Σε προηγούμενο Lifo Now διαβάσαμε όσα έγραψε η Έλενα Ακρίτα για το χιούμορ που έκανε ο Πέτρος Τατσόπουλος στο προσωπικό του Facebook για τον Κολοκοτρώνη. Το ύφος της ήταν αυστηρό, νουθετούσε τον Τατσόπουλο, έλεγε πως δεν τρελαινόταν και για τα βιβλία του και του εξηγούσε ότι άλλο οι «φίλοι» του Facebook και άλλο οι πραγματικοί φίλοι.
Η ακτιβίστρια Αφροδίτη Αλ Σαλέχ χρησιμοποίησε την προσωπική της ιστοσελίδα για να γράψει μερικές σκέψεις επί του θέματος. Σκέψεις που έχουν αρκετό ενδιαφέρον:
Κάποια ερωτήματα σχετικά με το άρθρο της κα Ακρίτα
Η κα Ακρίτα, την οποία σέβομαι ως προσωπικότητα και εκτιμώ ως πέννα, στο σχετικό άρθρο της καταλογίζει στον κ. Τατσόπουλο «βλακεία», τονίζοντας ότι το Facebook είναι δημόσιο βήμα και συνεπώς θα πρέπει κανείς να προσέχει τι γράφει και να μη νιώθει ελεύθερος να κάνει «χαβαλέ» (sic).
Θα μπορούσα ενδεχομένως να συμφωνήσω με το άρθρο (διατηρώντας πολλές επιφυλάξεις για τους λόγους που θα εξηγήσω στη συνέχεια) αν το «ζήτημα Τατσόπουλου» ήταν και το μοναδικό του είδους. Αλλά δεν είναι...
Και θα ρωτήσω την κα Ακρίτα με κάθε ειλικρίνεια... (γιατί δεν έχουμε πια την πολυτέλεια των κεκαλυμμένων φράσεων) ... κι εγώ «χαβαλέ» είχα κάνει; και η κα Δραγώνα, «χαβαλέ» είχε κάνει; και τα παιδιά που ξυλοφορτώνονται σε διάφορες πλατείες «χαβαλέ» είχανε κάνανε;
Εάν θέλουμε να επιρρίψουμε ατομικές ευθύνες που οφείλονται σε προσωπικό σφάλμα, εγγενής αδυναμία ή κάποιον τυχαίο εξωγενή παράγοντα ... είναι εύκολο. Πάντα θα βρίσκεται κάποιος λόγος (αλλά μήτε αίτιο, μήτε αιτιατό) - ο Πέτρος είναι βλάκας, εγώ ελαφρών ηθών, τα παιδια μετανάστες κοκ... είναι όμως και αποτελεσματικό; Θα διώξει το διάβολο που εγκαθίσταται με βήμα γοργό στη χώρα μας και στις ζωές μας; ... φοβάμαι πως όχι. Το να προσποιούμαστε, στον εαυτό μας πρωτίστως (διότι αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις της κα Ακρίτα) ότι κάτι δεν συμβαίνει, δεν σημαίνει ότι παύει να υφίσταται.
Σε κάθε περίπτωση, το Facebook ως ανοιχτό φόρουμ, είναι ένας αμιγώς πολιτικός χώρος και μας το τόνισαν αυτό τα γεγονότα στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, αλλά και ο αγώνας που γίνεται στη Κίνα για ελεύθερο διαδίκτυο. Δεν συγκρίνω τις καταστάσεις, απλώς τις επικαλούμαι για να τονίσω τη σημασία του ελεύθερου διαδικτύου. Εκτιμώ ότι όσοι διατηρούν τη σελίδα τους ως φόρουμ έχουν επίγνωση των λεγομένων του, αλλά το Facebook όπως και γενικά το διαδίκτυο έχει τους δικούς του κανόνες. Απαιτεί αμεσότητα, πραγματικό διάλογο, επιβάλλει το χιούμορ και δεν αποδέχεται το ξύλινο ή στρογγυλεμένο λόγο. Δεν κάνεις δηλώσεις μέσα από το διαδίκτυο. Ξεκινάς από τη φράση του συνομιλητή σου κι ακολουθώντας το συλλογισμό του, προσπαθείς να προκαλέσεις τις βεβαιότητες του- ένθεν κακείθεν. Και για αυτό και διαφέρει από τα επίσημα ΜΜΕ.
Κι αλήθεια, το να δαιμονοποιείται το χιούμορ και να επιβάλλεται αυτολογοκρισία στο λόγο και αρα στη σκέψη, δεν είναι η αρχή της αποδοχής ενός λανθάνοντος (για την ώρα) φασισμού;
(Και επετρέψτε μου τον ενικό: Αύριο, Έλενα, κάποιο δικό σου κείμενο, από αυτά που τόσο αγαπάμε, θα γίνει αφορμή μιας ακόμη δημόσιας «πατριωτικής» κατακραύγης, και δεν θα ευθύνεσαι προσωπικά για αυτό, ... αλλά θα είναι επειδή όταν κάποιος συνηθίσει τη γεύση του αίματος, δύσκολα να ικανοποιήσει τη δίψα του με κάτι άλλο.)
Δυο θέατρα σίγησαν μέσα σε τρεις ημέρες, το ένα διότι κάποιοι χούλιγκανς αισθάνθηκαν πρωτοφανώς ελεύθεροι να εισβάλλουν σε θέατρο- και γιατί όχι, άλλωστε; όποιος θέλει πλέον επικαλείται την πατρίδα και βιαιοπραγεί, γιατί όχι και οι οπαδοί ποδοσφαιρικής ομάδας; Και το δεύτερο, επειδή κάποιοι ένιωσαν να θίγεται η πίστη τους- «κατέβηκε η βλάσφημη παράσταση» ζητωκραυγάζουν γνωστά για τη δράση τους ιστολόγια που είχαν ασχοληθεί και με όλα τα λοιπά «φλέγοντα» ζητήματα ! Τι άλλο περιμένουμε να συμβεί για να αντιληφθούμε ότι σήμερα είναι η σειρά του Πέτρου, αύριο της Έλενας, μεθαύριο της Μαρίας κι η λίστα δεν θα έχει τελειωμό...; Τι αλλο περιμένουμε να συμβεί για να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά της Πολιτείας αλλα και του καθ' ενός μας ατομικά;
σχόλια