Ολόκληρη η εικόνα των ταινιών και των ηθοποιών που ξεχωρίζουν στα βραβεία που ανακοινώθηκαν αλλά και και σε αυτά που θα δοθούν στους επόμενους μήνες, με ανάλυση για τα φαβορί και τα outsiders. Προσέξτε την Τζουλιάν Μουρ και τον Έντι Ρεντμέϊν.
Η τρυφερή, ειλικρινής, χαμηλόφωνη, αισθαντική περιπέτεια της ενηλικίωσης όπως την αποτύπωσε σε διάστημα περίπου μιας δεκαετίας ο Ρίτσαρντ Λινλέϊτερ στο Boyhood έχει κατακτήσει τους κριτικούς και των δύο ακτών των ΗΠΑ. Μετά τα βραβεία ταινίας και σκηνοθεσίας από την Ένωση της Νέας Υόρκης, ο Αμερικανός σκηνοθέτης ντουμπλάρει με τους κριτικούς του Λος Άντζελες, αφήνοντας στη δεύτερη θέση και στις δυο κατηγορίες τον Γουές Άντερσον, ο οποίος ωστόσο τιμήθηκε για το σενάριο στο Grand Budapest Hotel. Αμφότερες υπέροχες ταινίες, υποδείγματα χειροποίητου και προσωπικού σινεμά, που παλιότερα θα κατατάσσονταν στο ανεξάρτητο, πριν αυτό πάρει μια περίεργη και λίγο αποχαρακτηρισμένη τροπή, με τους κυμαινόμενους προϋπολογισμούς και τις καλλιτεχνικές επιμειξίες.
Έκπληξη το βραβείο στον Τομ Χάρντι για το Σε Λάθος Χρόνο (Locke), που αν και αξιοσημείωτη ερμηνεία, δεν έδειχνε πως θα εξαργυρωνόταν σε διακρίσεις, λόγω της πληθώρας των δυνατών ανδρών στην κατηγορία αυτή για φέτος.
Η Πατρίσια Αρκέτ απέσπασε το βραβείο α' γυναικείου ρόλου, πάντα για το Boyhood, αφήνοντας στη δεύτερη θέση την Τζουλιάν Μουρ για το Still Alice.
Στις γυναίκες, μου άρεσαν πολύ η Ρόζαμουντ Πάϊκ για την πολυδιάστατη μοιραία που συνέθεσε στο Κορίτσι που Εξαφανίστηκε αλλά και η Φελίσιτι Τζόουνς ως Τζέϊν Χόκινγκ στη Θεωρία των Πάντων, γιατί κρατάει ένα σοφά δημιουργικό αντίβαρο απέναντι σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο
Στους δεύτερους ρόλους, τιμήθηκαν ο Τζ .Κ. Σίμονς για το Whiplash και η Αγκάτα Κουλέζα για το Ida, ταινία που πήρε και το βραβείο για το ξενόγλωσσο φιλμ.
Νωρίτερα, το Σωματείο των Ηθοποιών ανακοίνωσε τις υποψηφιότητες του, αναγνωρίζοντας και πάλι το Boyhood όπου μπορούσε: στο συνολικό καστ και στους δεύτερους ρόλους για τον Ίθαν Χοκ και την Πατρίσια Αρκέτ- καθώς το επίκεντρο είναι η χρονική διαδρομή του Έλαρ Κολτρέϊν και οι γονείς είναι στη διακριτική ευχέρεια των ψηφοφόρων ή των εταιριών παραγωγής, να κρίνουν αν είναι πρωταγωνιστικοί ή δευτεραγωνιστικοί.
Η πεντάδα των πρώτων ρόλων για τους άνδρες αποτελείται από τον Στιβ Καρέλ για το Foxcatcher, τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς για το Παιχνίδι της Μίμησης, τον Τζέϊκ Τζίλενχαλ για το Nightcrawler, τον Μάϊκλ Κίτον για το Birdman και τον Έντι Ρέντμεϊν για τη Θεωρία των Πάντων.
