Η 18η Ιουλίου του 1943 ήταν μια ιδιαίτερη ημερομηνία, η κατάσταση τόσο τεταμένη, όσο σπάνια στο παρελθόν. Ο Κόκκινος Στρατός είχε κερδίσει στο Κουρσκ τη μεγαλύτερη μάχη τεθωρακισμένων της πολεμικής ιστορίας, με συνέπεια όλες οι γερμανικές ελπίδες για μία ακόμα ανατροπή στη Ρωσία να εκμηδενιστούν.
Την ίδια περίοδο οι Σύμμαχοι είχαν αποβιβαστεί στη Σικελία και η Ιταλία βρισκόταν λίγο πριν από την αλλαγή πλευράς, να εγκαταλείψει τη συμμαχία με τη Γερμανία.
Ο Χίτλερ κόντευε να χάσει όλες τις ελπίδες του, και λόγω της επικείμενης «προδοσίας του Κόκκινου στρατού [...] δεν έκλεινε μάτι, όπως έγραψε ο προσωπικός του γιατρός Μορέλ. «Το σώμα σκληρό και τεντωμένο σαν σανίδα, γεμάτο αέρια. Πολύ χλωμή όψη, εξαιρετικά νευρικός. Αύριο πολύ σημαντική σύσκεψη με τον Ντούισε».
Καταμεσής της νύχτας ο υπηρέτης Λίνγκε σήκωσε τον προσωπικό γιατρό από το κρεβάτι του: Ο Φύρερ συσπόταν από πόνους, είπε· απαιτούσε άμεση επαναφορά. Δεν είχε αντέξει το άσπρο τυρί στο βραδινό, ούτε το ρολό με σπανάκι και αρακά.
Ο Μορέλ ντύθηκε βιαστικά, περπάτησε βαριά μέσα στη νύχτα - κι έκανε ενέσεις. Όμως η βασική φαρμακευτική αγωγή δεν έπιασε.
Ο προσωπικός γιατρός σκεφτόταν πυρετωδώς τι θα μπορούσε να γίνει σε αυτή την επικίνδυνη κατάσταση για να αντιμετωπιστεί «η μεγάλη επίθεση».
Κάτι έπρεπε να βρεθεί που να επιδράσει, να αναισθητοποιήσει τους έντονους πόνους του Χίτλερ και συγχρόνως να τον κρατήσει αποδοτικό. Έπρεπε να βγάλει έναν άσο από το μανίκι, και να που πράγματι υπήρχε κάτι. Η χρήση του όμως έκρυβε ρίσκο.
Στο κάτω δεξιά τέταρτο της καρτέλας «Ασθενής Α» [δηλαδή, ο Χίτλερ] για το δεύτερο τρίμηνο του 1943 αναφέρεται μια ουσία, και είναι πολλές φορές υπογραμμισμένη: Eukodal, ένα ναρκωτικό της εταιρείας Merckαπό το Ντάρμσιατ.
Κυκλοφόρησε στην αγορά το 1917 ως παυσίπονο και αντιβηχικό και έγινε τόσο δημοφιλές τη δεκαετία του ’20, που κυκλοφορούσε το σλόγκαν περί Eukodalismus.
Η εξαιρετικά ισχυρή δραστική ουσία του είναι ένα οπιοειδές ονόματι Oxycodon, που παράγεται από το φυσικό υλικό όπιο. Ειδικά ανάμεσα σε γιατρούς αυτή η ουσία, κατά τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ήταν ένα καυτό θέμα, για το οποίο τους άρεσε να μιλούν ή και να μη μιλούν, μια και υπήρχαν γιατροί που έβρισκαν στους εαυτούς τους τον καλύτερο και πιο εχέμυθο ασθενή.
Σε κύκλους ειδικών τo Eukodal θεωρούνταν η βασίλισσα των ουσιών: μια από την οποία είναι φτιαγμένα τα όνειρα. Σχεδόν δυο φορές πιο ισχυρό παυσίπονο από τη μορφίνη, την οποία αντικατέστησε στην κλίμακα προτίμησης, αυτός ο πρόγονος των τεχνητών ναρκωτικών εντυπωσιάζει με ένα εξαιρετικά ταχύ, χαρακτηριστικό δυναμικό ευφορίας, το οποίο βρίσκεται σημαντικά πιο ψηλά από εκείνο της ηρωίνης, που είναι το φαρμακολογικό του ξαδερφάκι.
