Συνηθίζουμε τις μουσικές λίστες να τις δημοσιεύουμε τον Δεκέμβριο κάθε χρονιάς, αλλά αυτό είναι παρακινδυνευμένο. Βασικά, για τον λόγο πως δίσκοι που παρήχθησαν μέσα στο 2018 (μια και αναφερόμαστε σ' αυτό το έτος) δεν κυκλοφορούν ή δεν φθάνουν στα χέρια μας μέσα στον Δεκέμβριο, αφού τα εργοστάσια κοπής και περαιτέρω τα ταχυδρομεία, συχνά από φόρτο εργασίας, λόγω εορτών, δεν προλαβαίνουν να είναι «εντάξει» στις παραγγελίες τους. Έτσι, ακόμη και τον Ιανουάριο (του 2019) ή και τον Φεβρουάριο, σε κάποιες περιπτώσεις, κυκλοφορούν άλμπουμ παραγωγής 2018.
Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος... γιατί, τότε, αυτά τα άλμπουμ, του Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2019, να μην τα λογαριάζουμε στις κυκλοφορίες του 2019; Οι απαντήσεις είναι προφανείς.
Πρώτον, πρόκειται για παραγωγές του 2018 (έτσι αναγράφεται συχνά σε εξώφυλλα, labels κ.λπ.), οπότε αν τα λογαριάζουμε για κυκλοφορίες του 2019 θα είναι λάθος.
Προσωπικά δεν φιλοδοξώ πως θα αλλάξει αυτή η συνήθεια, το να καταρτίζονται οι λίστες στο τέλος κάθε χρονιάς, και μάλιστα πολύ νωρίς τον Δεκέμβριο, ούτε καν την τελευταία εβδομάδα του χρόνου δηλαδή (αφού θα πρέπει οι λίστες να είναι έτοιμες εγκαίρως, για να προλάβουν την εορταστική κίνηση-κατανάλωση), ήθελα όμως, σε κάθε περίπτωση, ν' ακούσω καμιά 20αριά ελληνικά άλμπουμ ακόμη.
Δεύτερον, όταν κάποιος μουσικός συντάκτης θα έρθει στο τέλος του 2019, τον Δεκέμβριο, να κάνει το σχετικό best of είναι πολύ πιθανό ή να ξεχάσει τις κυκλοφορίες του Ιανουαρίου 2019 (που θα γράφουν 2018 σε εξώφυλλα και ετικέτες) ή να τις παραλείψει – αφού, όπως συχνά συμβαίνει (για την ολοκλήρωση των λιστών) η πλειονότητα των άλμπουμ που επιλέγονται προέρχονται, κυρίως, από το δεύτερο εξάμηνο του εκάστοτε έτους.
Προσωπικά δεν φιλοδοξώ πως θα αλλάξει αυτή η συνήθεια, το να καταρτίζονται οι λίστες στο τέλος κάθε χρονιάς, και μάλιστα πολύ νωρίς τον Δεκέμβριο (το Billboard δημοσίευσε στις 10 Δεκεμβρίου, το Pitchfork στις 11, το Rolling Stone στις 13 κ.ο.κ.), ούτε καν την τελευταία εβδομάδα του χρόνου δηλαδή (αφού θα πρέπει οι λίστες να είναι έτοιμες εγκαίρως, για να προλάβουν την εορταστική κίνηση-κατανάλωση), ήθελα όμως, σε κάθε περίπτωση, ν' ακούσω καμιά 20αριά ελληνικά άλμπουμ ακόμη, του 2018 πάντα, που έφθασαν στα χέρια μου τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, πριν ετοιμάσω αυτό που ακολουθεί.
Η λίστα είναι αλφαβητική.
1.
BABEL TRIO
The Island of Cretal
Labyrinth of Thoughts
Στο χώρο του ελληνικού ροκ αναγνωρίζουμε μιαν ειδική και πολύ ενδιαφέρουσα κατηγορία, εκείνη των συγκροτημάτων που μετέρχονται ηλεκτρικά όργανα για να περιγράψουν-ζωντανέψουν ρυθμούς της παράδοσής μας. Είτε δημοτικούς, είτε λαϊκούς, είτε διασκευάζοντας, είτε γράφοντας δικά τους κομμάτια, ανακατεύοντας φολκλορικά μοτίβα με ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο-ντραμς κ.λπ.
