Τις καλύτερες παραγωγές στην Ελλάδα, και δεν αναφερόμαστε σε γενικότερο lay-out, εξώφυλλα, PR κ.λπ, αλλά στην ουσία της ηχογράφησης-παραγωγής, στο τεχνικό κομμάτι της, τις έχουν, με διαφορά, τα γκρουπ του hard rock / heavy metal. Όλοι οι άλλοι τρώνε τη σκόνη τους.
Δύσκολο να βρεις ελληνικό άλμπουμ, που να μην τρέχει με χίλια, που να μην είναι από την γέννα του εφάμιλλο των καλύτερων ευρωπαϊκών (και αμερικάνικων).
Οι άνθρωποι ξέρουν που πατάνε, ξέρουν τι πρέπει να δώσουν και το πράττουν με θαυμαστή γνώση και πληρότητα. Και αναφερόμαστε σε πολύ απαιτητικές παραγωγές, με τόνους από ηλεκτρικά vibes, πάνω από τα οποία θα πρέπει να ίπταται η φωνή, ώστε να μην χάνεται απολύτως τίποτα κατά την ακρόαση. Επιστήμονες στη δουλειά τους!
Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα για το ελληνικό hard rock / heavy metal, το ελληνικό «μέταλλο», καθώς πέρασε από πολύ δύσκολες φάσεις στην δεκαετία του ’80. Γρήγορα, όμως, κατόρθωσε να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες, να συγχρονιστεί μ’ εκείνο που συνέβαινε «έξω», εκσυγχρονίζοντας ταυτοχρόνως στουντιακό εξοπλισμό, μεθόδους ηχογράφησης και παραγωγής, φθάνοντας να διεκδικεί ίσο μερίδιο των απαιτήσεων των fans, των «χαρντροκάδων» και των «μεταλλάδων» δηλαδή, σε ευρωπαϊκό και γιατί όχι σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν χρειάζεται καν να υπενθυμίσουμε το «βάρος» συγκροτημάτων όπως τα Rotting Christ, Septicflesh, Firewind, Varathron, Kawir, Zemial, Necromantia, Νightfall κ.λπ. – και δεν εννοούμε μόνο στην Ελλάδα, αλλά και έξω απ’ αυτήν.
Οι άνθρωποι ξέρουν που πατάνε, ξέρουν τι πρέπει να δώσουν και το πράττουν με θαυμαστή γνώση και πληρότητα. Και αναφερόμαστε σε πολύ απαιτητικές παραγωγές, με τόνους από ηλεκτρικά vibes, πάνω από τα οποία θα πρέπει να ίπταται η φωνή, ώστε να μην χάνεται απολύτως τίποτα κατά την ακρόαση. Επιστήμονες στη δουλειά τους!
Τώρα, μια ειδική κατηγορία heavy metal (γκρουπ και άλμπουμ), μία από τις τόσες που υπάρχουν εξάλλου, είναι κι εκείνη του epic, power, symphonic και progressive «μετάλλου». Και σ’ αυτόν τον τομέα τα πάμε πολύ καλά, μέσα-έξω, με επίσης πολύ δυνατές παραγωγές και αξιοπρόσεκτα άλμπουμ.
Για μερικούς πρόσφατους τέτοιους δίσκους, και όχι μόνο, θα γράψουμε τώρα παρακάτω...
Και κάτι ακόμη. Τα γκρουπ, προέρχονται από διάφορες πόλεις της χώρας (Λειβαδιά, Σπάρτη, Λάρισα, Θεσσαλονίκη) και όχι μόνο από την Αθήνα. Τούτο σημαίνει συνολική και ομοιόμορφη διασπορά των «μεταλλικών» ήχων και κυρίως τεχνικές και άλλες δυνατότητες να φθάσεις πολύ ψηλά, όπου κι αν βρίσκεσαι. Κάτι πολύ σημαντικό επίσης.
1.
SUBFIRE: Define the Sinner
[Symmetric Records, 2021]
Στον κατάλογο της Symmetric Records, μια από τις top εταιρείες του χώρου, με τις έξτρα επιμελημένες παραγωγές του Bob Katsionis, ανήκουν και οι Subfire (Symeon Sanidas ντραμς, George Larentzakis κιθάρες, Veandok φωνή, Rindra Rado μπάσο), ένα μεταλλικό συγκρότημα που σχηματίστηκε στην Λειβαδιά το 2004, έχοντας τώρα το πρώτο CD του – το άλμπουμ “Define the Sinner”.