Με την κατάλληλη δοσολογία το Eukodal δεν προκαλεί αίσθημα κούρασης, ούτε σε ρίχνει· το αντίθετο. Ο συγγραφέας Κλάους Μαν, που, προς λύπη του πατέρα του Τόμας, αρεσκόταν να πειραματίζεται ακόμα και προς αυτή την κατεύθυνση, επιβεβαιώνει τη θέση του ως κάτι το εξαιρετικό: «Δεν παίρνω καθαρή μορφίνη, αυτό που παίρνω ονομάζεται Eukodal. Αδερφούλα Euka. Βρίσκουμε ότι έχει πολύ καλύτερη δράση».
Θα έπρεπε όμως ο Μορέλ να χρησιμοποιήσει αυτό το ισχυρό ναρκωτικό; Η στιγμή της αναχώρησης για τη σημαντική συνάντηση με τον Μουσολίνι πλησίαζε. Ο Ασθενής Α έμοιαζε απαθής, καμπούριαζε, δεν μιλούσε σε κανέναν. Ο Μορέλ ήξερε: To Eukodal θα τόνωνε τον Φύρερ επιτόπου και η έντονη σπαστική κολίτιδα, που σίγουρα είχε ψυχικά αίτια, θα εξαλειφόταν.
Μπορούσε όμως να φανταστεί ότι ο επιρρεπής στα ναρκωτικά δικτάτορας, από τη στιγμή που θα δοκίμαζε για πρώτη φορά την υποτιθέμενη τροφή των θεών, λόγω της ξεκάθαρης βελτίωσής της διάθεσης που αυτή εγγυόταν, δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει και τόσο εύκολα.
Ύστερα από μόλις δύο με τρεις εβδομάδες τακτικής χρήσης, το Eukodal ήδη καθιστά τα δεκτικά άτομα σωματικά εξαρτημένα. Δεν διακυβευόταν όμως η παγκόσμια ιστορία; Θα ήταν αδιανόητο να μην είναι σε φόρμα ο Χίτλερ στη συνάντηση αρχηγών των Δυνάμεων του Άξονα ή και, στη χειρότερη περίπτωση, να απουσιάζει.
Ο Μορέλ έπρεπε να σταθμίσει τα δεδομένα - και αποφάσισε να πάρει τo ρίσκο, κάνοντας υποδόρια ένεση με τo νέο ναρκωτικό, κάτω από την επιδερμίδα. Μια μοιραία απόφαση.
Η άμεση μεταμόρφωση του Ασθενούς Α στα λεπτά και τις ώρες μετά την εφαρμογή ήταν τόσο συνταρακτική, που δεν πέρασε απαρατήρητη από κανέναν της ακολουθίας του - ακόμα και αν κανείς δεν έμαθε φυσικά την αιτία αυτής της ξαφνικής αλλαγής της διάθεσης.
Όλοι ανακουφίστηκαν με την προσωρινή ώθηση ενέργειας του αρχηγού και προετοιμάζονταν με υψηλό ηθικό για τη συνάντηση με τους Ιταλούς. Ο Χίτλερ φαινόταν στιγμιαία να είναι τόσο καλά, που απαίτησε αμέσως τη χορήγηση νέας δόσης,ωστόσο ο Μορέλ αρχικά ήταν απορριπτικός, «επειδή έχουμε μπροστά μας σημαντικές συσκέψεις και αποφάσεις πριν από την αναχώρηση στις 15.30».
Αντ' αυτού, του προσέφερε μασάζ και ένα κουτάλι ελαιόλαδο, αλλά ο Χίτλερ δεν ήθελε, ισχυριζόμενος αιφνίδια ότι ζαλιζόταν, οπότε η αναχώρηση θα ετίθετο σε κίνδυνο.
Αν έδωσε διαταγή για μια νέα δόση της ισχυρής ουσίας ή αν πήρε ο ίδιος ο Μορέλ την πρωτοβουλία είναι κάτι για το οποίο δεν υπάρχουν στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση, ο προσωπικός γιατρός του έκανε μια δεύτερη ένεση, αυτή τη φορά ενδομυϊκά, στον μυϊκό ιστό λοιπόν: «Πριν από την αναχώρηση για το αεροδρόμιο, μία αμπούλα Eukodal ε.μ.».
