Μπορεί ο Norman Bates και ο πεινασμένος για ανθρώπινη σάρκα Χάνιμπαλ Λέκτερ να σας ανατριχιάζουν και να είναι για τους περισσότερους η απόλυτη προσωποποίηση της ψυχοπάθειας στο σινεμά, αλλά κάποιοι άλλοι ήρωες είναι στην πραγματικότητα οι αυθεντικοί και πιο ρεαλιστικοί ψυχοπαθείς.
Σύμφωνα δε με την ομάδα ψυχιάτρων που επικαλείται το Tech Insider, αυτοί οι κακοί του σινεμά μπορεί να μην είναι καν ψυχοπαθείς.
Η ομάδα των γιατρών αναφέρει πως μια σύντομη και επιφανειακή περιγραφή της ακραίας ψυχοπάθειας κάνει λόγο για ανθρώπους με κρύα καρδιά και ροπή προς τη βία. Οι πλέον ακραίες μορφές ψυχοπάθειας εκδηλώνονται με τους πάσχοντες να σκοτώνουν χωρίς τύψεις και να προκαλούν κακό στα θύματα τους χωρίς σχεδόν κανένα συναίσθημα. Αυτή είναι γνωστή ως «κλασική» ή «ιδιοπαθής» ψυχοπάθεια, αλλά μερικές φορές η διαταραχή είναι πιο συγκεκαλυμμένη και περιορίζεται σε εκδηλώσεις που δεν έχουν καθόλου βία.
Το 2014, ο Βέλγος καθηγητής ψυχιατρικής Samuel Leistedt ήθελε να ανακαλύψει ποιοι κινηματογραφικοί χαρακτήρες παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα με μεγαλύτερη ακρίβεια. Ο Leistedt κάλεσε 10 συναδέλφους για να συμβάλλουν στην έρευνα του και μαζί παρακολούθησαν προσεχτικά 400 ταινίες του τελευταίου αιώνα. Όταν η ομάδα ολοκλήρωσε με όλες τις ταινίες, κατέληξε με μια λίστα ευρημάτων στην οποία τελικά υπήρχαν 126 ψυχοπαθητικοί χαρακτήρες, εκ των οποίων οι 105 ήταν άνδρες.
Πιο ρεαλιστικός ψυχοπαθής σύμφωνα με την ομάδα είναι ο Anton Chigurh, ο κακός του "Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους". Ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Javier Bardem είναι ένας κλασικός ψυχοπαθής, αναφέρει ο Leistedt και οι συνάδελφοί του. Προσεγγίζει τη δολοφονία με μια αλλόκοτη αίσθηση φυσιολογικότητας και εκτελεί ανέκφραστος χωρίς καν να συσπάται το πρόσωπό του.
"Δείχνει να είναι αποτελεσματικά και ανθεκτικά άτρωτος σε οποιαδήποτε μορφή συναισθήματος ή ανθρωπιάς" αναφέρει στην έκθεσή του ο Leistedt".
Ο δεύτερος στη λίστα των ψυχιάτρων είναι ο χαρακτήρας του Hans Beckert στο γερμανικό φιλμ "Μ" του 1931 που σκηνοθέτησε ο Fritz Lang. Τρίτος στη λίστα είναι Henry Lee Lucas από το "Henry: Portrait of a Serial Killer", φιλμ του 1990.
Κάποιοι πιο διάσημοι ψυχοπαθείς, όπως ο Patrick Bateman του "American Psycho", ο Gordon Gekko του "Wall Street", ο Norman Bates του "Psycho" και ο Χάνιμπαλ Λέκτερ στη "Σιωπή των Αμνών" μπορεί να είναι άκρως ψυχαγωγικοί ή τρομακτικοί, αλλά ο Leistedt και η ομάδα του υποστηρίζουν πως τα χαρακτηριστικά τους δεν είναι αυτά που ταιριάζουν στους ψυχοπαθείς.
Ο Norman Bates, για παράδειγμα, φαίνεται περισσότερο να είναι σαν ψυχωτικός με παραισθήσεις, παρά ψυχοπαθής καθώς είναι στο έλεος μιας φαντασίωσης και δεν εμπλέκεται σε έναν πραγματικό κόσμο εγκλήματος.
"Στο συγκεκριμένο θέμα μας ενδιαφέρει, πώς φαίνεται η ψυχοπάθεια στον κινηματογράφο που παρά την πραγματική κλινική εξέλιξη, παρουσιάζεται με φανταστικό τρόπο" γράφουν οι συγγραφείς. "Οι περισσότεροι από τους κακοποιούς με ψυχοπάθεια στην λαϊκή λογοτεχνία και την ποπ κουλτούρα, μοιάζουν με τα διεθνή και καθολικά πρότυπα του αρχέτυπου κακοποιού. "
σχόλια