Σ' αυτήν τη γραμμή έρχονται να πάρουν θέση τώρα και οι Babel Trio από την Κρήτη. Το «The Island of Cretal» μπορεί να μην είναι το πρώτο άλμπουμ τους (CD), αφού είχε προηγηθεί το «Roots Electrified» (digital), είναι όμως εκείνο, που θα τους δώσει ακόμη μεγαλύτερο ξεπέταγμα.
Από τα πέντε τραγούδια που ακούγονται εδώ τα τέσσερα έχουν παραδοσιακούς στίχους, ενώ ένα έχει στίχους του Διονυσίου Σολωμού (από τον «Λάμπρο»).
Το ωραίο και το πρωτότυπο με την περίπτωσή τους είναι πως οι Babel Trio δεν διασκευάζουν, τυπικά, το ριζίτικο «Κόσμε χρυσέ» («Liar world»), το «Αϊβαλιώτικο ζεϊμπέκικο» («Aivali»), το «Τούτη η γης που την πατούμε» («Ikaria») και το «Ξένος εδώ» («Xenos»), αλλά επί της ουσίας αναδημιουργούν μια μουσική κάλυψη των παραδοσιακών λόγων, εκμεταλλευόμενοι κάποια βασικά ρυθμικά και μελωδικά μοτίβα, χτίζοντας πάνω σ' αυτά τις δικές τους μουσικές, αυτοσχεδιάζοντας με γνώση και με σύνεση.
Με ήχο βαρύ λοιπόν, γεμάτο με stoner «σκασίματα», ωραία διαμορφωμένο και άψογα δεμένο με τα φωνητικά, δίχως πολλές αχρείαστες παραχωρήσεις προς τη μεριά της παράδοσης και χωρίς την «εντεχνίλα» που κατατρώει, συχνά άλλες ανάλογες προσπάθειες, οι Babel Trio είναι κάτι ξεχωριστό για τη δική μας σκηνή. Και μακάρι να παραμείνουν έτσι.
Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr
BABEL TRIO - Xenos (The island of cretal CD - Official lyric video)
2.
THE CALLAS with LEE RANALDO
Trouble and Desire
Inner Ear
Οι Callas (Άρης Ιωνάς κιθάρες, φωνή, Λάκης Ιωνάς μπάσο, φωνή, Χρυσάνθη Τσουκαλά ντραμς, φωνή, Μαριλένα Πετρίδου κρουστά) και ο Lee Ranaldo (κιθαρίστας των Sonic Youth, όπως όλοι γνωρίζουν) βρέθηκαν για πρώτη φορά με αφορμή το σάουντρακ της ταινίας των πρώτων The Great Eastern το 2016 – κάτι που επαναλαμβάνεται και στο άλμπουμ «Trouble and Desire», την τρίτη long-play κυκλοφορία του γκρουπ για την Inner Ear.
Το «The magic fruit of strangeness» που ξεκινά τη σειρά, είναι ένα τραγούδι με έντονο drumming και γενικότερα ρυθμικό τμήμα, που κινείται κοντά στους Nick Cave & The Bad Seeds των μέσων του '80.
Η «Μελανιά» έχει ελληνικούς στίχους προφανώς, με το γενικότερο concept, ιδίως στο ρεφρέν, να παραπέμπει στους Εν Πλω – που θα αποτελούν πάντοτε τρανή αναφορά, για όποιον θέλει να συνδυάσει ροκ μονοτονία με δυνατά κιθαριστικά breaks και μιαν ιδέα (ή και περισσότερες) ελληνικότητας (και ελληνικούς στίχους εννοείται).
Το «Trouble and desire», που θα κλείσει την Side A είναι σίγουρα το ωραιότερο της πλευράς, μια ροκιά, ψυχεδελικής διάστασης, με αγγλικές, κατ' αρχάς, late sixties παραπομπές.
Η Side B ανοίγει μ' έναν σύντομο Lee Ranaldo και με την Τσουκαλά να αφήνει τα λόγια πάνω σ' ένα χαλί drone-κιθαρισμών, πριν χτυπήσει το «Miroir» με τα γαλλικά λόγια και την επωδό στα αγγλικά. Και αυτό το τραγούδι, όπως και όλα της πρώτης πλευράς, έχει κάτι που σε ξεσηκώνει. Στέκεται, δηλαδή, πολύ καλά σ' ένα πρωτογενές rock επίπεδο, ή και punk, βάζοντας γερά θεμέλια για όλη την πλευρά.
Το «Πετώ», που ακολουθεί, είναι το πιο παράξενο και ιδιόμορφο τραγούδι του άλμπουμ, με τους Ιωνάδες να δείχνουν την αγάπη τους για το ρεμπέτικο πρώτα-πρώτα, συν ό,τι άλλο.