Την εκκεντρική συμπεριφορά του Χίτλερ στη συνάντησή του με τον Μουσολίνι στη βίλα Γκάτζια κοντά στο Φέλτρε της Βενετίας επιβεβαιώνουν οι αναφορές όλων των μαρτύρων, όπως επίσης και μία έκθεση που γράφτηκε μεταπολεμικά από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.
Για τρεις ώρες ακατάπαυσχα και με πνιχτή φώνή ο Φύρερ ζάλιζε τα αυτιά του εξαντλημένου συναδέλφου δικτάτορα, που δε μίλησε ούτε μία φορά, παρά καθόταν ανυπόμονα με σταυρωμένα πόδια στην άκρη μιας υπερβολικά μεγάλης πολυθρόνας, αγκαλιάζοντας σπασμωδικά το ένα γόνατο.
Ο Μουσολίνι ήθελε βασικά να πείσει τον Χίτλερ ότι θα ήταν καλύτερα για όλους να έβγαινε η Ιταλία από τον πόλεμο, όμως δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να μαλάζει εδώ κι εκεί την πονεμένη του πλάτη, να σκουπίζει το μέτωπό του μ’ ένα μαντίλι ή να αναστενάζει βαθιά.
Η πόρτα άνοιγε διαρκώς, και του έφερναν νέες ειδήσεις σχετικά με τον βομβαρδισμό της Ρώμης που ελάμβανε χώρα εκείνη ακριβώς την ώρα. Ούτε καν γι' αυτό δεν μπορούσε να μιλήσει, επειδή ο Χίτλερ περιέγραφε ακατάπαυστα με γλαφυρά χρώματα, μπροστά σ’ ένα εντελώς αμήχανο ακροατήριο, για ποιον λόγο δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί η νίκη των Δυνάμεων του Αξονα
Ο Ντουτσε, μέσα στην κατάθλιψή του, είχε κολληθεί στον τοίχο από τους βερμπαλισμούς του τεχνητά αναστηλωμένου Φύρερ. Αποτέλεσμα της συνάντησης: Η Ιταλία αρχικά δεν τα παράτησε.
Ο Μορέλ αισθανόταν δικαιωμένος. Με τις ενέσεις του φαινόταν ότι είχε κάνει υψηλή πολιτική, και σημείωσε με κομπασμό: «Ο Φύρερ σε καλή φόρμα. Και στον γυρισμό, χωρίς την παραμικρή ενόχληση. Το βράδυ δήλωσε στο Ομπερσζάλτσμπεργκ ότι η επιτυχία της μέρας οφειλόταν σ’ εμένα».
Αστοχώντας μερικές μοριακές ενώσεις από τη φαρμακολογική αλήθεια, οι ανακριτές των ΗΠΑ υποψιάζονταν μεταπολεμικά τη μεθαμφεταμίνη σαν αίτιο για την ανάρμοστη συμπεριφορά του Χίτλερ στη συνάντηση με τον Μουσολίνι. Απόδειξη γι' αυτόν τον ισχυρισμό δεν προσκομίστηκε.
Το γιατί έμεινε κρυφό από τους Αμερικανούς το σημειωμένο με μαύρο μελάνι πάνω σε χαρτί, Eukodal, από τον Μορέλ, αποκαλύπτεται από τις επίσημες μεταφράσεις των με μεγάλο κόπο αποκρυπτογραφημένων σημειώσεων του προσωπικού γιατρού στα αγγλικά. Εκεί το «United States Forces European Theater Military Intelligence Service Center», ανάμεσα στα αμέτρητα φάρμακα του Χίτλερ, αναφέρει εσφαλμένα κάποιο Enkadol».
Επειδή όμως δεν εμφανίζεται με αυτή την ονομασία στις λίστες των ναρκωτικών ένα τέτοιο φάρμακο, δεν του δόθηκε σημασία. Οι ερευνητές δεν αντιλήφθηκαν ότι θα μπορούσε να επρόκειτο για το Eukodal- μια και είναι άγνωστο στις ΗΠΑ κάποιο φάρμακο αυτής της μάρκας.
Ο δυσανάγνωστος γραφικός χαρακτήρας του προσωπικού γιατρού οδήγησε τους Αμερικανούς σε λάθος δρόμο.
____________________________________
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Norman Ohler «Υπερδιέγερση, Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ», σε μετάφραση Χρήστου Κοκκολάτου και Βασίλη Τσαλή, σελίδες: 416, εκδ. Μεταίχμιο
σχόλια