Η σχέση μου με τον κινηματογράφο είναι πολύ δυνατή, σχεδόν παιδική θα έλεγα. Όταν βρίσκομαι σε μια σκοτεινή αίθουσα, αφήνομαι και παραδίνομαι στα χέρια του σκηνοθέτη και των ηθοποιών. Μου είναι σχεδόν αδύνατο να μην ταυτιστώ, ακόμα και με τα πιο παρανοϊκά σενάρια. Προσπαθώ να παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια του κάδρου και όσο το δυνατόν να μη στέκομαι κριτικά απέναντι σ' αυτό που βλέπω (τουλάχιστον μέχρι να βγω από την αίθουσα). Τρελαίνομαι για ερωτικές ιστορίες. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι μια πηγή ανεξάντλητη. Οι σκηνοθέτες που καταφέρνουν να «ντύνουν» αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα με πολύ προσεγμένη αισθητική είναι σαφώς και αγαπημένοι μου. Ο πόνος της (ερωτικής) απώλειας ξυπνά αυτόματα συναισθήματα και ενστικτώδεις σκέψεις μέσα μου. Αυτό είναι ο κινηματογράφος για μένα. Σαν αληθινή ζωή.
_________
1.
JOSEPH L. MANKIEWICZ
Suddenly, last summer
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Το «Suddenly, last summer» το είδα πριν από μερικά χρόνια στο σπίτι μου στην Αθήνα. Mόνος, αρχές καλοκαιριού, δανειζόμουν από το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου όλες τις κλασικές ταινίες που δεν είχα δει. Το είδα μόνο μία φορά μέχρι σήμερα, αλλά νομίζω ότι ζει μέσα μου. Με συγκινεί ο τρόπος που υποδύεται τον ρόλο της η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και το πώς παραδίνεται στην τρέλα με αψεγάδιαστο στυλ. Το δε μαύρο φόρεμα που φορά είναι το ωραιότερο στην ιστορία του κινηματογράφου. Ασφυκτικά στενό, με στενούς πουφ ώμους και ένα μικρό κόψιμο στον λαιμό σαν χαρακιά. Η μητέρα-θεότητα Κάθριν Χέπμπορν που κατεβαίνει με ατομικό, ανθισμένο ασανσέρ για να υποδεχτεί τον Μοντγκόμερι Κλιφτ είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές. Όπως και όταν ταΐζει το σαρκοφάγο φυτό της.
2.
ROBERT ALDRICH
What ever happened to Baby Jane?
Την ταινία την είδα για πρώτη φορά όταν σπούδαζα στο Άμστερνταμ το 2002, σ' ένα φιλικό σπίτι μετά από δείπνο, και δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένα έργο τόσο σύγχρονο και ακέραιο. Μοναδικές ερμηνείες από την Μπετ Ντέιβις και την Τζόαν Κρόφορντ, δύο ιερά τέρατα του Χόλιγουντ. Πρώτη αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν τα φώτα του αυτοκινήτου πέφτουν επάνω στα πόδια της Τζόαν. Το αυτοκίνητο πέφτει επάνω τους με ταχύτητα, αλλά το τελευταίο πλάνο είναι η γρήγορη περιστροφή της κλος φούστας της! Δεύτερη αγαπημένη σκηνή όταν η Μπετ παρουσιάζει το μουσικοθεατρικό της σκετς και το δωμάτιο μετατρέπεται σε σκηνή θεάτρου στη φαντασία της. Τρίτη αγαπημένη σκηνή η τελευταία στην παραλία: η Μπετ παραδομένη στην τρέλα και περιτριγυρισμένη από το κοινό-θαυμαστές της. Δεν ξέρω γιατί τελικά σκοτώνουμε αυτό που αγαπάμε. Ίσως γιατί δεν αντέχουμε τον εαυτό μας παραδομένο σε κάποιον άλλο;
3.
ALFRED HITCHCOCK
Rear Window
Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένας πρώιμος «Big Brother», πολύ μπροστά από την εποχή του, που μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δική μας περιέργεια. Την ταινία αυτή την είδα μαζί με άλλες του Χίτσκοκ σε φιλικό φεστιβάλ για δύο που οργάνωσε η φίλη μου η Νατάσσα (απόλυτη χιτσκοκική φιγούρα η ίδια) πριν από πολλά χρόνια στο σπίτι της, για να με κάνει να εντρυφήσω στο χιτσκοκικό στυλ.
4.
