 αιώνες μετά;

Η αρχαιομετρία, η τεχνητή νοημοσύνη και η καλλιτεχνική δημιουργία συνεργάστηκαν σε μια καινοτόμο μελέτη αποκατάστασης της τοιχογραφίας με το κυνήγι από τον τάφο του Φιλίππου στις Αιγές, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην αναβίωση της αρχαίας τέχνης.
M. HULOT
Δωσίλογοι: Ποιοι και γιατί συνεργάστηκαν με τους κατακτητές;

Ιστορία μιας πόλης / Δωσίλογοι: Ποιοι και γιατί συνεργάστηκαν με τους κατακτητές;

Πώς επιχειρήθηκε η αναθεώρηση της εικόνας των δωσιλόγων τις δεκαετίες που ακολούθησαν μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά, και ποια ήταν η επίδραση αυτής της αναθεώρησης στη δημόσια ιστορική μνήμη; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη για ένα θέμα ταμπού που ακόμα απασχολεί τους ιστορικούς αλλά και την κοινωνία.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Από τι πέθαναν δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι το 430 π.Χ.;

Ιστορία μιας πόλης / Από τι πέθαναν δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι το 430 π.Χ.;

Ο Θουκυδίδης ισχυρίζεται ότι ήταν μια ασθένεια εισαγόμενη, η οποία ξεκίνησε από την Αιθιοπία και προτού φθάσει στην Αθήνα, εξαπλώθηκε στην Αίγυπτο και την Περσική αυτοκρατορία. H Αγιάτη Μπενάρδου μιλά με τον Στέφανο Παρασκευαΐδη για τον λοιμό των Αθηνών με την πρωτοφανή θνησιμότητα, καθώς υπολογίζεται ότι χάθηκε το 1/3 του πληθυσμού της πόλης.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Επίσκεψη στον αρχέγονο κόσμο της Σαμοθράκης με σύμμαχο την τεχνολογία

Αρχαιολογία & Ιστορία / Σαμοθράκη: Βλέπουμε την ιστορία του νησιού ξανά με σύμμαχο την τεχνολογία

Η Σαμοθράκη του Νίκης, του Ομήρου, των Καβείρων, των φιλοσόφων, των χαρτογράφων της Αναγέννησης, των αρχαιολόγων, των αρχιτεκτόνων και των φωτογράφων του 20ού αιώνα αλλά και των σύγχρονων μοντελιστών σε μια εμπεριστατωμένη έκθεση της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
ΑΣΚΤ: Η σχολή που «γέννησε» τους μεγαλύτερους Έλληνες καλλιτέχνες

Ιστορία μιας πόλης / ΑΣΚΤ: Εδώ γεννήθηκαν οι μεγαλύτεροι Έλληνες καλλιτέχνες

H Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών υπήρξε θεμέλιος λίθος για την ελληνική τέχνη, με σημαντικούς δασκάλους όπως ο Παρθένης και ο Μόραλης να συμβάλλουν στην ανάπτυξή της. Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με την ιστορικό τέχνης Χριστίνα Δημακοπούλου για την καθοριστική τους επιρροή.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Πώς βρέθηκαν οι πρόσφυγες από τη Μ. Ασία στη Νέα Μάκρη;

Ιστορία μιας πόλης / Νέα Μάκρη: Ο προσφυγικός συνοικισμός που εξελίχθηκε σε λουτρόπολη

Από τις ιωνικές κωμοπόλεις Μάκρη και Λιβίσι, στα παράλια της Λυκίας στη νοτιοδυτική Μικρά Ασία, οι πρόσφυγες από αυτές τις περιοχές εγκαταστάθηκαν στη βορειοανατολική Αττική, ιδρύοντας τη Νέα Μάκρη, το 1924. Η Ευαγγελία Αχλάδη μιλά στην Αγιάτη Μπενάρδου για τη νεότερη και τη σύγχρονη ιστορία της περιοχής.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Στο φθισιατρείο «Σωτηρία» το 1927: Μια κάθοδος στην αληθινή κόλαση των μελλοθάνατων

Αρχαιολογία & Ιστορία / Φθισιατρείο «Σωτηρία», 1927: Μια κάθοδος στην αληθινή κόλαση των μελλοθανάτων

Έπειτα από επιστολές και καταγγελίες, τον Ιούλιο του 1927, ένας ρεπόρτερ της εφημερίδας «Εσπερινή» επισκέπτεται το φθισιατρείο για να καταγράψει τις συνθήκες ζωής των ασθενών. Η ομάδα των dirty ’30s & late ’20s «αναπαλαιώνει» και διασώζει τη μαρτυρία του για λογαριασμό της LiFO.
DIRTY ‘30S & LATE ‘20S
Γιατί ήταν γαλάζιοι οι πίθηκοι στις τοιχογραφίες της Σαντορίνης;

Ιστορία μιας πόλης / Γιατί ήταν γαλάζιοι οι πίθηκοι στις τοιχογραφίες της Σαντορίνης;

Ποια τα νοήματα πίσω από τις ζωγραφισμένες μορφές και τα ζωντανά χρώματα των θηραϊκών τοιχογραφιών; Πώς συνδέονται με τον μινωικό πολιτισμό και τι μας αποκαλύπτουν για τον αρχαίο κόσμο; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Ανδρέα Βλαχόπουλο.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Τάσος Σακελλαρόπουλος: «Ο στρατός και ο θρόνος ήταν οι ρίζες του κακού της Δικτατορίας»

Άκου την επιστήμη / Τάσος Σακελλαρόπουλος: «Ο στρατός και ο θρόνος ήταν οι ρίζες του κακού της Δικτατορίας»

Η εποχή μας και τα «φαντάσματα» του Μεσοπολέμου. Ο ιστορικός και υπεύθυνος των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη, Τάσος Σακελλαρόπουλος μιλά στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Είναι λυπηρό που ακόμα και σήμερα οι Έλληνες αρχαιολόγοι/ιστορικοί αγγίζουν το θέμα του ομόφυλου έρωτα "διακριτικά", όταν δεν το αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν τελείως...Σιγουρα ο έρωτας Σωκράτη -Αλκιβιάδη (πνευματική με εξωτερική ομορφιά), είναι μια εκπληκτική ιστορία και μας περιγράφεται εκτενώς....Γιατί τόσος φόβος ακόμα???
Υπάρχει μαρτυρία ιστορική όπου ο Αλκιβιάδης ξόδεψε ένα υπέρογκο ποσό για την εποχή για να ''αγοράσει'' έναν αδέσποτο σκύλο.Όταν τον πήρε στη κατοχή του τού έκοψε την ουρά και τον άφησε πάλι στους δρόμους.Αδικείται από τις κινηματογραφικές βιογραφίες,ίσως είναι ισάξιος του Καλλιγούλα σε ''κατορθώματα''.