1.
ΝΙΚΙΤΑ MIKHALKOV
Ψεύτης ήλιος
Για τη σχέση του πατέρα με την κόρη. Για τη βαρκάδα στη λίμνη. Για την τελευταία σκηνή στην μπανιέρα με τον ήλιο να βγαίνει και να ‘ναι πιο ψεύτικος από ποτέ. Γιατί ο Μιχάλκοφ ζωντανεύει τη ρωσική εξοχή και είναι σαν να μυρίζω ακόμα αίμα και γρασίδι και προδοσία μαζί με εικόνες απόλυτης ξενοιασιάς πριν έρθουν τα απειλητικά σύννεφα.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 2.
BERNARDO BERTOLUCCI
Οι ονειροπόλοι
Νιάτα, ομορφιά, Μάης του ’68, Παρίσι, η Εύα Γκριν κι ο Λουί Γκαρέλ στα καλύτερά τους, ο πανέμορφος Μάικλ Πιτ με τις χειλούρες του. Για το τρεχαλητό τους, τα εύσημα της νιότης και το ξύπνημα του ερωτισμού. Για την παράξενη αγάπη του αδελφού με την αδελφή, για τη σκηνή στην μπανιέρα, τα τηγανητά αυγά και αυτό το μποέμ σπίτι με τους αστούς γονείς με τα χαλαρά όρια και την ελευθερία.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
3.
JEAN-JACQUES ANNAUD
O εραστής
Είχα διαβάσει πρώτα το βιβλίο της Ντιράς, λάτρεψα όμως περισσότερο την ταινία. Η Ινδοκίνα, η έφηβη Γαλλιδούλα στο όμορφο πρόσωπο της Τζέιν Μαρτς και ο έρωτας με τον πλούσιο Κινέζο, που παραμένει ο πιο όμορφος Ασιάτης που πέρασε από τον κινηματογράφο, ο Τόνι Κα-Φάι. Την είδα στο ξύπνημα της δικής μου εφηβείας και χαράχτηκε μέσα μου σαν ύμνος του ερωτισμού. Για τη σκηνή που την πλένει, για το σεξ στο πάτωμα, για τις κλειστές γρίλιες και την απελπισία του έρωτα. Αλλά και για την τελευταία σκηνή στο καράβι με το βαλς no 9 του Σοπέν και τη διάχυτη μελαγχολία.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
4.
AGNES VARDA
Η Κλεό από τις 5 έως τις 7
Η πρώτη ταινία της Βαρντά που είδα ποτέ και μπήκε μέσα μου σαν σίφουνας. Σαν να ταυτίστηκα με την ηρωίδα που περιμένει τα αποτελέσματα της βιοψίας της. Έτσι όπως σκιαγραφείται το Μονπαρνάς, με έκανε να θέλω τόσο να περπατήσω στους ίδιους δρόμους. Όλη η ταινία ένας φόβος και μια περιπλάνηση κάτω απ’ το βάρος ενός αποτελέσματος που θα της καθορίσει τη ζωή. Μια ελεγεία για τον φόβο, την επαφή με τους ανθρώπους, αλλά κυρίως για τη γνωριμία μου με την Ανιές, που ήταν ένας κόσμος ολόκληρος.
5.
INGMAR BERGMAN
Άγριες φράουλες
Γιατί εκεί κατάλαβα ότι ο κινηματογράφος είναι το γιατρικό μου. Ένας σπουδαίος απολογισμός μιας ολόκληρης ζωής. Για τη μελαγχολική απόχρωση της ταινίας. Για το ταξίδι της όμορφης νύφης, για τα αμετάκλητα γηρατειά του ακαδημαϊκού και εγωιστή Ισαάκ. Η ταινία με πονούσε και με γλύκαινε ταυτόχρονα. Η φύση και οι άγριες φράουλες σαν σκηνικό απόδρασης. Την είχα δει στην ταινιοθήκη στην Κανάρη πριν καταστραφεί από πυρκαγιά και αμέσως μετά πήγα αποφασισμένη στη Σχολή Σταυράκου να πάρω μαθήματα σκηνοθεσίας.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 6.