Το «Acid books» είναι το προτελευταίο τραγούδι τού «Trouble and Desire» και είναι δυναμίτης. Μας αρέσουν πολύ τα φωνητικά εδώ έτσι όπως εναλλάσσονται από αντρικά σε αντρικά-γυναικεία κ.ο.κ., με τις κιθάρες να σκοτώνουν, αλλά και με το τραγούδι γενικότερα να κινητοποιεί σε όλη του την έκταση.
Το LP θα κλείσει με το «Γλυκιά μου όμορφη», που είναι κι αυτό ρεμπετοειδές, σε πιο αργό τέμπο, αλλά και με ανεβασμένες τις κιθάρες.
Επαφή: www.inner-ear.gr
3.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ
Electromagnetic Landscapes / Unreleased Recordings / 1983-2016
Intersonik Recordings
Το άλμπουμ περιέχει ηχογραφήσεις αρχείου, που συνέβησαν μεταξύ των ετών 1983-2016 και που ανήκουν, χοντρικά, στο χώρο της avant-ηλεκτρονικής.
Πρώτο κομμάτι το «Knots II», που είναι ηχογραφημένο το 1988 στο στούντιο του Κ.ΣΥ.Μ.Ε. (Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας) και σε άλλα δύο στούντιο της Αθήνας. Το βασικό χαρακτηριστικό, εδώ, αφορά σ' ένα υποβλητικό μπάσο background, το οποίο «γεμίζει» συνεχώς από abstract ηλεκτρονικούς ήχους.
Στα «Retour a la Mer Part I» και «Part II» (γραμμένα στο Παρίσι, το 1983) η λογική δεν είναι πολύ διαφορετική. Κατά βάση ό,τι ακούμε προέρχεται από την ηχητική κάλυψη κάποιου ντοκιμαντέρ τού τρίτου καναλιού τη γαλλικής τηλεόρασης αναφορικά με την εξέλιξη των θαλάσσιων θηλαστικών. Σαν σάουντρακ λοιπόν, που διαθέτει ρέοντα αναπαραστατικά στοιχεία και συνεχείς συμβολές ηλεκτρονικών-ηλεκτροστατικών δεσμών, ακούγεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Το τέταρτο κομμάτι της πρώτη πλευράς έχει τίτλο «Intermediary space (mix2-short)» και είναι ηχογραφημένο στην Αθήνα το 1986. Όπως διαβάζουμε στις σημειώσεις, εδώ έχουμε τον συνδυασμό δύο διαφορετικών ηλεκτρονικών πηγών, ενός αναλογικού synthesizer και μιας μηχανής UPIC (πρόκειται για μια συνθετική μηχανή, που είχε επινοήσει ο Ιάννις Ξενάκης, εκεί όπου κάποιος θα μπορούσε να συνθέσει με τη βοήθεια της... ιχνογραφίας, ακόμη και αν δεν είχε γνώσεις μουσικής ή πληροφορικής).
Η πλευρά θα κλείσει με το 8λεπτο «Landscape with Knots», που είναι γραμμένο στο Παρίσι το 1984. Ουσιαστικά ό,τι ακούγεται εδώ αναπαριστά ηχητικώς τις απόψεις του ψυχίατρου-ψυχαναλυτή R.D. Laing (όπως διατυπώνονται στο βιβλίο του Knots) γύρω από τη χρήση της ποίησης στη θεραπεία της σχιζοφρένειας.
Η Side B διαθέτει τρία tracks, ηχογραφημένα στην Αθήνα τη διετία 2015-16. Το πρώτο έχει τίτλο «Frequency» και γράφτηκε με αφορμή τα 35 χρόνια του Κ.ΣΥ.Μ.Ε. Τα δύο τελευταία tracks του LP («Winter Call», «Populated Waves») είναι ηλεκτροακουστικά, προέρχονται από το 2016 και στην πραγματικότητα είναι συντεθιμένα για χορό. Σαν ηχητικές κατασκευές, δε, διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον τους μέχρι τέλους. Όπως και όλο το άλμπουμ εξάλλου.
Επαφή: www.facebook.com/intersonikrecordings
4.
LOST BODIES
Specific Ocean
Underflow Records
Στο διπλό LP «Specific Ocean» ακούγονται μουσικές που έγραψε το αθηναϊκό σχήμα για εννέα θεατρικά έργα, μία οπτικοακουστική performance, ένα χοροθέαμα και μία κινηματογραφική ταινία. Μουσικές διαφόρων τύπων γενικά, όπως desert rock, ambient και cinematic, ηλεκτρονικό rock / fusion, minimal αφαιρετικά θέματα (βασικά πιανιστικά) κ.λπ.
