Με το χαμόγελο της επιτυχίας ζωγραφισμένο πια στο πρόσωπό της, αφήνοντας πίσω άγχη και ανασφάλειες μιας παλιότερης και (ευτυχώς) πολύ μακρινής πλέον ζωής, η Ντεζιρέ Ακαβάν παρουσιάζει φέτος μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Γεννημένη και μεγαλωμένη στις ΗΠΑ, με ιρανικές ρίζες, μπήκε στον χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, βρίσκοντας εκεί το ιδανικό καταφύγιο για να εκφράσεις κρυφές σκέψεις πολλών χρόνων και να αποκτήσει πλέον αυτοπεποίθηση.
Η «Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Πόστ» γράφτηκε από την Έμιλι Ντάνφορθ το 2012 και είχε ως θέμα μια 12χρονη που οι συντηρητικοί συγγενείς της στέλνουν σε ένα κέντρο «θεραπείας», μόλις αποκαλύπτονται οι ομοφυλοφιλικές τάσεις της.
Η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές του '90 και όταν η Ακαβάν ενδιαφέρθηκε για την κινηματογραφική μεταφορά στο Λονδίνο διαπίστωσε έκπληκτη στην έρευνά της πως αρκετά από αυτά τα κέντρα υπάρχουν ακόμα.
Ήμουν η loser του σχολείου. Πήγαινα σε ένα καλό σχολείο της Νέας Υόρκης, όπου όλα τα παιδιά ήταν πλούσια και όμορφα κι εγώ ήμουν περίεργη και άσχημη. Είχα ψηφιστεί το πιο άσχημο παιδί του σχολείου (υπήρχε διαγωνισμός γι' αυτό!), έτρωγα μόνη μου στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου, γιατί φοβόμουν να πάω στην καφετέρια, όπου ήταν όλοι, δεν είχα τη δύναμη να τους αντιμετωπίσω.
Ανοιχτά bisexual σήμερα, η Ακαβάν έκανε μια ταινία που επικεντρώνεται όχι μόνο στη σεξουαλικότητα αλλά κυρίως στις αγωνίες των νέων που νιώθουν από νωρίς στη ζωή τους ότι δεν ταιριάζουν πουθενά και αδυνατούν να επικοινωνήσουν με τους υπόλοιπους.
Η ίδια επισκέφτηκε πρόσφατα την Αθήνα με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας στις Νύχτες Πρεμιέρας και μας μίλησε για τα δύσκολα εφηβικά της χρόνια, τις παγίδες που κρύβει η διαδικασία τού να κάνεις μια τέτοια ταινία αλλά και για την έκπληξή της όταν ενδιαφέρθηκε γι' αυτήν (και τελικά πρωταγωνίστησε) μια γνωστή χολιγουντιανή ηθοποιός, η Κλόε Γκρέις Μόριτζ.
— Η ταινία μού έδωσε την εντύπωση ότι στοχεύει κυρίως στο φρικτό συναίσθημα της εφηβείας, όταν νιώθεις τον φόβο της μη αποδοχής, όχι μόνο λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων.
Ναι, δεν σκεφτόμουν τον χαρακτήρα απλώς ως γκέι αλλά ως μια έφηβη που όλα πάνω της μοιάζουν λάθος. Οτιδήποτε κάνει και διαφέρει από τη νόρμα, μοιάζει με ασθένεια και προσπαθεί να το πετάξει για να είναι σαν τους άλλους.
Όλα αυτά μου θύμισαν τον εαυτό μου, γι' αυτό μου άρεσε πολύ το βιβλίο. Δεν μιλάει απλώς για τη δυσκολία τού να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο κέντρο αλλά και για τη δυσκολία τού να είσαι έφηβος.
Το τρέιλερ της ταινίας.
— Όταν έκανες την προσαρμογή του βιβλίου σε σενάριο, πρόσθεσες και αυτοβιογραφικά στοιχεία;
Κυρίως συναισθήματα, όχι συγκεκριμένα περιστατικά. Βρέθηκα σε νεαρή ηλικία σε κλινική αποτοξίνωσης για διατροφικές δυσλειτουργίες και ξέρω πώς είναι να βρίσκεσαι σε ένα είδος group therapy, κάνοντας παρέα με άτομα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα συναναστρεφόσουν ποτέ.