Αντίστοιχα, οι γυναίκες είναι η Τζένιφερ Άνιστον για το Cake, η Φελίσιτι Τζόουνς για τη Θεωρία των Πάντων, η Τζουλιάν Μουρ για το Still Alice, η Ρόζαμουντ Πάϊκ για το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε και η Ρις Γουίδερσπουν για το Wild.
Στους δεύτερους ρόλους, οι υποψήφιοι είναι ο Ρόμπερτ Ντυβάλ για τον Δικαστή, ο Έντουαρτ Νόρτον για το Birdman, ο Μαρκ Ράφαλο για το Foxcatcher, ο Τζ. Κ. Σίμονς και ο Ίθαν Χοκ.
Και οι υποψήφιες, η Κίρα Νάϊτλι για το Παιχνίδι της Μίμησης, η Έμα Στόουν για το Birdman, η Μέριλ Στριπ για το Into the Woods, η Νεϊόμι Γουότς για το St. Vincent και η Πατρίσια Αρκέτ.
Μιλώντας για το Σωματείο των Ηθοποιών, απουσιάζει ο Χάρντι και κυρίως ο Τίμοθι Σπολ, που έχει πάρει το βραβείο των Καννών και των κριτικών της Νέας Υόρκης. Έδαφος φαίνεται να χάνει ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν ως Τζέϊμς Μπράουν στο Get on Up, ο Μπιλ Μάρεϊ στο St. Vincent, ο Όσκαρ Άϊζακ στο A Most Violent Year του Τζ. Σ. Τσάντορ, ο Μπράντλεϊ Κούπερ στο American Sniper του Κλιντ Ίστγουντ και ο Ρέϊφ Φάϊνς στο Grand Budapest Hotel. Μου κάνει εντύπωση που δεν έχει φιγουράρει σε καμία λίστα ο Ντέϊβιντ Ογιελόγο στο Σέλμα, που συζητιέται ευρέως και θετικότατα από τους κριτικούς τις τελευταίες εβδομάδες- ίσως αποτελέσει μια από τις προσθήκες που κάνουν τα Όσκαρ ανατρέποντας την ευθυγραμμισμένη λογική των βραβείων που προηγούνται χρονολογικά.
Σε μια πολύ ισχνή χρονιά για τις γυναίκες, μία θέση ουσιαστικά παίζει: η Τζένιφερ Άνιστον είναι αυτή που προτιμήθηκε έναντι της Μαριόν Κοτιγιάρ στην ταινία των αδελφών Νταρντέν, της Έϊμι Άνταμς για το Big Eyes του Τιμ Μπέρτον και ίσως της Χίλαρι Σουόνκ για το Homesman του Τόμι Λι Τζόουνς.
Στους άνδρες των δεύτερων ρόλων, η πεντάδα μοιάζει φιξαρισμένη, με ευχάριστη υπενθύμιση την παρουσία του Ρόμπερτ Ντυβάλ σε μια ταινία (τον Δικαστή) που χωρίς να είναι κακή, δεν προδιαθέτει για βραβεία- αλλά όπως αποδεικνύεται, δεν είναι εύκολο να παραβλέψεις έναν σπουδαίο ηθοποιό που εκτιμάται σε υψηλό βαθμό από τους συναδέλφους του.
Εκτός από τις πέντε κυρίες στην αντίστοιχη κατηγορία, πιθανές διεκδικήτριες προς τα Όσκαρ είναι η Λόρα Ντερν, η Τζέσικα Τσαστέϊν και η Κρίστεν Στιούαρτ για το Still Alice.
Μετά από τέσσερις άσφαιρες υποψηφιότητες για Όσκαρ, αυτή είναι η χρονιά της: εκτός από το Still Alice η Τζουλιάν Μουρ απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Καννών για το Maps to the Stars, έπαιξε έναν κρίσιμο ρόλο στο Hunger Games αλλά και την κακιά μάγισσα στον Έβδομο Γιό.