Μένουμε για παράδειγμα στα τρία πρώτα tracks της Side C, που αφορούν στη θεατρική παράσταση Τα Φώτα στο Βάθος (από διηγήματα της Πέλας Σουλτάτου), σε σκηνοθεσία Esther Andre Gonzalez (Από Μηχανής Θέατρο, 2014), που δείχνουν (και αυτά) το πόσο έχουν εξελιχθεί, μέσα στα χρόνια, οι Lost Bodies σαν συνθέτες.
Θα τα χαρακτηρίζαμε δε «καταπληκτικά» αυτά τα συγκεκριμένα θέματα, καθώς διαθέτουν πλείστες όσες κινηματογραφικές αρετές, οι οποίες αναδεικνύονται –κάτι που θα πρέπει να το τονίσουμε για όλα τα tracks– από την άψογη ηχογράφηση, παραγωγή και κοπή των βινυλίων.
Εντυπωσιακά και κάπως «εσωτερικά» ή θρηνώδη (κυρίως τα δύο πρώτα) με εμπνευσμένη παρουσία πνευστών κ.λπ., τα «Έρωτας στο διαδίκτυο», «Κόκκινο τριαντάφυλλο» και «Πλαστική σακούλα» ανήκουν όχι μόνο στις κορυφαίες στιγμές τού «Specific Ocean», αλλά συνολικώς των Lost Bodies (Θάνος, Αντώνης και φίλοι μουσικοί).
Επαφή: www.underflow.gr
5.
MOONSHINE EFFECT
Our Eyes Should Meet
Moonshine Effect Recordings / B-otherSide Records
Οι Moonshine Effect δημιουργήθηκαν πριν από τρία χρόνια στην Αθήνα και μέλη τους είναι οι Pinto de Lima μπάσο, Nikos Darilas κρουστά, Theodoros Dremetsikas πλήκτρα, drum edit, Kostas Lamda πλήκτρα, Johnny Dell'Orso κιθάρες και Jacqueline Chermille φωνή.
Πώς εμφανίζονται οι Moonshine Effect στο «Our Eyes Should Meet»; Διαθέτουν οπωσδήποτε μια ποπ χροιά, αλλά το βασικό τους είναι μια indie, με κάποια στοιχεία folk, αφήγηση.
Τα φωνητικά της Jacqueline Chermille (μας θυμίζει με τον τρόπο που τραγουδάει πάρα πολύ την Françoise Hardy) είναι ωραία οπωσδήποτε, αλλά είναι και κάπως ψυχρά, με το όλον να θυμίζει περισσότερο τις μπαλάντες των Velvets, παρά ας πούμε τον Nick Drake – τσιτάτο του οποίου διαβάζουμε στο ένθετο («someday our ocean will find its shore»).
Πάντως ένα είναι σίγουρο. Οι Moonshine Effect εμμένουν στη μελωδία, που είναι πιο πολύ indie, παρά folk ή φολκίζουσα και αυτό το υποστηρίζουν παραπάνω από αξιοπρεπώς – δηλαδή από πολύ καλά έως και εξαιρετικά. Είναι η φωνή, εννοώ, της Chermille, που κερδίζει τις εντυπώσεις με την αβίαστη αφηγηματικότητά της, και βεβαίως η μπάντα, που ξέρει άλλοτε να συνοδεύει διακριτικά, και άλλοτε να τα χώνει (πάντα με μέτρο και με ουσία).
Ωραίο άκουσμα, μπράβο στα παιδιά και καλή συνέχεια.
Επαφή: [email protected]
6.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΑΛΛΑΣ
Η Άλλη Όχθη
Μετρονόμος
Δεν ξέρουμε αν ο Σωτήρης Μπαλλάς θα είναι το νέο μεγάλο όνομα του «έντεχνου», τόσο μεγάλο, ώστε να μπαίνει μπροστά, ήδη μ' αυτό το πρώτο CD του, από πολλά γνωστά και καταξιωμένα ονόματα, θα πούμε μόνο το προφανές, πως «Η Άλλη Όχθη» είναι ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας για το 2018.
Ο Μπαλλάς είναι επηρεασμένος, σαν συνθέτης, από όλο το φάσμα του ελληνικού έντεχνου τραγουδιού και κυρίως από το παλαιότερο. Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Λοΐζος, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος...