Πρέπει να μάθεις πώς να συνυπάρχεις, πώς να ενσωματώσεις τον εαυτό σου σε αυτή την ομάδα, ακούγοντας μεγαλύτερους που επιμένουν ότι όλο αυτό γίνεται για το καλό σου, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό το καλό.
Επίσης, το να συναντάς πρώτη φορά φίλους μού θύμισε την ανάγκη να έχω φίλους. Δεν είχα φίλους, μεγαλώνοντας έβλεπα κυρίως τηλεόραση και δεν μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ. Όταν γνώρισα αυτό το γκρουπ φίλων σε ηλικία περίπου 17 χρονών, ένιωσα για πρώτη φορά σαν να είμαι στον παράδεισο.
— Πώς βίωνες το συναίσθημα της έλλειψης φίλων;
Ήμουν η loser του σχολείου. Πήγαινα σε ένα καλό σχολείο της Νέας Υόρκης, όπου όλα τα παιδιά ήταν πλούσια και όμορφα κι εγώ ήμουν περίεργη και άσχημη. Είχα ψηφιστεί το πιο άσχημο παιδί του σχολείου (υπήρχε διαγωνισμός γι' αυτό!), έτρωγα μόνη μου στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου, γιατί φοβόμουν να πάω στην καφετέρια, όπου ήταν όλοι, δεν είχα τη δύναμη να τους αντιμετωπίσω.
— Τι σκεφτόσουν για το μέλλον εκείνα τα χρόνια;
Είχα μόνιμα μέσα μου την αισιοδοξία πως όλα θα πάνε καλά. Όταν ήμουν μικρή αγαπούσα πολύ το θέατρο και, μεγαλώνοντας στη Νέα Υόρκη, όπως καταλαβαίνετε, έβλεπα θεατρικά.
Θυμάμαι να τα παρακολουθώ και να σκέφτομαι πως κι εγώ έχω τόσα πολλά να πω για τη ζωή και το πώς βλέπω τον κόσμο, αρκεί κάποιος να θελήσει να με ακούσει. Όταν πήγα στο κολέγιο ήμουν πάλι χωρίς φίλους και όλο αυτό άλλαξε όταν έμεινα για έναν χρόνο στο Λονδίνο, όπου γνώρισα τη γυναίκα με την οποία γίναμε κολλητές (η φίλη και συνεργάτιδά της σήμερα Σεσίλια Φρουτζιέλε).
Πρώτη φορά έβλεπα κάποιον ως cool και αστείο, πρώτη φορά έβλεπε εμένα κάποιος ως cool και αστεία. Βλέποντας τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια της, άρχισα να γράφω για να την κάνω να γελάει, ενθαρρύναμε η μία την άλλη να κάνει το ίδιο και σήμερα πια συνεργαζόμαστε.
Γράψαμε μαζί το σενάριο του «Κάμερον Ποστ» και αυτή ανέλαβε την παραγωγή, όπως είχε κάνει και στην πρώτη ταινία μου. Όλο αυτό αποδεικνύει πως ένα άτομο φτάνει για να ενεργοποιήσει κάτι που έχεις μέσα σου.
Πάντα ήξερα πως αν κάποιος μου έδινε 5 λεπτά και δεν κολλούσε στην πρώτη εντύπωση μπορούσα να του αποδείξω πως είμαι αστεία και διασκεδαστική.
— Είχε κι εκείνη παρόμοια εφηβικά χρόνια μ' εσένα;
Είχε φίλους, αλλά κι αυτή ήταν συνήθως η loser της παρέας, η άχαρη χοντρή. Είναι από την Ιταλία και όταν πήγε στο Λονδίνο ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που είχε χάσει κιλά κι έτσι πήρε ξαφνικά τον ρόλο της hot sexy Ιταλίδας, χωρίς να αλλάξει συμπεριφορά όμως. Θυμάμαι πως όταν γνωριστήκαμε μου είπε από την πρώτη στιγμή «μη νομίζεις ότι είμαι καμιά σπουδαία, είμαι loser».