Οι Subfire είναι ένα γκρουπ του power metal, με πολλά δυναμικά-επικά χαρακτηριστικά. Σαν γκρουπ δε (ήχος κ.λπ.) εμφανίζεται πλήρες εδώ – κάτι που δεν είναι άσχετο της μακριάς (και μη δισκογραφημένης) ιστορίας του.
Με άλλα λόγια οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές, οι στίχοι πολύ καλοί, κινούμενοι στα γνωστά μοτίβα του χώρου, τα αγγλικά τους «μια χαρά», ασχέτως αν μπορούν να γίνουν ακόμη καλύτερα, το τραγούδισμά τους πολύ καλό – με τον Veandok να δίνει δείγματα, συνολικά, ωραίου τραγουδιστή, ικανού να ανταποκριθεί και στα χαμηλών τόνων περάσματα και εκεί όπου απαιτείται η high pitched ερμηνεία.
Φυσικά, τέλειοι ως οργανοπαίκτες είναι και οι υπόλοιποι τρεις Subfire, σε κιθάρες, μπάσο και ντραμς, ενώ για ακόμη μία φορά μνημειώδης είναι η παραγωγή του Bob Katsionis, που κατορθώνει, με τα λίγα με τα λιγότερα, να δώσει σε τρία μόλις όργανα... συμφωνικές διαστάσεις. Απολύτως «γεμάτος» ήχος, με φοβερά vibes προς κάθε διάστασή του, και με τα τρία όργανα plus φωνή να ακούγονται στ’ αυτιά σου λες και παίζουν οι πρώτοι επαγγελματίες του είδους.
Λέμε, λοιπόν, για μία ultra επαγγελματική παραγωγή, που, από μόνη της, έχει τον τρόπο να ανεβάσει τα όντως πολύ καλά τραγούδια των Subfire ένα και δύο επίπεδα.
Κομμάτια που παίζουν στο repeat είναι τα “Fate of a sinister world”, “Night of renaissance” και “Fairytale”, χωρίς πρακτικά να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα.
Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο!
Επαφή: εδώ
2.
SOCIAL SCREAM: From Ashes to Hope
[FR. Soman Records, 2021]
Οι Social Scream είναι ένα πολύ καλό power μεταλλικό συγκρότημα από την Σπάρτη, που μας είχε εντυπωσιάσει και πέρυσι με το άλμπουμ τους “Organic Mindset” [Private Pressing]. Με στοιχεία thrash, αλλά και με μια γερή old school ματιά στα ποικίλα passages να δίνει τον τόνο, οι Social Scream φαίνεται πως είναι έτοιμοι πια για ένα ακόμη πιο μεγάλο άλμα – εκείνο τέλος πάντων, που θα τους φέρει «φάτσα» και με τα ακροατήρια του εξωτερικού.
Καθώς λοιπόν το τελευταίο άλμπουμ τους “From Ashes to Hope” κυκλοφορεί από την γαλλική εταιρεία Soman Records, οι Social Scream είχαν την φαεινή ιδέα να διαλέξουν μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια των δύο πρώτων CD τους, του “Epiclesis” (2014) και του “Initiation to the Myths” (2018), να τα ξαναπαίξουν με την νέα σύνθεσή τους (Βλάσσης Διαμαντάκος κιθάρες, φωνή, Αλέξανδρος Οικονόμου μπάσο, Κίμωνας Αλέξανδρος κιθάρες, Δημήτρης Σακκάς ντραμς) και να τα παρουσιάσουν στο ξένο κοινό (μα και στο ημεδαπό) ως την πιο νέα τους δουλειά.
Έτσι, το “From Ashes to Hope” αποτελείται κατά βάση από δύο κεφάλαια (τα “Chapter No1” και “Chapter No2”), που έχουν να κάνουν με τις έξι επιλογές από το πρώτο άλμπουμ τους και με τις οκτώ από το δεύτερο.
Δεκατέσσερα tracks λοιπόν, από τα συνολικά δέκα οκτώ (των original ηχογραφήσεων), που έχουν τον τρόπο να μην λειτουργούν ως συλλογή, μα ως ένα αυτόνομο καινούριο CD, ικανό να κάνει την διαφορά – να μεταφέρει, δηλαδή, τους Social Scream σ’ ένα επόμενο, υψηλότερο, επίπεδο.