WONG KAR-WAI
The Hand
Είμαι λάτρης του Kar Wai· από την πρώτη ταινία του που είδα («Happy Together») με γοήτευσε με τον ρετρό ρομαντισμό του. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ταινίες του παρουσιάζει πάντα ερωτικές ιστορίες. Ο τρόπος που τις χορογραφεί, μισά βήματα με ολόκληρες λέξεις. Ενδυματολογικές λεπτομέρειες, υπέροχη φωτογραφία πάντα και οι απόλυτες μουσικές επιλογές είναι στοιχεία που δεν λείπουν από καμία ταινία του. Στο «The Hand» επιλέγει ως πρωταγωνιστή έναν νεαρό ράφτη στο Hong Kong του '50 (ήταν αδύνατον να μην ταυτιστώ αμέσως) που μην μπορώντας να εκφράσει τον έρωτά του για μια συνοδό πολυτελείας μεταφέρει τα συναισθήματά του στα ρούχα που φτιάχνει γι' αυτήν. Την ταινία αυτή την είδα σε ένα σινεμά στην Trastevere της Ρώμης, φυσικά μεταγλωττισμένη στα ιταλικά, αλλά αυτό δεν μείωσε σε τίποτα την ομορφιά της. Την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Hong Kong αναζήτησα τις αστικές λεπτομέρειες που εμφανίζονται επανειλημμένα στις ταινίες του Kar Wai. Με έκπληξη ανακάλυψα πως στην παλιά συνοικία του Hong Kong υπάρχουν οι ίδιες χαλασμένες νέον επιγραφές που το φως τους αντανακλάται σε βρόμικα τζάμια φτηνών εστιατορίων. Ένιωσα την ομίχλη που καλύπτει όλο το νησί μες στο καλοκαίρι και την κολλώδη και ζεστή βροχή στο δέρμα μου. Ο φίλος μου ο Gallant μού είπε πως στην παλιά συνοικία βρίσκεται και το σπίτι του Kar Wai. No doubt.
5.
FATIH AKIN
Head On
O δυναμισμός κόντρα στην παράδοση. Η αγάπη κόντρα στην ελευθερία. Ο έρωτας που λυτρώνει τους ανθρώπους, αλλά έρχεται η ζωή τελικά και δίνει και στους δύο ένα δυνατό χαστούκι, γαμώτο. Η αλόγιστη ανάγκη για ελευθερία που προκαλεί πολλές φορές την αυτοκαταστροφή. Μια ταινία που πραγματικά σε πιάνει από το κεφάλι (και στο χτυπάει στον τοίχο).
6.
TODD SOLONDZ
Happiness
Το «Happiness» το είδα στο ΑΣΤΥ (κάπου πριν το millenium – δεν τα πάω καλά με τις χρονολογίες) και είχα καιρό να γελάσω έτσι. Μαύρο χιούμορ, γλυκόπικρες ιστορίες φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους, σ' ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας, γεμάτες ταμπού, με κοινό χαρακτηριστικό την ανάγκη για σωματική και ανθρώπινη επαφή. Η τελευταία σκηνή με τον σκύλο και το παιδάκι στο μπαλκόνι νομίζω ότι είναι από τα πιο έξυπνα φινάλε στον σύγχρονο κινηματογράφο. Όλο το αμερικανικό όνειρο τριμμένο στη μούρη του θεατή.
7.
FEDERICO FELLINI
Juliet of the Spirits
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
O Φελίνι είναι ένα σύμπαν από μόνος του. Ο Ιταλός που όλοι οι Ιταλοί θα ήθελαν να είναι (ή εμείς θα θέλαμε να είναι). Στις ταινίες του οι γυναίκες είναι πάντα γυναίκες, με όλη την πολυπλοκότητα που τις διακατέχει. Κανείς άλλος σκηνοθέτης δεν αγάπησε περισσότερο τις γυναίκες. Απέδειξε την αγάπη του στην «Ιουλιέτα των πνευμάτων» κάνοντας ένα φιλμ για τη γυναίκα του, την Τζουλιέτα Μασίνα. Όχι μόνο δεν την παρουσίασε ως μια απλή Ιταλίδα σύζυγο, αλλά της προσέδωσε μαντικές και σχεδόν μαγικές ιδιότητες. Μια παράλληλη σουρεαλιστική Ρώμη όπου η Τζουλιέτα περιφέρεται με μια μητρική γλυκύτητα και ένα συνεχές μειδίαμα στα χείλη, σαν παιδί που θέλει να παίξει αλλά φοβάται να γελάσει δυνατά μήπως και το παράλογο όνειρό του σταματήσει ξαφνικά. Μετά από τόσα χρόνια που ζω και πηγαινοέρχομαι στη Ρώμη, μπορώ να πω πως είναι όντως έτσι. Την ταινία μού την έκανε δώρο σε DVD ένας φίλος μου, ο οποίος έχει χτυπήσει στο χέρι του τατουάζ μια ατάκα της ταινίας: «Amore per tutti».