Άφησα επίτηδες την Στιούαρτ για να αναφερθώ στη συγκεκριμένη ταινία, που έτυχε να δω στη Νέα Υόρκη και θεωρώ πως, παρά το γεγονός πως η Τζουλιάν Μουρ δεν έχει βραβευτεί ακόμη, δεν βλέπω πώς είναι δυνατόν να χάσει τα τρία μεγάλα βραβεία που έρχονται, δηλαδή το Όσκαρ, τη Χρυσή Σφαίρα και το βραβείο του Σωματείου των Ηθοποιών. Υποδύεται μια διακεκριμένη γλωσσολόγο που προσβάλλεται στα 50 της από τη νόσο του Αλτζχάϊμερ και χάνει πολύ γρήγορα τη μνήμη, τις νοητικές δυνατότητες και την ικανότητα της επεξεργασίας και έκφρασης του λόγου, που αποτέλεσε το πεδίο που λάτρεψε, και στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή της και αρίστευσε ως καθηγήτρια πανεπιστημίου και συγγραφέας. Το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει την ασθένεια μια διανοούμενη, το κουράγιο να εκτεθεί στην οικογένεια της, ο πόνος της σοβαρής πιθανότητας κληρονομικής μετάδοσης της σπάνιας παραλλαγής του Αλτζχάϊμερ που έχει σε ένα από τα τρία παιδιά της, η ντροπή της επικοινωνίας μια άλλοτε κραταιάς γυναίκας στον έξω κόσμο, η απώλεια της αξιοπρέπειας, ο σταδιακός εγκλεισμός της σε ένα καβούκι μοναξιάς και παραίσθησης, το άδειασμα της εξυπνάδας και της ζωτικότητας από το πρόσωπο της, αποτυπώνονται με υπέρτατη δεξιοτεχνία και αυθεντική πειστικότητα από την Μουρ.
Μετά από τέσσερις άσφαιρες υποψηφιότητες για Όσκαρ, αυτή είναι η χρονιά της: εκτός από το Still Alice (σπουδαίος τίτλος, αφού σημαίνει πως η Alice έχει ακινητοποιηθεί, αλλά παραμένει ακόμη η ίδια) η Τζουλιάν Μουρ απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Καννών για το Maps to the Stars, έπαιξε έναν κρίσιμο ρόλο στο Hunger Games αλλά και την κακιά μάγισσα στον Έβδομο Γιό, δύο ταινίες που την έφεραν κοντά σε έναν νεανικό κοινό που προφανώς δεν την έχει δει, ούτε στις ταινίες του Πολ Τόμας Άντερσον, ούτε σε αυτές του Τοντ Χέϊνς. Η Alice της είναι μαεστρική και συγκινητική.
Η ταινία δεν είναι κάτι σπουδαίο και σίγουρα δεν είναι καλύτερη από το Away From Her με την Τζούλι Κρίστι πάλι σε ρόλο ασθενούς με Αλτζχάϊμερ (υποψήφια κι εκείνη για Όσκαρ). Όλο το καστ, από τον Άλεκ Μπάλντγουιν μέχρι την Κρίστεν Στιούαρτ βρίσκεται εκεί μόνο για να σαπορτάρει την Μουρ και η φράση της "Θα προτιμούσα να είχα καρκίνο" δίνει έμφαση στον σκοπό του φιλμ, δηλαδή να φωτίσει μια νόσο που δεν ηρωοποιεί τον άρρωστο με τα εμφανή σημάδια της σωματικής παρακμής, αλλά φθάνει στο σημείο να τον γελοιοποιεί στα μάτια των φίλων και συγγενών που δνε αναγνωρίζουν το πρόσωπο που πλέον δεν τους αναγνωρίζει.