Πολύ δεμένη μπάντα, με γερό τραγουδιστή μπροστά, με πολύ καλούς παίκτες, και βασικά με πολύ καλές συνθέσεις-τραγούδια, οι Σπαρτιάτες «σκοτώνουν» με τα “Smell the demon”, “Where the storm goes”, “Metal retaliation”, “No faces reflected” και “Initiation to the myths”.
Ένα ακόμη πολύ καλό άλμπουμ, λοιπόν, από τους Social Scream, στο ξεκίνημα πια της διεθνούς διαδρομής τους.
Επαφή: εδώ
3.
TALES OF THE OLD: The Book of Chaos
[GER. Pride & Joy Music, 2021]
Όπως διαβάζουμε στο bandcamp, οι Tales of the Old είναι μία dark, symphonic metal μπάντα από την Αθήνα, που σχηματίστηκε από τον πληκτρά Mike Tzanakis το 2010. Μέχρι πριν από λίγο καιρό οι Tales of the Old είχαν εκδώσει μόνον ένα EP (το 2013), ενώ τώρα (μετά από αρκετό διάστημα δηλαδή) δίνουν το πρώτο άλμπουμ τους, υπό τον τίτλο “The Book of Chaos”, το οποίον τυπώνει η ανερχόμενη γερμανική εταιρεία (του είδους) Pride & Joy Music.
Στο άλμπουμ αυτό δεν υπάρχει, βασικά, μπάντα. Ο leader Tzanakis, που έχει γράψει μουσικές, λόγια, διευθετώντας τις φωνές, παίζοντας πλήκτρα και κάνοντας screaming vocals, είναι βασικά μόνος του – καθώς τα διάφορα τραγούδια ολοκληρώνονται με τις συνεισφορές των guests.
Υπάρχουν λοιπόν φιλοξενούμενοι μουσικοί σε κιθάρες (εδώ συναντάμε και τον Bob Katsionis), μπάσο και ντραμς, υπάρχουν έξι τραγουδιστές και τραγουδίστριες (ανάμεσά τους ο Sakis Tolis των Rotting Christ, ο Ιταλός Fabio Lione, με την τεράστια παρουσία στο χώρο και ο Fotis Benardo από Nightfall κ.λπ.), ενώ υπάρχει και εξαμελής μεικτή χορωδία.
Τούτων δοθέντων, το “The Book of Chaos” είναι ένα πλήρες άλμπουμ, και όχι απλώς πλήρες, αλλά και πολύ «γεμάτο» ως ήχος, καθώς η παραγωγή των Bob Katsionis & Mike Tzanakis έχει κλείσει όλες τις «τρύπες», προσφέροντας έναν άψογο ήχο (η ηχογράφηση έχει γίνει στο Sound Symmetry Studio, στην Αθήνα) «ευρωπαϊκών» προδιαγραφών.
Όχι τυχαίως η εγγραφή και βεβαίως η γενικότερη ποιότητα του “The Book of Chaos” «συγκίνησε» την γερμανική εταιρεία, και κάπως έτσι οι Tales of The Old ξεκινούν την πανευρωπαϊκή, σε πρώτη φάση, διαδρομή τους.
Το άλμπουμ είναι εξαιρετικό σε κάθε διάστασή του. Για τα παιξίματα, ηχογράφηση, παραγωγή και όλα τα υπόλοιπα τεχνικά δεν το συζητάμε, όμως σε υψηλά επίπεδα (για το είδος) κινούνται επιπλέον οι μουσικές, οι στίχοι και οι ερμηνείες, συναποτελώντας όλα μαζί ένα «σώμα», που θα ενθουσιάσει τους φίλους του progressive, συμφωνικού «μετάλλου», τους fans των Αngra, των Nightwish και των Therion ας πούμε, προσφέροντάς τους μία τέλεια ελληνική «απάντηση».
Επαφή: εδώ
4.
