Ο Σουηδός σκηνοθέτης Ρούμπεν Έστλουντ που έκανε αίσθηση με την ταινία του «Ανωτέρα Βία» το 2014 και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Ευρωπαίους σκηνοθέτες τα τελευταία χρόνια έκλεψε λίγο χρόνο από τα γυρίσματα της νέας τους ταινίας για να μας πει την άποψη του για το Interruption που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Ζώης και κυκλοφορεί αυτή την βδομάδα στους κινηματογράφους. «Είχα δει πρώτα της μικρού μήκους του Γιώργου Ζώη, πριν δω την ταινία. Ήξερα ότι είναι ένας ταλαντούχος και έξυπνος σκηνοθέτης. Έχει τρομερή τεχνική στην κινηματογράφηση. Το είχα διαπιστώσει αυτό και νωρίτερα από το Casus Belli.
Στην ταινία ξεχωρίζει από την αρχή το στήσιμο. Το πανέμορφο θέατρο, ο τρόπος που εξερευνά ένα αρχαίο έργο. Ο τρόπος που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το τέλος του, ένα αιματηρό τέλος και γενικά όλα τα βίαια σημεία της τραγωδίας. Το Interruption είναι μια ταινία που σε διεγείρει με ένα εγκεφαλικό τρόπο που γίνεται πιο εσωτερικός όσο προχωράει. Είναι πολυεπίπεδη και παίζει σε μια μέτα-κατάσταση. Λαμβάνει χώρα σε μια θεατρική σκηνή και το κοινό καλείται να ανέβει πάνω και να συμμετάσχει στο έργο. Η παράσταση που ανεβάζουν είναι ένα κλασσικό αρχαίο δράμα, η Ορέστεια.
Αυτό που εκτιμώ με την σκηνοθεσία του Γιώργου Ζώη είναι ότι είναι πολύ δυνατή εννοιολογικά. Μπορώ να αναγνωρίσω σε αυτήν το νεαρότερο εαυτό μου όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα. Όταν είχα μια φιλοσοφία που με έκανε να έχω μια πιο δογματική ματιά. Ο ρυθμός του φιλμ και αρκετά άλλα στοιχεία είναι δέσμια σε αυτή την εννοιολογική ιδέα.
Είναι ένα εξαιρετικά αιματηρό έργο και προσπαθούν να δώσουν στις συγκρούσεις του μια άλλη εκδοχή. Το κοινό όμως έχει έρθει ακριβώς για να δει αίμα. Θέλει να δει στην σκηνή όλους τους φόνους. Δεν έχουν καμία πρόθεση να αλλάξει τίποτα από τους νόμους που διέπουν την αρχαία τραγωδία, από όσα τρομαχτικά συμβαίνουν μέσα στο έργο. Έτσι αυτόματα γίνεται μια σοβαρή κριτική στον τρόπο που σήμερα τα μίντια σερβίρουν ότι θέλουν στον κόσμο και αυτός το δέχεται.
Καθώς το έβλεπα μου θύμισε πολύ το Funny Games του Michael Haneke όπου τραβάει τα πάντα στα άκρα αν και στο Interruption ξέρεις ότι από πίσω υπάρχει ένα έργο, μια τραγωδία που υποκινεί τις καταστάσεις. Δεν χρησιμοποιεί όμως μια παραδοσιακή κινηματογράφηση. Για έναν άνθρωπο σαν και μένα που είχα πρόβλημα να συνδεθώ με τα θέματα της Ορέστειας (της εκδίκησης, των ενοχών, της δικαιοσύνης) όταν την πρωτοείδα στο θέατρο, νομίζω ότι η ταινία πετυχαίνει να μιλήσει σε ένα κόσμο που δεν έχει τόσο καλή σχέση με το συγκεκριμένο έργο.
Αυτό που εκτιμώ στην σκηνοθεσία του Γιώργου Ζώη είναι ότι είναι πολύ δυνατή εννοιολογικά. Μπορώ να αναγνωρίσω σε αυτήν το νεαρότερο εαυτό μου όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα. Όταν είχα μια φιλοσοφία που με έκανε να έχω μια πιο δογματική ματιά. Ο ρυθμός του φιλμ και αρκετά άλλα στοιχεία είναι δέσμια σε αυτή την εννοιολογική ιδέα. Έχει ένα πρόβλημα στον ρυθμό αλλά όταν είσαι νέος σκηνοθέτης, σκέφτεσαι ότι το κάθε λεπτό της ταινίας είναι η πιο σημαντική στιγμή του κόσμου. Πρέπει όμως να βρεις τις δυναμικές που λειτουργούν στην ταινία αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που οι περισσότεροι από μας σαν σκηνοθέτες αντιμετωπίζουμε κάποια στιγμή στην αρχή της καριέρα μας.
Δεν θα έλεγα ότι είναι ένα πολιτικό φιλμ. Σήμερα όταν βλέπεις κάτι που προέρχεται από την Ελλάδα, περιμένεις να έχει μια πολιτική ερμηνεία. Κατά την δική μου άποψη έχει να κάνει περισσότερο με τις δυτικές κοινωνίες στο σύνολό τους παρά με την Ελληνική κοινωνία. Ανήκει σίγουρα στο πειραματικό σινεμά. Δεν μου αρέσει όμως τόσο ο όρος «πειραματικό» επειδή είναι σαν να υπονοεί ότι ο σκηνοθέτης δεν ξέρει τι κάνει και στην περίπτωση του Interruption, o Γιώργος ξέρει τι κάνει. Έχει απόλυτη συναίσθηση του υλικού του και το χειρίζεται αριστοτεχνικά.
Δεν ξέρω αν ο Γιώργος έχει κάποια σχέση με τις τέχνες. Υπάρχει μια τάση στους νέους σκηνοθέτες στην Ευρώπη τελευταία που έχουν αποφοιτήσει από την σχολή Καλών Τεχνών και είναι πολύ περίεργοι για τον κόσμο του κινηματογράφου. Έχουν μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στην δημιουργία ταινιών.
Δεν έχω δει πολλά πράγματα από το Ελληνικό σινεμά πέρα από τις ταινίες του Λάνθιμου και της Τσαγγάρη. Έχει βγει όμως τα τελευταία από την Ελλάδα μια σειρά εξαιρετικών φιλμ που φαίνεται πώς δεν έχουν κοστίσει πολλά για να γίνουν αλλά έχουν πολύ δυνατή εικόνα. Το ίδιο συμβαίνει και με την ταινία του Γιώργου. Οι ηθοποιοί παίζουν με πολύ αυτοπεποίθηση. Κάνουν τα πιο παλαβά πράγματα του κόσμου με τον πιο φυσικό τρόπο.
Με λίγα λόγια θα έλεγα ότι είναι από τις πιο έξυπνες ταινίες που είδα τελευταία. Πιστεύω ότι αν κάποιος να το δει πρέπει να πάει με τους φίλους του, ειδικά αν τον ενδιαφέρει το σύγχρονο σινεμά. Έτσι το είδα εγώ. Είναι μια ταινία που σηκώνει συζήτηση μετά. Είμαι σίγουρος ότι ο Γιώργος είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης και στο μέλλον θα δούμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα από αυτόν. Είναι πολύ ξεκάθαρο ότι είναι η πρώτη του ταινία αλλά είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις πιο ξεχωριστές φωνές στο Ευρωπαϊκό σινεμά».
Το Interruption παίζεται αυτή τη στιγμή στους κινηματογράφους.
σχόλια