Αντίστοιχα, ο Έντι Ρεντμέϊν στο ρόλο του Στίβεν Χόκινγκ μπορεί να έχει μεγαλύτερο ανταγωνισμό, αλλά το επίτευγμα της χρονιάς του ανήκει. Στη Θεωρία των Πάντων, καλείται να παρακολουθήσει την εμφανέστερη σωματική κατάρρευση του διάσημου αστροφυσικού και κοσμολόγου και κυρίως να ανοίξει λίγα χιλιοστά το παράθυρο του συναισθήματος σε ένα πρόσωπο που δεν κουνιέται, δεν μιλάει και αδυνατεί να καταθέσει τις αντιδράσεις του, παρά μόνο να πληκτρολογήσει με το ανοιγόκλειμα του ματιού, τις απανωτές και εκρηκτικές σκέψεις του. Κι όμως, με αυτό το ανεπαίσθητο εύρος και τους αναγκαστικούς περιορισμούς, ο Ρεντμέϊν ως και χιούμορ καταφέρνει να "σκάσει" μέσα από τη λάμψη της ματιάς του και τη σπίθα του χαρακτήρα του, με ελάχιστες κινήσεις και εσωτερική ζωηράδα. Είδα την ταινία και τον θαύμασα. Με συγκίνησε βαθύτατα και με απέσπασε από τον οίκτο, όπως συμβαίνει και με τον Χόκινγκ στη συναρπαστική και καθόλου μίζερη στάση ζωής του.
Ο Ρεντμέϊν θα βρει απέναντι του τον καλό του φίλο και ίσως σπουδαιότερο ηθοποιό, τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, που επίσης δεν έχει βραβευθεί μέχρι στιγμής. Ο Άλαν Τούρινγκ που υποδύεται, επίσης διάνοια, βασανισμένος κι εκείνος αλλά με άλλον τρόπο, και άγνωστος μέχρι πρότινος ήρωας που υπέστη χημικό ευνουχισμό και αναγνωρίστηκε πολύ καθυστερημένα από τη χώρα του, για τον μνημειώδη ρόλο του στην αποκρυπτογράφηση των κωδικών των Ναζί στον πόλεμο, αποτελεί υλικό βραβείων, και ως περίπτωση gay μάρτυρα και understated ήρωα, και ως ερμηνεία από τον Κάμπερμπατς, ο οποίος είναι υποψήφιος από το Σωματείο και για την τηλεοπτική του ερμηνεία ως Σέρλοκ- η πολλαπλή καλή επίδοση την ίδια χρονιά, πάντα βοηθάει...
Την τριάδα των Βρετανών κλείνει ο Τίμοθι Σπολ, που είναι στιβαρός και μετράει στις λεπτομέρειες και στην πιστότητα, όπως την επιδιώκει και πάντα την πετυχαίνει ο σκηνοθέτης του στον Κύριο Τέρνερ, ο Μάϊκ Λι, ο Στιβ Καρέλ που εξέπληξε με τη μεταμόρφωση και τη συνοχή του στο Foxcatcher του Μπένετ Μίλερ και ο Μάϊκλ Κίτον, που ανεστήθη εκ νεκρών με την σαρκαστική πιρουέτα του στο Birdman του Ινιάριτου. Κανείς όμως δεν φτάνει τις εργατοώρες (αν πρέπει να βάλουμε κάτω τη δουλειά) και την υπέρβαση του Ρεντμέϊν.
Στις γυναίκες, μου άρεσαν πολύ η Ρόζαμουντ Πάϊκ για την πολυδιάστατη μοιραία που συνέθεσε στο Κορίτσι που Εξαφανίστηκε αλλά και η Φελίσιτι Τζόουνς ως Τζέϊν Χόκινγκ στη Θεωρία των Πάντων, γιατί κρατάει ένα σοφά δημιουργικό αντίβαρο απέναντι σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο, διατηρώντας επιλογές και προσωπικότητα- η Τζόουνς ήταν επίσης θαυμάσια στο περσινό Invisible Woman, ως ερωμένη του Τσαρλς Ντίκενς. Μπροστά στη Μουρ, δεν συγκρίνονται.
Και στους δεύτερους ρόλους, ο Τζ. Κ. Σίμονς είναι απλά θεϊκός σε έναν δεύτερο ρόλο τόσο σαρωτικό που μοιάζει πρώτος και αναντικατάστατος, σαν κι αυτούς που δεν χορταίνεις να βλέπεις, και η Αρκέτ αποτελεί τον συνεκτικό ιστό στο Boyhood.
σχόλια