Όμως δεν είναι όλα δικά του τα τραγούδια εδώ (από τα δεκαπέντε, τα πέντε είναι γραμμένα από τον ίδιο, ενώ τα υπόλοιπα ανήκουν στους Βαλάντη Σωτηρίου, Δήμο Λιπώνη, Χρυσάνθη Παπαηλιού και Γιώργου Καραμφίλλη).
Στίχους επίσης δεν γράφει ο Μπαλλάς, αλλά επειδή έχει υψηλό αισθητήριο μελοποιεί πολύ καλά λόγια (Μάνος Ελευθερίου, Διονύσης Φαραός, Μαρία Κρέτση, Δημήτρης Μηλάκας, Γιάννης Π. Γιαννακόπουλος), τα οποία θα μπορούσε να μοιάζουν με δικά του (αν έγραφε).
Τρίτον, φωνή. Εξαιρετικός τραγουδιστής, που σφραγίζει ό,τι λέει, όπως ο ώριμος Νταλάρας για παράδειγμα.
Τέταρτο και τελευταίο, δυνατές και σωστές ενορχηστρώσεις από τον Μπαλλά και άλλους, που χωρίς να καινοτομούν (δεν είναι πάντα απαραίτητο), δείχνουν μεράκι και γνώση.
Επαφή: www.metronomos.gr
ΕΔΩ Η ΑΓΑΠΗ, Σωτήρης Μπαλλάς
7.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Βορεάδες
Puzzlemusik
Περισσότερο από τέσσερα χρόνια είχαμε να δούμε και ν' ακούσουμε άλμπουμ του συνθέτη, αυτοσχεδιαστή και κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου.
Το νέο CD του έχει τίτλο «Βορεάδες» και περιλαμβάνει μουσικές του, που γράφτηκαν για την παράσταση Βορεάδες της ομάδας Creo Dance Company (πρεμιέρα τον Μάιο του 2018 στο θέατρο Πόρτα, στην Αθήνα, σε χορογραφία Πωλίνας Κρεμαστά).
Ο λόγος γίνεται για την ηχογραφημένη μουσική, που διαρκεί περί τα 54 λεπτά, καταγραμμένη σε πέντε μέσης και μεγαλύτερης διάρκειας tracks.
Σ' αυτό το άλμπουμ ο Παπαδόπουλος έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης, αφού, εκτός από το να γράφει τη μουσική, επωμίζεται και τον πλήρη ρόλο του παρουσιαστή, χειριζόμενος κιθάρες λούπες, εφφέ και samples.
Το «Βορεάδες» είναι, ασυζητητί, ένα διαφορετικό άλμπουμ στην προσωπική καριέρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου – και όχι μόνο γιατί, εδώ, πρωταγωνιστεί και πάλι μετά από χρόνια η ηλεκτρική κιθάρα. Βασικά τούτο συμβαίνει, γιατί περιέχει θαυμάσια μουσική, μέσω της οποίας ο συνθέτης εξερευνά «άλλους» διαφορετικούς χώρους, σε γενικές γραμμές ανέπαφους από τον ίδιο μέχρι τώρα.
Και το πράττει όχι πειραματιζόμενος και ψάχνοντας, αλλά σαν ώριμος και κατασταλαγμένος δημιουργός.
Επαφή: www.puzzlemusik.com
8.
RSN
Strange Eyes
Agogo / AN Music
Τον RSN πολλοί θα τον ξέρουν από τις μουσικές του για διάφορα ντοκιμαντέρ (όπως το Debtocracy τού Άρη Χατζηστεφάνου), ενώ κάποιοι σίγουρα θα τον ξέρουν και από τη συμμετοχή του στους electronic / soul Belleruche, ενδεχομένως από τις προηγούμενες προσωπικές δουλειές του και από άλλα διάφορα.
Η ουσία είναι πως ακούγοντας κανείς το πιο πρόσφατο άλμπουμ του RSN, που κυκλοφορεί σε γερμανικό βινύλιο, CD και digital κι έχει τίτλο «Strange Eyes», δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε μ' έναν αξιόλογο σύγχρονο μουσικό, που ξέρει να επεξεργάζεται με γόνιμο τρόπο στοιχεία του παρελθόντος, στοχεύοντας στο τώρα. Αφήνουμε το μέλλον για την ώρα...