8.
RAINER WERNER FASSBINDER
The Bitter Tears of Petra Von Kant
Καταρχάς η ταινία σού προκαλεί αισθήματα εγκλωβισμού. Ένας καταπιεσμένος, καταπιεστικός έρωτας μεταξύ της σχεδιάστριας μόδας Πέτρα και της βοηθού της. Σχεδόν σαδιστικός. Μέσα στα δυο δωμάτια στα οποία είναι γυρισμένη όλη η ταινία οι ρόλοι εναλλάσσονται, χωρίς τελικά να γνωρίζεις ποια χειρίζεται ποια. Ενδυματολογικά εξαίσια, με ελάχιστα μέσα. Δυο ρόμπες, μια περούκα, δυο φορέματα. Στην πρώτη σκηνή η Πέτρα ξυπνά και ντύνεται-μεταμορφώνεται, χωρίς να γδυθεί, σε ένα υπέροχο μακρύ μονοπλάνο.
9.
PEDRO ALMODOVAR
Hable con ella
Ταινία του Αλμοδόβαρ είδα πρώτη φορά από την τηλεόραση κάπου στα χρόνια του γυμνασίου, το «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», αν θυμάμαι σωστά. Στον Αλμοδόβαρ μού αρέσει το ταμπεραμέντο και το χιούμορ καθώς και η αστείρευτη σεξουαλικότητα που καταντάει κωμικοτραγική. Η ποπ αισθητική του συνδυασμένη με δράμα mediterrane, η εμμονή του με το κόκκινο χρώμα και τις ταυρομαχίες· στη συγκεκριμένη ταινία βάζει στη θέση του ταυρομάχου μια γυναίκα. Το σενάριο μοιάζει τόσο τραβηγμένο (όπως σε όλες τις ταινίες του) και όμως καταφέρνει να σε συγκινήσει περισσότερο από κάθε άλλη. Η σκηνή που ο εραστής νοσοκόμος γίνεται μικροσκοπικός ασπρόμαυρος ήρωας βουβής ταινίας και εξερευνά το γιγάντιο αιδοίο της αγαπημένης του είναι από τις πιο όμορφες και τρυφερές της ταινίας.
10.
KIM KI DUK
Time
Το «Time» μού το σύστησε η φίλη μου η Σοφία (μου αρέσει που με όλους τους φίλους μου στην Αθήνα το σινεμά είναι κάτι που μας ενώνει και μου λείπει πολύ αυτή η συνδιαλλαγή όταν είμαι στη Ρώμη). Είχα ήδη δει το «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και πάλι άνοιξη», αλλά δεν ήξερα ότι πρόκειται για τον ίδιο σκηνοθέτη. Έκτοτε πήρα και είδα όλες του τις ταινίες. Στο «Time» πρωταγωνιστεί ένα ευτυχισμένο νεαρό ζευγάρι, ώσπου μια μέρα το κορίτσι εξαφανίζεται χωρίς καμιά εξήγηση. Περνούν αρκετοί μήνες αναζητώντας τη χωρίς αποτέλεσμα. Το κορίτσι επιστρέφει με καινούργιο πρόσωπο και όνομα και προσπαθεί να τον κάνει να την ξαναερωτευτεί. Η ταινία είναι ένα καταπληκτικό comment σχετικά με την ηθική της πλαστικής χειρουργικής αλλά και σχετικά με την ερωτική υπόσχεση «για πάντα μαζί». Ο φόβος της μήπως τη βαρεθεί την κάνει να αλλάξει πρόσωπο και καταλήγει να ζηλεύει την πρώην του εραστή της, δηλαδή την ίδια! Αλήθεια, αν γίνω κάποιος άλλος, θα συνεχίσεις να μ' αγαπάς;
bonustrack
2001 Space Odyssey: Η φωνή του κομπιούτερ με κατατρέχει. Η φωνή ήταν ίσως και το μόνο σεξουαλικά φορτισμένο στοιχείο στην ταινία, τώρα που το σκέφτομαι. Io Sono la Amore: Μιλανέζικος ελιτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η Τίλντα Σουίντον ως Ρωσίδα, εξαιρετική. Στέλλα: Εμμονές είναι αυτές. Η Μελίνα πανέμορφη (πάλι το μαύρο φόρεμα) να τραγουδά με πάθος ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
σχόλια