Το «50 Φορές Άνοιξη» είναι μια γλυκόπικρη ματιά στην κρίση ηλικίας και συγκεκριμένα στο πως βλέπει μια γυναίκα τον ερχομό των -ήντα την ίδια χρονική περίοδο που απολύεται από τη δουλειά της και μαθαίνει πως πρόκειται να γίνει γιαγιά.
Ενοχλημένη από μια κοινωνία που ευγενικά της ζητά να ξεχάσει τη ζωή που έκανε πριν, ψάχνει να βρει την αισιοδοξία και το κουράγιο ώστε να συνεχίσει σαν να μην έχει αλλάξει κάτι.
Με αρκετές κωμικές στιγμές αλλά και με γλυκιά ευαισθησία, η Ανιές Ζαουί υποδύεται την Aurore, την ηρωίδα που εμπνεύστηκε η Γαλλίδα σκηνοθέτις Μπλαντίν Λενουάρ για να αντιμετωπίσει ένα κοινωνικό πρόβλημα που δυστυχώς αμβλύνεται σήμερα αλλά και ένα μέρος των δικών της φόβων σχετικά με το μέλλον.
Η Λενουάρ βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, καλεσμένη του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και μας μίλησε για το θέμα της ταινίας της, τη συνεργασία με τη Ζαουί αλλά και το πώς βλέπει το μέλλον του γαλλικού σινεμά.
Πολλές φορές, ένας 50αρης, ανάλογα και με το τι έχει πετύχει επαγγελματικά, αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως έμπειρος και γοητευτικός. Λίγες φορές συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τις γυναίκες, οπότε είναι λογικό να νιώθουν πως η κοινωνία τους λέει να κάνουν κάπως στην άκρη, πως κάπου εδώ τελειώνει η ζωή τους.
— Η πρώτη ερώτηση είναι όπως καταλαβαίνετε η αναμενόμενη, αν δηλαδή η ταινία εκφράζει κάποιους προσωπικούς σας φόβους για το μέλλον.
Ε, ναι (γέλια). Αν και ακόμη δεν έχω φτάσει τα 50, υπάρχει πάντα ο φόβος των γηρατειών που τον έχω αντιμετωπίσει σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Δεν θα έλεγα πως η ταινία είναι κατά κάποιο τρόπο «προσωπική», κυρίως ασχολείται με ένα θέμα που δυσκολεύει τις περισσότερες γυναίκες, οπότε κατ' επέκταση πιάνει και εμένα.
— Πιστεύετε πως σήμερα τα πράγματα είναι δυσκολότερα για τους ανθρώπους άνω των 50 ετών ή όχι;
Είναι το ίδιο. Μπορεί να νομίζουμε πως υπάρχουν περισσότερες επιλογές σήμερα, αλλά δεν θεωρώ πως έχει βελτιωθεί πολύ η κατάσταση.
Δεν ξέρω, ειδικότερα στις επαγγελματικές υποχρεώσεις τα πράγματα είναι πολύ μπλεγμένα και είναι δύσκολο, για παράδειγμα, για μια γυναίκα άνω των 50 να βρει κάτι καινούριο, αν δεν είναι ικανοποιημένη στη δουλειά που βρίσκεται.
— Η ταινία θίγει και το θέμα της νοσταλγίας η οποία γίνεται όλο και πιο ισχυρή στην εποχή μας, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αφήνονται στις αναμνήσεις τους. Πώς επιδρά στην ηρωίδα η χρήση της νοσταλγίας;
Έχει νοσταλγήσει κυρίως τις στιγμές που περνούσε με τα παιδιά της, κάτι που βρίσκω λογικό καθώς φαίνεται και από το σενάριο ότι ήταν πιο κοντά σε αυτήν, γιατί στην πραγματικότητα φοβάται τη μοναξιά.
Λέει κάποια στιγμή με έμφαση «φοβάμαι να μείνω φτωχή, γριά και μόνη». Όσο γερνάει έχει αυτό τον φόβο και πιστεύω πως αυτός ο φόβος την κάνει να ανατρέξει στο παρελθόν. Το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους από εμάς.
— Πως ήταν η συνεργασία με την Ανιές Ζαουί;
Δεν σκεφτόμουν κάποια συγκεκριμένη γυναίκα όταν έγραφα τον ρόλο και η αλήθεια είναι πως δε γνωριζόμασταν και προσωπικά. Της έστειλα το σενάριο γνωρίζοντας πως είναι ένας γενναίος ρόλος και μέσα σε 2 μέρες είπε ναι. Σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν πολύ χαρούμενη με τον ρόλο και ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
— Πιστεύετε ότι οι άνδρες αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα 50 σε σχέση με τις γυναίκες;
Ναι, θα χρησιμοποιήσω μια φράση που έλεγε η Σιμόν Σινιορέ, «οι άνδρες ωριμάζουν, οι γυναίκες γερνούν». Το πιστεύω και εγώ, όπως και αυτή, όχι ως πραγματικό γεγονός αλλά ως προς τον τρόπο που μας βλέπει η κοινωνία.
Πολλές φορές, ένας 50αρης, ανάλογα και με το τι έχει πετύχει επαγγελματικά, αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως έμπειρος και γοητευτικός. Λίγες φορές συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τις γυναίκες, οπότε είναι λογικό να νιώθουν πως η κοινωνία τους λέει να κάνουν κάπως στην άκρη, πως κάπου εδώ τελειώνει η ζωή τους.
— Η ταινία σας συμμετείχε στο φεστιβάλ Γαλλοφωνίας και παίζεται και σε κανονική διανομή στη χώρα μας, κάτι που συμβαίνει και με αρκετές ταινίες από τη Γαλλία. Ποια είναι η γνώμη σας για το γαλλικό σινεμά που εξακολουθεί να εξάγει αρκετά φιλμ κάθε χρόνο;
Όντως, υπάρχει μια προτεραιότητα στον εθνικό χαρακτήρα του σινεμά μας. Τώρα, για την πολιτική που ακολουθείται φοβάμαι πως πολλά πράγματα θα αλλάξουν.
Σκεφτείτε πως το Canal+ που είναι για χρόνια βασικός χρηματοδότης των ταινιών, είχε πάντα τη λογική «λίγα χρήματα σε πολλές ταινίες». Τώρα αυτό αλλάζει σιγά σιγά σε «πολλά χρήματα σε λίγες ταινίες».
Σίγουρα θα επηρεάσει την παραγωγή κάτι τέτοιο και μπορεί να βλέπουμε λιγότερα φιλμ με έναν πιο ξεκάθαρα εμπορικό χαρακτήρα.
Υπάρχει και το Netflix που προς το παρόν μοιάζει με απειλή για το πώς παράγονται και διανέμονται φιλμ στη Γαλλία. Είμαστε στην περίοδο που τα περισσότερα από αυτά τα θέματα είναι υπό συζήτηση και διαπραγμάτευση και νομίζω πως στο άμεσο μέλλον το γαλλικό σινεμά θα μπει σε μια διαφορετική πορεία – δεν μπορώ να ξέρω αν θα είναι καλύτερη ή χειρότερη.
Info:
Η ταινία «50 Φορές Άνοιξη» κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την One from the Heart