Αυτά λοιπόν που παρουσιάζει ο RSN στο «Strange Days» μπορεί ν' ακούγονται στ' αυτιά μας ελαφρώς παλιομοδίτικα (πολύ 00s δηλαδή), αλλά επ' ουδενί δεν μειώνουν την προσπάθεια τού φίλου μας να εμφανίσει ένα άλμπουμ με αδιαμφισβήτητο λόγο electro ύπαρξης – κάτι που σε κάθε περίπτωση χρήζει μιας κάποιας επεξήγησης, καθότι όλα τούτα, και άλλα ακόμη, electro τα λέμε.
Βασικά εδώ υπάρχει ουκ ολίγον downtempo, αρκετές δόσεις jazz, και ακόμη ποικιλία άλλων στοιχείων (από rock και lounge, μέχρι trip hop, hip hop και cinematic nostalgia) και φυσικά samples.
Χοντρικά θα πούμε πως ο RSN και οι guests συνεργάτες του (Kid Moxie, Thaliah, Kathrin deBoer, MC Yinka, Polina Leshnevskaia) προσφέρουν ένα άλμπουμ για αληθινό άκουσμα, που περιέχει πολύ καλά tracks.
Και όχι το «Shadow of self» δεν είναι το καλύτερο όλων – το καλύτερο είναι το «It's over».
Επαφή: https://rsn-music.bandcamp.com/album/strange-eyes
9.
ΣΕΙΡΙΟΣ ΣΑΒΒΑΪΔΗΣ
Αξιακό Σύστημα των Άστρων
Sound Effect
Τα τραγούδια του Σείριου Σαββαΐδη υπάρχουν από χρόνια στο διαδίκτυο και όσοι τα έχουν ανακαλύψει μπορεί και να παραμιλάνε. Γενικά θα λέγαμε πως ο Σαββαΐδης είναι, με διαφορά, το σημαντικότερο «κεφάλαιο» στο ελληνικό τραγούδι αυτή την τελευταία δεκαετία.
Το πιστεύουμε ακράδαντα αυτό. Και το γεγονός ότι δεν μιλάει όλος ο κόσμος για τα τραγούδια του είναι γιατί, πρώτον, αυτό που λέμε ελληνική μουσική βιομηχανία έχει καταρρεύσει και, δεύτερον, γιατί αυτά ακριβώς τα τραγούδια δεν είναι εύκολα, δεν είναι για χαζές playlists, ούτε για όσους νομίζουν πως καλό τραγούδι είναι μόνον εκείνο που παίζουν τα λεγόμενα «ποιοτικά ραδιόφωνα».
Δεν ξέρουμε τον τρόπο, πώς δηλαδή ο Σαββαΐδης θα έκανε το πολύ μεγάλο εμπορικό μπαμ, σπάζοντας το τσόφλι που τον κρατάει καλά κρυμμένο στις μειοψηφίες. Μπορεί και να μην το θέλει και ο ίδιος. Να μην είναι του τύπου του η (αδηφάγα) έκθεση και η δημοσιότητα. Και μάλλον δεν είναι του τύπου του και οι δημόσιες σχέσεις.
Ο Σαββαΐδης φαίνεται πως είναι ένα ήσυχο, μοναχικό παιδί, που απολαμβάνει τη γενναία ερημιά της ελληνικής επαρχίας, επισκεπτόμενος το άστυ (το κλεινόν άστυ) μόνο σαν κομήτης. Θα παίξει τα τραγούδια του, ζωντανά, σεμνά, σε μικρούς χώρους, μπροστά σ' ένα κοινό νεανικό (κυρίως), για να επιστρέψει περήφανος, πίσω, στη γενέθλια γη. Αυτή την εντύπωση έχουμε αποκομίσει από το λίγο που τον ξέρουμε.
Το «Αξιακό Σύστημα των Άστρων», που κυκλοφορεί τώρα από την Sound Effect, δεν περιέχει τις τελευταίες εγγραφές του Σαββαΐδη.
Είναι επτά ηχογραφήσεις του από τον Ιούνιο του 2013, που εντοπίζονταν από καιρό σε digital μορφή, μαζί με τρία live tracks (τρεις εκδοχές στούντιο κομματιών από τα βασικά επτά), που προέρχονται και αυτά από το 2013 και που επίσης τα έβρισκες και τα βρίσκεις ψηφιακά.
Δεν υπάρχει τραγούδι, εδώ, που να μην είναι τέλειο. Και λέμε τόσο για τα επτά κομμάτια του βασικού long-play (Οφιοδαίμων, Χαίρε Ηώς, Εις Μητέρα Θεών, Άστραμμα, Κάλεσμα, Σκοτεινό βουνό, Ανθρώπων πολιτείες), όσο και για τις «ζωντανές» εκδοχές του Οφιοδαίμονος, του Αστράμματος και του Καλέσματος.