TELMA: Eternal
[Private Pressing, 2021]
Από την Λάρισα προέρχονται οι Telma, ένα νέο «μεταλλικό» συγκρότημα, που τώρα κυκλοφορεί το παρθενικό άλμπουμ του, το οποίον αποκαλείται “Eternal”, περιέχοντας οκτώ κομμάτια, συνθέσεις των μελών του γκρουπ, έχοντας αγγλικό, βεβαίως, στίχο. Μέλη των Telma είναι οι Mark Kotoulas κιθάρες, Anthony Kyritsis φωνή, Mike Tziastoudis ντραμς και Filip Kotoulas μπάσο.
Ένα καθαρό λοιπόν «μεταλλικό» γκρουπ, χωρίς περιττά στολίδια, άλλα όργανα, κόλπα ή εφφέ, μόνο με μια κιθάρα, μπάσο-ντραμς και μια φωνή, που ακούγεται εξίσου σύγχρονο και παλιομοδίτικο.
Το ότι θα μπορούσες, λόγω vibes, να εκλάβεις τους Telma ως συγκρότημα των 80s είναι το ένα μόνο κομμάτι του “Eternal”, γιατί το άλλο, λόγω της γενικότερης παραγωγής, είναι πιο σημερινό.
Σε κάθε περίπτωση το συγκρότημα παίζει πολύ καλά, με τα τραγούδια να κυλάνε με άνεση, καθώς υποστηρίζονται από έναν πραγματικά ωραίο τραγουδιστή (που θα μπορούσε να βελτιώσει ίσως κάπως περισσότερο τα αγγλικά του, αν και αυτό δεν είναι το πλέον ουσιαστικό θέμα).
Ο κιθαρίστας επίσης δίνει ρέστα τόσο σε ρυθμικό επίπεδο, με τα συνεχή riffs του, όσο και σε σολιστικό – αν και γενικώς δεν έχει πολλά περιθώρια να παίξει σόλο, καθότι τα κομμάτια δεν είναι ιδιαιτέρως μακριά στο χρόνο (το μικρότερο είναι 3:20 και το μεγαλύτερο 4:47), ενώ και η φωνή ακούγεται μπροστά στο μεγαλύτερο μέρος των κομματιών.
Οι ταχύτητες φυσικά είναι αυτές που πρέπει να είναι, γρήγορες δηλαδή (χωρίς να αποκλείονται και τα slow parts, οι ανάλογες εισαγωγές κ.λπ.), με το ρυθμικό τμήμα να κάνει πολύ καλή δουλειά, βοηθώντας περαιτέρω κιθάρα και φωνή να χτίσουν το lead κομμάτι της μπάντας.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση θα λέγαμε πως ιδανικά ακούγεται το track “Corporace”, γιατί τα έχει όλα στον υψηλότερο βαθμό, χωρίς κάποιο από τα υπόλοιπα τραγούδια να ακούγεται σώνει και καλά υποδεέστερο.
Μια πολύ καλή και σίγουρη μπάντα λοιπόν, που μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω.
Επαφή: εδώ
5.
ZERO 2 NOTHING: Limits of Temptation
[SP. Art Gates Records, 2021]
Zero 2 Nothing λέγονται, είναι Έλληνες, παίζουν hard rock χοντρικώς, ενώ μέλη τους είναι οι Teo φωνές, Rania πιάνο, σύνθια, Bill κιθάρες και Chris μπάσο (υπάρχει και ντράμερ φυσικά, που δεν είναι πλέον στο σχήμα, αλλά είναι στην ηχογράφηση, και ο οποίος λέγεται Periklis Roussis). Το παρθενικό άλμπουμ των Zero 2 Nothing αποκαλείται “Limits of Temptation”, περιλαμβάνει εννέα tracks, όλα γραμμένα από το συγκρότημα (μουσικές και από τους τέσσερις, στίχοι από τον Teo) και είναι τυπωμένο για την ισπανική Art Gates Records.
Δεν έχουμε να γράψουμε πολλά λόγια για τους Zero 2 Nothing και το “Limits of Temptation”, για τον πολύ απλό λόγο πως, εδώ, όλα είναι και λειτουργούν «τέλεια». Κι επειδή είναι «τέλεια», δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψάξεις στις λεπτομέρειες, για να δεις τι δεν πηγαίνει καλά. Εδώ, μετράει η γενική εικόνα. Η εικόνα ενός σκληρού, ενός «μεταλλικού» γκρουπ, που ξέρει τι ζητά και απλώς αυτό που ζητά γνωρίζει πώς να το κατακτά με πανεύκολο τρόπο. Πανεύκολο για τους Zero 2 Nothing, όχι γενικώς πανεύκολο. Κάτι, που, σε κάθε περίπτωση, σημαίνει πολλά.