TAYLOR HACKFORD
Against all odds
Ο ελληνικός τίτλος ήταν «Έρωτας δίχως αύριο» και περί αυτού πρόκειται. Σεναριάκα είχε κενά και η ταινία είναι άνιση, όμως ο Τζεφ Μπρίτζες με τη Ρέιτσελ Γουόρντ ήταν, στα δικά μου μάτια, το πιο ερωτικό ζευγάρι που έχει περάσει από τον κινηματογράφο. Δεν τη λες σπουδαία ταινία, αλλά υπήρχε αυτός ο απαγορευμένος έρωτας, η αναζήτηση στο Μέξικο, το Κανκούν, το Κοζουμέλ, ο εξωτισμός και αυτό το απελπισμένο τους ταίριασμα. Για τη σκηνή στην παραλία, για τη σκηνή στο υπνοδωμάτιο, για τα δάκρυα χαράς μετά το σεξ, για τη σκηνή στη σπηλιά και κυρίως για τον Τζεφ Μπρίτζες, που δείχνει συνέχεια μέσα από τ’ ανοιχτά του πουκάμισα το καλογυμνασμένο, μαυρισμένο του σώμα. Αχ.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 7.
ARTHUR HILLER
Love story
Ταινία του ’70 με την κούκλα Άλι ΜακΓκρό και τον Ράιαν Ο’Νιλ. Νιάτα, πανεπιστήμιο, έρωτας στη Βοστόνη. Εκείνη φτωχή, εκείνος πλούσιος, πάνε κόντρα σε όλους. Κυλιούνται ευτυχισμένοι στο χιόνι, διαβάζουν ξαπλωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο σε έναν καναπέ. Οι γονείς του τους πολεμάνε, όμως εκείνοι δεν καταλαβαίνουν Χριστό και ζουν τον έρωτά τους με ένταση και πάθος. Όμως εκείνη, αν και τόσο νέα, αρρωσταίνει από λευχαιμία και το δράμα κορυφώνεται. Δάκρυ κορόμηλο. Κάθε φορά που την ξαναβλέπω, νιώθω όπως τότε που ήμουν 15 και εκείνη του έλεγε «αγάπη είναι να μη ζητάς ποτέ συγγνώμη». Είναι η αγαπημένη μου μπουρδίτσα, που κάπως λειτουργεί σαν θεραπεία. Μέχρι τα μισά τη βλέπω σαν ερωτικό βιντεοκλίπ και πάντα στο τέλος νιώθω εξαγνισμό με τόσο κλάμα. Φυσικά μ’ αρέσει και το «Where do i begin?» του Andy Williams, που ακούγεται στην αρχή. Αυτή είναι η ταινία που ντρέπομαι να λέω ότι μου αρέσει, αλλά σας την ομολογώ.
8.
ALFONSO CUARON
Μεγάλες προσδοκίες
Για τον μαγικό κόσμο και την τόσο όμορφη μεταφορά του βιβλίου του Ντίκενς. Για το αραχνιασμένο και μαγικό σπίτι της Μις Χάβισαμ, που την ερμήνευσε η υπέροχη Αν Μπάνκροφτ. Ο μικρός Φιν και ο έρωτας δίχως ανταπόκριση για την Εστέλα. Οι ερμηνείες του Ίθαν Χοκ, της Γκουίνεθ Πάλτροου, ο κατάδικος Ρόμπερτ ντε Νίρο και η ανθρωπιά του, η συμβουλή του να δώσει φτερά στο όνειρο, η τέχνη σαν διέξοδος. Για τη σκηνή που πίνουν νερό από την κοινή βρυσούλα, για τη σκηνή που τη ζωγραφίζει γυμνή, για την τελική σκηνή, που χρειάστηκε η ζωή να «καθίσει» για να καταλάβει η Εστέλα τι ζητάει η καρδιά.
9.
LARS VON TRIER
Nymphomaniac
Το είδα ως φεμινιστικό ύμνο όλο αυτό το ταξίδι στον ερωτισμό της. Σαν μια γυναικεία απελευθέρωση του ερωτισμού. Δεν μου άρεσε που είχε σπάσει σε δυο μέρη η ταινία, αλλά έτσι όπως την είδα, σε δυο δόσεις, μου άρεσε σταθερά το ξύπνημα της εφηβείας της. Το δεύτερο μέρος με τη Σαρλότ Γκενσμπούρ μου φάνηκε σαν μια άλλη ταινία. Όμως το πρώτο μέρος ήταν τόσο ποιητικό∙ ένιωσα σαν να διάβαζα το τολμηρό ημερολόγιο μιας έφηβης κοπέλας που οι ορμόνες της κάνουν πάρτι και αυτή δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα τις ανάγκες της και να πάει κατά πάνω στον φαλλό με σταθερό βήμα.
10.
STANLEY KUBRICK
Λολίτα
Γιατί λατρεύω τον Ναμπόκοφ, γιατί αυτό το κορίτσι με τα γυαλιά καρδούλες και τα σοσόνια του στο γρασίδι με δίδαξε τον «λολιτισμό» και ξεπατίκωνα απ’ την ταινία πόζες και ιδέες αποπλάνησης.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