Τραγούδια περίτεχνα, απολλώνια, ιερά, που ακούγονται σαν προσευχές προς θεούς ή δαίμονες, σκορπισμένα μέσα σ' ένα εξαϋλωμένο σκηνικό, υποβολής, μέθεξης, έκστασης και εν τέλει εξιλέωσης.
Επαφή: www.soundeffect-records.gr
Σείριος Σαββαΐδης - Οφιοδαίμων
10.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΑΛΒΑΔΟΡ / ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ
Το Χρυσό Κλειδί
Baby Records, Plus Rec - Plus Promotion / Panik Entertainment Group
Ο Στέλιος Σαλβαδόρ είναι από τους ελάχιστους τραγουδοποιούς στην Ελλάδα, αν όχι ο μοναδικός σ' αυτή την έκταση, που γράφουν φιλοσοφικά-υπαρξιακά τραγούδια. Και αυτό το πράττει ο Σαλβαδόρ μέσω των στίχων του βεβαίως, και φυσικά με το δικό του τρόπο.
Εννοούμε πως οι στίχοι του δεν είναι κραυγαλέοι, αλλά κατευναστικοί και «ήσυχοι», προκαλώντας σε να σκεφτείς. Χρησιμοποιώντας την μεταφορά βασικά, ο Σαλβαδόρ μπαίνει βαθιά στα ζητήματα της ύπαρξης, των στόχων που αξίζει να προβάλλεις, όλων εκείνων για τα οποία οφείλεις να αγωνίζεσαι (αναζητώντας τα), δίχως να παραβλέπει, απ' αυτή τη νοητική διαδρομή, τα πιο προσωπικά ζητήματα (των σχέσεων π.χ.), που και αυτά είναι ενταγμένα στο γενικότερο πλάνο (του σκοπού της ζωής).
Οδηγός αυτής της στιχουργικής κατεύθυνσης τού Στέλιου Σαλβαδόρ θα λέγαμε πως αποτελούν τα δύο ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, που μελοποιούνται στο άλμπουμ. Το ένα είναι «Η ρουλέτα» και το άλλο «Το χρυσό κλειδί» (αμφότερα από τη συλλογή Τα Ρω του Έρωτα, του 1972).
Ο Σαλβαδόρ έχει μελοποιήσει ξανά Ελύτη στο παρελθόν (όλοι θυμούνται τον «χαμαιλέοντα» θαρρώ) και το ότι επανέρχεται, εδώ, δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό. Ο λόγος του Ελύτη, αυτής τουλάχιστον της περιόδου ή και του συγκεκριμένου βιβλίου, αν θέλετε, έχει επηρεάσει έντονα τον Σαλβαδόρ, οδηγώντας τη στιχουργική του σε πιο διανοητικές, να τις πούμε έτσι, κατευθύνσεις. Κάτι που έχει γίνει φυσικά και ανεπαίσθητα, όπως θα πρέπει να συμβαίνει δηλαδή.
Πάμε στις μουσικές. Rock ακούμε εδώ, γερό και καλοπαιγμένο, από μιαν ομάδα που το ευχαριστιέται. Υπάρχουν πέντε βασικοί παίκτες, αλλά υπάρχουν και μουσικοί που συμμετέχουν σε επιμέρους τραγούδια παίζοντας πλήκτρα, σαξόφωνο, τρομπόνι.
Η ηχογράφηση-παραγωγή είναι επίσης στιβαρή και δυναμική, συμβάλλοντας στη γενικότερη απόλαυση τόσο του βινυλίου, όσο και του CD που εμπεριέχεται στην έκδοση (και που περιέχει ένα παραπάνω track), με τραγούδια όπως «Το δικό μου καλοκαίρι», η «Christine» και «Το χρυσό κλειδί» να σε ξεσηκώνουν με την παρατεταμένη ορμή τους – χωρίς να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα, εννοείται.
Ένας εξαιρετικός δίσκος.
Επαφή: [email protected]
11.
7-ODDS
What are the Odds?
Ikaros Records
Garage-punk μπάντα από την Αθήνα με «προσωπικό» ήχο, που δε γλείφει τα sixties ξεπατικώνοντάς τα, και με ωραία γενικότερα χαρακτηριστικά (μουσικά, στιχουργικά, τραγουδιστικά), οι 7-Odds έχουν τώρα έναν μεγάλο δίσκο να παρουσιάσουν, που τιτλοφορείται «What are the Odds?» και που έρχεται τρία χρόνια μετά από το παρθενικό EP τους.