— Η ταινία εξελίσσεται το 1993. Πόσο θεωρείς ότι έχουν βελτιωθεί τα πράγματα στο θέμα της ελεύθερης έκφρασης της σεξουαλικότητας;
Κάποια πράγματα ναι, αλλά όχι όλα. Και δεν μπορούμε να μιλάμε για βελτίωση όταν ακόμα και σήμερα υπάρχουν αυτά τα «κέντρα θεραπείας» στις ΗΠΑ.
— Υπάρχουν όντως;
Δεν υπάρχουν απλώς, αλλά δυστυχώς τα περισσότερα βρίσκονται κοντά στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, ενώ κάποιος θα περίμενε να υπάρχουν μόνο στις πιο συντηρητικές Πολιτείες. Εξεπλάγην κι εγώ όταν το έμαθα κατά τη διάρκεια της έρευνας που έκανα πριν γυρίσω την ταινία.
Γνώρισα άτομα που είχαν πάει παρά τη θέλησή τους σε μικρή ηλικία. Ένας από αυτούς, μάλιστα, έχει αρχίσει να κινείται νομικά ώστε να κριθούν παράνομα για ανηλίκους. Ως τώρα το έχει πετύχει σε 14 Πολιτείες, αλλά στις υπόλοιπες είναι νόμιμα. Για μένα η λειτουργία τους αποτελεί καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης.
— Βρήκες κλειστές πόρτες, παρουσιάζοντας ένα τέτοιο σενάριο;
Γράψαμε το σενάριο πολλές φορές και μετά από συνεχείς διορθώσεις μόνο μια εταιρεία παραγωγής δέχτηκε να το γυρίσει, αλλά μας έδινε μόνο το ¼ του budget που είχαμε υπολογίσει. Οπότε, μέχρι να φτάσουμε στα γυρίσματα το ξαναγράψαμε για να προσαρμοστούμε στο νέο budget.
Αυτό συμβαίνει όταν ένα φιλμ έχει δύσκολο θέμα, συνήθως βρίσκεις κλειστές πόρτες και ψάχνεις εναλλακτικές για να προχωρήσεις. Είναι δύσκολο να κάνεις ταινία για τη γυναικεία σεξουαλικότητα αν δεν περιλαμβάνει την αντρική ματιά. Η ανάλυση της επιθυμίας που έχει μια γυναίκα για μια άλλη δυστυχώς παραμένει άβολη ως θέαμα για πολλούς στον χώρο.
— Κέρδισες όμως βραβείο στο Sundance. Πιστεύεις ότι παίζουν ρόλο για τη συνέχεια;
Τα βραβεία είναι σημαντικά, αλλά το βασικό παραμένει η εμπορική επιτυχία της ταινίας. Η ταινία πήγε καλά όπου παίχτηκε, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την περιορισμένη διανομή στις ΗΠΑ. Πέρα από τοπικά φεστιβάλ, το φιλμ προβλήθηκε σε πολύ λίγες αίθουσες.
— Εκτός ΗΠΑ ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κοινού σε χώρες που επισκέφθηκες;
Σοκάρει πολλούς το θέμα των κέντρων θεραπείας. Θυμάμαι να το συζητάμε σε όσες προβολές βρέθηκα στη Γαλλία, που δεν τη θεωρώ και την πιο φιλελεύθερη χώρα στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, και να μην μπορούν να το πιστέψουν.
— Κάτι τελευταίο: η Κλόε Γκρέις Μόριτζ πώς βρέθηκε στην ταινία; Είναι ένα γνωστό πλέον όνομα του Χόλιγουντ κι εσύ γύρισες μια low budget ταινία με ένα δύσκολο για το ευρύ κοινό θέμα.
Αυτή μας προσέγγισε! Δεν το περίμενα. Η Κλόε διάβασε το σενάριο και της άρεσε, δεν ήταν καν στα σχέδιά μου όταν γράφαμε την ταινία, ούτε περίμενα ποτέ να ακούσω το όνομά της.
Στην αρχή φοβήθηκα λίγο, αλλά μετά με ενθουσίασε πολύ η προοπτική μια νεαρή ηθοποιός να παίξει έναν ρόλο τελείως κόντρα σε ό,τι είχε κάνει ως σήμερα. Και ήταν πραγματικά πολύ καλή.
Info
H «Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ» κυκλοφορεί στους ελληνικούς κινηματογράφους στις 25 Οκτωβρίου από τη Weird Wave.
σχόλια