Κατ’ αρχάς αναμφισβήτητο ταλέντο απ’ όλα τα παιδιά. Δεύτερον, δουλειά, ενασχόληση, ψάξιμο, προβάρισμα, εμφανίσεις σε σκηνές, συζητήσεις επί συζητήσεων για τα τεχνικά θέματα, για τον ήχο, την μείξη, την παραγωγή, την κοπή, το εξώφυλλο... για όλα. Ναι, και για το εξώφυλλο, γιατί από το εξώφυλλο, που είναι επίσης άψογο, αρχικώς, αντιλαμβάνεσαι πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι το... progressive. Και όντως. Μπορεί οι Zero 2 Nothing να μην ανήκουν στο κλασικό progressive rock, αλλά σίγουρα ανήκουν (και) στο progressive hard rock.
Διαθέτουν κάτι το παλιομοδίτικο τα τραγούδια των Zero 2 Nothing; Πιθανώς, δίχως όμως να είναι κάπου σκαλωμένα, ούτε σαν φόρμα, ούτε σαν ήχος. Ασυζητητί ακούγονται οι φίλοι μας σαν ένα γκρουπ τού σήμερα, και λόγω της απλής και διαυγούς παραγωγής τους, αλλά από την άλλη δεν είναι ένα ακόμη γκρουπ τού σήμερα – και τούτο, γιατί το rock τους, το μεταλλικό rock τους, δεν έχει σχέση με το stoner. Και είναι αυτό ακριβώς που κάνει τη μεγάλο διαφορά – καθότι το stoner έχει διαβρώσει πλέον «τα πάντα».
Το άλμπουμ είναι hard rock βασικά, στο μεταίχμιο όμως με το progressive metal, διαθέτοντας, από την πλευρά του ήχου, μιαν αναμφισβήτητε πρωτοτυπία. Είναι αυτή η περίεργη και μοναδική ισορροπία, τέλος πάντων, που διέπει τα τραγούδια των Zero 2 Nothing και που τα κάνει να ακούγονται ως κάτι το μοναδικό. Στην κυριολεξία δεν είναι «κάτι το μοναδικό» φυσικά, αλλά σου δημιουργείται διαρκώς αυτή η εντύπωση – έτσι όπως κυλάει το CD τους. Κι αυτό έχει σημασία.
6.
GRANDE FOX: Empty Nest
[Private Pressing, 2021]
Το πιο καινούριο άλμπουμ του ξεχωριστού συγκροτήματος από την Θεσσαλονίκη Grande Fox αποκαλείται “Empty Nest” και συμμετέχουν σε αυτό οι Lefteris Zaoskoufis κιθάρες, Nick Berzamanis φωνή, Dimitris Loukas ντραμς και George Chaikas μπάσο.
Πρόκειται για τους τέσσερις μουσικούς, που ετοιμάζουν και ηχογραφούν το “Empty Nest”, τα έντεκα πρωτότυπα κομμάτια του, βάζοντάς τα σε μια τάξη και προσφέροντάς τα με μιαν αίσθηση «έργου». Προσωπικώς αυτή η εντύπωση μου δημιουργήθηκε, ακούγοντας το CD και διαβάζοντας ταυτοχρόνως τα (αγγλικά) λόγια στο ένθετο.
Υπάρχει concept εδώ; Ναι, θα λέγαμε. Πέραν από το ενοποιητικό της μουσικής –θα πούμε στη συνέχεια γι’ αυτή–, είναι η στιχουργική ενότητα του δίσκου, εκείνη που κυριαρχεί, καθώς τα κομμάτια στρέφονται έντονα γύρω από ευρύτερα κοινωνικά θέματα, διατυπώνοντας έναν λόγο εποικοδομητικό όσον αφορά στο ξεπέρασμα των προβλημάτων, έστω και υπό τύπον ευχολογίου ενίοτε.