Το γκρουπ, να πούμε, είναι πενταμελές, ενώ στην ηχογράφηση υπάρχουν και επιπλέον βοήθειες σε φωνές και φλάουτο, με το αποτέλεσμα να αθροίζεται σε μια δεκάδα τραγουδιών και δύο ορχηστρικά, που σπάνε κόκαλα.
Υπάρχουν έξοχα κομμάτια στο «What are the Odds?» και με πολλή δυσκολία θα διαλέγαμε δυο-τρία ως τα καλύτερα του δίσκου – γιατί όλα είναι από «πολύ καλά» έως «άριστα».
Ας πούμε λοιπόν πως στα «άριστα» θα τοποθετούσαμε το αυθάδες «Don't wanna talk about it» (με πολύ την ωραία χρήση φωνής-φωνητικών), το ορχηστρικό «Swag stomp» (για καθαρή party φάση), το «Too bitter to win», όπως και το έσχατο «Right ahead» για τα έξι γεμάτα λεπτά του και το οποίο φλερτάρει με πιο γκαραζοψυχεδελικές καταστάσεις (Purple Overdose ίσως;).
Αν σ' αυτά τα κομμάτια βάζουμε «δέκα» ή «σχεδόν δέκα», στα υπόλοιπα βάζουμε «εννέα» με «εννέα και μισό». Το λέμε, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις...
Επαφή: www.ikarosrecords.gr
12.
KYRIAKOS SFETSAS / GREEK FUSION ORCHESTRA
Vol.1
Τεράνγκα Μπιτ
Τα έξι tracks τής Greek Fusion Orchestra, υπό τον Κυριάκο Σφέτσα, που ακούγονται στο «Vol.1» τής Τεράνγκα Μπιτ, είναι ηχογραφημένα το 1977.
Πρόκειται για συνθέσεις καθαρής world jazz, αν θέλουμε να τις αντιμετωπίσουμε με γενικότερους όρους – μιας και ως τέτοιες, ως τζαζ συνθέσεις εννοούμε, λογαριάζονται και όχι ως και-rock ή κάπως-rock.
Ο Σφέτσας οργανώνει και αναπτύσσει τις συνθέσεις του προσανατολισμένος προς την jazz, έχοντας ως γνώμονα τις δημοτικές μελωδίες φυσικά, και ακόμη κάποιους πολύ συγκεκριμένους ήχους στ' αυτιά του (ήχους των πανηγυριών της εποχής), όπως και ανάλογες απόψεις, όσον αφορά στο ρόλο των οργάνων.
Και αναφερόμαστε τόσο στο σολιστικό ρόλο του λαϊκού κλαρίνου, όσο και στον ρυθμικό της κιθάρας, προσδίδοντας στο πιάνο κατ' αρχάς, μα και στα σαξόφωνα δευτερευόντως, ρόλο καθοδηγητικό όσον αφορά στην τζαζ περιήγηση.
Σε τελική ανάλυση και από την ενορχηστρωτική πλευρά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στο σύνολό τους, με τα υπόλοιπα όργανα (φλάουτο, τσέμπαλο, λαούτο...) να προσφέρουν επιμέρους και μόνο σε επίπεδο ηχοχρωμάτων.
Και το προφανές. Τίποτα δεν θα ηχούσε όπως ηχεί σ' αυτόν τον πρώτο τόμο με τ' ανέκδοτα της Greek Fusion Orchestra, αν ο Κυριάκος Σφέτσας δεν είχε δίπλα του μερικούς από τους καλύτερους και πιο ανοιχτόμυαλους μουσικούς της εποχής του – τον Μάνθο Χαλκιά σε κλαρίνο, άλτο σαξόφωνο και φλάουτο, τον Γιώργο Μανίκα σε τενόρο σαξόφωνο και φλάουτο, τον Νίκο Τάτση σε κιθάρα και λαούτο, τον Γιάννη Τερεζάκη σε πιάνο, τσέμπαλο, τον Γιώργο Θεοδωρίδη στο μπάσο και τον Δημήτρη Μαρινάκη στα ντραμς και τα κρουστά.
Έξοχες μουσικές, εξαιρετική έκδοση!
Επαφή: www.terangabeat.bandcamp.com/album/greek-fusion-orchestra-vol-1
Kyriakos Sfetsas - Morning Expectations (2018)
σχόλια