Υπάρχει λοιπόν όλο αυτό το κλίμα της παραίνεσης... να υπερκεράσεις τις δυσκολίες που ορθώνει μπροστά σου το «σύστημα», με τον θυμό να αποτελεί μια πρώτη καλή βάση, που θα σε εξαναγκάσει να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να προχωρήσεις παρακάτω.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, που οικοδομούν τα λόγια, έρχονται οι μουσικές, όπως και οι ερμηνείες, ώστε να κάνουν πιο εμφατικό το περιεχόμενο (των λόγων). Είναι σωστά, λοιπόν, προσανατολισμένες, με τον Μπερζαμάνη να κάνει πολύ καλή δουλειά στο φωνητικό κομμάτι και με ολάκερο το συγκρότημα να τα «χώνει», όπως λέμε, όντας τοποθετημένο πάνω σε μια σύγχρονη ροκ πλατφόρμα, που κατακρατεί στοιχεία από το stoner, το hard rock, το heavy metal, και μάλιστα συχνά περασμένα όλα τούτα μέσα από μια ακόμη πιο «ψαγμένη» προοπτική (με κάποια πειραματικά και ψυχεδελικά στοιχεία να παρεισφρέουν).
Το τελικό αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό, εντελώς πειστικό, με την παραγωγή-ηχογράφηση και το mastering να συγκαταλέγονται και αυτά στα θετικά τού “Empty Nest”, ενός άλμπουμ που κοιτάει κατάματα ανάλογα ακούσματα που μας έρχονται απ’ έξω. Από την βόρεια Ευρώπη και αλλαχού.
Επαφή: εδώ
Κι ένα συγκρότημα από την Κύπρο:
7.
HARMONIZE: Warrior in the Night
[Private Pressing, 2020]
Στην Κύπρο συμβαίνουν πολλά και καλά στο χώρο τού σκληρού rock, του heavy metal, του stoner και όλων των παραφυάδων τους. Συγκροτήματα όπως οι Arrayan Path, οι Winter’s Verge, οι Arcadian Child, οι Isla Fortuna, οι Infected Syren, οι Solitary Sabred, οι Mirror και μερικά ακόμη, κινούνται σε πολύ υψηλό επίπεδο, με τους Harmonize να εμπλουτίζουν αυτή τη σειρά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πρόκειται για ένα γκρουπ που υπάρχει από το 2012 και που τώρα κάνει πολύ αισθητή την παρουσία του με το επικό άλμπουμ “Warrior in the Night”. Ποιοι αποτελούν τους Harmonize; Σημειώνουμε ονοματεπώνυμα: Sozos Michael φωνή, Giorgos Contantinou ρυθμική κιθάρα, Lambros Apousianas lead κιθάρα, Panagiotis Takkides μπάσο και Harrys Peratikas ντραμς.
Οι Harmonize είναι ένα κλασικό power metal συγκρότημα, με στοιχεία thrash, με θαυμαστό δέσιμο, πολύ καλά φωνητικά και ακόμη καλύτερα μουσικά passages, κοινώς τραγούδια. Απολύτως πειστικοί στο ρόλο τους, με ήχο καταπληκτικό, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα μεγάλα συγκροτήματα του στυλ (ας θυμηθούμε τους δικούς μας Firewind, για να μην μιλήσουμε για Helloween) και με την πεποίθηση πως σ’ αυτό που κάνουν είναι «πρώτοι» (ασχέτως αν είναι ή δεν είναι), οι Harmonize απλώς εντυπωσιάζουν!
Είναι η σιγουριά, εννοούμε, που εμφανίζει το κυπριακό συγκρότημα, εκείνη που τους εξακοντίζει στις μπροστινές θέσεις του genre που γουστάρουν, εκείνη που τους σπρώχνει να γράψουν ένα τόσο άξιο άλμπουμ, που κυλάει «νεράκι», χωρίς ούτε μια στιγμή χαλάρωσης, τυπικότητας ή ξεπέτας.
Με τραγούδια σύντομα (2λεπτα-3λεπτα) και μεγάλα σε διάρκεια (υπάρχει ένα 6λεπτο κι ένα 9λεπτο), οι Harmonize απλώνουν με τέλειο τρόπο το ηρωικό concept τους, δηλώνοντας απολύτως έτοιμοι για την «μάχη», όντας σίγουροι νικητές.
Όλα τα τραγούδια είναι «ένα κι ένα», αλλά το τελείωμα με τα “Beyond darkness (Outro)” και “Angel (Acoustic)” είναι αληθινά σπουδαίο.
Επαφή: εδώ
